Ika apatnapu’t pitong kabanata

Mula sa pagkaka-luhod sa sahig ay umangat ang luhaan kong mukha at saka matapang na tumitig sa mga mata ng aking ama. Wala akong makita na anumang reaksyon mula sa kanyang mukha at nanatiling blangko ang mga mata nito.

Habang sa tabi ng aking Ama ay nakatayo ang walang puso kong Abueló na nanatiling matigas ang bukas ng mukha nito.

“Sa simula’t sapul ay ginawa ko na ang lahat para mapansin mo ako at umasa na kahit katiting na pagmamahal mula sayo ay maambunan mo man lang ako. Anak mo ako Papa! at buong buhay ko ng pinagdusahan ang lahat. Sa bawat araw na binabalewala mo ako ay katumbas nito sa akin ay k-kamatayan...” ani ko sa pagitan ng aking pagtangis, ramdam ang matinding emosyon at sakit na kinimkim ko sa aking dibdib sa loob ng mahabang panahon.

Unti-unting binalot ng matinding kilabot ang buong pagkatao ko dahil nilalamon ng kapighatian ang puso ko. Walang tigil sa pag-agos ang mga luha sa makinis kong pisngi habang ang puso ko ay wari mo’y sinasakal dahil nahihirapan na akong