PROLOGUE

PROLOGUE

How can you forget the pain from your past when there is so much evidence to not forget it? It's like the pain from your past already embedded in your whole body and soul. Na kahit anong pilit mong kalimutan ang nakaraan parati paring bumabalik ang mga alaalang pilit mo nang ibinabaon sa hukay. 

 

A sad smile crept on my lips when I saw my whole body and my face in the mirror. Should I be grateful that I have this kind of body and face? Dapat ko bang ikatuwa na ipinanganak akong ganito ang mukha? O dapat ko ba itong ikalungkot. 

Because of my face, I've been through so much pain. Because of my face, I suffered too much. They said I should be grateful because God gave me beauty. God gave me a unique and pretty face. They appreciated how beautiful and pretty my face was. But why am I not happy with the idea? 

 

Bakit mas hinihiling ko parati na sana hindi na lang ganito ang mukha ko. Para hindi ko naranasan ang muntik nang pangbaboy ng sarili kong tiyuhin sa'kin. It's so funny because of my damn face. They easily get horny. They easily get turned on just by staring at my face. 

Using my fingers, I traced some scars on my skin. Scars that I know will forever be with me. I stared intently at the mirror, and my eyes went down to my two blessed mountains.

Bakit ba kasi binigyan ako ng malaking dibdib? Kung pwede namang sakto lang. Having big boobs attracts so many maniacs, and I hate it. Kung pwede lang talaga na itago ko ang dibdib ko gagawin ko. 

I watched the entire features of my face while slowly tilting my head. A burst of laughter came out of my mouth. Damn. I hate this face. I have a small face. My lips are plump and red. I don't need lipstick anymore because my lips are already red. My nose is pointed, and the color of my eyes is pure hazel. Hulmang-hulma ang makapal kong kilay. 

Using my fingers, I comb my straight hair. Should I cut it? It's been a long time since I cut my hair. An idea popped into my head. A boy's haircut is not bad...

 

Napakurap ako nang biglang tumunog ang telepono ko na nasa ibabaw ng mesa. I immediately walked towards the table and picked up my phone. I smiled when I saw who texted me. 

My Queen: 

Jazzy! Are you still up? I'm so excited for our date tomorrow, but I'm nervous too.

I pursed my lips when I read Talliah's text. I felt how she's too excited by reading her text. She deserves to be happy. Sino ba naman ang hindi sasaya kung pumayag ang lalaking mahal niya na makipag-date sa kaniya bukas. 

Naglakad ako papunta sa kama at umupo. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at nagtipa ng mensahe.

 

Me:

Don't be nervous. I know that it's one of your dreams. Magsaya ka lang kasama siya at sulitin mo ang oras na magkasama kayo. Gumawa ka ng mga masasayang alaala na kasama siya na madadala mo pang-habang buhay. 

Binasa ko pa ulit ang mensahe bago ko ito senend. Ibinaba ko ang cellphone sa ibabaw ng kama at agaran akong humiga. Ipinikit ko ang mga mata ko habang inaalala ang mukha ni Talliah na kumakanta sa harapan ng pamilya ni Caelan. 

I saw how her eyes danced with so much happiness and joy while looking at him. Kitang-kita ko ang kislap ng pagmamahal sa kaniyang mga mata habang tinitignan ang lalaking pinapangarap niya. What a lucky man! Ang swerte niya sobra.

Talliah loves him so much that she will do anything and everything for him. She's that obsessed with him. Ginagawa niya ang lahat ng bagay para lang sa lalaking kinababaliwan niya. Gan'yan siya kalala, kasi siya pa talaga yung nanligaw sa lalaki. Hindi nga ako nagkamaling tawagin siyang Obsessed Queen. 

I'm really happy for her—genuinely happy. I don't know if I'm hurt by the idea that finally the boy he dreamed of already knows that she exists or if I'm hurt because I know she will not need me anymore. 

Lahat ng bagay ginawa ko ng buong puso para sa kaniya. Utang ko sa kaniya ang buhay ko, kaya ipinangako ko sa sarili ko na gagawin ko lahat ng gusto niya makabawi man lang. 

There's no Jazziyah Blaise Adrasteia breathing in this fucked-up world when there's no Talliah Eryn Castillego. 

She saved me... She saved me from darkness. She came into my life unexpectedly. She came at the right time to save me. She was there when I needed some help. She's my unexpected savior... That's why I love her.

Memories from the past keep flashing inside my head like they happened yesterday.

"Tatakas ka? Huh?! Tangina mo! Akala mo hahayaan kita!” 

My hot tears shamelessly fell when my face hit the door. Napaigik ako sa sakit nang hinila ng Tito ko ang aking buhok habang sinisinghot niya ang aking leeg. I bit my lower lip to stop my sobs and held my uniform tightly to cover my chest. 

Sirang-sira na ang mga butones nito dahil sinira niya. Mas lalo akong napaiyak nang maramdaman ko ang kamay niyang humahaplos sa baywang ko. 

I wanted to get out of this nightmare. I'm just twelve years old to experience all of this. My uncle has been abusing me physically. Sobrang sakit na at parang gusto ko na lang mawala sa mundo. Nandidiri na ako sa sarili ko. 

Bakit ganito sila? Akala ko pamilya ko sila, pero hindi ko man lang naramdaman 'yon. Para akong isang basahan at isang laruan kung ituring nila. 

"T-Tito, please h-huwag po. S-Sorry po hindi na mauulit. Uuwi na ako ng m-maaga." Hikbi ko ngunit parang hindi naririnig ng tiyuhin ko ang munting tinig ko. 

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa batok nang maramdamang papunta na ang kaniyang kaliwang kamay sa loob ng uniform ko. Ang sama mo... Ang sama-sama niyo.

Inapakan ko ang paa ng Tito ko dahilan upang mapadaing siya at mapalayo ng konti sa'kin. Tito glared at me darkly as he held my jaw tightly.

"Puta ka." Gigil niyang saad habang pinipiga ang pisngi ko. Ang sakit...

Napatalon ako sa gulat nang may marinig kaming katok sa labas ng pintuan. I was crying while looking at his demonic face. Bakit niya nagagawa ang mga bagay na 'to sa sarili niyang pamangkin? Hindi ba siya nandidiri sa mga pinaggagawa niya? 

Napatalon ulit ako sa gulat nang mas lalong lumakas ang katok. Pinahiran ko ang mga luhang nagsipatakan dahil parang wala na akong makita. Napabaling ang mukha ko pakanan nang malakas niya akong sinampal. 

"Diyan ka lang at huwag kang aalis. Malilintikan ka sa'kin." Utos niya habang sinisindihan ang sigarilyo bago niya ito nilagay sa bibig niya. 

I clenched my fist tightly while crying. Ganito na ba talaga ang buhay ko? Araw-araw na lang bang ganito? Hindi na ba ako makakatakas sa ganitong klaseng buhay? Sobrang pagod na pagod na ako. 

Please, someone help me. I prayed silently while crying. Nanginginig na inayos ko ang sirang uniporme habang gumapang sa isang sulok. Nanginginig ang kalamnan ko sa sobrang takot at pandidiri. My stomach churned, and I felt like vomiting. My head is spinning too. 

Naiiyak kong hinawakan ang aking ulo habang nakapatong ang baba ko sa aking tuhod. I cried when I saw some blood on my hands. 

"Ginagawa niyo rito?" Naagaw ng maangas na boses ang atensiyon ko. Nakita ko ang likod ni Tito habang nakatayo siya sa bungad ng pintuan. 

"Dito ba nakatira si Jazziyah?" Narinig ko ang malamig na boses ng isang lalaki dahilan upang kumunot ang noo ko. 

"This is her house! I know she's inside! We should go inside and find her!" My eyes widened a bit when I heard a soft and angry voice. 

I heard my Tito tss and shrugged his shoulders. 

"Wala akong kilalang Jazziyah. Baka taga ibang lugar 'yan? Sino ba 'yan? At bakit niyo sa 'kin hinahanap? Mukha ba akong tanungan ng mga nawawalang hayop?" Nanunuyang saad ni Tito habang tumatawa.

Biglang kumirot ang puso ko dahil sa narinig. Hayop ba ang turing niya sa'kin, kaya niya ako ginaganito? Tumulo ang luha ko na agaran kong pinunasan. 

Bigla akong napatalon nang makarinig ako nang lagapak. 

"You disgusting pig! You're an animal here, not that innocent girl! You deserve to be in jail for not treating her right! You deserve to be in hell!" An angry voice of a girl shouted, making my eyes widen in shock. 

Anong nangyayari? Sino sila? Bakit sila nandito? Bakit nila ako kilala? Dahil sa mga boses sa labas, nagkaroon ako ng lakas na tumayo, kahit hinang-hina pa ang bugbog kong katawan. 

"Putangina! Sino ka bang bata ka at anong karapatan mong sampalin ako?! Nandito kayo sa teretoryo ko mga hayop!" Gigil na saad ni Tito, pero bigla siyang napadaing ng malakas na ikinagulat ko. 

The door suddenly opened widely, making me jump. My foot was glued to the floor when I saw a girl. I think she's the same age as mine, and she looked at me worriedly. Her blue orbs looked so sad while I looked at my whole body full of bruises. Napaatras ako dahil hindi ko siya kilala. Natatakot akong umatras at umiwas ng tingin sa kaniya. 

"Hey, I'm a friend. Don't be afraid of me." Malambing niyang saad dahilan upang mapalingon ako sa kaniya. 

She smiled a bit and extended her hand. She's trying to reach me. Her black and wavy hair was effortlessly dancing while she was slowly walking towards me. I shook my head while looking at her. 

"We're here to help you. We won't hurt you, trust me. There are some good police outside. Hinuhuli nila ang Tito mo dahil sa pananakit sa'yo." 

"I'm not a bad person; I'm here to help you. Please come with me, with us. Away from this hell house. Please trust me," she pleadingly said while looking gently at my hazel eyes. I felt like she wanted to read my whole soul. I don't know, but I suddenly cried so hard while listening to her words.

Tutulungan nila ako? Paalis sa bahay na ito? Hindi na ako sasaktan ni Tito? Makukulong na siya? Maraming tanong ang naghahalo sa utak ko at hindi ko parin ma iproseso ng maayos kung totoo bang may mga taong gustong tumulong sa isang tulad ko.

I jumped a bit when I felt a soft palm caressing my cheeks. Brushing my tears away. 

"You're so pretty." Her angelic voice caught my attention, making me want to look at her. Nagtama ang mga mata namin. Binigyan niya ako ng malaking ngiti. Inayos niya ang buhok ko at hinaplos ng magaan. 

Bakit niya ako sinasabihan na maganda kung siya mismo sobrang perpekto niya sa paningin ko. 

She held my hand tightly and gave me a bright smile. 

"I want you to come with me. I want you to trust me. Alam mo palagi kitang sinusundan." Sabi niya sa mahinang boses na ikinalaki ng mata ko. 

Kaya pala parang may nanonood sa'kin? Pero hindi ko lang pinapansin dahil sa palagi akong okupado sa lahat ng nangyayari sa buhay ko. Parating lumulutang ang isip ko sa mga bagay-bagay na pwede kong gawin na para bang wala na akong pakialam sa nakapaligid sa 'kin. 

"I always saw you every time walking alone. Like you're so lost. Like you want to seek some help. I'm not that curious girl, but when I saw you, something inside me urged me to help you. Kaya sinundan kita hanggang dito sa bahay niyo at nalaman ko na parati kang sinasaktan ng Tito mo." aniya sa malungkot na boses. Parang may kumirot sa puso ko, kaya bigla bumuhos ang mga luha ko.

Takot ako... Takot akong humingi ng tulong sa iba dahil baka hindi nila ako pakinggan. Takot akong magsabi sa iba dahil baka husgahan nila ako. Takot ako sa lahat ng bagay. Pakiramdam ko wala akong karapatan humingi ng tulong. Pakiramdam ko walang may pake sa 'kin. Na kahit sarili kong mga magulang hindi ko man lang nakita o nasilayan. Wala man lang akong kaalam-alam kung sino sila o kung bakit nila ako inilagay sa sitwasiyon ko ngayon. 

 

I couldn't help but let my sobs get louder when I felt a warm embrace from a girl I didn't even know. She hugged me so tightly that it almost broke my heart. I don't know what's gotten into me, but instead of pushing her away, I let my guard down and hugged her back. 

I shamelessly cried on her shoulders. Sa kaniya ko ibinuhos ang sakit na matagal ko nang kinikimkim. Nanghina ako sa yakap niya. Her hug feels so comforting. Her hug tells me that I'm already safe. 

In her arms, I felt so secure and safe. She's the strongest girl I know, and starting that night, I promised to be by her side whenever she needed some help. Gusto kong bumawi sa kaniya sa lahat ng makakaya ko. Hanggat kaya kong gawin ang isang bagay para sa kaniya, hindi ako magdadalawang isip na gawin ito ng buong puso.

 

Pinaalis ko ang luhang pumatak sa pisngi ko habang nakatingin sa isang larawan na magkasama kami. Nakaakbay siya sa'kin at pareho kaming nakangiti sa sa larawan.

Ito ang unang beses na ngumiti ako ng totoo. Na hindi ko naramdaman ang takot na ipakita sa iba ang tunay kong nararamdaman. 

 

Pero hindi naman ibig sabihin na mahal ko siya kailangan niya akong mahalin pabalik. Hindi ko naman pwedeng ipilit ang nararamdaman ko sa kaniya. Hindi gano'n ang tunay na pagmamahal. 

 

Siguro nasasaktan lang ako kasi yung atensiyon niya mababaling na sa iba. Hindi naman pwedeng umikot ang buhay niya sa'kin. She taught me to be a strong girl. She built me into who I am today. She built me to be strong so that no one could hurt me again. She built me up to be an independent woman. 

I shouldn't be hurt that she's happy because she really deserves it. I should be the first person to be happy for her. My Queen deserves to be happy, and I guess I deserve to be happy too. 

I know and can feel that she loves me, but not the love I felt for her. She loves me as her friend and family. Maybe I love her that way too? I cared for and loved her as part of my real family too. I don't want to lose her.

 

I wonder if I really love her romantically or if I'm just being blinded by the love and attention she's giving me. I now realize that I don't love her romantically. The love I have for her is the love of a real friend and family member who truly cares. 

'Cause this freaking feeling I’m feeling with that man can't be explained. The fast beating of my heart makes me feel like I'm in a marathon whenever I see him. My world would just stop every time he was near me. I know I’m down bad for him.