บทที่ 7 ทริปเบลลาโจ้ กับความอยากรู้อยากเห็น

เมืองโคโมนั้นเป็นเมืองที่งดงาม บ้านเรือนปลูกสร้างในสไตล์วิลล่าและบ้านพักตากอากาศของผู้มีอันจะกิน สิ่งที่ดึงดูดผู้คนให้มาเที่ยวยังสถานที่นี้ก็คือ อากาศที่บริสุทธิ์และตัวทะเลสาบที่เรียกว่าเป็นหนึ่งในทะเทสาบที่งดงามของยุโรปและใหญ่เป็นอันดับสามของอิตาลี

เมื่อเรือจอดเทียบท่า เมืองที่สองสาวแวะหลังจากล่องเรือก็คือเมืองเบลลาโจ้ (Bellajo) เบลลาโจ้เป็นเมืองเล็ก ๆ อีกเมืองหนึ่งที่อยู่ติดทะเลสาบโคโม ไม่ไกลจากพรมแดนสวิตเซอร์แลนด์

พริมาเก็บภาพเมืองฝั่งตรงข้ามที่ถูกขวางกั้นด้วยทะเลสาบสีสวย ริมฝั่งแม่น้ำมีหมู่บ้านเล็ก ๆ บ้านเรือนสีสันสดใสที่ปลูกสร้างเรียงรายแต่กลับดูเข้ากันและกลมกลืนกับทะเทสาบสีน้ำเงินเข้ม ป่าสีเขียวได้อย่างประหลาด

ทัศนียภาพที่เธอเพิ่งเคยเห็นทำให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจ จึงไม่แปลกใจที่เพื่อนสาวอย่างจีด้าถึงมีบ้านพักตากอากาศที่โคโม ด้วยบรรยากาศดี เงียบสงบ ไหนจะความสวยงามของเทือกเขาสลับซับซ้อนที่โอบล้อมทะเลสาบเอาไว้ เมืองนี้ถือเป็นเมืองสําหรับพักผ่อน เพราะแค่เดินเล่นรอบเมือง ถ่ายรูปริมทะเลสาบก็ถือว่าเป็นการท่องเที่ยวอย่างหนึ่ง

เบลลาโจ้เป็นเมืองที่ต้องเดินขึ้นไปตามถนนเล็ก ๆ ที่สองฝั่งเป็นตึก บ้าน สิ่งปลูกสร้างสีสันสดใสเรียงราย ในเมืองมีทางเดินไปยังมุมต่าง ๆ ดอกไม้ตามทางเดินออกดอกชูช่อสวยงดงาม พริมาเห็นคู่รักวัยคุณปู่คุณย่าพากันจับจูงกันเดินลงบันไดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม อากาศในยามบ่ายไม่ร้อนไม่หนาวเหมาะแก่การเดินเล่น 

เพราะรู้สึกหิวและเสียพลังงานกับการชื่นชมธรรมชาติ จีด้าพาเธอเดินไปยังมุมหนึ่งในเมืองที่มีร้านค้าร้านอาหารตั้งอยู่เรียงราย ทั้งสองพากันเดินไปยังร้านอาหารกลางแจ้งแห่งหนึ่ง ร้านอาหารจัดแต่งสวยงามริมทะเลสาบ ที่เมื่อรับประทานอาหารไปด้วยก็จะได้ดูวิวสวย ๆ ชื่นชมทัศนียภาพรอบริมทะเลสาบได้ หญิงสาวสังเกตอีกหลาย ๆ ร้าน ที่บางร้านก็ตั้งร้านยื่นออกไปริมทะเลสาบ มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติแน่นขนัด

อาหารขึ้นชื่อของเมืองที่จีด้าสั่งมาและแนะนําคือ ปลาราวาเรลโล (Lavalaello) เป็นปลาน้ำจืดที่มีมากในทะเลสาบตอนเหนือของอิตาลี นิยมปรุงเป็นอาหารจานที่สอง อีกเมนูหนึ่งที่สั่งคือ รีซอตโต้ปรุงจากเนื้อปลาในทะเลสาบ

“อร่อย...” พริมาอุทานหลังจากตักเนื้อปลาที่ผ่านการปรุงรสเข้าปาก รสชาติหวานของเนื้อปลาที่สดใหม่ทำให้รีบตักอีกคําอย่างไม่ลังเล เพราะความหิวและอาหารอร่อย ไม่นานอาหารขึ้นชื่อของเมืองที่สั่งมาก็ถูกเธอและจีด้าจัดการจนหมด

จีด้าเช็ดปาก ก่อนจะบอกยิ้ม ๆ “แต่ละแห่ง แต่ละเมืองมีอาหารขึ้นชื่อที่อร่อยทั้งนั้นแหละ ถ้ายูอยู่นาน แล้วไอว่างจะพายูชมให้ทั่วเลยพีพี ว่าแต่ยูกินเก่งแบบนี้ไอไม่เห็นยูจะอ้วนเลย ไม่เหมือนไอถ้าเผลอทานมากก็รู้สึกอึดอัดจนเห็นได้ชัด”

พริมามองต่ำไปจนถึงหน้าอกเพื่อนสาว ก่อนจะพูดพึมพํา “ไอว่ายูไม่อ้วนหรอกนะ แต่ไอ้ที่ยูว่าอึดอัดน่ะ หน้าอกมากกว่า แล้วดูของไอสิ แบนจนเหมือนไม้กระดานแบบนี้ กินอะไรถึงจะอิ่ม เซ็กซี่เหมือนยู....”

จีด้าหัวเราะ ส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

เมื่อรับประทานอาหารกันเป็นที่เรียบร้อย พวกเธอก็พากันเดินดูสินค้าพื้นเมืองและของฝากต่อ เมืองเบลลาโจ้มีร้านค้าต่าง ๆ มากมาย บางร้านขายผลิตภัณฑ์ที่ทำมาจากไม้ดูน่าสนใจ บางร้านมีสินค้าพวกหมวก กระเป๋า ผ้าพันคอ ผ้าไหมต่าง ๆ ให้เลือกเยอะมาก นักท่องเที่ยวหลาย ๆ คู่พากันเดินชอปปิง บรรยากาศคึกคัก

หญิงสาวได้ภาพวาดงานฝีมือไว้ประดับบ้านหนึ่งชิ้น เป็นภาพวาดสีน้ำมันของเมืองเบลลาโจ้ที่มีถนนอยู่กึ่งกลาง สองข้างขนาบไปด้วยบ้านเรือนสีสันสดใส สวยงามสมจริงและจานแบนเซรามิกลวดลายของท่าเรือของเมืองเบลลาโจ้ที่อยู่ติดทะเลสาบ ส่วนจีด้าได้หมวกและผ้าพันคอ

เมื่อดูจากเวลาใกล้เที่ยวเรือจะออก ทั้งสองจึงพากันเดินย้อนกลับไปยังท่าเรือ ในระหว่างรอก็พากันถ่ายรูปวิวทิวทัศน์ไปพลาง ๆ จีด้าและเธอเดินเลียบทะเลสาบกดชัตเตอร์เก็บภาพถ่ายไปเรื่อย ๆ หญิงสาวมองไปยังมุมที่มีสวนสาธารณะของเมืองที่อยู่ใกล้ท่าเรือ ก็ต้องเผลอทำหน้าประหลาดใจและขยี้ตาอีกครั้งเพราะคิดว่าตัวเองตาฝาด

จีด้าซะงักเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน จึงถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ...”

พริมาเพ่งสายตามองอีกครั้ง เพราะสวนที่ว่ายังห่างจากจุดที่เธอยืนอยู่ไกลพอสมควร เมื่อแน่ใจก็บอกเสียงเบา “ไอว่าไอเห็นญาติของยูละ มีเจ้าเด็กเซโล่ด้วย...”

แองเจโล่ซะงัก เมื่อรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมอง เขาเหลียวซ้ายแลขวาอย่างระมัดระวัง มองเหล่าบอดีการ์ดที่ยืนสังเกตการณ์ ห่าง ๆ เมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติก็ชักชวนลูกชายกลับโดยไม่สนใจหญิงสาวรูปร่างอวบอัดในชุดเดรสสีแดงเว้าหน้าเว้าหลังเลยสักนิด ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะถือวิสาสะกอดแขนและเอาศีรษะพิงซบไหล่ก็ตาม

“ไปเซโล่ เราเที่ยวมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้แด๊ดต้องบินกลับอเมริกาแต่เช้า” เขาหันไปบอกลูกชายเสียงทุ้ม เจ้าหนูพยักหน้าตอบพลางหาวนิด ๆ

“จะรีบกลับไปไหนคะแอล” หญิงสาวผมทองเป็นลอนใหญ่ตามสมัยถามด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด ใบหน้าสวยไร้ที่ติมีสีหน้าขัดใจ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูหวานพูดจาตัดพ้อ “เราเพิ่งจะได้เที่ยวเป็นครอบครัวหลังจากที่ต่างคนต่างอยู่มานาน จะใจร้ายใจดําไล่ภรรยาตัวเองเชียวเหรอคะ”

“ผมไม่ได้ไล่” เขาปรายตามองหล่อนแวบเดียว แล้วแกะแขนของอีกฝ่ายที่เกาะกุมต้นแขนออก “ผมพาลูกมาเที่ยว โดนแดดโดนลมมาทั้งวัน แกต้องการพักผ่อน ถึงคุณจะเป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่องก็ควรจะเป็นแม่ที่ดี คอยห่วงใยใส่ใจลูกชายตัวเองบ้างนะวาเลนเซีย...”

“แอล!”