บทนำ

หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผมดําขลับถูกมัดรวบสูงปล่อยปลายผมเป็นหางม้าระต้นคอขาวผ่อง เดินลากกระเป๋าเดินทางใบโตออกจากบริเวณสนามบิน ใบหน้ากลมมนแดงเรื่อเล็กน้อยเมื่อเดือนธันวาคมของอิตาลีย่างเข้าสู่ฤดูหนาว เธอแต่งกายด้วยเสื้อแจ็กเก็ตยีนส์ตัวเก่ง สวมกางเกงหนังสกินนี่สีดําและรองเท้าหุ้มข้อสีน้ำตาลดูคลาสสิก ดวงตากลมโตสีน้ำตาอ่อนใต้แพขนตางอนกวาดมองบริเวณรอบ ๆ คล้ายสังเกตสังกาอยู่ในที ริมฝีปากบางสีเชอร์รีแย้มยิ้มน้อย ๆ เมื่อได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด

อากาศในยามเช้าของอิตาลีบริสุทธิ์มากกว่าอากาศในประเทศไทยที่เธอคุ้นเคย ลมพัดผ่านบางเบาคล้ายย้ำเตือนว่าฤดูหนาวกําลังเข้ามาถึงทำให้เธอห่อตัวเล็กน้อย หญิงสาวกระชับเป้สะพายหลังที่มีเครื่องมือทำมาหากินอยู่ด้านในแล้วตบเบา ๆ อย่างครึ้มอกครึ้มใจ

พริมา ธนกิจ ช่างภาพอิสระที่เพิ่งมาเยือนอิตาลีครั้งแรกตามคําชักชวนของเพื่อนสาว จีด้า เซซาโน่ หญิงสาว ลูกเสี้ยวไทย-อิตาลี-อังกฤษ ทั้งสองเจอกันครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในนิวยอร์ก พริมาเรียนต่อด้านการถ่ายภาพ ส่วนจีด้าเรียนต่อด้านออกแบบดีไซน์อัญมณี ถึงจะคนละสาขาแต่เพราะนิสัยใจคอคล้าย ๆ กัน สุดท้ายก็สนิทสนมกันโดยปริยาย

ครืด..ครืด

โทรศัพท์มือถือที่เธอปิดเสียงไว้ขยับสั่นในกระเป๋ากางเกง พริมาหยิบมันขึ้นมาก่อนกดรับเมื่อเบอร์ที่โชว์หน้าจอเป็นของคนที่นัดเจอ

“ฮัลโหล”

เสียงเล็ก ๆ ในสายทักทายเป็นภาษาไทยแปร่ง ๆ “ยูอยู่ที่ไหนพีพี...”

หญิงสาวย่นจมูกกับชื่อตัวเองที่ออกจากปากเพื่อนสาว เธอชื่อพริมาต่างหาก แม่เพื่อนสาวลูกเสี้ยวดันเรียกเธอว่าพีพี แต่ก็ดีกว่า “พีม่า” ที่อีกฝ่ายเคยเรียกละนะ คำนั้นดูแปลกและไม่น่าฟังเท่าไร “เราเพิ่งถึงสนามบินมิลานเมื่อสักครู่นี้เอง...”

“โอเค งั้นยูรออยู่แถวนั้นก่อนนะ เดี๋ยวไอจะให้แองจี้ไปรับยู พอดีตอนนี้ไอติดลูกค้าที่ร้าน...” จีด้าพูดเป็นภาษาอังกฤษที่ใช้คุยกับเธอเป็นประจํา เพราะถึงเธอจะสอนให้พูดไทยได้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพูดไม่ชัดและดูท่าจะไปไม่รอด เหมือนกับเธอที่แม่เพื่อนสาวสอนพูดอิตาลี แต่แค่คําทักทายสั้น ๆ เธอยังพูดผิดพูดถูก สุดท้ายจึงใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาสื่อสารหลัก

“โอเคจ้ะ” เธอรับคํา “ว่าแต่ไอจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนคือแองจี้...”

“เอาน่า แองจี้ก็คือแองจี้ เดี๋ยวก็เจอกันเองแหละ แค่นี้ก่อนนะไอขอเคลียร์งานก่อนแล้วเจอกันที่บ้าน…”

พริมากําลังจะอ้าปากถามต่อแต่อีกฝ่ายชิงตัดสายก่อน ดูเหมือนตอนนี้จีด้ากำลังติดพันลูกค้า เธอเคยได้ยินชื่อแองจี้ที่จีด้าเคยเล่าให้ฟังผ่านหู เห็นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทมาก จีด้าเป็นสาวลูกครึ่งที่มีสามเชื้อชาติ รูปร่างสูงสง่าหุ่นนาฬิกาทรายสวยเหมือนนางแบบแถวหน้า ใบหน้าคม จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีน้ำตาลอมทองเป็นลอนสวย ริมฝีปากอวบอิ่มเซ็กซี่ ผิวสีแทน ผิดกับพริมาที่เป็นสาวไทยรูปร่างเล็กฉบับกระเป๋า ผิวขาวจนซีดเพราะพื้นเพเป็นคนภาคเหนือ อกเล็กก้นแบน หญิงสาวเป็นช่างภาพอิสระ ชอบแต่งกายสบาย ๆ ด้วยแจ็กเก็ตยีนส์ตัวเก่ง สะพายเป้ขาด ๆ ไปทุกที่

ขณะรอญาติผู้พี่ของจีด้ามารับ พริมาก็นึกถึงใบหน้าของคนมารับไปด้วย

แองจี้ลูกพี่ลูกน้องของจีด้าก็คงจะสวยสง่าเหมือนกันคงสังเกตได้ไม่ยาก เพราะแองจี้ แปลว่านางฟ้านี่นะ...