ตอนที่ 2 อิตาลีดินแดนแห่งศิลปะและการปะทะคารมกับผู้ชายหน้ายักษ์!

“แด๊ดฮะ ไหนล่ะ คนที่เราต้องมารับ คนก็เยอะแล้วเราจะหาเจอไหมฮะ”

หญิงสาวมองเด็กผู้ชายอายุประมาณห้าขวบ สวมเสื้อเชิ้ตที่ถูกพับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอกป้อม ๆ คอสั้น ๆ มีผ้าพันคอเข้ากับลายของเสื้อเชิ้ตดูเก๋ไปอีกแบบ กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลเข้มอวดน่องเป็นข้อ ๆ ดูจ้ำม่ำในทุกย่างก้าว เสื้อผ้ารองเท้าดูเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทางการเดินที่เอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงคล้ายนายแบบ แถมยังสวมแว่นตาสีชาอันโตทำให้เธอนึกขัน

พริมาละสายตาจากนายแบบตัวเล็ก แล้วมองหาพ่อของเด็กโดยอัตโนมัติ อยากรู้ว่าลูกขนาดนี้ แล้วแด๊ดที่เจ้าหนูน้อยคนนี้เรียกจะแต่งตัวขนาดไหน...

“เฮ้ อย่าเพิ่งบ่นสิเซโล่...” เสียงทุ้มของผู้ชายตัวโตเหมือนยักษ์ปักหลั่นดังขึ้น เธอยืนมองสองพ่อลูกคุยกันโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายตรงหน้าหล่อเหลาเหมือนพระเอกหนังฝรั่งที่เธอดูบ่อย ๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยสั้นรับกับใบหน้า คิ้วหนาที่พาดเฉียงเป็นปั้นรับกับดวงตาสีเขียวมะกอก ผู้ชายคนนี้หล่อและดวงตาสวยจนเธอแอบอิจฉา เขาสวมสูทสีน้ำตาลด้านในเป็นเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็กส์เข้าชุดกัน

พริมาสังเกตเห็นนัยน์ตาสีเขียวมะกอกกวาดมองผู้คนโดยรอบเหมือนกําลังหาใครบางคน แล้วริมฝีปากหนาหยักได้รูปก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ผู้หญิงเอเชียเพื่อนของน้าเราเค้าชื่ออะไรนะ...แด๊ดจําไม่ค่อยได้ด้วยสิ”

“เซโล่จําได้ฮะ” ร่างป้อม ๆ ในชุดสุดเท่กระโดดเหยง ๆ โบกไม้โบกมือตอบ “ชื่อพีพีฮะ”

เธอนึกเอ็นดูท่าทางตื่นเต้นของหนุ่มน้อย ดูเหมือนสองพ่อลูกนี้จะมารับคนที่สนามบินเหมือนกัน

“อ้อ ใช่ พีพี” แด๊ดดี้ตัวโตทำท่านึกออก คิ้วหน้าขมวดเหมือนคนใช้ความคิด “ชื่อพีพี เป็นผู้หญิงรูปร่างเล็ก”

หญิงสาวชะงักเมื่อได้ยินสองพ่อลูกคุยกัน พีพีแล้วเป็นผู้หญิง รูปร่างเล็ก หรือสองคนนี้จะมารับเธอ? แต่จีด้าบอกว่าคนชื่อแองจี้ไม่ใช่เหรอ ก็ต้องเป็นผู้หญิงสิ เธอควรจะเดินไปถามพวกเขาให้แน่ใจดีหรือเปล่านะ

“แล้วเราจะหาเจอได้ยังไงฮะ คนเยอะออก” เจ้าตัวเล็กยังมีท่าทีสงสัย “เอ๊ะ พี่สาวคนสวยมองมาทางนี้ด้วย เราไปถามเค้าดีไหมฮะ”

นายแบบร่างป้อมสบตากับพริมาที่แอบมองอยู่ก็ร้องลั่นอย่างดีใจ หญิงสาวชะงักตั้งท่าจะหันหน้ากลับ เสียงเล็ก ๆ รีบร้องตะโกนก่อนจะวิ่งเข้ามาหา

“พี่สาวคร้าบบบ...” หนุ่มน้อยพุ่งตัวเข้ามาเกาะขาเธอ ยิ้มยิงฟันแล้วเอ่ยถามเสียงใส “พี่สาวเห็นผู้หญิงเอเชียแถวนี้ไหมฮะ ผมกับแด๊ดดี้ตามหาอยู่”

“เอ่อ...ผู้หญิงเอเชียเหรอจ๊ะ” เธอยิ้มแหยก่อนกวาดตามองโดยรอบ นอกจากเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็มองไม่เห็นผู้หญิงเอเชียคนอื่น เพราะคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เป็นชาวต่างชาติที่ส่วนสูงต่างกับเธอลิบลับ

“ใช่ฮะ ผมและแด๊ดกำลังตามหาอยู่” เจ้าตัวเล็กพูดรัวเร็ว แววตาสีเขียวมะกอกถอดแบบพ่อดูตื่นเต้น “น้าสาวเซโล่บอกสวยมากด้วย ตาโตผมดํา ตัวเล็กน่ารัก เซโล่อยากเจอ แต่เดินหามาสักพักก็ไม่เจอสักทีฮะ”

อ่าฮะ...สองพ่อลูกนี้มารับเธอแหง ๆ หลังจากได้ยินเจ้าเด็กช่างจ้อพูด แองจี้ญาติสาวสุดสวยของจีด้าคงไม่ว่าง และอาจจะเป็นแม่และภรรยาของสองพ่อลูกนี้ก็เลยให้มารับเธอแทน พริมาคิดในใจ กําลังจะตอบเจ้าตัวเล็กว่าเธอนี่แหละคือคนที่พวกเขาตามหา แต่เสียงแข็ง ๆ ของชายหนุ่มร่างยักษ์ที่เดินตามมาก็เอ่ยขึ้น

“เซโล่มานี่”

เด็กน้อยรีบปล่อยมือที่เกาะขาเธอ แล้วค่อย ๆ เดินตัวลีบกลับมายืนข้างพ่อตน

“คะ คือ เซโล่แค่จะถามพี่สาวว่าเห็นเพื่อนน้าจีด้าแถวนี้หรือเปล่า...แค่นั้นเองฮะพ่อ” เด็กน้อยบอกตะกุกตะกักเมื่อแด๊ดดี้มองเขาด้วยสายตาตำหนิ

“ลูกไม่ควรสนิทสนมกับคนแปลกหน้า ถ้าถูกลักพาตัวไปจะทำยังไง” เสียงคุณพ่อสอนลูกทำให้เธอเริ่มขมวดคิ้ว สองพ่อลูกตรงหน้าทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน

แววตาสีเขียวมะกอกเหลือบแลมาทางพริมา ก่อนจะมองต่ำไปยังกล้องตัวเก่งที่คล้องคอเธออยู่ ริมฝีปากหนาแสยะยิ้ม ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้มกับเธอ

“เอากล้องมา”

“หา...คุณว่าอะไรนะคะ” เธอมองเขาเลิ่กลั่ก จู่ ๆ ตาคนร่างยักษ์ก็แบมือ พูดจาเชิงข่มขู่ให้เธอมอบกล้องให้เขา เครื่องมือทำมาหากินที่เก็บเงินซื้อมานะ หรือพวกเขาจะเป็นมิจฉาชีพ

“เอากล้องมา!” เสียงห้าวเริ่มคําราม “คุณแอบถ่ายรูปพวกเรา”

“เปล่านะคะ” หญิงสาวปฏิเสธ เริ่มไม่พอใจ “ทำไมฉันต้องแอบถ่ายรูปคุณด้วยล่ะ”

“ผมไม่เชื่อ คุณโกหก” เขามองเธอหัวจรดเท้าคล้ายดูถูก “ปาปารัสซี่สมัยนี้ช่างลงทุน ทำเหมือนเป็นนักท่องเที่ยวลากกระเป๋าไปมาในสนามบินก่อนจะแอบเก็บรูปคนดัง พัฒนาความไร้มารยาทไปอีกขั้น!"

“นี่! คุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ” หญิงสาวแทบตัวสั่นเพราะความโกรธ อีตายักษ์ปักหลั่นนี่หาว่าเธอเป็นปาปารัสซี่ แอบถ่ายรูปคนดังในสนามบิน พวกเขาดังมาจากไหนกันถึงกลัวจะถูกปาปารัสซี่จับภาพ

 “ผมเข้าใจถูกต้องแน่นอน คุณผู้หญิง...” เขาจ้องมองเธอพลางพูดจาข่มขู่ ส่วนลูกชายก็มองผู้ใหญ่เถียงกันตาปริบ ๆ “อย่าให้ผมต้องใช้การ์ดมาจัดการกับคุณ ผมไม่ใจดีกับเด็กและสตรีหรอกนะ"

“มาเฟีย! ขู่เอา ขู่เอา ฟังฉันพูดก่อนได้ไหม ผู้ชายบ้า! เอาแต่ความคิดตัวเอง หัวโตตัวโตเสียเปล่า บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ปาปารัสซี่ ฉันเป็นช่างภาพอิสระที่มาเที่ยว ก็ต้องเก็บภาพอะไรบ้างสิ คุณมันหลงตัวเองจริง ๆ ใครจะอยากถ่ายรูปคุณกัน!” พริมาสบถอีกสองสามคำด้วยความโมโห ปรี๊ดแตกกับวาจาคุกคามของอีกฝ่าย “เด็กคนนี้แค่มาถามหาคน คุณก็พูดตําหนิเหมือนกลัวว่าฉันจะลักพาตัว ขอโทษเถอะ พวกคุณเป็นใครฉันยังไม่รู้ แล้วฉันจะแอบถ่ายรูปคุณไปทำไม ถามดี ๆ น่ะเป็นไหม ถามฉันดี ๆ สุภาพเหมือนคนปกติเขาถามกันได้หรือเปล่า!”