"Teka, Cherry, napansin mo na parang wala na si Captain Jal?" tanong ni Marites, sabay halukipkip ng kanyang mga braso habang tumitig kay Cherry na tila nang-aasar. "Magsabi ka nga ng totoo, nakamove-on ka na ba kay Jal?"Napalingon si Cherry kay Marites, halatang nabigla sa tanong. "Ano? Anong pinagsasabi mo diyan? Wala naman kami ni Captain Jal para mag-move on!" sagot niya, pero ramdam ang bahagyang kaba sa kanyang boses."Hmm…" Inilapit ni Marites ang mukha sa kanya, parang detective na nag-iimbestiga. "Huwag ka ngang mag-deny. Kitang-kita ko dati kung paano ka tumingin sa kanya. Iba, Cherry, iba! Aminin mo na, minsan kang nagka-crush kay Captain Jal."Napabuntong-hininga si Cherry, sabay tumingin sa sahig, parang nag-iisip kung paano sasagutin ang kaibigan. "Fine, Marites. Oo, aaminin ko, may konting... atraksiyon dati. Pero iyon lang ‘yon. Hindi naman umabot sa kung ano pa.""Konting atraksiyon?" ulit ni Marites, sabay tawa. "Cherry, ang ibig sabihin ng ‘konting atraksiyon’ mo,
Habang papalapit ang araw ng pagbabalik ni Captain Jal sa Blue Ocean Cruise Ship, tila bumibigat ang pakiramdam ni Cherry. Isang buwan na lang, at muling magtatagpo ang kanilang landas. Sa kabila ng desisyong isinara na niya ang nakaraan, hindi maiwasan ng kanyang puso ang bahagyang kaba.Alam niyang wala na dapat siyang maramdaman para kay Jal. Si David ang mahal niya, at buo ang tiwala niya sa kanilang relasyon. Ngunit ang posibilidad ng muling pagkikita nila ni Jal ay parang isang bagyong dumarating—hindi mo alam kung gaano ito kalakas hanggang sa dumating na.Samantala, si Jal naman ay nasa huling linggo ng kanyang proyekto sa kompanya. Pagod ngunit masaya siya sa tagumpay ng kanyang bagong shipping venture. Subalit sa likod ng kanyang kasiyahan, may kung anong pananabik sa pagbabalik niya sa barko. Hindi niya alam kung bakit, pero tila masyadong excited ang puso niya. Alam niyang andoon pa rin si Cherry.Habang pinaplano ang kanyang schedule, napatingin siya sa litrato nila ni Ch
Napansin iyon ni Marites, na agad sumimangot at inirapan si Cherry. “Hmmm... sino ang tinitingnan mo diyan? Uy, parang hinahanap mo si Captain Jal ah?” sabay ngisi at sulyap kay Cherry.Nagulat si Cherry at agad na nag-deny. “Hindi ah,” sagot niya, ngunit halatang may bahagyang pag-aalangan sa kanyang tono. Sinamahan pa ito ng pilit na ngiti na lalong nagbunyag ng kanyang pagkabuking.“Ehem, talaga lang ba?” ani Marites, sabay kunot ng noo habang nakangisi pa rin. “Ang pagkakaalam ko, si Captain Jal ay dapat next month ang dating. Pero ito ang latest chika—matatagalan pa raw ang pagdating niya dahil may importante siyang inaayos sa main office.”Biglang nanlaki ang mga mata ni Cherry, ngunit mabilis niyang inayos ang ekspresyon niya. “Narinig mo yan?” tanong niya, pilit na binabalewala ang kaba sa kanyang dibdib.“Oo naman! Narinig ko kay Captain Joshua mismo,” pagmamarites ni Marites habang inilapit ang sarili kay Cherry. “Kaya ka siguro tingin nang tingin, ano? Hmmm... na-miss mo na
Habang naglalakad sila papunta sa kanilang mga kabina, tahimik si Cherry, at dama ni Marites ang bigat sa kanyang kaibigan. Alam niyang may hindi ito masabi, ngunit hindi rin ito nagtanong. Alam na ni Marites na may mga bagay na mas mabuting hindi piliting itanong, lalo na kung hindi pa handa ang kaibigan na magbukas.“Cherry,” sabi ni Marites, nagsisimula nang magpatawa, “puwede bang magsimula ka nang mag-move on, ha? Hindi naman pwedeng si Captain Jal ang nasa isip mo habang magkasama kayo ni David. Huwag mong gawing komplikado ang buhay mo.”Si Cherry ay napatingin kay Marites. Walang kasiguraduhan kung natutuwa siya sa sinabi ng kaibigan o kung nananabik na ba siyang makalimot. Pero ang puso ni Cherry, may mga sugat pa rin na hindi kayang pagalingin ng oras o ng isang mensahe mula kay David.“Hindi ko alam, Marites,” sagot ni Cherry. “Ang hirap… ang bigat. Alam ko naman na dapat maging tapat ako kay David, pero si Jal… may ibang klase siyang epekto sa akin. Hindi ko kayang tanggal
Habang nasa opisina si Jal, tinitingnan niya ang mga dokumentong nakalapag sa kanyang lamesa. Ang mga bagong proyekto na ipinagkatiwala sa kanya ng kumpanya ay hindi biro, at alam niyang kakailanganin niya ng maraming oras at dedikasyon upang tapusin ang mga ito. Hindi pa man tapos ang mga detalye ng kanyang proyekto, nararamdaman niyang may kulang. Ang Blue Ocean Cruise Ship na madalas niyang pinagmumulan ng kaligayahan at mga magagandang alaala, ngayon ay tila malayo sa kanya.Bilang isang kapitan, may mga desisyon siyang kailangang pag-isipan at mga responsibilidad na hindi maaaring ipagpaliban. Kasama na rito ang mga proyekto ng kumpanya na nakatali sa iba't ibang mga destinasyon ng barko, at siya ang tinukoy na mangunguna sa lahat ng ito. Ngunit habang pinaplano niya ang bawat hakbang, isang bahagi ng kanya ang hindi mapigilan ang mag-isip kay Cherry—ang babaeng hindi na niya maalis sa kanyang isipan.“Bakit ganito?” tanong niya sa sarili, habang muling tinitingnan ang mga larawa
Si David, na tila tuwang-tuwa sa sagot ni Jal, tumayo at nagsimula nang maglakad palapit sa pinto. "Yesss! That's what I'm talking about, bro! Let’s go and have some fun! Wala nang work-work muna."Nakita ni Jal ang kasiyahan sa mukha ni David at naramdaman niyang may kakaibang saya sa loob niya. Siguro nga, kailangan niya muna ang mga ganitong bagay—makalimot pansamantala sa sakit na dala ng mga desisyon, at hayaan ang sarili na magpahinga mula sa mga bagay na hindi niya kayang kontrolin."Huwag mong gawing habit, ha," sabi ni Jal, binibigyan si David ng warning. "Hindi ko alam kung anong klaseng gimik 'to, pero kailangan ko pa ring magfocus sa trabaho.""Relax, bro," sagot ni David, habang nagtutulungan silang maglakad palabas ng opisina. "Isang gabi lang 'to, okay? Hindi naman mawawala 'yung focus mo sa trabaho."Ngumiti si Jal, ngunit may halong pag-aalinlangan. "Sana nga," sagot niya, na parang nag-iisip pa rin kung makakalimutan niya si Cherry kahit saglit lang. "Pero, David, ma
Habang nakaupo si Jal, napako ang kanyang tingin sa bar kung saan abala ang bartender sa paggawa ng mga inumin. Ang mga ilaw sa paligid ay kumikislap, parang sumasabay sa tibok ng musika, ngunit ang puso niya ay tila hindi makasabay sa ritmo ng kasiyahan sa paligid. Tahimik lang siyang umiinom ng tubig na nasa harapan niya, habang si David ay nag-oorder na ng isang round ng beer."Jal, seryoso ka ba talaga sa tubig lang?" tanong ni David, habang iniaabot ang isang bote ng beer sa kaibigan. "C'mon, bro. Minsan lang 'to. Hindi mo kailangang laging magpaka-seryoso."Umiling si Jal, ngunit kinuha rin ang bote. "Fine, isang bote lang," sagot niya, bahagyang napangiti. "Pero huwag kang umasa na mag-eenjoy ako dito.""Aba, malay mo naman," sagot ni David, sabay tapik sa balikat niya. "Baka mamaya, may magpapangiti sa'yo. Hindi mo alam kung anong pwedeng mangyari, 'di ba?"Napabuntong-hininga si Jal habang iniinom ang beer. Pinilit niyang tingnan ang paligid, ang mga taong nagsasayawan at nag
Hindi sumagot si Jal, nakatingin lamang sa boteng hawak niya. Napatingin siya sa direksyon ng babaeng kanina’y humiram ng upuan. Abala ito sa pakikipagtawanan sa mga kasama, ngunit paminsan-minsan ay napapatingin din ito sa direksyon niya."Alam mo," muling nagsalita si David, mas mahinahon na ngayon, "minsan, hindi mo kailangang mag-isip ng sobra. Minsan, kailangan mo lang sumugal. Kasi paano kung siya pala ‘yung makakatulong sa’yo na makalimutan si Cherry?"Tumingin si Jal kay David, ang mga mata niya ay puno ng pag-aalinlangan. "At paano kung hindi? Paano kung masaktan lang ulit ako? Ayoko nang ulitin ‘yun, David."Ngumiti si David, inilapag ang kamay sa balikat ng kaibigan. "Bro, walang garantisadong hindi masasaktan. Pero iyon ang maganda sa buhay. May mga pagkakataong kahit masaktan ka, matututunan mong tumayo ulit. At baka, sa pagkakataong ito, hindi na lang sakit ang maramdaman mo. Baka kaligayahan naman."Napabuntong-hininga si Jal, pero hindi niya napigilang sumulyap muli sa
Pagbalik nila ni Marites sa Blue Ocean Cruise, si Cherry ay may halong kalituhan at pagod. Hindi na niya inisip pa si Jal, kahit na sa mga sandaling iyon, may piraso pa rin sa kanyang puso na hindi kayang paalisin ang mga alaala ng kanilang mga sandali. Sa bawat pag-alon ng dagat, parang naririnig niya ang mga tawag ng nakaraan, ngunit pinili niyang magsimula ng bagong kabanata.Habang naglalakad sila papasok sa loob ng barko, tahimik si Cherry. Napansin ni Marites ang pagbabago sa kanyang kaibigan—wala na ang tensyon na nararamdaman niya noong mga nakaraang araw. "Anong nangyari?" tanong ni Marites habang nilingon si Cherry.Napatingin si Cherry kay Marites at ngumiti ng bahagya. "Wala. Parang… okay na siguro. Siguro kailangan ko lang din talagang tanggapin na kailangan ko na siyang kalimutan."Nakangiting tinapik ni Marites ang balikat ni Cherry. "Masaya akong naririnig kong nagsisimula ka nang mag-move on. Hindi mo na kailangan pang maghanap ng mga sagot sa mga tanong mo, Cherry. T
Sa labas ng bintana, ang bughaw na dagat ay walang tigil sa pag-alon, sumasabay sa tibok ng puso ni Cherry na hindi niya mawari kung bumibilis dahil sa kaba o sa sakit na pilit niyang itinatago. Sa loob ng kanyang silid, naroon siya, nakatayo sa tabi ng bintana, habang si Marites ay tahimik na nakamasid sa kanya."Cherry..." mahinang sabi ni Marites, puno ng pag-aalala. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang tiisin mag-isa ang bigat ng nararamdaman mo."Dahan-dahang napapikit si Cherry, pilit pinipigilan ang luhang gustong bumagsak mula sa kanyang mga mata. "Marites, bakit ganito?" mahina niyang bulong. "Bakit kahit anong gawin ko, hindi ko siya kayang kalimutan? Bakit kahit anong pilit kong bumalik kay David, may bahagi pa rin sa puso kong hinahanap si Jal?"Lumapit si Marites at hinawakan ang kanyang kamay. "Kasi, Cherry, ang puso hindi mo basta-basta mapipilit. Kahit gaano mo gustong sundin ang isip mo, ang puso mo pa rin ang masusunod."Napalunok si Cherry at muling tumingin
Araw-araw nagkikita sina Cherry at Captain Jal sa Blue Ocean Cruise, ngunit ang dating samahang malapit at puno ng tawanan ay tila ba nalimutan na ng panahon. Ngayon, ang turing nila sa isa’t isa ay estrikto at propesyonal—parang kapitan at passenger crew, boss at empleyado. Wala na ang dating mga pagbibiruan, at ang bawat salitang namumutawi sa kanilang labi ay pormal at walang emosyon."Good morning, Captain Jal," bati ni Cherry isang umaga, habang inaabot ang logbook na kailangang lagdaan nito. Diretso ang tingin niya, walang bakas ng emosyon sa kanyang boses."Good morning," sagot ni Jal, kaswal na kinuha ang logbook at walang imik na nilagdaan ito. Hindi man lang siya tumingin kay Cherry, na para bang ang pagitan nila ay isang malalim na bangin.Napansin ni Marites ang pagbabago sa kilos ni Cherry. Mula nang bumalik si Jal sa barko, parating seryoso at tahimik na si Cherry, na labis na ikinabahala ng kanyang kaibigan."Cherry, ano bang nangyayari sa’yo? Kanina ka pa parang estatw
Pagbalik ni Cherry sa kanilang quarters, halatang mabigat ang kanyang pakiramdam. Nakasimangot siya, at kahit pilit niyang itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata, hindi iyon nakaligtas kay Marites, na abala noon sa pag-aayos ng kanyang mga gamit."Oh, ano na naman ang nangyari? Para kang sinakluban ng langit at lupa," biro ni Marites, ngunit halata ang pag-aalala sa kanyang boses.Napabuntong-hininga si Cherry at umupo sa gilid ng kama, tinanggal ang kanyang sapatos na parang napakabigat ng bawat galaw. "Wala, Marites. Huwag mo na akong tanungin," mahinang sabi niya, na pilit iniiwas ang tingin."Ha? Wala? Huwag mo nga akong gawing tanga, Cherry. Alam kong may nangyari," sagot ni Marites, nilapag ang hawak niyang bag at umupo sa tabi ng kaibigan. "Nagkita kayo ni Captain Jal, hindi ba? Tama ba ang hula ko?"Hindi sumagot si Cherry, ngunit ang saglit niyang pagkatigil at ang pamamasa ng kanyang mga mata ay sapat nang sagot para kay Marites."Ayan na nga ba," sabi ni Marites, huminga
"Nabusy lang ako lately, Cherry. Work ang dapat lagi natin inuuna," mariing sabi ni Capt. Jal, pilit na pinapanatiling malamig ang tono ng kanyang boses habang iniwas ang tingin kay Cherry.Napakurap si Cherry, halatang nagulat sa bigat ng sinabi nito. Ramdam niya ang pader na pilit binubuo ni Jal sa pagitan nila. Pero sa kabila ng malamig na sagot nito, hindi niya mapigilang itanong ang bumabagabag sa kanya."Jal, bakit parang iniiwasan mo ako? May ginawa ba akong mali?" tanong niya, halos pabulong ngunit puno ng emosyon. Ang mga mata niya ay naghahanap ng kasagutan sa mukha ni Jal, pero hindi siya makakita ng kahit anong bakas ng kanyang dating kaibigang laging nandiyan para sa kanya.Saglit na tumahimik si Jal, iniwas ang tingin sa nagtatakang mga mata ni Cherry. Hinigpitan niya ang hawak sa tasa ng kape sa harap niya, parang ito lang ang makakapigil sa kanyang emosyon."Wala kang ginawang mali, Cherry," sagot niya sa wakas, ngunit ang boses niya’y parang nanunukso ng sariling damd
Sa bawat hakbang ni Jal palabas ng main office, dama niya ang magkahalong emosyon. Muli niyang maririnig ang dagundong ng makina ng barko, ang hagikgikan ng kanyang mga kasamahan, at ang tahimik na kalmadong dala ng karagatan. Ngunit higit sa lahat, ang tanong na matagal na niyang gustong sagutin: Kumusta na kaya si Cherry?Bago pa man siya tuluyang makaalis, hinarap ni Jal ang huling papel na kailangang pirmahan. Nagpaalam siya sa kanyang supervisor, na may ngiti sa labi ngunit may bakas ng lungkot sa tinig."Jal, mukhang mas maligaya ka tuwing nasa barko," anang supervisor. "Ang barko na yata ang totoong tahanan mo."Tumango si Jal, pilit na ngumingiti. "Oo nga, Sir. Parang nasa tamang lugar ako kapag nandoon. At siguro, kailangan kong bumalik para malaman kung saan talaga ako dapat."Habang nililinis ang kanyang mesa, nakita niya ang isang lumang larawan—isang grupo ng mga crew sa deck ng barko, masaya at walang iniintinding problema. Naroon si Cherry, nakangiti habang nakasandal s
“David,” sabi niya, mas kalmado na ngayon. “Hindi ko sinasabing hindi kita mahal. Pero mahal ko rin ang sarili ko. At kung patuloy akong magpapakulong sa ganitong sitwasyon, unti-unti kong mawawala ang respeto ko sa sarili ko. Kailangan ko ng oras para alamin kung ano ang nararapat para sa akin.”“Cherry, huwag naman,” sagot ni David, at sa wakas, narinig niya ang pangingiyak nito. “Ayusin natin ‘to. Bigyan mo pa ako ng pagkakataon.”“David, ilang pagkakataon na ang binigay ko sa’yo,” sagot ni Cherry, at sa wakas, naramdaman niya ang bigat na unti-unting nawawala. “Pero sa bawat pagkakataon, parang mas lalo lang akong nawawala sa buhay mo. Hindi ko na kayang maghintay pa.”“Cherry, mahal kita,” sagot ni David, halos pabulong. “Huwag mo akong iwan.”“Mahal din kita, David,” sagot ni Cherry, at sa unang pagkakataon, naramdaman niya ang katotohanan sa mga salitang iyon. “Pero minsan, hindi sapat ang pagmamahal. Kailangan din ng respeto, ng oras, at ng pagkakaintindihan. At kung wala ang
Sa gabing iyon, hindi makatulog si Cherry. Nakahiga siya sa kanyang kama, nakatitig sa kisame habang paulit-ulit niyang iniisip ang sinabi ni Marites. "Sino ang pipiliin mong ipaglaban?" Ang tanong na iyon ay umalingawngaw sa kanyang isipan, parang sirang plakang ayaw tumigil. Pinilit niyang pigilin ang emosyon, pero tila pinipiga ang kanyang puso sa bigat ng lahat. Hindi niya alam kung paano haharapin ang sitwasyon. Ang dami niyang tanong sa sarili, pero wala siyang makuhang sagot.Napabuntong-hininga siya, bumangon, at naupo sa gilid ng kama. Kinuha niya ang kanyang cellphone at tumingin sa inbox ng mga mensahe ni David. Halos puro, "Sorry, busy ako," "Mamaya na tayo mag-usap," "Good night, mahal." Hindi niya maiwasang ma-frustrate. Kahit gusto niyang unawain ang sitwasyon ni David, naroon pa rin ang kirot ng kawalan ng koneksyon nila. Parang unti-unti siyang nawawala sa buhay ng taong mahal niya. Ang dating masigla at puno ng pagmamahalan nilang relasyon ay tila napalitan ng malami
Kinabukasan, nagpunta si Cherry sa deck ng cruise ship, kung saan malaya niyang natatanaw ang dagat. Ang malawak na asul na karagatan ay tila salamin ng kanyang pakiramdam—kalmado sa labas, pero malalim at puno ng alon sa ilalim.Hindi nagtagal, lumapit si Marites at naupo sa tabi niya. “Kumusta na, Cherry?” tanong nito, na halatang nag-aalala.“Natapos na,” mahinang sagot ni Cherry, pilit pinipigilan ang bagong pag-agos ng kanyang luha. “Hindi man niya diretsong sinabi, pero alam kong tapos na.”Hinawakan ni Marites ang kamay niya. “Cherry, minsan, ang pagtapos ay hindi katapusan ng lahat. Minsan, ito ang simula ng mas magandang bagay.”“Pero ang sakit, Marites,” sabi ni Cherry, tuluyang bumigay ang kanyang damdamin. “Akala ko kaya ko. Pero hindi ko pala kayang mawala siya.”“Normal lang yan,” sagot ni Marites, yakap siya nang mahigpit. “Pero tandaan mo, Cherry, ang mahalaga ngayon ay ikaw. Dapat mahalin mo muna ang sarili mo bago ang iba.”"Sa palagay mo ba, Marites, wala siyang iba