Si David, na tila tuwang-tuwa sa sagot ni Jal, tumayo at nagsimula nang maglakad palapit sa pinto. "Yesss! That's what I'm talking about, bro! Let’s go and have some fun! Wala nang work-work muna."Nakita ni Jal ang kasiyahan sa mukha ni David at naramdaman niyang may kakaibang saya sa loob niya. Siguro nga, kailangan niya muna ang mga ganitong bagay—makalimot pansamantala sa sakit na dala ng mga desisyon, at hayaan ang sarili na magpahinga mula sa mga bagay na hindi niya kayang kontrolin."Huwag mong gawing habit, ha," sabi ni Jal, binibigyan si David ng warning. "Hindi ko alam kung anong klaseng gimik 'to, pero kailangan ko pa ring magfocus sa trabaho.""Relax, bro," sagot ni David, habang nagtutulungan silang maglakad palabas ng opisina. "Isang gabi lang 'to, okay? Hindi naman mawawala 'yung focus mo sa trabaho."Ngumiti si Jal, ngunit may halong pag-aalinlangan. "Sana nga," sagot niya, na parang nag-iisip pa rin kung makakalimutan niya si Cherry kahit saglit lang. "Pero, David, ma
Habang nakaupo si Jal, napako ang kanyang tingin sa bar kung saan abala ang bartender sa paggawa ng mga inumin. Ang mga ilaw sa paligid ay kumikislap, parang sumasabay sa tibok ng musika, ngunit ang puso niya ay tila hindi makasabay sa ritmo ng kasiyahan sa paligid. Tahimik lang siyang umiinom ng tubig na nasa harapan niya, habang si David ay nag-oorder na ng isang round ng beer."Jal, seryoso ka ba talaga sa tubig lang?" tanong ni David, habang iniaabot ang isang bote ng beer sa kaibigan. "C'mon, bro. Minsan lang 'to. Hindi mo kailangang laging magpaka-seryoso."Umiling si Jal, ngunit kinuha rin ang bote. "Fine, isang bote lang," sagot niya, bahagyang napangiti. "Pero huwag kang umasa na mag-eenjoy ako dito.""Aba, malay mo naman," sagot ni David, sabay tapik sa balikat niya. "Baka mamaya, may magpapangiti sa'yo. Hindi mo alam kung anong pwedeng mangyari, 'di ba?"Napabuntong-hininga si Jal habang iniinom ang beer. Pinilit niyang tingnan ang paligid, ang mga taong nagsasayawan at nag
Hindi sumagot si Jal, nakatingin lamang sa boteng hawak niya. Napatingin siya sa direksyon ng babaeng kanina’y humiram ng upuan. Abala ito sa pakikipagtawanan sa mga kasama, ngunit paminsan-minsan ay napapatingin din ito sa direksyon niya."Alam mo," muling nagsalita si David, mas mahinahon na ngayon, "minsan, hindi mo kailangang mag-isip ng sobra. Minsan, kailangan mo lang sumugal. Kasi paano kung siya pala ‘yung makakatulong sa’yo na makalimutan si Cherry?"Tumingin si Jal kay David, ang mga mata niya ay puno ng pag-aalinlangan. "At paano kung hindi? Paano kung masaktan lang ulit ako? Ayoko nang ulitin ‘yun, David."Ngumiti si David, inilapag ang kamay sa balikat ng kaibigan. "Bro, walang garantisadong hindi masasaktan. Pero iyon ang maganda sa buhay. May mga pagkakataong kahit masaktan ka, matututunan mong tumayo ulit. At baka, sa pagkakataong ito, hindi na lang sakit ang maramdaman mo. Baka kaligayahan naman."Napabuntong-hininga si Jal, pero hindi niya napigilang sumulyap muli sa
Habang nakatingin siya kay Mia, biglang sumagi sa isip ni Jal ang mga tanong na matagal na niyang itinatago. Bakit nga ba siya ganito? Bakit hindi siya makapag-move on mula kay Cherry? O baka naman, natatakot siya sa mga bagay na hindi niya kayang kontrolin? Si Mia, bagamat bago pa lang, ay nagbigay sa kanya ng isang pakiramdam na matagal na niyang hinahanap—ang ginhawa."Sa totoo lang," sabi ni Jal, tinanggal ang pagkagat sa labi at nagsimula nang magbukas ng puso. "Minsan, iniisip ko kung baka may mali sa akin. Hindi ko alam kung paano mag-let go, paano magmove on. Parang lagi akong may bitin na nararamdaman."Mabilis na tinignan ni Mia si Jal, at kahit hindi siya agad nakasagot, ramdam ni Jal ang pagkaintindi sa mata nito. "Hindi ka nag-iisa," sagot ni Mia, tila iniisip ang mga salitang bibigkasin. "Lahat tayo may mga pinagdadaanan, mga bagay na hindi natin alam kung paano tatapusin. Pero minsan, ang sagot ay hindi palaging sa kontrol mo. Ang mahalaga, kung paano mo tinanggap ang l
"Naiintindihan ko," sagot ko, ang tinig ko'y may halong kabuntot ng kalungkutan at pangarap na magpatuloy. "Pero minsan, hindi ko alam kung paano magsimula ulit. Paano ko tatanggapin na hindi na kami?"Mia ay huminga ng malalim, tumingin sa akin ng matagal, parang tinatanggap ang bawat saloobin ko. "Hindi madali, Jal. Walang madaling paraan para malampasan ang sakit. Pero ang isang bagay na natutunan ko, kahit na masakit, ang mga sugat ay nagiging bahagi ng kwento natin. Kung matutunan mong tanggapin ang sakit, makikita mo na may puwang pa para sa ibang pagmamahal."Tumingin ako sa kanya, hindi ko alam kung paano sisimulan ang pagpapaliwanag ng lahat ng nararamdaman ko. Sa kabila ng sakit at kalungkutan, may isang bahagi sa puso ko na nakaramdam ng tuwa—tuwa na may taong nakakaintindi ng mga pinagdaanan ko, at may pag-asa na hindi ko na kailangang mag-isa.Ibaba niya ang kanyang ulo, at sinubukan niyang ngumiti, pero nakita kong nanginginig ang sakit sa kanyang mga labi. Bigla akong na
Siya ay kumalma, kahit na nasa sasakyan ng isang estrangherong lalaki na hindi ko sigurado kung mapagkakatiwalaan niya. Oh, hindi ko siya gagahasin sa kahit anong paraan, pero napakatagal na mula nang huli kong girlfriend,... well, umaasa akong hindi ako magiging masyadong 'magaspang at handa' pagdating namin doon.Habang nagmamaneho ako, nilingon ko siya mula sa sulok ng aking kanang mata, at nakita kong bahagyang nakayuko siya. Bigla, mukhang mas matanda siya kaysa sa mga nakita ko na siya. Anuman ang nangyari sa kanya, mabigat ito sa kanya.Ngunit nang makita ko siya, itinaas niya muli ang kanyang ulo at ang mga taon ay muling nawala sa kanyang mukha habang siya ay nahihiyang ngumiti sa akin.Nagpatuloy kami sa pagmamaneho ng halos isa pang milya, nang bigla siyang umabot at maingat na kinuha ang aking kamay at dinala ito sa kanyang mga labi upang halikan. Pagkatapos, ginamit niya ang likod ng aking kamay upang haplusin ang kanyang mukha habang siya ay humihiga dito, at pagkatapos
Inamoy ko ang kanyang hardin, sinipsip ang tunay niyang amoy. Hinila ko ang lahat ng sapantang natira, itinataas siya at hinila ang mga kumot pababa, binuka ang kanyang mga binti nang malawak para lubusan akong makapasok sa kanya.Humigop ako ng isa pang mahabang amoy, at siya'y napatawa nang may kaba. "Mayroon bang mali?" tanong niya, na tila naglalaro ngunit nag-aalala rin.Sa halip na sumagot gamit ang mga salita, hinayaan ko na lang ang aking dila ang 'magsalita,' dinilaan siya mula sa kanyang puwit hanggang sa kanyang clit, na nagdulot ng isang matinding paghinga. "OH. MY. GOD. Gawin mo ulit 'yan!"Bumalik ako sa simula ng aking paglalakbay, at sinimulan kong dumila pataas sa kanyang basang-basa na loob, na nag-iwan sa kanya ng hingal muli. Ang susunod na 'takbo' ng aking dila ay huminto sa kanyang ngayo'y umaagos na bukana, kung saan ipinasok ko ang aking dila hangga't maaari. Ang kanyang mga balakang ay muling umangat laban sa aking mukha, na may isa pang sigaw ng kasiyahan. "O
Matapos ang hindi inaasahang sandali nila ni Mia, tahimik na nagbihis si Jal sa loob ng kwarto. Ang liwanag ng araw ay sumisilip na sa mga kurtina, at si Mia ay himbing na natutulog sa kama. Saglit niyang pinagmasdan ito, ang mukha nito ay mukhang kalmado, ngunit may bahid ng pagod mula sa emosyonal na gabing nagdaan. Sa kabila ng lahat, naroon ang tahimik na kagandahan ni Mia na tila nagsasabing nasa lugar siya ng katahimikan, kahit saglit.Alam niyang hindi tama ang umalis nang walang paalam, ngunit parang mas madali ang tahimik na paglisan kaysa sa magbitiw ng mga salitang maaaring magdagdag ng bigat sa kanilang sitwasyon. Ang gabi ay punong-puno ng emosyon, at hindi niya alam kung paano ipoproseso ang nangyari. Hindi niya rin alam kung ano ang nararamdaman ni Mia. Kaya’t kumuha siya ng papel at bolpen mula sa side table. Habang nagsusulat, ramdam niya ang bigat ng bawat salita, ngunit pinili niyang gawing simple ang kanyang mensahe:Mia,Thank you for last night. I had so much fun
Tatlong araw ang lumipas.Tahimik na nag-iimpake si Cherry, ang puso niya’y punong-puno ng kaba."Anak, sigurado ka bang gusto mong umalis?" tanong ni Gemma, ang kanyang ina, na may halong pag-aalala. "Wala namang masama kung harapin mo si Jal, Cherry.""Mama, hindi ko kayang ipagsapalaran ang kapakanan ng mga anak ko.""Pero hindi mo man lang ba siya bibigyan ng pagkakataon?"Napalunok si Cherry. "Paano kung bawiin niya ang mga bata sa akin?""Pero anak—"Naputol ang usapan nila nang biglang may kumatok sa pinto.TOK! TOK! TOK!Napahinto si Cherry, mabilis na tumingin sa kanyang ina. May hindi magandang pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib."Cherry… may bisita ka," mahinang sabi ni Ralph, ang kanyang ama, habang bumukas ang pinto.At bumungad si Jal.Napakagat-labi si Cherry, agad na umatras. Bakit siya nandito?Napansin ni Jal ang maleta sa tabi ng sofa. Kumunot ang noo niya, ang kanyang mga mata ay nagdilim. "Tinatakasan mo na naman ako, Cherry?"Mariing napapikit si Cherry. "Um
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?
Maagang nagising si Gemma Jones, inunat ang likod at bumuntong-hininga bago tinungo ang kusina. Sa tahimik na umaga, isang tunog ang bumalot sa buong bahay—ang tunog ng malakas na pagsusuka mula sa banyo.Mabilis na napatingin siya sa kanyang asawang si Ralph, na kasalukuyang nagkakape sa lamesa. Pareho nilang narinig iyon. Hindi ito ang unang beses. Ilang araw na nilang naririnig si Cherry tuwing umaga, sumusuka na parang may dinaramdam."Ralph, may sakit kaya si Cherry?" nag-aalalang tanong ni Gemma habang dahan-dahang nilapag ang kutsara sa kanyang tasa.Napakunot-noo si Ralph, nagbabasa ng dyaryo. "Hindi ko alam. Pero kung may sakit siya, dapat sinabi na niya sa atin."Bumukas ang pinto ng banyo, at lumabas si Cherry, halatang namumutla, pawisan, at mukhang pagod. Halos hindi niya magawang itago ang kanyang panghihina."Anak, ayos ka lang ba?" Lapit agad ni Gemma, hawak sa braso ng kanyang anak. "Kanina ka pa namin naririnig na sumusuka. Baka naman may dinaramdam ka? Sabihin mo sa
Mariing napatingin si Jal kay Prescilla, ang kanyang panga ay humigpit, at ang kanyang mga kamao ay bahagyang sumara."Ano'ng pinagsasabi mo, Prescilla?" malamig niyang tanong, pilit na pinapakalma ang sarili.Ngumisi si Prescilla, inilagay ang kamay sa kanyang bewang. "Jal, hindi mo ba napapansin? Bigla na lang siyang nawala, bigla siyang nag-resign, at walang sinumang makapagsabi kung bakit. Hindi ba iyon kahina-hinala?"Hindi sumagot si Jal. Ngunit sa loob niya, may kung anong gumugulo sa isip niya."At kung tutuusin…" lumapit pa lalo si Prescilla, bahagyang idinantay ang kanyang kamay sa dibdib ni Jal pero agad itong inalis ng binata. "Dapat noon pa lang, ako na ang pinili mo. Hindi ko gagawin sa'yo ‘yang ginawa ni Cherry. Hindi ako tatakbo palayo sa’yo.""Huwag mo akong ipagkumpara sa kanya, Prescilla." malamig na sagot ni Jal. "At lalong huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin."Napatigil si Prescilla, napalitan ng inis ang kanyang mukha. "Kahit anong gawin mo, Jal, hindi mo na
Pagkalapag ni Cherry sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Ligtas na siya. Malayo na siya kay Jal. At higit sa lahat, kasama na niya ulit ang kanyang pamilya.Dala ang kanyang mga gamit, sumakay siya ng taxi papunta sa kanilang bahay sa Tagaytay. Habang nasa biyahe, hinaplos niya ang kanyang tiyan, pumikit sandali, at nagbulong, "Mga anak, malaya na tayo."Nang makarating siya sa kanilang bahay, pinakiramdaman muna niya ang paligid bago marahang kumatok sa pinto. Ilang saglit lang, bumukas iyon, at bumungad ang kanyang ina—Gemma Jones, isang matapang ngunit mapagmahal na babae.Nanlaki ang mga mata nito. "Cherry?!"Hindi na nakapagsalita si Cherry. Sa halip, agad siyang niyakap ng kanyang ina, mahigpit, parang ayaw na siyang pakawalan."Anak… Diyos ko, anak! Ano'ng ginagawa mo rito? Akala ko nasa barko ka pa!"Narinig ni Cherry ang pagmamadaling mga yapak sa loob. Ilang saglit lang, lumabas na rin ang kanyang ama—Ralph Jones, isang dating sundalo, may ed
Napabuntong-hininga siya. "Damn it, Cherry… ano ba talaga ang nangyayari sa'yo?""Jal."Napalingon siya nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Si Captain Prescilla Gana, ang isa sa mga senior officers sa cruise ship. Maganda at matikas ito, laging kontrolado ang sarili, pero sa mga mata nito ngayon, may nakatagong pait."Ano'ng ginagawa mo rito mag-isa?" tanong nito habang lumalapit."Wala. Iniisip lang ang isang bagay," matamlay niyang sagot.Tumikhim si Prescilla. "O isang tao?"Hindi siya sumagot.Ngumiti ito nang mapait. "Huwag mo nang itanggi. Lahat ng tao dito, nakikita kung paano mo hinahabol si Cherry."Nanigas ang panga ni Jal. "Anong pakialam nila?""Simple lang, Jal." Dumiretso ang tingin nito sa kanya. "Gusto ka nilang gisingin sa katotohanan.""At ano'ng katotohanan?"Humakbang si Prescilla palapit. "Na hindi ka na mahal ni Cherry."Parang sinuntok ang dibdib ni Jal sa narinig.Parang lumubog ang mundo ni Jal sa narinig niyang sinabi ni Prescilla. Hindi siya makapagsal
Sa wakas, ibinalik ng officer ang kanyang passport. "Alright. Safe flight, Miss."Napabuntong-hininga siya ng malalim nang makalagpas sa immigration. Isa na lang… check-in na lang…Pero bago pa siya makalayo, isang pamilyar na boses ang narinig niya sa likuran."Cherry!"Parang yelo ang dumaloy sa kanyang katawan. Hindi… hindi puwede!Dahan-dahan siyang lumingon, at nakita niya si Jal, hingal at mukhang desperado, nakatayo ilang metro lang ang layo mula sa kanya."Cherry, huwag mo akong takbuhan!" sigaw nito, hindi alintana ang mga taong nakatingin na ngayon sa kanila.Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis siyang tumalikod at naglakad nang mas mabilis patungo sa departure area. "Huwag mo siyang pakinggan. Huwag mong hayaang habulin ka ng nakaraan," pilit niyang sinasabi sa sarili.Ngunit narinig niya ang tunog ng mabilis na pagtakbo—alam niyang hindi siya bibitawan ni Jal."Cherry, please! Sandali lang!"Damn it! Alam niyang wala na siyang takas.At bago pa siya makalayo, naramdaman niya
Nakatayo si Cherry sa harap ng kanyang maliit na locker, inaayos ang huling gamit na dadalhin niya. Hindi niya akalain na ganito kabilis matatapos ang kanyang trabaho sa barko—ang trabahong minahal niya, ang trabahong bumuhay sa kanya. Pero ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian.Muli niyang hinaplos ang kanyang tiyan. "Kakayanin natin ‘to, mga anak."Nang sa wakas ay handa na siyang lumabas, isang malalim na hinga ang kanyang pinakawalan bago tuluyang isinara ang pinto ng kanyang kwarto."Cherry, ito na ang final clearance mo." Inabot ni Ms. Andrea Vasquez ang dokumento. "Everything is approved. You're officially free to leave the Diamond Cruise Ship."Mabilis niya itong tinanggap at tumango. "Maraming salamat po, ma’am. Hindi ko po ito makakalimutan."Malungkot siyang tinitigan ng kanyang manager. "Hindi mo ba talaga kayang ipaalam ito sa ibang crew? They’ll be devastated when they find out na umalis ka na."Muling umiling si Cherry. "Ma’am, gusto ko pong tahimik na umalis. Mas ma