Episode 2 : คนสำคัญ

อิงค์แลนด์

ฉันก็พึ่งรู้ว่าผู้ชายเกาหลีนี่หลงตัวเองเหมือนกันนะ ฉันไม่เหมารวมทั้งหมดแต่ฉันหมายถึงคนที่ยืนจ้องหน้าฉันอยู่ แถมยังไม่มีความเป็นมิตรเลยสักนิดอีกอย่างเขาเป็นคนเดินมาชนฉันเองนะ

“งั้นก็ขอโทษด้วยค่ะ” ฉันพูดแล้วก้มหัวให้แต่เดี๋ยวนะทำไมเขาพูดภาษาไทยได้ด้วยล่ะ

“กองไว้ตรงนั้นแหละ”

ฉันมองหน้าผู้ชายที่พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งคือจะเอายังไงกับฉันวะ นี่ฉันก็ยอมขอโทษทั้งที่ฉันเองไม่ได้ผิดเลยนะแล้วดูสิ่งที่เขาตอบกลับมาสิ

“งั้นก็ขอตัวค่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นทันที

ฉันชื่ออิงค์แลนด์หรือจะเรียกอิงค์เฉยๆ ก็ได้ค่ะ ฉันอายุยี่สิบสี่แล้วสงสัยใช่มั้ยว่าฉันมาทำอะไรที่เกาหลี ฉันถูกบริษัทส่งมาทำงานที่นี่ค่ะฉันทำงานออกแบบ มาเกาหลีเจอต้อนรับแบบนี้ก็ประทับใจเลย

ฉันกำลังกลับคอนโด ฉันเองพึ่งมาถึงวันนี้แหละหลังจากลงเครื่องฉันก็ขี้เกียจรอพี่ฮาร์เปอร์ก็เลยนั่งรถเอากระเป๋ามาเก็บแล้วมานั่งรอที่ร้านกาแฟ และไม่ต้องสงสัยนะคะพี่ฮาร์เปอร์เป็นพี่ชายของฉันค่ะ ฉันเป็นเด็กกำพร้าพ่อกับแม่ของพี่เขารับอุปการะฉันตั้งแต่เด็กแล้ว

“เหนื่อยจัง” ทันทีที่เข้าห้องมาฉันก็ทิ้งตัวลงที่เตียงนอนไหนใครบอกว่าโอปป้านิสัยดีไง ทำไมฉันถึงเจอโอปป้าที่เลี้ยงสุนัขไว้ในปากและอีกอย่างฉันจำได้ว่าเขานั่งอยู่โต๊ะเดียวกับพี่ชายของฉัน

พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าบริษัทเพื่อเริ่ม งานฉันพูดเกาหลีได้ค่ะพูดอังกฤษได้ ฉะนั้นฉันไม่ห่วงหรอกเรื่องการหาเพื่อนเพราะฉันก็มีเพื่อนเป็นคนเกาหลีเหมือนกันหนึ่งคนเลยนะ แต่ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันทั้งที่ฉันทำงานได้ไม่นานแต่กลับถูกบริษัทเลือกให้มาแถมเจ้านายของฉันยังบอกอีกว่าเขาระบุว่าต้องเป็นฉันอีก

ครืด ครืด

ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูก่อนจะรีบกดรับสายทันที

“ค่ะ”

(ถึงคอนโดหรือยัง)

“ถึงแล้วค่ะ”

(เดี๋ยวพี่จะเข้าไปหานะคะ จะเอาขนมมั้ย)

“เอาค่ะ หิวมาก”

(โอเคค่ะเดี๋ยวพี่ไปหา)

ฉันวางสายพี่ฮาร์เปอร์ไป ฉันกับพี่ฮาร์เปอร์สนิทกันมากค่ะพี่เขาจะไปเมืองไทยทุกปีเพื่อไปหาฉัน อีกอย่างคอนโดที่ฉันอยู่ก็ของพี่ฮาร์เปอร์เองแหละเพราะพี่เขาไม่ยอมให้ฉันไปอยู่ที่อื่น

ก๊อก ก๊อก

ฉันนั่งรอพี่ฮาร์เปอร์จนจะหลับอยู่แล้ว จนเสียงเคาะประตูดังฉันเลยรีบลุกมาเปิดทันที

แกร๊ก

“รอนานมั้ยคะ” พี่ฮาร์เปอร์ถามฉันก่อนจะเดินเอาถุงอาหารและขนมไปวางบนโต๊ะ

“ก็นิดหน่อยค่ะ ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ” ฉันถามพี่ชายตัวเอง

“ก็พี่รู้ว่าหนูชอบหิวตอนกลางคืนไงคะ พี่ก็เลยซื้อมาไว้ให้” เนี่ยน่ารักตรงนี้แหละ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงได้รักพี่ชายของฉันมาก

“ใจดีจัง”

“พรุ่งนี้เริ่มงานใช่มั้ย” พี่ฮาร์เปอร์เดินมานั่งลงข้างฉันก่อนจะเอาแขนพาดไหล่ฉันไว้

“ใช่ค่ะ อิงค์ว่า....”

“พี่จะไปส่ง” ฉันยังพูดไม่จบพี่ชายของฉันก็พูดแทรกด้วยน้ำเสียงที่ดุ

“ตามนั้นค่ะ” ฉันรีบบอกเพราะไม่งั้นจะโดนงอนเอา ยิ่งงอนเก่งอยู่ด้วยพี่ชายฉัน

“หลังจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปหนูคือคนสำคัญของพี่นะคะ ถ้าใครถามก็บอกเขาไป” ฉันหันมองหน้าพี่ชายเมื่อพี่เขาพูดเสียงดุตัวเองคนสำคัญอะไรกันอีกเนี่ย

“คนสำคัญ” ฉันถามย้ำ

“ใช่ค่ะหนูคือคนสำคัญของพี่และพี่ก็คือคนสำคัญของหนู” พี่ฉันบอกแต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ

“อิงค์ไม่เข้าใจ”

“พี่มีน้องสาวคนเดียวและพี่หวงหนูมากวันนี้ ถ้าพี่ไม่เข้ามาในร้านก่อนเพื่อนพี่คงเดินมาจีบหนูแล้วรู้มั้ย” พี่ฮาร์เปอร์บอก ไอ้ที่หวงเนี่ยพี่เขาหวงฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ก็ไม่เห็นจะมีใครมาจีบอิงค์เลย” ฉันรีบบอก

“ก็ดีเพราะพี่ยังไม่อยากให้หนูมีแฟน พี่ยังอยากดูแลหนูแบบนี้” ฉันก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยนะคือมีคนเข้ามาจีบแต่ฉันไม่ได้ชอบไง

“โอเคค่ะ”

“ดีมากค่ะ ฟอด” พี่ฮาร์เปอร์พูดจบก็หอมแก้มฉันทันที

ฉันนั่งคุยกับพี่ชายตัวเองอยู่นานสงสัยวันนี้พี่ชายฉันนอนค้างที่นี่แน่ ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็ไปเที่ยวต่างประเทศกว่าจะกลับก็เดือนหน้า ตามจริงพี่ฮาร์เปอร์และคุณพ่อคุณแม่อยากให้ฉันมาอยู่ที่เกาหลีเลย แต่ฉันรักเมืองไทยไงก็เลยบอกว่าขอคิดดูก่อน

“นอนได้แล้วค่ะพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน” พี่ฮาร์เปอร์เดินออกจากห้องน้ำก่อนจะบอกฉัน ฉันกับพี่เรานอนด้วยกันบ่อยนะตั้งแต่เด็กแล้วจนตอนนี้ก็ยังนอนด้วยกัน

“ฝันดีนะคะ” ฉันบอก

“ฝันดีค่ะคนสำคัญของพี่”

.

.

เช้า

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถเพื่อไปทำงานโดยมีคนขับรถสุดหล่อเป็นคนไปส่ง พี่ฮาร์เปอร์ขับรถไม่นานก็มาถึงบริษัทนำเข้ารถขนาดใหญ่มาก

“นี่มัน......” พี่ฮาร์เปอร์พูดขึ้น

“อะไรคะ” ฉันถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ ไปกันเถอะ”

ฉันเดินลงจากรถแล้วเดินตามพี่ฮาร์เปอร์เข้าไปที่บริษัท ทำไมพี่ชายฉันทำเหมือนรู้จักที่นี่ดีจังเลย แถมเดินเข้ามาก็มีคนเคารพด้วย

“ผมมาหาคุณดีซีครับ” พี่ฮาร์เปอร์มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องก่อนจะบอก

“คุณฮาร์เปอร์”

“มันอยู่ใช่มั้ยครับพี่แนนี่” พี่ชายฉันถาม

“มาตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ นี่คงเป็นน้องอิงค์แลนด์คนออกแบบใช่มั้ยคะ” พี่คนสวยหันมาถามฉัน

“สวัสดีค่ะ” ฉันรีบกล่าวทักทาย

“ไปค่ะที่นี่ของเพื่อนพี่เอง” อ้าว..บริษัทเพื่อนพี่ชายของฉันเองหรอกหรอ

พี่ฮาร์เปอร์ผลักประตูเข้าไปฉันรีบตามเข้าไปทันที กึก นะ..นี่ผู้ชายคนนั้น อย่าบอกนะว่าเขาเป็นเจ้าของที่นี่อ่ะ ฉันหยุดอยู่ตรงประตูก่อนจะโดนสายตาจากอีกฝ่ายมองแล้วเขากระตุกยิ้มมุมปาก

“สวัสดีค่ะ” ฉันกล่าวทักทาย 

“วันแรกก็มาสายเลยนะครับคุณอิงค์แลนด์”