Kabanata 1

Kabanata 1

Bayong

"Mag-iingat ka doon anak, at huwag mong kakalimutan kumain sa oras. Saka ang mga bilin ko saiyo na huwag lalabas sa gabi at makikihalubilo sa mga lasing!"

Halos mabali ang mga buto ko sa mahigpit na yakap sa'kin ni Inay Dahlia, kung pwede nga lang ay sumama ito sa'kin sa Maynila ay gagawin n'ya ngunit hindi maari.

Hindi na kaya ni Inay ang mabibigat na trabaho at hindi rin niya kaya na mawalay pa sa tatlo ko pang kapatid at si Itay na siya nitong katuwang sa maliit naming lupain dito sa Cordova, Cebu.

Sa totoo lang ay ayokong umalis dito sa probinsya dahil isa ito sa may pinakamandang probinsya sa Cebu at dinarayo ng mga turista ang isa sa mga sikat na 10,000 roses at ang mga sikat na resort dito sa probinsya.

Kung hindi lamang nakiusap sa'kin ang aking tiyahin na tumungo sa Maynila ay hindi ako aalis. Pero dahil na rin sa kakulangan sa pantustos ng pag-aaral ng mga kapatid at ng maintenance ni Itay sa kaniyang highblood ay hindi ako makikipag sapalaran sa Maynila.

Isa pa, kaya ko rin gustong makatuntong ng Maynila ay para rin matupad ko ang naudlot kong pag-aaral. Isang taon na lang kasi ay graduate na ako sa kursong Hotel and Management kaya't tinanggap ko na rin ng pikit mata ang offer ng aking auntie na maging kasambahay ng mag-asawa na wala pang anak.

Tutal ay dito rin naman ang punta ko sa Maynila kung sakaling makatapos ako ng kurso ko. Dito kasi maraming opportunity para sa kurso na kinuha ko. Iyon nga lang ay kailangan kong matigil sa pag-aaral upang makatulong sa pagsasaka ng aming maliit na lupain sa Cordova nang sa gano'n ay matustusan man lang kahit ang pag-aaral ng aking maliliit pang mga kapatid.

"Ate, Cha pwede bang huwag ka nang umalis?"

Bumaba ang tingin ko sa aking ng nakababatang kapatid. Nasa ika-apat na ito ng baitang at may mataas na grado sa eskwela.

Pinilit kong ngumiti nang mapansin ko ang pangingilid ng kaniyang mga luha sa mura niyang mukha. Hinaplos ko ang buhok n'ya at bahagya yumuko upang magpantay ang aming mga tingin.

"Pansamantala lang naman si ate doon. Kapag naka-ipon na ako, uuwi na rin ako dito. Isa pa mag-iipon ako para madala kita sa Enchanted Kingdom diba 'yon yung gusto mo?"

Agad na nagliwanag ang mukha ni Aia matapos ay kinusot ang namasang mata dahil sa luha. Alam kong sa pagkakaton na ito ay mapapawi ang lungkot n'ya.

"Pangako kapag balik ko dito pupunta tayo sa mga gusto mong puntahan at sa Enchanted Kingdom." Muli kong ginulo ang kaniyang buhok.

Nakita kong sumilay na ang mga ngiti sa kaniyang mga labi.

"Kaya mag-aaral ka nang mabuti."

"Hmm. . . " Sunod-sunod niyang tango sa'kin. May dinukot ito sa kaniyang bulsa matapos ay nilahad iyon sa'kin.

"Ginawa ko ang pulseras na ito para saiyo, kapareha ng sa akin," Inangat pa n'ya ang isang braso upang ipakita ang suot n'ya.

I bit my lower lip. Pigil na pigil ang emosyon ko habang isinusuot n'ya sa'kin ang pulseras na bigay.

"Salamat, hayaan mo iingatan ko ito."

Umayos na ako ng tayo matapos ay muling hinarap si Inay. Hinawakan na n'ya ang kamay ni Aia na siya naman yumakap sa bewang nito. Tila napupunit ang aking puso habang nakikita ko sila sa ganitong ayos.

Paano'y butas ang nasuot na bestida ni Inay habang ang damit naman ni Aia ay maliit na sa kanya. Kagat labi akong sumulyap sa bus na parating kung saan ito patungong airport.

"Kayo na ho ang bahala kay Itay at kina junior. Pakisabi ho, kumain sila sa oras at huwag mag-alala sa'kin." Muli ko pang bilin. Hindi na nakasama pa si Itay sa paghatid sa'kin pagkat inaatake na naman ito ng kaniyang highblood at si Junior ang naatasan na magbantay dito, habang si Lisa na sumunod sa'kin ay nasa eskwela pa.

"Pakisabi ho kay Lisa, pag-aaral ang atupagin at huwag ang pag bo-boy friend."

Tumango si Inay sa akin. Kaya sa huling pagkakataon kahit pa gusto ko siyang yakapin ay pinigilan ko ang sarili. Baka kasi hindi na ako makaalis pa kapag ginawa ko 'yon.

Tuluyan na akong tumalikod sa mga ito upang sumakay na sana sa bus nang makarinig ng boses na tumatawag sa'kin.

Si Dave na siyang may dalang bayong.

"Mabuti naabutan kita, Chantal. Ibibigay ko lang sana ang pabaon ni Inay sa'yo," aniya na tila hiyang hiya at napakamot pa sa batok.

Ngumiti ako dito at tinanggap ang bayong na bigay niya. Hindi ko sana gusto iyon tanggapin dahil alam kong may pagtingin sa'kin si Dave. Matagal na kaming magkababata since grade school at sobrang close ako sa kanya. Minsan pa nga ay napagkakamalan kaming may relasyon na dalawa.

Kung tutuusin ay gwapo ito at malakas ang dating. Pinipilahan pa nga siya ng mga kaklase namin sa eskwela para lang mapansin n'ya. Ngunit talagang pihikan ito sa babae at huli ko nang nalaman na may gusto siya sa'kin kaya hindi ko  mapigilang mailang sa kanya.

"Pakisabi kay Aling Mercy, salamat." Ngumiti ako dito at sa huli ay binigyan siya ng isang mahigpit na yakap.

Pansin kong nanigas ito mula sa pagkakatayo kaya't tinapik ko ang balikat nito matapos namin maghiwalay.

"Pagbutihin mo sa exam, kapag ikaw bumagsak, yari ka sa'kin!"

"Syempre naman, gagalingan ko para maging isang ganap na akong abogado para na rin makarating na rin ako ng Maynila tapos ay hahanapin kita," aniya na taas pa ang noo.

Isang tipid na ngiti lang ang iginanti ko dito at kumaway na nang marinig kong sumisigaw na ang konduktor ng bus para sa nalalapit na pag-alis.

Muli kong sinulyapan sina Inay na siyang yakap pa rin ang bunso naming si Aia na patuloy sa pag-iyak. Mabigat man sa dibdib ay tumalikod na ako at sumakay na nang bus.

Tiniyak kong hindi ko na sila lilingunin pagkat ayokong makita ang lungkot sa mga mata nila dahil sa pag-alis ko. Doon na pumatak ang mga pinipigilan kong mga luha nang tuluyan nang umandar paalis ang bus.

Sa buong buhay ko'y ngayon pa lang ako malalayo sa kanila ng matagal kaya't hindi ko alam kung paano ko ba makakaya na wala sila sa tabi ko.

Huminga ako nang malalim at pinahid ang mga luhang pumatak. Ngayon nila ako mas kailangan kaya dapat akong magpatatag para sa kanila.

Ipinapangako ko rin na tutuparin ko ang pangako ko kay Itay na itutuloy ko doon ang pag-aaral ko para pagbalik ko sa bayan namin ay may maipapakita na ako sa kaniyang diploma.

xxx

Halos isang oras at kahati rin ang haba ng byahe bago ako makarating ng Maynila. Mahigpit kong hawak ang placard na ibinagay sa'kin ni Inay. Nakasulat doon ang aking buong pangalan at ang pangalan ni Auntie Cecil sa ibaba.

Pinsang makalawa ni Inay si Auntie Cecil, nakapangasa ito ng tiga Maynila mula nang magtungo dito para mamasukan bilang isang kasambahay. Kalaunan ay nakapangasawa ito ng isang businessman at ngayon ay may mga properties na dito sa Maynila at ilang business.

Matagal na akong kinukuha ni Auntie para ipasok na isang receptionist sa kanilang hotel na pag-aari ng kaniyang pamilya. Kaya lang ay hindi pa ako graduate at wala pa akong experience maski sa isa mga trabaho na sinasabi n'ya.

Kaya nga tinanggap ko na ang trabaho na inalok niya sa'kin para makatapos na at makapasok na sa posisyong sinasabi n'ya.

Humigpit ang hawak ko sa placard habang nagkakanda haba ang leeg palabas ng arriving area. May ilan pa nga napapalingon sa'kin matapos ay ngingisi, o di kaya ay tatawa habang palayo. Pinagkibit balikat ko na lang ang bagay na 'yon at patuloy na naghanap.

Ilang taon na rin kasi mula nang makita ko si Auntie, tanging sa lumang cell phone na walang camera lang kami kinokontak nito kaya't wala na akong ideya pa kung ano na ba ang itsura n'ya.

Kinagat ko nang mariin ang aking mga labi. Paano ko siya kokontakin ngayon? Iisang cell phone lang ang meron kami at 'yon ay iniwan ko sa Cordova para gamitin nila Inay.

Sinabi n'ya sa text na susunduin n'ya ako dito at mahigpit ang bilin na huwag na huwag akong aalis. Kaya kahit halos ubos na ang mga kasabay kong bumaba mula sa eroplano ay nanatili pa rin akong nakatayo sa bungad upang nang sa gano'n ay madali akong makita ni Auntie.

Ngunit lumipas na ang halos isang oras ay walang sumundo sa'kin. Kaya't hinanap ko na sa aking bag ang dala kong note book kung saan nando'n ang numero nito.

Dumiretso ako sa telephone booth at dinial ang numero nito. Ilang segundo rin akong naghintay na sagutin n'ya ang aking tawag at sa wakas ay may nagsalita na rin sa kabilang linya.

"H-hello?"

"Who's this?" tanong ng boses babae sa kabilang linya. Mula dito ay rinig ko ang malamyos na tugtog sa background at ang kwentuhan ng mga tao sa kaniyangpaligid.

"Auntie, si Chantal ito, nandito na ho ako sa airport kanina pa--"

"Chantal! Naku, I'm sorry hija, nakalimutan ko na ngayon ang baba mo. Hindi kita masusundo, hija. I have a business meeting today. Kung pwede magpahatid ka na lang d'yan sa taxi driver papunta sa bahay na papasukan mo? Binigay ko naman saiyo ang numero ng bahay nila diba?"

Kinagat ko nang mariin ang aking mga labi at pumikit nang mariin bago sumagot. "Sige ho, walang problema." Pagsisinungaling ko hindi kasi mawala ang kaba sa puso ko nang malaman na hindi n'ya ako masusundo.

Baguhan lang ako sa Maynila kaya't labis akong nag-aalala kung sakaling magba-byahe akong mag-isa palabas ng airport.

"Pasensya ka na talaga hija, kinausap ko naman na si Kendric. Paano mauuna na muna ako saiyo. Mag-iingat ka."

Hindi ko na nagawa pang sumagot nang ibaba na nito ang tawag. 

Muli ay isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko bago buksan muli ang notebook kung saan naroon din ang numero ng bahay na papasukan ko at ang address nito.

Sabi ni Auntie, wala daw anak ang mag-asawa na papasukan ko kaya't sa tingin ko'y hindi naman gano'n kabigat ang magiging trabaho ko doon. Hindi ko tuloy mapigilang isipin na kaba may edad na ang mga ito kay wala pa ring anak.

Wala na nga akong pagpipilian kundi ang tawagan ang mga ito at sabihing parating na siya. Kaya lang ay hindi ko masyadong kabisado ang Maynila kaya't hindi ako sigurado kung makakarating nga ako.

Ilang beses na nag-ring linya bago ko mapansin na may sumagot.

"Hello?" I asked in my tremble voice.

Sandaling katahimikan ang namayani sa kabilang linya bago ko marinig ang mababang boses na sumagot.

"Sino 'to?"

My heart thumping hard as I heard his soft but cold voice.

"Is this, Kendric Monteverde?"

"Yes, speaking. Who's this?"

Isang beses pa akong lumunok bago ulit magsalita.

"Ako po yung pamangkin ni Auntie Cecil, nandito na ho ako sa Manila. H-hindi n'ya daw ho ako masusundo dito kaya sa inyo na ho sana ako didiretso," wika ko sa nanginginig na boses.

"Where are you right now?" he asked.

"Ah, nandito pa ho ako sa airport pero pasakay na rin ng taxi."

Isang beses ko pang narinig ang mabigat nitong buntong hininga bago magsalita.

"I'll be there in a minute," anito sa mababang boses bago patayin ang tawag.

Wala sa loob na naibaba ko ang telepono at sandaling nalubog sa malalim na pag-iisip. Hindi ba nakakahiya kung magpapasundo pa ako sa kanya?

Dapat yata ay hindi ko na siya tinawagan pa at namasahe na papunta sa address na nasa aking note book. Ngunit sa kabilang banda ay pabor sa akin dahil malilibre ako sa pamasahe.

Nalaman ko na mahal ang mag-taxi dito sa Maynila. Kung iisipin ko ay pang isang linggo na naming pagkain ang ipapamasahe ko sa taxi kung sakali.

Pinasya ko nang maglakad pabalik sa may arriving area habang hawak pa rin sa kamay ang Placard. Sa tingin ko naman ay tama na ito upang makilala n'ya ako dahil nakalakip naman doon ang pangalan ni Auntie Cecil.

Ngunit lumipas pa ang halos kalahating oras ay walang lumalapit sa akin. Yumuko ako pagkat kanina pa ako pinagtitinginan ng mga tao dahil sa tagal ko na dito sa arriving area. Isa pa sa tingin ko'y kanina pa rin nila pinagtatawanan ang suot ko.

Isang kulay brown na palda at kimonong puti kasi ang suot ko na siyang bigayan ko ng luma kong sapatos na gamit pa sa school. Bukod din sa bag na dala ko ay may bitbit pa akong bayong na pabaon ni Aling  Mercy sa'kin.

Ito na lang kasi ang matino kong damit at madalas ko rin suot kapag nagsisimba kami sa aming kapilya. Pinagkibit balikat ko na lang ang mga tingin nila sa'kin at mas tinaas pa sa aking dibdib ang placard habang nakayuko.

Hanggang sa may huminto sa aking harapan. Agad kong napansin ang makintab at kulay itim niyang sapatos na sa tingin ko'y mamahalin.

Kaya dahan-dahan akong tumingala dito na ngayo'y ilang hakbang lang ang layo sa'kin. Mabilis kong hinigit ang paghinga at humigpit ang hawak sa dalang placard nang matitigan ito.

The man in front of me is still young. Malayo sa may edad na lalaki na siyang kanina pa tumatakbo sa isipan ko. He is tall, wearing his black suit na binagayan ng kulay gray na necktie.  Nakasuot ito ng sunglasses ngunit kahit gano'n ay nagsusumigaw ang gwapo nitong mukha.

Sa puntong ito'y hindi ko na napigilang pasadahan siya ng tingin. The aquiline nose he sported complemented his prominent cheekbones. He had

manly, peppered stubble... Tila kay sarap haplosin ng mga pisngi niyang pansin kong ilang ulit na umigting ang panga nang mapadapo doon ang tingin ko. His crescent-of-moon eyebrows were thin and narrow, at nang ibaba niya ang salamin ay doon na kumabog nang malakas ang aking puso.

They were a-flicker with curiosity, wayfarer-brown eyes. Tila binabasa rin ang bawat detalye ng aking mukha base sa kung paano n'ya ako titigan ngayon.

Isa lang ang masasabi ko. He's handsome in an understated way.

"Are you, Chantal Herrera?" he asked in a cold and serious tone.

Mabilis akong kumurap at ibinaba ang hawak na placard bago ngumiti.

"Y-yes sir. . ." I almost stuttering.

"Follow me." Muli niyang ibinalik ang pagkakasuot ng kaniyang sun glasses at tumalikod sa'kin. 

Natataranta naman na binitbit ko ang bayong na nabitiwan ko kanina at sumunod dito. Halos takbuhin ko ito para lang makasunod sa malalaki niyang hakbang.

Isa pa, pansin ko rin ang paglingon ng mga kababaihan sa tuwing madadaanan n'ya kaya't kahit gustuhin kong sabayan siya sa paglalakad ay hindi ko magawa. 

Hanggang sa marating namin ang kaniyang sasakyan. Kulang na lang ay manalamin ako sa kintab ng kulay itim niyang kotse nang tumapat ako doon. Napaatras naman ako nang pagbuksan n'ya ako ng pinto sa bandang back seat. 

"S-salamat po," usal ko bago sumakay bitbit ang dalang bayong.

Mabilis rin itong tumalima at sumakay sa driver seat at agad na pinaandar ang sasakyan palayo sa airport. Sa puntong 'yon ay nakahinga na ako nang maluwang dahil alam kong safe na akong makakarating sa bahay nito at nalibre pa ako sa pamasahe...