CHAPTER 5

 Chapter 5 5 in the morning when I got home. I was wondering kung anong ginawa nila dito habang wala ko? Siguro, sobrang saya nila dahil wala silang nakikitang demonita. Walang demonitang sisira sa pasko nila. Nang buksan ko ang refrigerator kanina ay bumungad sakin ang napadaming pagkain. It seems like they're really preparing Christmas huh. Nakatingin ako sa kisame at pinipilit ko ang sarili kong makatulog. I failed again. Kapag pinipikit ko ang mga mata ko ay naalala ko yung mga napag-usapan namin ni Kianno. Ayokong umasa at mag-assume sa lahat ng mga pinapakita niya sakin. I already have feelings for him pero pinipilit ko ang sarili ko na wala akong nararamdan na kahit ano para sa kanya. S'yempre, in-denial pa ako sa sarili ko. What if he only see me as a friend? Naiinis ako sa tuwing may pinapakitang kabaitan si Kianno sakin. Unti-unti niyang nakukuha ang loob ko hanggang sa nagka gusto na nga ako sa kanya. I hate it. Sobrang nagi-guilty ako sa mga nagawa ko sa kanya. Parang wala akong nagawang tama kundi ang itaboy siya palayo sakin. Hindi kasi ako sanay nang may ipinapakita silang kabaitan sakin kasi parang gusto lang nila akong saktan at perahan. Lumaki ako nang hindi gaanong nakakasama ang magulang. I'm alone at ayoko sa napakaraming tao. I would rather stay in my room than to socialize with the other people. I won't waste my time with fake people. They were just fake. They will show their kindness and when they got what they wanted, they'll leave. All people have hidden agenda that's why I wanted to be alone. I promised to myself to never trust again. I won't let anyone hurt me. I looked into the picture frame beside of my table. Our only family picture. Ito lang ang nag-iisang litrato na kasama ko sila at hindi ko magawang ngumiti nang mga oras na yun. Bakit ako ngingiti kung hindi naman totoo na masaya ako? Kahit pinagmamasdan ko ang picture frame ay alam ko na peke lang ang mga ngiti na pinapakita nina Mommy at Daddy. Gusto kong makasama ko sila araw-araw. That is my only wish when I a kid even now. ____________________________________ Lumipas na ang ilang araw at maging ang New Year ay lumipas na rin. Nothing changed. Taon nga lang pala ang nagbago. Ano pa nga ba ang bago? Palagi namang ganito ang buhay ko at hinding-hindi na ako aasa na mababago pa 'to. I went downstairs to get some food and I saw Thea smiling on her watch. "Ano yan? Alam mo, para kang sira ngini-ngitian mo 'yang relo as if naman na ngingitian ka n'yan pabalik. Wala bang relo sa probinsya n'yo?" I said into a sarcastic tone. She giggled. "Hindi naman Ma'am Francine, kasi binigyan po kasi ako ng regalo ng Mommy mo tapos sabi niya pareho lang tayo ng relo kaso nga lang iba ang kulay. Pero hindi na bale, ang importante ay magkapareho tayo." "Hindi tayo magkapareho at kahit kailan ay hindi tayo magkakapareho! Amo mo'ko at katulong ka lang sa mansion na ito. Relo lang 'yan Thea, nasisira." Napayuko si Thea sa mga nasabi ko at alam kong nasaktan ko s'ya. Hindi niya naman ako masisisi e, parang siya ang naging anak nina Mommy at Daddy dahil kung anong regalo ang ibinibigay nila sakin, ganon rin sa kanya. Minsan rin ay kapag umuuwi sila galing sa business trip ay si Thea agad ang kinukumusta nila samantalang sarili nilang anak hindi man lang nila makumusta To be honest, walang kwenta ang New Year ko. Mom and Dad arrived at home before New Year comes. Akala ko, magiging masaya ang pagce-celebrate namin ng bagong taon pero hindi pala. They're just talking about business stuff. We ate together but I felt uncomfortable. Siguro, hindi lang ako sanay na kasama ko silang kumakain. Wala silang ibang bukang-bibig kundi ang tungkol sa negosyo. I was silent and waited them to ask me about my school. Natapos na kami sa pagkain pero parang hindi nila napapansin ang presensya ko. Kahit alamin ang nararamdaman ay hindi nila magawa. Nang maka-akyat na sila sa taas ay saka naman dumating si Thea. Tahimik lang siyang nagliligpit ng mga pinag-kainan nang bigla niyang sinabi na gusto niya akong maging kaibigan. Muntikan na akong mabilaukan sa sinabi niya. She want me to be her friend? She's really out of her mind. - Nang makapasok na ako sa mansion ay agad na bumungad sa akin sina Mommy at Daddy. My beats so fast. Hindi ko akalain na gising pa sila. Right now, my sweats were cold and my hands shivers. "Its already 11 pm Francine, anong klaseng project ang ginawa n'yo at inabot ka ng ganitong oras?" Tanong ni Daddy at bakas sa mukha nila ang galit. Kahit naguguluhan ako, ay tiningnan ko ang phone ko at naka ilang missed calls na si Thea sakin. "That was a group project Dad, natural lang na matagalan ako sa pag-uwi." Kinakabahan man ay tinigasan ko ang mukha ko. "Maghahating- gabi na tapos sasabihin mong natural?" "Yeah whatever you say, Dad." Irap ko at saka umakyat sa kwarto ko. "Bastos ka. Wala kang galang!" Rinig kong sigaw niya habang pinapakalma naman siya ni Mommy. Napairap ako sa hangin habang naririnig ko si Mommy na pilit pinapakalma si Daddy. Palagi naman siyang ganyan. May oras siyang pagalitan ako pero oras para sa kaisa-isa n'yang anak, wala. Kinapa ko ang phone ko at saka tinawagan si Thea. Nang masigurado ko na wala na sina Mommy sa baba ay saka ako lumabas para kausapin si Thea. "Why did you say that?" Seryosong tanong ko at hindi siya agad nakaimik. "Kasi Ma'am, hindi ko alam kung saan kayo pumunta at saka nang tinanong ako ng Daddy mo kanina hindi ko alam kung anong isasagot ko kasi sobrang galit na siya kaya sorry po kung 'yun ang sinabi ko sa kanila kanina." She explained. "Hindi mo kailangang gawin 'yun. Hindi mo ako kailangang pag-takpan sa kanila dahil sasabihin ko parin naman sa kanila ang totoo." Nanatili s'yang nakayuko at pansin ko rin ang panginginig ng kamay niya. I don't have intention to hurt her. But, I'm still not convinced. Alam kong may kapalit kung bakit niya sinabi 'yun. "Sabihin mo nga sakin ang totoo. Anong nagtulak sayo para pag-takpan ako sa kanila?" "K-Kasi gusto kitang maging kaibigan." "I don't need a friend but thank you for covering me." Bakas sa mukha niya ang pagka-gulat. First time in the history, I said thank you but it doesn't mean we're friends. Kapag nakakasalubong ko si Thea, ay hindi na ganoong umiinit ang dugo ko sa kanya. She became friendly and talkative. Kahit na wala namang kwenta ang mga sinasabi niya ay patuloy parin siya sa pagkukwento. Ilang beses ko na siyang sinungitan, sinigawan at sinabihan ng mga masaskit na salita pero sadyang napakatigas ng ulo niya. She still wanted me to be her friend. To tell the truth, we don't have projects. I went to Vivian's house. Tumawag siya sakin at sinabi niyang mag mo-movie marathon kami sa bahay nila. Her Mom and Dad was on their business trip. Minsan lang rin silang umuwi kagaya ng parents ko but their not the same. Everytime na uuwi ang parents ni Vivian ay agad silang bumabawi kay Vivian. When I got home, I almost screamed in a great surprise. Hindi ko inaasahan ang pag-uwi nila. Naisipan kong diligan ang mga halaman sa garden namin. Ayokong sabihin ng mga katulong na tamad ako. I'm not lazy. Wala lang talaga akong magawa at gusto kong aliwin ang sarili ko. Malapit na akong matapos sa pagdidilig nang makita ako ng iba naming katulong. Halatang gulat na gulat sila sa nakita nila. Isipin na nila ang gusto nilang isipin. I don't care what they think. I just don't give a damn. Habang nililigpit ko ang mga tools na nakakalat sa tool box ay hindi ko maiwasang maisip si Kianno. He's calling me for a hundred times but I prefer not to answer his calls. Gusto ko ng mag move-on sa kanya pero ang hirap. Kung may nagbebenta lang siguro ng mga potion na pampa-alis ng feelings, bibilhin ko talaga at ilalaklak ko lahat hanggang sa mawala na 'tong bwisit na feelings na'to. I took my phone and I dialed Vivian's number. Nakatatlong ring palang ako ay agad na niya itong sinagot. Sinabi ko sa kanya ang tungkol kay Kianno. Desperado na talaga akong mawala itong feelings ko. "Feelings don't easily fade, Francine." "Kaya nga diba. Kung may paraan lang para mawala 'to siguro ginawa ko na." "Girl hayaan mo nalang 'yan. Iwasan mo nalang si Kianno or makipag-date ka kay Ginno." Agad akong nakatanggi sa suhesiyon ni Vivian. May itsura naman si Ginno pero medyo bastos. He's a pervert! One time habang kumakain kaming tatlo sa food court ng mall, pansin kong panay ang tingin niya sakin at idinidikit rin niya ang kamay niya sakin. "Sige na Francine, napaka kill joy mo talaga." "No way. Hindi ako pupunta kapag kasama si Ginno." Matigas na sabi ko. I ended the call. I don't want to see that jerk again. Gwapo nga manyak naman. Nakaka bwisit sobrang nakaka-init ng ulo. Inis akong napalingon sa phone ko. Ugh, bakit ba pinipilit ako ng babaeng 'to? "Stop calling me, Vivian. Hindi mo'ko mapipilit sumama. I don't want to see him!" Hindi ko mapigilan ang sarili kong sumigaw dahil sa inis. "It's Kianno not Vivian." Halos lumuwa ang mga mata ko ng marinig ko ang boses ng lalaki sa kabilang linya. It's him. It's really him! Gusto kong i end ang call pero hindi pwede. I cannot end this call without saying any valid reason. "Iniiwasan mo ba ako, Tyra?" Tanong niya at agad naman akong nakasagot sa kanya. I want to confess about my feelings but I don't know how. I don't know where to start. "Hindi, hindi! Bakit naman kita iiwasan? May rason ba para iwasan kita?" "Tinatawagan kita pero ni isa sa mga tawag ko hindi mo sinagot. Nag-aalala na ako sayo. Miss na kita." His voice was calm. Siya 'yung tipo ng lalaki na hindi marunong magalit. Kahit nga siguro ang sigawan ako ay hindi niya magawa. He missed me. "I'm fine. Nothing to worry about." "Sana makita kita ulit." "Magkikita pa naman tayo. Hindi nga lang pwede ngayon kasi busy ako." Palusot ko. Alam kong unfair sa kanya ang ginawa ko. We talked a lot of things. Sinusulit ko na ang mga oras na kausap ko siya. Nagtatawanan kami at nauuwi sa kulitan at asaran. Nakaka miss rin palang kausap ang lalaking hilaw na'to. Pero hindi pwede. Kailangan kong pigilan ang puso ko na mahalin s'ya.