Chapter 6: The Dragon's Meal

"HOW long have you been working for him?"

Wala sa loob siyang napalingon dito. Magkasama na naman sila sa loob ng elevator at pabalik na ng opisina. After kasi nitong malaman na nagtatrabaho siya sa Purple Macchiato ay hindi naman na ito muling nagtanong pa tungkol doon. Obviously wala naman itong pakealam, pero naisip niyang baka hinintay lang talaga nito na silang dalawa na lang at saka siya nito tatadtarin ng sermon. Bigla tuloy siyang inatake ng kaba.

"Ah... actually, ito din Sir yung first day ko sa kanya," may kalakip na alinlangan na sagot niya dito.

They are just standing side by side and the only way that their eyes are meeting is by looking at the mirror door of the elevator. Walang emosyong nakapaloob doon, and that makes him even more mysterious for her. He could write such a painful song but will never reveal anything inside him just by his looks.

"Ah don't w-worry Sir, hindi naman maaapektuhan ang trabaho ko kasi-" hindi na niya naituloy pa ang pagpapaliwanag nang bumukas ang pinto ng elevator at agad itong lumabas dahilan upang bilisan din niya ang lakad. Parang wala itong kasama at kung hindi niya bibilisan ang lakad ay tiyak na maiiwan lang siya nito.

Nanatili siyang nakasunod sa likod nito habang napapaisip kung narinig ba nito ang sinabi niya kasi parang wala na ulit itong pakealam. Lihim siyang napabuga ng hangin, hindi man lang ito nag-usisa pero sa kabilang banda naisip niya na buti na nga lang at wala itong pakealam, and that only means she could have both jobs without having a worry.

"Ah S-sir Yuki nasa loob po si-" Nakangiting salubong sana ni Meg dito ngunit nilagpasan lang ito na parang hindi nakita at dirediretyong pumasok sa opisina nito. "Hmmp! Suplado," mahinang angil dito ni Meg na sinamahan pa ng ismid nang masigurong nasara na nito ang pinto.

Pasimple siyang natawa sa paraan ng pag-irap nito sa amo niya at animo'y umasta na parang gusto itong batukan.

"Yung amo mo suplado!" Nakasiklot ang mga brasong bumalik na lang ito sa upuan habang lukot ang mukha sa inis.

"Hindi ba't amo mo rin yon?" natatawang balik niya rito.

"Che! Kung hindi lang maayos ang sahod ko dito matagal na din akong umalis. Buti na nga lang ke gagwapo nila kahit papaano may pangpalubag-loob, imaginine mo nalang kung mga chaka yan sila? Baka mabangungot ako sa gabi dahil masama na nga ang ugali masama pa mukha diba?"

Hindi na niya napigilang mapahagalpak ng tawa, na kahit papaano ay nakapagpaginhawa sa kanya ng konti. Kanina pa kasi siya parang nagpipigil ng bawat galaw, salita at paghinga.

"Loka ka, mamaya marininig ka nun."

Umasim ang mukha nito at napabutong-hininga nalang ng malalim. "Nga pala girl malapit na ang lunch, maghanda ka ng ballpen at papel kasi ikaw ang pipick-up ng pagkain niyan ni Sir," pag-iiba nito ng usapan.

Napakuno't naman siya ng noo. "Bakit kailangan pa ng papel at ballpen?"

"Hay naku basta malalaman mo mamaya." Ngumiwe ito at tuluyan ng bumalik sa trabaho.

Napaisip tuloy siya kung bakit, pero tulad ng sabi nito ihahanda na din niya ang sarili. Nagkibit balikat nalang siya at nagpasyang bumalik sa trabaho. Pipihitin na sana niya ang handle ng pintuan nang maalala niyang dapat pala siyang kumatok, kaya hayun kumatok siya, dahan-dahang pumasok at isinara ang pinto.

Ngunit pagharap niya ay dalawang pares ng mga mata ang sumalubong sa kanya, katulad noong una niyang makita ang mga ito sa elevator.

May hawak-hawak itong folder pero napahinto ito sa sinasabi sa amo niya nang makita siya.

"Oh! You?" Bahagyang namilog ang mapupula nitong mga labi nang makilala siya.

This guy is really beautiful... he looks so fine that even women will be shy to stand beside him. His blonde hair is now neatly brushed-up showing his cool side under-cut that made him look more divine.

Once you stare at him it's like a trap that will be hard to escape. 'Basta ewan sa lahat ng pogi ito yung pwede ding tawaging maganda.'

Napalingon naman ito sa amo niya na parang walang pakealam sa mundo basta siya busy na ulit sa ginagawa.

"How come? She works here?" takang-takang tanong nito.

Sa wakas nag-angat nang ulo ang amo niya. Walang gana muna itong tumingin sa kanya bago bumaling dito. "What?" parang tamad na tamad nitong tugon sa kaharap.

"This lady... we met her in the elevator yesterday right?" He scoffs that ends up into a laugh.

"I need a file keeper, to keep the story short." Bahagya itong sumandal sa upuan at nangalumbaba.

"Really she's the new file keeper?" Tumingin muli ito sa kanya na para bang hindi pa rin makapaniwala sa nakikita.

Naisip niyang kailangan din niyang gumalaw mula sa kinatatayuan niya kaya naman bahagya niya itong tinanguan bilang pagbati at tinahak na ang area of responsibility niya bago pa siya masermunan na naman.

Lumakad ito papalapit sa kanya na may pilyong ngiti sa labi. Yung tipo ng ngiti na hindi nakakainis pero nakakapanglambot dahil parang may balak makipag-landian pero dahil sa napakaganda nitong mukha ay hindi ka makakareklamo, hindi ka na nga rin makakagalaw sa kinatatayuan mo.

Prenteng sumandal ito ng patagilid sa isang shelves na parang modelong kukunan ng litrato o baka naman siya lang ang nag-iimagine nun. Napatitig siya sa ngayon ay... 'Gray na yung mata niya!' It's confirm he is wearing contact lenses but who cares? For sure he still looks equally beautiful even without it.

"So we meet again?" He glides his tongue on his plum lips and smirks at her. "By the way I'm Jimiel." Naglahad ito ng palad.

'Luh siya! Ang harot.' Hindi niya maintindihan pero may hatid na kilabot iyon sa kanya.

"Ah I-i'm Janine." Halos mataranta pa siya nang abutin kamay nito, mas maganda pa iyon di hamak sa kanya. Halatang hindi ito gumagawa ng mabibigat na gawain dahil napaka lambot noon at maganda rin ang hugis. Bigla tuloy siyang nahiya baka namamawis ang kamay niya dahil sa pasma.

He gently squeezes it pero binitawan din naman agad, na ipinagpasalamat niya. Hindi makakatulong sa pagkailang niya kung magtatagal ang pa ang kamayang iyon.

"Welcome in The House of Orpheus a.k.a The Dragon's Lare." Kinagat nito ang pang-ibabang labi na halatang nagpipigil ng tawa.

"I heard you, and could you please stop flirting while on duty." Narinig nilang nagsalita ito mula sa pwesto nito na tuluyang nakapagpahalakhak sa kaharap niya. Gusto niya rin sanang makitawa pero ayaw niyang mabugahan ng apoy so bahala na kung mauwi iyon sa pag-utot, 'Takte tatakbo na lang ako palabas buset!'

Nang makabawi ito sa pagtawa ay muli siyang tinitigan ng nakakaloko. "Well, it's nice to meet you Janine, and goodluck! It's great to have you around." Nagtaas baba pa ang kilay nito.

Bahagya lang siyang yumuko dito at muli na siyang bumalik sa trabaho nang tuluyan na itong tumalikod.

"Miel... where do you want to eat for lunch?" kaswal na tanong ng amo niya dito nang mag-inat. Syempre pasimple rin siyang umuusyoso sa mga ito. Base sa nakikita niya ay close ang dalawang iyon. Dahil for the first time ay may lumabas na salita sa bibig ng kanyang amo na nagpapahayag ng concern sa ibang tao.

"I can't go out for lunch... may tinatapos akong paper works," he said while combing his hair using his finger.

Panadaliang napa-isip ito at maya maya pa ay napabaling sa direksyon niya kaya mabilis niyang binawi ang tingin at kunawari'y nagbibusy-busyhan, dahil baka sabihin eh chismosa siya, which is true.

"Hey," he called out. Napakuno't siya ng noo, the last time she check, Janine pa rin naman ang pangalan niya at hindi 'HEY' pero siyempre pinili na lang niyang hindi mag-react tungkol sa bagay na iyon.

"Yes Sir?" Pinilit niyang ngumiti kahit pa nga ang walang kagana-gana nitong mata lang naman ang sasalubong sa kanya.

"I need you to order and pick up food for our lunch."

'Ito na iyon, yung sinasabi ng echoserang lokaret sa labas.'

"Ah ok po Sir. Ano po bang gusto ninyong orderin ko?" Hawak hawak na niya sa likod ang s*****a niya nang lumapit dito just in case.

"Miel, you go first."

"Ahm... I'm craving for Bigoli in Truffle cream sauce with chicken parmigiana," nakangiti nitong wika sa kanya at napahawak sa baba na para bang nag-iisip pa ng idadagdag.

Wala sa sarili niyang nailabas ang hawak na papel, at ballpen sa likuran niya, at pinilit isulat ang mga sinabi nito na bahala na kahit mali ang spelling basta ang mahalaga ay andun yung katunog na letra.

Napatawa si Jimiel nang makitang nagsusulat siya dahilan upang mapabaling siya dito at nang lingunin niya ang Dragon ay nakataas lang ang isa nitong kilay na para bang sinasabing 'Edi wow!'

"I like this girl," Napaturo nalang sa kanya si Jimiel habang napapatango-tango. "She's cute and smart." Pasimple pa siya nitong kinindatan at parang gusto nalang niyang punitin ang papel na hawak sa sobrang kilig. Feeling niya tuloy nagkakaroon siya ng mumunting paghanga dito.

'Sino bang hindi? Tao lang tayo Janine at cute siya! Ok? Marupok ako sa cute s***a!' pilit niyang eksplanasyon sa sarili.

"Dessert?" muling tanong ng amo niya kay Jimiel.

"Hmmm... no dessert for me today, but I'm craving for blue lemonade, no sugar and large please." Muli itong bumaling sa kanya at ngumiti ng pagkatamis-tamis, "That's all for me Sweetheart." Pagkatapos ay bumaling ito sa amo niya. "Call me when it's ready!" At tuluyan na itong umalis. She can't help her cheeks to feel hot in that endearment. Alam naman niyang parang wala lang iyon pero bakit lintik na lang siya kung kiligin dito?

He scoffs, the Dragon scoffs kaya agad siyang napalingon dito. Nang-uuyam itong nakatingin sa kanya. "You better take hold of yourself File keeper, you are here to work not to flirt," he coldly reminded her.

'Huh?! Ano daw? Kailan ako naki pag-flirt?!' Kasalanan niya ba kung mahaharot ang mga tao sa paligid niya. Maski nga paghinga niya binabantayan niya tapos sasabihan siya nito ng ganoon?

Katulad ng dati muli niyang kinagat ng mariin ang labi at piniling magbaba ng tingin dahil baka masugod niya ito at makotongan na ng tuluyan. Hindi pa man din siya nakakasahod ay masisisante na siya dahil sa salang nabugbog niya ang amo niya.

Pasimple siyang humugot ng malalim na hininga upang makalma niya ang namumuong sama ng loob sa dibdib.

"Hmmm... kayo Sir, ano pong lunch niyo?" 'Pighati with sama ng loob then garnish with masamang ugali ganern?!' Pinili niyang ibahin ang usapan at pilit na ngumiti. Kahit pa nga konti nalang ay mauubos na ang pasensya niya.

"Parppadelle al Ragu di Anatra, aldente, gluten-free with lot's of Parmigiano," salita nito habang nakatingin sa kawalan.

Parang gusto niyang mapamura sa mga pinagsasasabi nito. 'Anu daw? Pagkain ba yun?! Ang hirap ng spelling hayop na yan!'

"And also I want Filetto mignon scottato in padella con erbe e burro, medium rare."

'Hanodaw??? Padilla? Robin ito???' Bahagya siyang na pa stretch ng leeg. Nagsisimula na kasi siyang mamawis at ma-stress dahil hindi niya alam kung paano ito isusulat.

"For dessert, I want dark chocolate creme brulee."

'Letsugas may pahabol pa! Bahala na sa earth!!! Paghindi ko ito nahanap hindi na ko babalik sa opisina bahala silang magutom diyan!'

Tumingin ito sa kanya at nakita niyang may mumunting ngisi sa labi nito na halata namang sinasadya nito na pahirapan siya. "Did you get all that?" Sabay pang tumaas ang kilay nito na ang lakas makaasar.

Alanganin siyang napangiti, "Ah s-syempre naman Sir," pinilit niyang sumagot na may kompyansa pero nabigo siya.

"Good. Pick it up in Purple Macchiato."

Panandalian siyang napatitig dito at kalaunan ay sa papel na hawak niya na kung ano-anong nakasulat na hindi niya maintindihan hanggang ngayon. 'Sa Purple Macchiato? Merong ganito sa coffee shop na yun?!'

"What are you waiting for?" nakasimangot itong muli siyang nilingon nang mapansing hindi pa din siya umaalis.

"Ahhh... s-sorry Sir, sabi ko nga aalis na ko." At mabilis na siyang sumibat matapos mapukol ng irap nito.

Hanggang sa makarating siya sa tapat ng Purple Macchiato ay lutang pa din siya. Hindi niya alam kung anong trip ng amo niya para orderin ang ganoong klaseng pagkain sa isang coffee shop, eh mukhang sa mga mamahaling restaurant lang yun pwedeng makita.

Nang pumasok siya ay narinig pa niya ang pagbati ng mabait niyang amo. "Oh Ja! Ikaw pala, ang aga mo naman?" Napanguso ito at napaas ang dalawang kilay.

Napansin niya rin yung lalaki sa counter na matipid na ngumiti at tumango sa kanya.

"That's Rocky in the counter and the one who's taking order is Jin-jin," paliwanag nito nang mapansin na nginitian niya yung lalaki sa counter.

Tumango-tango lang siya pero nang maalala kung bakit siya nandoon ay mabilis ulit na bumigat ang pakiramdam niya.

"Sir Hoseff," hindi na niya mapigilang manlumo, feeling niya kasi pwede siyang magsumbong dito at maglabas ng frustration kahit pa nga kahapon lang sila nito nagkilala.

"Oh bakit?" Mabilis itong lumapit sa kanya at maingat na nahaplos ang ulo niya nang bagsak balikat siyang napaupo sa isa sa mga couch doon. Parang gusto na nga niyang yumakap dito at mag-iiyak pero syempre pinigil niya at namayani pa rin ang hiya sa kanya.

Iniabot nalang niya ang papel dito na sana lang ay maintindihan nito.

Hinatak nito ang silya sa gilid at umupo sa harap niya. "What's this?" takang tanong nito nang abutin ang papel.

"Hindi ko din alam..." she pouts with a sad face.

Binuklat nito ang papel at mula sa pagkakakunot ng noo ay napansin niyang unti-unting sumilay ang ngiti sa gilid ng labi nito at napatingin sa kawalan. "Aiiishh... hindi pa din talaga nagbabago," Napapailing-iling na lang na sabi nito habang nangingiti, ngunit bigla din napakunot muli ang noong napabaling sa kanya. "Why do you have this? Don't tell ikaw ang pipick-up nito?"

Tumango lang siya.

"You work for Yuki?!" hindi makapaniwalang bulalas nito.

"Ah S-sir Hoseff no need to worry..." agad siyang nag explain dito dahil baka ma-misinterpret nito, "Office hours naman yung work ko kaya I can still work for you."

Lalong kumuno't ang noo nito. 'Luh galit ba siya?' Hindi niya tuloy maiwasan kabahan at mag-alala. Kung tutuusin kasi mas nag-lolook forward pa siyang pumasok sa Purple Macchiato kesa doon sa opisina. She doesn't want to lose this job.

"No, that it's not my concern..." Marahan pa nitong tinapik ang braso niya. "He just let me know that you are working for him."

Siya naman ang naguluhan. "Oo nga pala! Teka magkakilala kayo?!" wala sa sariling bulalas niya nang mapagtanto.

"We are good friends but..." He pouts and caress her head making her suddenly shrink on her seat, "... will you be ok having two jobs? I mean baka magkasakit ka naman niyan sa pagod," tuluyan nitong iniba ang usapan.

Lihim na tumaba ang puso niya sa pinapakita nitong concern, ganoon siguro yung pakiramdam kung paano magkaroon ng kuya. Parang gusto na tuloy niya magresign sa isang trabaho at magfull-time sa shop. Nahihiyang napangiti siya dito. "Kaya ko po yun Sir Hoseff." paninigurado niya dito na sinamahan ng matamis na ngiti.

"Ok... so balik tayo sa order mo." Muli nitong binasa ang papel at bahagyang napahaplos sa baba na tila ba pinipilit intindihin iyon. "Ah excuse me, I'll just going to make a call." Tumayo ito at pinuntahan ang telepono, nakita niyang nag-dial ito at maya-maya pa ay may kinausap doon. Naku-curious tuloy siya kung meron nga bang ganoong klaseng pagkain sa coffeeshop na iyon.

Nang bumalik ito ay dala pa rin ang ngiting kay sarap lang masdan. He is so light to be with, naisip niya tuloy ang swerte siguro ng magiging nobya nito. Masipag, simple, mabait at higit sa lahat gwapo din ito. Kung baga sa kape, Salted Caramel Mochaccino ito, no need to add anything. It is perfect the way it is. Frothy, sweet, and just heaven.

"It's already ordered and it will be delivered straight to your office."

"Ha? you mean hindi talaga dito yun manggagaling?"

"No." Napawagayway ito ng kamay at napatawa. "I'm not that expirienced to prepare those kinds of food."

"Eh kung ganoon bakit? Bakit dito niya pina-order yun?"

"He just wants to let me know that you work for him so I could expect the worse," nakangiweng paliwanag nito.

Nanguno't naman ang noo niya. Anong ibig sabihin nito sa 'expect the worse'?

"Don't worry about it Ja. You can go now and have your lunch para mamaya pagtinawagan ka nung magdedeliver nasa office ka na."

Gusto pa sana niyang mag-usisa kaso napansin niyang medyo dumadami na ang tao sa coffeeshop kaya hindi na niya ito inistorbo.

Mariane called her to have a quick lunch with her, at nang matapos ay nag-intay na siya sa lobby para sa pagkain ng boss niya na wala pang 10 minutes ay dumating na rin. It came from Monteza Hotel from it's well-known Italian restaurant name, 'Cuore Italiano' at mabuti na nga lang ay bayad na iyon ayon sa deliveryman, dahil nakalimutan niyang itanong kung paano niya babayaran ito sa amo niya.

Pagpanik niya sa taas ay naabutan niyang wala si Meg sa lamesa nito. Pakiwari niya'y hindi pa ito tapos mag-lunch kaya nagtuloy-tuloy na lang siya, pero siyempre kumatok muna siya.

Pagpasok niya ay...

"So, this is how far you can go?" yung usual na sarcastic tone nito ang narinig niya.

There's a woman in the office, sa tantya niya ay empleyado din ito doon. Nakatayo ito hindi kalayuan sa harap ng lamesa ng boss niya.

Jimiel is also there standing at the back of Yuki's swivel chair, resting his arms on his backrest at nang makita siya nito ay agad siyang sinenyasan na pumasok at tinuro ang direksyon sa gilid kung saan may dining table na agad niyang sinunod na tikom ang bibig.

"Bakit ngayon mo lang naisip gawin ito?" halatang galit ito sa kaharap dahil sa salubong nitong mga kilay.

Hindi niya tuloy maiwasang matensyon din sa nangyayari kahit pa nga inaabala niya ang sarili sa paghahanda ng pagkain sa lamesa.

"S-sir... I can't do this anymore," mahinang tugon ng babaeng na halos manliit sa sarili. Nakayuko ito at hindi makatingin sa amo niya.

"You can't do it anymore? Well, you haven't done anything, just to let you know! You just wasted my time and money!"

She flinches when his angry tone echoed in the whole office.

"Get out! You are useless! Matagal ka na dapat nag-resign! Hindi ko kailangan ng mga taong walang na ngang utak, wala pang originality!"

Tuluyan ng napaiyak ang babae at tumalikod upang lumabas ng pintuan.

She can't help feeling hurt for her at nang tignan niya ang amo niya ni wala man lang pagka-guilty na mababakas sa mukha nito. Mukhang natagalan yata siya sa pagdala ng lunch nito dahil naibunton nito ang gutom sa kaharap.

'Grabe siya! Napakasama talaga ng ugali niya wagas! Hindi man lang nakonsensya.' Naisip niya malamang super stress na ang isang iyon kaya napilitan na lang mag-resign. Nag-alala tuloy siya para sa sarili. Siya kaya? Hanggang kaylan siya tatagal? Ayaw niyang isiping magiging ganoon din ang ending niya.

"Are you ok?" Namulsa ito at lumipat ng pwesto. Sumandal ito sa gilid ng mesa paharap sa amo niya.

"I'm ok." Tila bumalik na ito sa pagiging bato at nawalan na naman ng emosyon. "Let's eat... bawal kang malipasan ng gutom." Tumayo ito at lumakad papalapit sa kinatatayuan niya. Kaya mabilis siyang umalis doon tutal naihanda naman niya ang kakainin ng mga ito.

Naramdaman niya ang pailalim nitong tingin ngunit tahimik lang siyang nilagpasan. Pasimple naman ngumiti at nag-thank you sa kanya si Jimiel.

How can he be mad at other people and instantly switch mood to Jimiel?