0006: First date?

Aika’s POV

Sigurado ako na magkakaroon ng konting pag-aalangan si Isaid kapag inaya ko siyang lumabas ngayong hapon. Pero dapat maisip niya na may kailangan ako sa kaniya kasi kanina pa ako nandito sa flower shop niya. Ilang customer na ata ang nakita kong labas-masok dito.

Nang wala na siyang gagawin, doon na niya ako muling hinarap. Nakita ko kasi na masyado siyang seryoso sa flower shop na ‘to. Masyado siyang nagpapakahirap dito e, hindi niya alam, napakayaman niya. Hindi niya alam na bilyonaryo siya.

“So, Aika, sabihin mo, ano bang sinadya mo. Nakakahiya naman, halos mag-iilang oras ka na atang nandito. Ano ba kasi ang sadya mo?” tanong na niya sa akin habang pawisan.

“Ay, ano... wala lang, napadaan lang ako.” Ang bobo ko, bakit ‘yung ang sinabi ko. Ang tagal-tagal kong naghintay sa kaniya tapos ‘yun lang ang sinabi ko. Failed ako sa part na ‘yon. “Na-miss ko lang yung mga bulaklak mo,” sabi ko pa kaya lalo na akong napangiwi.

Nagtaas siya ng kilay na para bang halatang hindi kumbinsido sa mga sinabi ko. “Na-miss mo yung mga bulaklak, o may kailangan ka? Ang pagkakaalam ko, ngayon mo lang nalaman na may ganito na ako. ‘Yung totoo, ano ba talagang mayroon, Aika?”

At least alam niya agad. Napakamot ako ng ulo habang tumatawa ng kaunti. “O sige na, huli mo na ako. Actually, may gusto sana akong ipagawa.” Ayan, ganiyan nga, Aika. Gamitin mo ang pagiging malikot ng utak mo. Dapat ‘yung mga sasabihin mo ay pag-isipan mong mabuti.

Naiyuko niya ang ulo, kunwaring dismayado, pero alam kong nasanay na siya sa ganitong mga moment namin dati noong nag-aaral pa kami. “Ano na naman ‘yan?”

“Gagawa sana ako ng bouquet para sa boss ko,” sabi ko sabay lapit sa counter kung saan naroon ang mga lilies. “Eh, naisip ko, sino pa ba ang mas magaling gumawa ng bouquet kaysa sa’yo?”

Tumingin siya sa akin habang medyo nag-aalinlangan. “Bakit ‘di ka na lang bumili ng ready-made? Alam mo namang marami na akong naka-display diyan.”

“Ano ka ba,” sagot ko habang naglalagay na ng konting drama sa pagsasalita. “Gusto ko ng personal touch. At saka, gusto ko ikaw mismo ang magturo sa akin—hands-on!”

Napansin ko ang bahagyang ngiti sa mga labi niya. Mukhang effective ang strategy ko. “Hmm... parang may hindi tama dito. Pero sige, bibigay na ako.” Inayos niya ang kanyang apron at nagtungo sa mga bulaklak sa gilid. “Ano bang gusto mong klase ng bouquet?”

Nakangiti akong sumunod sa kanya. “Ikaw na bahala, basta maganda.”

Habang pinipili niya ang mga bulaklak, sinubukan kong gawing casual ang susunod kong hakbang. “Pero bago natin simulan, ano muna... kumain muna tayo sa labas?”

Huminto siya sa pag-aayos ng mga stems at tumingin sa akin na parang nag-aalinlangan. “Kumain?”

“Oo. Break ka muna. Lilibre kita.”

Bukod sa pag-iisip ng tama, dapat maging matapang din paminsan-minsan. Hindi naman siguro niya ako tatanggihan? Bumalik siya sa pag-aayos ng mga bulaklak habang tumatawa. “Ah, kaya pala nandito ka. Gusto mo na agad atang magkaroon tayo ng first date,” biro niya.

“First date ka diyan, baliw ‘to,” natatawa kong sabi kasi na okay lang sa akin na tuksuhin niya ako ng ganoon. Doon din naman pupunta ito, huwag niya lang malalaman talaga na kaya ko siya hinanap ay dahil alam ko na ang totoong pagkatao niya. Alam kong mayaman siya at tagapagmana ng malaking kayamanan. “Hindi naman sa ganoon, Isaid. Pero seryoso, alam kong pagod ka rin. Tara, mag-relax muna tayo.”

Nagtagal siya ng ilang segundo bago tumingin ulit sa akin, kita sa mukha ang pag-aalinlangan. Pero sa huli, bumigay rin siya. “Sige na nga, pero ikaw ang magliligpit dito mamaya,” biro pa niya kaya natawa na lang ako sa kaniya.

NASA LABAS na kami ng shop ni Isaid, naglalakad patungo sa malapit na kainan—isang maliit na resto sa dulo nitong palengke. Parang ang tagal na simula nung huli kaming magkasama sa ganitong pagkakataon, kaya nag-aadjust din ako sa awkwardness. Pero dahil mala-prinsipe itong kasama ko, kailangan kong galingan. Dapat, maging close na close kami bago ang malalang plano na hinahanda ko.

“Alam mo, miss ko na rin ‘to,” bigla kong sinabi na pilit kong pinasok sa kalagitnaan ng pag-uusap namin tungkol sa trabaho. “Yung ganitong simpleng lakad lang, walang stress.”

Tumingin siya sa akin habang medyo nagpipigil ng ngiti. “Ako rin. Kaso lang, matagal kang nawala eh.”

“Alam mo naman, busy sa trabaho.” Napahinto ako habang sinubukang gawing mas sincere yung susunod kong sasabihin. “Pero, totoo, namiss ko ‘to. Na-miss kita.” Masyado akong maaga, pero okay lang naman sigurong magsabi ng ganoon sa kaniya?

Sa wakas, ngumiti siya ng buo. “Aika, minsan talaga ang drama mo. Pero hindi ka ganiyan dati.”

Tumawa ako sabay abot ng kamay ko sa kanya. “Alam mo, parang sinadya nga na makita kita. Sa dinami-rami ng flower shop na napuntahan ko, flower shop mo lang ‘yung parang nang-akit sa akin. Ang ganda kasi ng mga gawa ninyo, kaya napapasok ako sa loob. Hindi ko naman inaasahang ikaw pala ang may-ari nun,” kuwento ko para lalo ko siyang makumbinse na hindi ko sinadya ang paghahanap sa kaniya.