Updated na po. Huwag kalimutan mag-iwan ng mga komento at magbigay ng gems. Salamat po ng marami.
Hindi ako makatulog buong gabi.Habang nakaunan ako sa malamig na kutson, iniisip ko lang kung tama bang manatili pa ako rito. Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na tiisin ang lahat para kay Adrian, hindi ko na kaya. Sobrang bigat na.Gusto ko nang makaalis.Dahan-dahan akong tumayo at binuksan ang ilaw ng lampshade. Nilabas ko ang maliit na maleta sa ilalim ng kama at isa-isang niligpit ang mga gamit ko—ilang pirasong damit, mga personal na gamit, pati ang framed picture namin nina Mama at Adrian na palihim kong itinago sa drawer.Habang pinipisil ko ang larawan, tila pumipiglas na ang puso ko sa matinding pananabik. Gusto ko nang makita sila. Gusto kong mayakap si Mama, marinig ang boses ni Adrian. At higit sa lahat, gusto kong makalayo sa lalaking paulit-ulit akong sinasaktan—pisikal man o emosyonal.Pagtungtong ng alas tres ng madaling-araw, naramdaman kong tahimik na ang buong bahay. Wala na ang mga yabag ng mga kasambahay. Pati ang katahimikan ng gabi ay paran
"Kailangang maoperahan ang iyong kapatid sa lalong madaling panahon," sabi ng doktor nang makapasok ako sa silid ng aking kapatid rito sa ospital. "Ang brain tumor ay delikado kasi nasa tabi lang ng brain cells at kapag lumaki ng tuluyan ay pwedeng ma-disturb ang mga brain cells na ito na pwedeng magresulta sa sakit, dementia o kamatayan." Naramdaman kong parang may isang matalim na kutsilyong dumaan sa puso ko. Nabitawan ko ang bitbit kong bag at napatingin ako kay Mama. Humakbang siya papalapit sa aking kapatid at mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng nakababatang kapatid ko, si Adrian, na mahina nang nakahiga sa hospital bed. Ang mukha niya ay maputla, ang katawan niya ay payat na payat na parang kaunting hangin na lang ay madadala na siya palayo sa amin. "Doc… magkano po ang kailangan para sa operasyon?" tanong ko, kahit hindi ko alam kung kaya ko bang tanggapin ang sagot. Tumingin sa akin ang doktor, may lungkot sa kanyang mga mata. "Aabot ito sa kalahating milyon, depende
Wala akong ideya kung bakit ako sumama. Wala akong ideya kung bakit ako nasa loob ng isang mamahaling sasakyan sa kaniya. Tahimik lang siya, pero ramdam ko ang bigat ng presensya niya. Maya-maya, tumikhim siya. "Ilang milyon ang kailangan mo?" Napakunot ang noo ko. "Ano?" "Ilang milyon ang kailangan mo para mailigtas ang kapatid mo?" Napasinghap ako. "P-Paano mo nalaman?" Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko. "Bakit mo ako tinatanong n'yan?" nag-aalangan kong sabi. "Bibigyan kita ng pera," sagot niya. Para bang hindi lang iyon isang maliit na halaga para sa kanya. Napakurap ako. "H-Hindi ako namamalimos—" "Hindi mo kailangan mamalimos," putol niya. "Pero hindi libre ang pera. May kapalit." Napalunok ako. Alam ko na kung saan papunta ang usapang ito. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Niyakap ko ang sarili ko. "Kailangan kong magpakasal," diretsong sabi niya. Para akong tinamaan ng kidlat sa sinabi niya. "A-Anong ibig mong sabihin?" "May pan
Kinagabihan, pagkauwi ko sa bahay namin, parang doon lang ako nakahinga nang maluwag. Pero kahit na nakaupo na ako sa gilid ng kama, hindi pa rin tumitigil ang utak ko sa pag-iisip. Magsisinungaling ba ako ng isang buong taon? Paano kung malaman ni Mama ang totoo? Kakayanin ba niyang matanggap na ipinagbili ko ang sarili ko para lang mailigtas si Adrian? Napaungol ako at tinakpan ang mukha ko ng mga kamay ko. "Isang taon lang..." bulong ko sa sarili ko. "Pagkatapos nito, babalik din ang lahat sa dati." *** Katatapos ko lang hugasan ang mukha ko nang biglang tumunog ang cellphone ko. Malakas ang tibok ng puso ko habang tinitingnan ang screen. Lucian Villafuerte Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. "Hello?" mahina kong sabi, para bang nangangamba sa kung ano ang maririnig ko mula sa kabilang linya. "Wala ka nang oras para umatras, Ysabelle," malamig ang tinig ni Lucian. "Susunduin kita sa loob ng tatlumpung minuto. Maghanda ka." Napakagat ako sa labi ko. "Lucian, kailang
Pagbukas ng pinto ng kotse, mabilis akong bumaba at tumingin sa paligid. Hindi ko maiwasang mamangha—ang bawat sulok ng lugar ay mukhang mamahalin, mula sa engrandeng chandelier na bumabati sa pasukan hanggang sa malalawak na marble flooring. Tahimik ang buong bahay, pero hindi ito malamig. Sa halip, may kakaibang presensiya ito—isang uri ng katahimikan na parang nagmumungkahi na hindi ito basta-bastang bahay lang, kundi isang lugar na puno ng kapangyarihan. Nakatayo ako sa tabi ng hagdan nang biglang nagsalita si Lucian. "Susunduin kita mamaya. May guest room sa dulo ng hallway sa second floor. Doon ka muna titira," malamig niyang sabi. Napatingin ako sa kanya. "Akala ko mag-asawa tayo?" Hindi ko napigilang itanong. Saglit siyang napangiti—isang uri ng mapanuksong ngiti na hindi ko alam kung dapat bang ikabahala. "Huwag kang mag-alala, Ysabelle," aniya, nakapamulsa habang tumitingin sa akin. "Hindi ako interesado sa 'yo sa ganoong paraan. Hindi ikaw ang tipo ng babaeng mag
Tahimik ang biyahe pabalik sa mansyon. Nasa loob kami ng sasakyan ni Lucian, pero wala ni isa sa amin ang nagsasalita. Malamig ang ekspresyon niya, nakatutok ang mga mata sa daan habang hinahawakan ng mahigpit ang manibela. Samantalang ako, panay ang lingon sa bintana, pilit na itinatago ang bumabagabag sa isip ko. Alam kong galit siya. Hindi man niya sabihin nang diretso, nararamdaman ko ito sa bigat ng hangin sa pagitan namin. Pero wala akong pagsisisi sa ginawa ko. Hindi ko kayang tiisin na hindi makita si Adrian. Napatingin ako sa kanya. Diretso pa rin ang tingin niya sa kalsada, pero mahigpit ang pagkaka-clench ng panga niya, para bang may gusto siyang pigilan. "Lucian..." mahina kong tawag. Hindi siya sumagot. Napabuntong-hininga ako. "Alam kong galit ka dahil lumabas ako nang hindi nagpapaalam, pero hindi ko gustong itago sa 'yo—" Napahinto ako nang bigla siyang lumingon sa akin, ang mga mata niya malamig at puno ng frustration. "Hindi mo gustong itago sa 'kin?"
Malamig ang hangin nang bumaba kami mula sa sasakyan ni Lucian. Napakalaki ng ancestral mansion ng pamilya Villafuerte—isang simbolo ng yaman, kapangyarihan, at impluwensiya. Ang malalaking haligi ng bahay, ang mala-palasyong disenyo, at ang napakalawak na hardin ay tila ba sumisigaw ng isang bagay—hindi ako nababagay rito. Pero heto ako ngayon, nakatayo sa harapan ng pintuang magbubukas sa isang mundo kung saan hindi ako kailanman kabilang. Ramdam ko ang mabigat na tingin ni Lucian sa akin habang inaayos ko ang sarili ko. Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko—hindi niya ito mahigpit na hinigpitan, pero sapat lang upang ipaalam sa akin na hindi ako nag-iisa. “Handa ka na ba?” tanong niya, bahagyang bumaba ang boses. Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung paano. Sa halip, tumango na lang ako at hinigpitan ang hawak sa kanyang kamay. Pagkapasok namin sa loob ng mansion, bumungad sa akin ang isang engrandeng sala na parang nasa isang magazine cover. Mamahaling chandeliers,
Pinilit kong ipanatag ang sarili ko matapos ang mapait na tagpo sa harapan ng pamilya ni Lucian. Kahit pa paano, napanindigan niya ako sa harap ng mga magulang niya. Pero alam kong hindi iyon sapat para baguhin ang pagtingin nila sa akin. Ramdam ko pa rin ang malamig na hangin ng panghuhusga sa buong mansyon. Nang maramdaman kong nangangatal na ang mga kamay ko sa ilalim ng mesa, dahan-dahan akong tumayo. “Excuse me,” mahinang sabi ko, pilit na hinuhubog ang isang mahina ngunit maayos na ngiti sa aking labi. “Pupunta lang ako ng restroom.” Saglit akong nilingon ni Lucian, at kahit wala siyang sinabi, alam kong sinusuri niya kung ayos lang ako. Tumango lang ako sa kanya at agad na umalis. Mabilis ang paglalakad ko palabas ng dining hall. Kailangan kong huminga. Kailangan kong mag-ayos ng sarili bago pa tuluyang bumigay ang emosyon ko. Sa isang bahay na kasing laki ng mansyon ng mga Villafuerte, hindi agad ako nakahanap ng restroom. Pero nang makakita ako ng isang kwarto sa dul
Hindi ako makatulog buong gabi.Habang nakaunan ako sa malamig na kutson, iniisip ko lang kung tama bang manatili pa ako rito. Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na tiisin ang lahat para kay Adrian, hindi ko na kaya. Sobrang bigat na.Gusto ko nang makaalis.Dahan-dahan akong tumayo at binuksan ang ilaw ng lampshade. Nilabas ko ang maliit na maleta sa ilalim ng kama at isa-isang niligpit ang mga gamit ko—ilang pirasong damit, mga personal na gamit, pati ang framed picture namin nina Mama at Adrian na palihim kong itinago sa drawer.Habang pinipisil ko ang larawan, tila pumipiglas na ang puso ko sa matinding pananabik. Gusto ko nang makita sila. Gusto kong mayakap si Mama, marinig ang boses ni Adrian. At higit sa lahat, gusto kong makalayo sa lalaking paulit-ulit akong sinasaktan—pisikal man o emosyonal.Pagtungtong ng alas tres ng madaling-araw, naramdaman kong tahimik na ang buong bahay. Wala na ang mga yabag ng mga kasambahay. Pati ang katahimikan ng gabi ay paran
Buong araw akong nagkulong sa silid.Sinadya kong iwasan si Lucian. Maaga pa lang ay pinakiusapan ko na ang kasambahay na kung may utos man siya, idaan na lang muna sa mensahe o kaya ay sa kanila iparating. Hindi ko kayang makaharap siya—not after what happened last night… and especially not after what he whispered to me this morning.“Pagmamay-ari kita.”Hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa balat ko ang init ng kaniyang haplos, ang pananalita niyang tila ba siya ang may karapatang humubog ng kapalaran ko.Kahit ayaw ko, kahit pilit kong nilalabanan, may isang bahagi sa akin na natatakot… at isa pang bahagi na naguguluhan.Hapunan na nang kumatok si Aling Delia sa pinto.“Ma’am Ysabelle, ayaw raw pong kumain ni Sir Lucian hangga’t hindi kayo sumasabay. Nasa dining na po siya, naghihintay.”Napakagat-labi ako. Gusto kong tumanggi, pero alam kong wala akong sapat na lakas ng loob para hamunin si Lucian ng harapan.Pagkababa ko, sadyang maingat ang bawat hakbang ko. Gabi na, pero pa
Kinabukasan, may kung anong bigat sa dibdib ko ang gumising sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba, sa pagod, o sa nalalabing takot mula sa nangyari kagabi. Hindi ko na maalala kung paano ako nakatulog. Basta ang naaalala ko lang ay ang malamig na boses ni Lucian at ang pangungusap niyang paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip ko—“Name your price.” Napabalikwas ako ng bangon nang may kumatok sa pinto. “Ma’am Ysabelle?” mahinang tawag ng isa sa mga kasambahay. “Pasensiya na po, pero may bisita po si Sir Lucian sa baba… ayaw po naming istorbohin si Sir sa kwarto niya, baka po kayo na lang ang pwedeng bumaba.” Napakunot ang noo ko. “Bisita? Ngayong umaga?” tanong ko habang bumangon at kinapa ang robe sa gilid ng kama. “Opo, Ma’am. Kaibigan daw po ni Sir… si Sir Wade.” Wade. Agad akong kinabahan. Napatingin ako sa sarili ko sa salamin—naka-oversized T-shirt lang ako at manipis na pajama. Nakalugay pa ang buhok ko, at wala akong kahit anong makeup. Sa ayos kong ‘to, para akong bat
Madaling araw na nang makauwi kami ni Lucian sa bahay niya—o mas tamang sabihing sa bahay na pansamantala kong tinitirhan bilang kanyang asawa. Hindi na kami nanatili sa bahay ng mga Villafuerte matapos ang engrandeng party. Siguro alam niyang hindi ko kakayanin ang presensya ng pamilya niya lalo na ang mapanirang dila ni Lucia at ang malamig na pagtingin sa akin nina Margarita at Dominic Villafuerte.Pagkapasok sa bahay ay dumiretso na ako sa aking silid. Tahimik ang buong paligid. Tanging yabag ng hakbang ko sa marmol na sahig at mahinang ugong ng air conditioner ang naririnig. Pagpasok ko sa loob, agad kong hinubad ang suot kong mamahaling evening dress—isang brand na ni hindi ko man lang pinangarap suotin dati dahil alam kong hindi ito abot ng kakayahan ko. Isa lang itong paalala ng mundong pilit kong ginagalawan ngayon.Naupo ako sa gilid ng kama, ang mga daliri ko ay mahigpit na nakabalot sa tela ng kumot. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Maganda ako—iyon ang sinasabi ng m
Bigla akong kinabahan nang makita ko si Lucian na dahan-dahang naglalakad papalapit sa table kung saan ako nakaupo kasama si Wade. Sa bawat hakbang niya, ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng hangin sa paligid. Para bang may paparating na bagyong hindi mo maiiwasan—hindi mo alam kung masisira ka, o madadala lang ng hangin palayo. Tahimik akong napalunok. I tried to maintain a calm expression, pero hindi ko maitago ang kaba sa bawat pintig ng puso ko. I felt Wade glance at me, probably sensing the sudden tension. Lucian stopped right next to us. His towering presence and commanding aura made everyone around pause—even the air seemed to still. “Pwede ko ba munang hiramin ang asawa ko?” tanong niya, malamig ang boses at hindi man lang inaalis ang matalim niyang titig sa akin. “Sure, Lucian,” sagot ni Wade, may ngiting pilit sa labi, pero may bahid ng pagka-ilang sa tono niya. “It was such a nice meeting, your wife.” Hindi ako nakakibo. Hinawakan ako ni Lucian sa kamay, at dahan-
Tahimik lang akong nakaupo sa plush velvet na couch sa loob ng kwarto, ang mga daliri ko'y naglalaro sa laylayan ng suot kong bathrobe habang ang mga mata ko ay walang direksyong nakatingin sa sahig na gawa sa marmol. Pero kahit gaano ito ka-luxurious, hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip sa dibdib. Parang ako ay nakakulong sa isang golden cage—maganda sa labas, pero malamig at walang kalayaan sa loob. Naghihintay ako. Hindi ko alam kung ilang minuto na ang lumipas. Ang sabi ni Lucian, may tauhan daw siyang magdadala ng bagong dress na susuotin ko para sa event. I was supposed to look at the part. To look like someone who belongs. Napalingon ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Mula sa liwanag ng hallway ay pumasok si Lucian, suot ang isang itim na three-piece suit na lalong nagpatingkad sa kanyang karismang nakakabighani. Sa likod niya ay ang assistant niyang babae na may dalang paper bag mula sa isang high-end boutique. Hindi ko maiwasang mapatingin sa assistant niya.
Malayo ang tingin ko habang hawak ng malamig kong mga daliri ang matabang champagne flute na wala pa ring bawas. Sa paligid, puno ng ingay at tawanan ang engrandeng selebrasyon. Ang buong venue ay kumikislap sa ilalim ng malalaking chandelier, at sa bawat sulok ay makikita ang mga taong ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, pakiramdam ko ay wala akong lugar dito. Si Lucian ay nasa kabilang bahagi ng bulwagan, abala sa pakikipag-usap sa grupo ng mga kilalang negosyante. Sa bawat kilos niya, kita ang awtoridad—ang tikas ng tindig, ang natural na paraan ng pagpapahayag ng opinyon na tila lahat ng nakapaligid sa kanya ay pawang tagapakinig lamang. Napakalamig niya kanina bago kami pumasok sa party. Ngayon naman, parang hindi ako umiiral sa mundo niya. Huminga ako nang malalim. Hindi ko dapat hayaan na maapektuhan ako nito. Pero ang tahimik kong mundo ay biglang gumuho nang marinig ko ang isang boses mula sa likuran ko. "Wow. Hindi ako maka
Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko habang dahan-dahang iminulat ang aking mga mata. Saglit akong natigilan nang mapansin kong may kakaiba sa paligid ko. Hindi ito ang simpleng kwarto na kinasanayan ko sa bahay namin. Ang matataas na kisame, ang chandelier na bumabalot sa buong silid sa ginintuang liwanag, ang malalambot na unan na parang ulap sa ilalim ng aking ulo—lahat ng ito ay paalala ng bagong mundo na kinasadlakan ko. At sa harapan ko, nakatayo si Lucian Villafuerte, nakapamulsa, nakatingin sa akin na parang isang hukom na naghihintay ng aking sentensiya. "Good. You’re awake," malamig niyang sabi. Sinubukan kong umupo nang maayos, naguguluhan pa rin sa presensya niya sa kwarto ko. "Lucian?" Napakunot ang noo ko. "Anong ginagawa mo rito?" Hindi niya ako sinagot. Sa halip, itinuro niya ang mga mamahaling paper bags at designer boxes na nakasalansan sa gilid ng kwarto ko. "Those are for you," aniya, walang emosyon. "Starting today, you will get rid of
"Anak, salamat sa Diyos! Bumuti na ang lagay ni Adrian!" Halos mabitawan ko ang cellphone sa lakas ng tibok ng puso ko. Napapikit ako, ninanamnam ang bawat salitang sinabi ni Mama. Ilang linggo rin akong nabuhay sa takot—takot na baka hindi umabot sa oras ang perang kailangan para sa operasyon, takot na baka mawalan ako ng kapatid sa murang edad niya. Pero ngayon, sa wakas, nakahinga na rin ako ng maluwag. "Salamat, Ma…" mahina kong sagot, nanginginig ang boses. "Salamat sa Diyos…" "Gusto kang makita ni Adrian, anak," sabi niya, ramdam ko ang galak sa kanyang tinig. "Paulit-ulit ka niyang hinahanap. Sinasabi niyang gusto ka niyang makasama kahit sandali lang." Mabilis akong tumango, kahit hindi niya ako nakikita. "Opo, Ma. Pupunta ako. Ngayon din." Agad akong bumangon mula sa kama at kinuha ang bag ko. Pero bago pa ako makalabas ng kwarto, bumungad sa akin si Lucian, nakatayo sa may pintuan, nakakunot ang noo at nakahalukipkip ang braso. "Where do you think you’re going?" m