"KUNG ang ikasisiya mo at ang kapatawaran ko mula sa iyo ay ang aking kamatayan, nakahanda akong mamatay. Nakahanda akong itaya ang aking buhay mapatawad mo lang. Pero sana, huwag mong idamay ang iyong sarili." Mga katagang nagmula sa bibig ni Gwen. "Baby..." Nais sanang lapitan ni Gian, pero hindi niya maigalaw ang mga paa. Nagsusumamong sa kaniyang huwag saktan ito. Nag-uunahan sa pagpatak ang luha nito at hindi niya maiwasang makaramdam ng galit para sa sarili. Saglit pa ay nakita niya ang kaniyang sarili na sinasaktan ang asawa. Bakit yata parang bumalik sa nakaraan? Nangyari na ito, bakit? "What is the meaning of this?" anas niya. "Malandi ka talaga!" Malakas ang boses niya, kasing lakas ng tibok ng kaniyang puso. "Ganiyan ka na ba talaga ka-desperada? Noong una, nilasing mo ako para maagaw ang girlfriend ko, ngayon nama'y ibang lalaki naman ang kalandian mo. Slut! Bitch!" Hinigit niya ang buhok ng asawa dahilan upang mapaliyad ito. "Maniwala ka naman sa akin, Gian, kahi
"OH my God!" awang bibig na sabi ni Gwen. At ang bagong pasok ay ngumisi lang sa kaniya. Hindi niya lubos-maisip na ito ang sinasabing bossing ng mga taong dumukot sa kaniya."Bossing..." Narinig niyang sambit ng lalaking kakilala ni Rachel."I-ikaw ang bossing nila?" paninigurado niya. "Ako nga at wala ng iba!" Muling ngumisi ito na animo'y isang asong nauulol. "And I'm glad to see you again in that way," nakangising tugon ng kung sinuman at sinuri pa siya. Tumalim ang titig niya rito. "Bakit mo ito ginagawa? Dahil ba sa--" "Because of you, Gwen. Hindi ko makuha ang gusto ko dahil sa iyo. Kaya kailangan mong mawala sa mundong ito."Napalunok siya ng laway. Kung totohanin nito ang sinabi, paano ang magiging anak nila ni Gian? Si Gian, paano ito? "Alam mo bang humihingi ako sa asawa ng isang daang milyon kapalit ang buhay mo at alam ko namang kayang-kayang ibigay iyon ni Gian."Agad na bumilog ang bibig niya sa laki ng hinihinging kapalit nito para sa kaniyang buhay. Akmang magsas
NAKATUNGHAY si Gwen sa mag-ama, hindi pa rin niya maintindihan kung bakit ginagawa nila ang bagay na iyon sa kanya at maging sa kaniyang asawa. Hindi lang basta kaibigan ang turing niya kay Zab. Humanga siya noon dito at kinainggitan din ng palihim, pero lahat ng naramdaman niya para rito'y unti-unti nang naglaho. Una, nang pagpanggaping may nangyari sa kanila ni Gian. Pumayag siya sa kagustuhan nito, hindi dahil sa may lihim siyang pagtingin sa boyfriend nito, kundi dahil ginipit siya nito. Siningil sa lahat ng naitulong nito at ngayon, heto siya, nakaupo nga pero mahigpit namang nakatali ang kaniyang kamay at paa dahil sa kagagawan ng mag-amang ito.Ano bang kasalanan niya kay Zabrina? Bakit siya nito pinahihirapan? Kung yaman lang ang pagbabasehan... wala siya n'on. Talong-talo nga siya nito, pero bakit? Napabaling ang tingin niya sa kinaroroonan ni Rachel. Bahagya siyang napailing. Sinong mag-aakala na kasabwat ito ng mag-ama? At ang lahat pala ng nangyari noo'y pakulo rin ni Za
HI, Gian!" Tumalim ang titig ni Gian. Napamura siya sa isipan. "What are you doing here again?" "Nabalitaan ko kasi ang nangyari kay Gwen, and I promise, tutulong ako sa paghahanap sa kanya. I'll do everything para mahanap ang best friend ko. Kahit naman nagkaroon ng lamat ang aming relasyon ay siya pa rin ang nag-iisang best friend ko." Kumunot ang noo niya. Totoo ba ang ipinapakita nito ngayon? Pero, base sa hitsura ng kaharap ay nag-aalala nga ito. Nakita pa niya ang pangingilid ng luha nito. Pero... bigla siyang napaisip. Paano nito nalaman na nawawala ang kanyang asawa? May nagkapagsabi ba rito? Kung oo, sino? Wala siyang pinagsabihang iba, maliban kung ipinaalam ng mommy niya. "Gian, please, hanapin natin si Gwen. I-save natin siya." Tuluyan na itong umiyak, yumakap pa ito sa kanya.Hindi niya magawang tanggalin ang mga braso nito sa labis na pagtataka. Lalo pang lumakas ang iyak ng babaing nakayakap sa kaniya. Napahinga na lang siya ng malalim at pilit na pinakalma ang sar
SALUBONG ang kilay ni Gian at matinding kuyom ng kamao. Hindi pa tumatawag muli ang mga kidnapper, three days na ang nakaraan ngunit wala pang paramdam. Wala siyang magawa kundi ang maghintay at bawat araw na dumaraan ay lalo siyang naiinis sa kaniyang sarili. Hindi rin niya maiwasang mag-isip ng mga negatibong pangyayari. What if, may masama nang ginawa ang mga kidnapper sa kaniyang asawa? What if, binaboy ito? "Da*m it!" Napamura na siya sa dami ng naiisip. Napupuno ng galit ang dibdib niya sa tuwing may pumapasok na masama sa kaniyang isipan. Sa oras na lumabas kung sinuman ang nasa likod ng pangingidnap sa asawa ay sisiguraduhin niyang pagbabayarin niya. Mukhang mali siya ng hinala na si Mr. De Castro ang nasa likod nito dahil nang pasundan niya ito kay Francis ay nagtungo ito sa casino. "They will pay for this!" Nagngingitngit ang mga ngipin niya. Hindi na siya makapag-isip ng tama. Hindi rin muna siya pumapasok sa opisina, kung may pipirmahan siya o importanteng papeles
MY dear best friend, kumusta?"Tumalim ang titig ni Gwen sa bagong dating na walang iba kundi ang dati niyang kaibigan. Ngiting-ngiti kaya't alam niyang may dala itong hindi magandang balita para sa kanya. "You know what, nag-date kami ni Gian kanina at super saya ko." Itinukod nito ang dalawang palad sa tuhod nito at bahagyang ibinaliko ang katawan upang magpantay sila. "Ang saya namin."She smirked. "So?" Hindi siya nagpadala sa kung anong sinasabi nito. Kung gustong bumalik ni Gian dito'y hindi niya pipigilin, huwag lang nitong pakikialaman ang anak na nasa sinapupunan niya.Magkakamatayan sila! "He said na hindi ka na raw niya tutubusin dahil wala na raw siyang pakialam sa iyo," nangingiting tugon nito. May kung anong bagay itong dinukot sa bag, cellphone lang pala. Ipinakita nito ang picture na kasama ang asawa niya. Mayroon pang video.Hindi siya nagpahalata na nasaktan siya sa nakita. Itinaas na lang niya ang isang kilay. Malaya muna niyang pinagmasdan ang dating kaibigan. Ka
"HI, babe!"Nabitiwan ni Gian ang hawak na ballpen at pasimpleng nahilot niya ang sentido. Ang dami na niyang problema dumagdag pa si Zabrina. Ilang araw nang kinukulit siya nito na may pupuntahan daw sila, hindi naman siya maka-oo dahil tambak ang dokumentong babasahin niya. Isa pa'y ayaw na niya itong makita, napilitan lang siyang samahan ito nang nakaraang araw dahil nagbabaka-sakali siyang may mahanap na impormasyon. "What are you doing here, Zabrina?" may diing tanong niya rito."I just missed you. Are you busy?" nonsense nitong tanong."Can't you see, I have a lot of works now!" Itinuro pa niya ang sangkatutak na papel.Balewala itong umupo sa bangkong nasa unahan ng mesa niya. "I'm sorry, babe. Miss lang talaga kita."Kamuntikan nang masuntok niya ang mesa sa sobrang inis sa babaing kaharap. Saan kaya ito kumukuha ng lakas para makaharap sa kanya?"I'll just wait na lang here," muling saad nito na nagpakulo muli ng dugo niya. Hindi na lang niya ito pinansin, muling dinampot an
NAALIMPUNGATAN si Gwen mula sa pagkakahimbing. Nakatulog na naman siya sa upoang yari sa kahoy. Nakatali pa rin ang mga kamay at paa. Kinurap-kurap niya ang matang nanlalabo pa mula sa matagal na pagkakahimbing. Hindi pa man bumabalik sa huwisyo ang pangingin ay nakarinig siya ang mainit na pagtatalo ng kung sinuman. Unti-unti na siyang nagmulat. Mula sa nanlalabong paningin ay pilit inaninag ang paligid. Ganoon pa rin. Nandoon pa rin siya sa isang bakanteng warehouse at sa palagay niya ay pag-aari iyon ni Mr. De Castro. Sa pagkakatanda niya, may tatlong warehouse ito na kung saan ay tinatambakan ng mga gamit, ngunit hindi niya alam kung anong lugar ang kinaroroonan niya ngayon. Isang warehouse lang ang narating niya at iyon ay malapit sa dati niyang pinasukan."Oh! Gising na pala ang munti nating prinsesa," bungad ni Rachel. Unti-unti itong lumapit sa kinaroroonan niya. Yumuko ito para magpantay ang kanilang mga mukha. "Malapit na naming makuha ang aming gantimpala mula kay Mr. De Ca
"GOOD evening ladies and gentlemen. Hindi naman lingid sa inyo ang nangyaring insidente sa amin twenty-two years na ang lumipas. Isang trahedya kung bakit hindi namin nakasama ang aming panganay na si Andrei." Mangiyak-ngiyak na pinagmamasdan ni Gwen ang nagsasalitang asawa. Marami ang taong nakapalibot sa kanila, ang ilan doon ay mga employees, nandoon din ang board member at ilan sa matataas na namamahala sa kompanya nito kabilang na si Adrix, kasama nito ang asawang si Celly. Si Francis at ang mag-ina nito. Maging si Lance at Eunice, at lahat ng kaibigan nito. "Ipinagluksa namin at nadamay pa ang nag-aalaga dito. But unfortunately, dinala ang paa naming mag-asawa patungo sa katotohanan. Katotohanang buhay pa ang aming anak. Hindi ipinagkaloob ng Maykapal na mawala ang aming anak. May mabuting puso na nagligtas dito. And now, I am proud to introduce to all of you our long lost son Gian Andrei McCollins!" Umalingawngaw ang boses ni Gian sa malawak na bakuran ng mansyon, kasab
"SWEETHEART..." May pag-aalinlangan si Gwen, dapat ba niyang sasabihin sa asawa ang tungkol sa lalaki? "Yes, baby?" Patalikod siyang niyakap ng asawa. "Anong gumugulo sa isipan mo?" Paano nito nalamang may gumugulo sa isipan niya? Hindi agad siya sumagot, bagkus ay muling pinag-isipan kung ipaalam pa ba sa asawa. Dumampi sa pisngi niya ang labi nito, bumaba sa leeg. Kagat-labing pumikit siya. Nagtagal doon ang labi nito, paulit-ulit na h******n hanggang sa humantong sa balikat. 'Yon naman ang pinaglaruan nito. Kahit may edad na sila, active pa rin silang mag-asawa sa s*x. Walang palya si Gian at masaya siyang naibibigay dito ang pangangailangan bilang lalaki. "Teka..." Maagap niyang pinigilan ang pumapaloob nitong palad, pilit hinahalukay ang underwear niya. "Hindi pa ako nakakainom ng p*lls." Mula sa nanlalabong kamalayan ay naalala niya ang gabi-gabing ginagawa. Huminto ito sa ginagawa. Kapwa namumungay ang mata nang iharap siya nito. "Okay lang, baby. Hindi mo na kailanga
HINDI mawala-wala sa isipan ni Gwen ang lalaking nakabunggo sa kanila habang papunta sa comfort room. Ang imahe ng lalaki ay nakatatak na sa kaniyang isipan at para bang may hinahalukay sa kailaliman ng kaniyang puso. Bakit parang pamilyar ito sa kaniya? Kaya nama'y pilit niyang inaalala kung nakita na ba ito noon, pero wala siyang matandaan, isa pa'y ngayon lang sila nagawi sa lugar na 'yon. Sa tuwing pumupunta sila sa puntod ni Andrei ay bumabalik kaagad sila. Parang may nag-uudyok sa kaniya na alamin ang buhay ng lalaking 'yon. Ayon sa kasama niyang bata ay kuya nito 'yon, pero hindi tunay na kapatid. "Are you okay, baby?" Bumalik ang isipan niya sa reyalidad nang maramdaman ang init ng palad ng asawa. Kinurap niya ang mata at tumitig dito. May gusto siyang sabihin. Alam niyang kapag humingi siya ng tulong dito'y madali lang niyang malalaman ang tungkol sa lalaking 'yon, pero nagdadalawang-isip isip siya. "S-sweetheart--" Nabitin sa ere ang balak sanang sabihin. Bakit nga b
NAKANGITI si Gwen habang pinagmamasdan ang kaniyang kambal na masayang naglalaro. Dumaan pa sila sa bayan ng Valencia, ang nakakasakop sa lugar na pinangyarihan ng trahedya. Fiesta pala sa lugar na 'yon. Marami ang nakahilirang iba't ibang uri ng pagkain at mga damit, may kung anu-ano pang mga tinda na nasa gilid ng kalsada. Nasa palaruan sila. Gusto raw maranasan ng kambal na maglaro kasama ang mga batang kalye. "Taya!" sigaw ng isang batang babae nang mahuli nito si Gale. Tawang-tawa naman ang kaniyang anak. Inihanda nito ang sarili sa paghabol sa mga bata kasama na rin si Giselle. "Andiyan na ako!" Nagsipatakbo ang mga bata at kambal nito. Kasing-bilis ng hangin sa pagtakbo ang mga bata. Naiwan pa ng mga ito si Giselle, ngunit kahit ganoon ay makikita ang kasiyahan sa mukha nito. Ito ang pinunterya ni Gale. "They're both happy." Nilingon niya ang nagsalita. Lumapat sa baywang niya ang braso nito, maging ang labi ay naramdaman din niya. Isinandig niya ang ulo sa dibd
TWENTY-TWO YEARS LATER Nakamasid si Gwen sa kubo, walang dingding 'yon. Naliligiran ng iba't ibang klase ng rose at african daisy, ang lupa ay nalalatagan ng bermuda grass. May bakod na alambre at ang labas ay nagtataasang puno ang makikita sa labas. Nanginginig siyang pumasok. Ang lugar na kinaroroonan niya ngayon ay ang lugar na pinangyarihan ng insidente. Ang lugar na pinagkublihan nila nang hinahabol sila ni Larry. Ang lugar na kung saan ay kumitil sa walang muwang na buhay ng kaniyang anak na si Andrei. 'Till now, msakit pa rin sa kaniya ang sinapit ng kaniyang anak, hindi pa rin niya matanggap na maaga itong kinuha sa kanila ng Maykapal. Marahan siyang umupo, hinaplos ang lapida na kung saan ay nakasulat ang pangalan ng panganay niyang anak. Ngayon ang ika-twenty-two years na pagkawala ni Andrei. Sa tuwing sumasapit ang araw ng kamatayan ni Andrei ay nagtutungo sila sa lugar na 'yon. Binili rin ni Gian ang parteng 'yon para walang ibang makakapasok. Ilang taon na ang lumipas
"NO!" hiyaw ni Gwen. Nalaman niyang wala na nga ang kaniyang anak. Kasama itong sumabog sa kubo at si Nimfa. Nakaagapay sa kaniya ang asawa at maging ito ay luhaan din. Paulit-ulit din niyang naririnig ang paghingi nito ng tawad. "Baby... asawa ko. Patawarin mo ako." "No, Gian! Ibalik mo sa akin ang anak ko. Hindi ko kayang mawala siya. Please, ibalik mo siya," hagulgol niyang pakiusap sa asawa. Hagyang humiwalay ang katawan nito, sinapo ang magkabila niyang pisngi. "Kaya mo 'yan, kaya natin. Para sa isa pang nabubuhay sa 'yong sinapupunan, mahal ko. Magpakatatag ka, please." Unti-unti siyang nahimasmasan, napahinto sa pagwawala pero hindi pa rin maampat-ampat ang pagdaloy ng luha. May isa pa nga palang nabubuhay sa sinapupunan niya. Nahaplos niya ang wala pang umbok na puson. Pero, paano si Andrei? Ang kaniyang anak na hindi mawaglit-waglit sa isipan niya. "Anak ko..." palahaw niya. Muli siyang niyakap ng asawa. "Alam mo, mas nanaisin ko pang ang nawala ay ang ating anak
MALAYANG pinagmamasdan ni Gian ang nahihimbing na asawa. Nasa hospital ito, si Bryan ay nasa critical na kundisyon, si Vic, bagama't may daplis ng bala ang braso ay nakalabas na ng pagamutan at nasa presinto para magbigay ng pahayag tungkol sa naganap. Habang nakamasid sa asawang walang malay ay nanumbalik sa isipan niya ang tagpo nang nagdaang gabi, nang harangan sila ng grupo ni Larry. Sinong mag-aakalang sa probinsiya pala ito nagtatago? Bago pa makabunot ng baril ang mga pulis ay nagpaulan na ng bala ang kalaban. Siya man ay may daplis din ng bala sa parteng tiyan, pero hindi niya 'yon alintana, mas nangangamba siya sa magiging reaksyon ng asawa kapag nalamang kasama sa pagsabog ang kanilang anak. Nang magkamalay ito'y paulit-ulit nitong tinatanong ang tungkol kay Andrei, pero hindi niya masabing wala na ang kanilang anak. Hindi niya alam kung paano, tiyak na masasaktan ito nang husto. Nalaman din niyang dinadala nito ang ikalawa nilang anak, ang bunga ng kanilang pagmamahalan. H
"ANDREI, anak ko!" Paulit-ulit na sabi ni Gwen habang umiiyak. Sakay pa rin sila ng sasakyan at patuloy ba tumatakas sa grupo ni Larry. Wala siyang pakialam sa palitan ng putok o kung may tumama mang bala sa katawan niya, ang tanging nasa isipan niya'y ang kaniyang anak. "Anak ko..." "Baby, asawa ko, I'm sorry." Narinig niya ang tinig ni Gian. Aaminin niyang nagtatampo siya rito, pero mas nagagalit siya sa kaniyang sarili. Siya ang ina, siya dapat ang nagbabantay kay Andrei, pero ipinagkatiwala lang niya ang buhay ng kanilang anak sa sa tagapag-alaga nito. Malapit na sila sa lugar na kung saan ay una nilang nakitang nakaharang ang grupo ni Larry, nang marinig ang boses ni Vic. Mabilis siyang nag-angat ng paningin. "Sir, mukhang may paparating." Nagkatitigan sila ni Gian. Lalong bumalatay ang takot sa mukha ng asawa niya. Hindi na malaman kung ano ang gagawin. "Sweetheart..." Yumakap siya rito. "I'm sorry, baby. Hindi ko natupad ng ipinangako kong poprotektahan kita, kayo
"SWEETHEART..." Nilingon ni Gian ang asawa. Nakaguhit sa mukha nito ang matinding takot. Nasa loob na sila ng maliit na kubo, pinagkasya nila ang kanilang mga sarili roon. Si Bryan ay nakasilip sa pinto, habang si Vic ay sa bintana. Si Nimfa ay nakasuksok sa tabi at nakabantay sa natutulog nilang anak. Nilapitan niya ang asawa at ikinulong sa malapad niyang dibdib. "I'm sorry," nasambit na lang niya. "Natatakot ako." Hindi siya makasagot dahil maging siya ay natatakot din. Naiinis din siya sa sarili, sinabing poprotektahan ang asawa't anak pero ngayon ay wala siyang magawa. Hindi alam kung paanong makaaalis sa trahedyang kinakaharap. Hindi pa nila kasama si Francis ngayon, si Bryan ay sugatan pa. Naalarma siya nang marinig ang ugong ng sasakyan. Ilang beses siyang nanalangin na sana'y hindi mapansin ang kubong pinagkukublihan nila. Halos hindi na siya humihinga habang dumaraan ang sasakyan. Mariin ang pagkakakuyom ng kamao. "Sir," pabulong na tawag ni Vic. "Lumampas