Novels by Writer Zai

INIS na inis si Celly, pero kahit ganoon ang naramdaman ay wala siyang ibang choice kundi ang pakisamahan si Adrix. Napahiya rin siya kay Gian nang magtalo sila sa harapan ng mag-asawa habang kumakain ang mga ito."Kundi ba naman isang tanga at kalahati!" pabulong niyang sabi, umiikot pa ang dalawang itim ng mata. Tinapunan nito ng pagkain ang waiter na nag-serve sa kanila sa restaurant. Pero ang mokong na 'to, siya ang sinisisi kung bakit nito nagawa 'yon. Nakikipagtitigan daw siya sa waiter."As if namang nakikipagtitigan ngang talaga ako, duh!" Muling umikot ang itim ng mata niya. Tumingin siya sa labas, nagbabaka-sakaling mawala ang inis niya sa binata.Ngayon ay nasa sasakyan siya nito. Ihahatid na raw siya, pero daraan muna sila sa mansyon ng McCollins dahil sa naiwang gamit doon. Hindi rin niya maipaliwanag ang sarili kung bakit inis na inis siya sa tuwing magkakamali ito. Para sa kaniya'y wala itong alam kundi ang uminom sa bar, lustayin ang pera sa walang kabuluhang bagay at

ANG sama ng tingin ni Gian sa asawa, nasa labas na sila ng room, pero bahagyang nakaawang ang pinto ng silid dahil sa natutulog na anak. Umi-echo ang boses nito, mabuti na lamang dahil soundproof ang office niya, kung hindi ay nagtaka na ang mga empleyafo niya sa labas. Ang asawa niya, pinagtitripan lang pala siya. Hindi pala ito galit sa nagawa niyanh pagsigaw dito. Oo, nainis ito pero nang makita ang reaksyon niya na halos umiyak na sa paghingi ng tawad dito at ngayon ay humagalpak ng tawa. Gayunpaman ay nawala ang anumang nasa isipan niya. Ang sarap lang pakinggan ng tawa nito. Nakahahalina. Namimilipit na ito sa pagtawa, may kasama pang hampas pa sa bangko. Ang mukha'y nammumula na. Sa ilang taon nilang magkasama, ngayon lang niya ito nakita kung paano tumawa nang walang pag-aalinlangan. Parang nakalaya ito sa madilim niyang anino. "Sweetheart, ang sakit na ng tiyan ko," sabi nitong nakahawak sa tiyan. Napangiti siya. Tumayo siya't lumapit dito. "Silly girl!" Tuluyan na siyang

NAISABUNOT ni Gian ang mga daliri sa sariling buhok. Nang dahil sa takot ay hindi sinasadyang nasigawan niya ang asawa. Ngayon ay hindi niya alam kung paano ito susuyuin. Bumalik ang alaala ng pagmamalupit niya rito, ang mga panahong palagi niya itong sinisigawan at sinasaktan. Tulad noon, wala pa rin itong imik. O baka'y kinimkim lang nito ang galit sa kaniya. Shit! Nahihiya siya sa asawa. Naihilamos niya ang dalawang palad sa mukha, saka'y tumingin sa asawang katabi ng anak. Hindi niya alam kung tulog ba ito at hindi rin niya alam kung paano ito pakikitunguhan. Namalayan na lang niyang tinatangay siya ng mga paa patungo rito. Maingat siyang umupo sa gilid ng kama at ginawa ang pagkakahiga ng asawa. Ipinatong ang braso sa baywang nito. "I'm sorry..." Nagkaroon ng bikig sa kaniyang lalamunan. Paano kung magtampo ito nang husto sa ginawa niya? Kung bakit naman kasi pinairal niya ang init ng ulo. "A-are you m-mad!" Tinamaan siya ng lintik dahil bahagya siyang pumiyok. Kapag g

HINDI mapigilan ni Gwen ang tuwa habang nasa clinic sila ni Celly. Nagkandahaba ang nguso nito at halos hindi maipinta ang hitsura, daig pa ang nalugi sa negosyo. Tumawag sa kaniya si Gian, nagtatanong kung natuloy ba ang appointment niya sa doktor ni Andrei. Alibi lang pala 'yon ng asawa, dahil ang totoo'y sinisigurado nito kung magkasama sila ng kaibigan. Nasa tabi nito si Adrix na naghuhurumintado dahil sa pagtakas ng kaibigan. "Hoy! Wala tayong relasyon para ipaalam ko pa sa iyo ang lahat ng aking gagawin!" bulyaw ni Celly sa kabilang linya. "Lower your voice," aniya rito, inihele pa niya ang natutulog na anak. Pinagbigyan niya ang hiling ni Adrix na makausap si Celly, kaya ngayo'y inis na inis ang kaniyang kaibigan. Masamang tingin ang itinugon nito sa kaniya na lalo niyang ikinatuwa. Kung nasa sariling pamamahay lang siguro siya ay humagalpak na siya ng tawa. Kaagad din nitong tinapos ang makikipag-usap sa nasa kabilang linya at padaskol na iniabot sa kaniya ang cellphone.

"SAAN ka pupunta?" Sumalimpat ang tingin ni Celly kay Adrix. Nakatayo ito sa harapan niya. Salubong ang kilay, mukhang aburido. Hindi na lang niya ito pinansin at akmang lalabas ng pinto ngunit maagap nitong iniharang ang katawan. Umikot ang kaniyang mata. Sa halip na lumabas ay malakas niyang isinarado ang pinto. Narinig pa niya ang hiyaw ng binata ngunit hindi niya pinakinggan, bagkus ay ini-lock pa. "Agang-aga nakakabwisit!" angil pa niya, kasabay ng marahas na paglalakad patungo sa likurang bahagi ng tinutuluyan.Simula nang dumating sila galing Isla Paradise ay palagi siyang binibisita nito. Tuwing umaga ay lagi niyang nakikitang nag-aabang sa labasan, kung hindi naman ay nasa harap ng pinto. Naiirita na siya rito. Sinabi na niyang tumigil na dahil hindi ito ang tipo niyang lalaki, pero napakakulit talaga. Hindi raw ito naniniwala sa kaniya."Nakakainis!" Binuksan niya ang bintana, siinuri ang paligid. Hindi 'yon kataasan, hanggang baywang lang niya at kaya niyang dumaan, ang

HINDI maalis-alis ang lagkit ng tingin ni Gian sa asawa. Gandang-ganda siya rito. She's so gorgeous with her looks. Para itong beauty queen na kahit simple lang ang kasuota'y nagiging kaakit-akit sa paningin niya. The way she walked, even her smile, lahat ng 'yon ay parang diyamante sa kaniyang paningin at kung sinuman ang magtangkang humawak o kahit tumingin dito'y dudurugin niya. A delicate smile drew on his lips when they stopped walking. His eyes also showed a lot of admiration. Kasalukuyan silang nasa veranda sa second floor, naliligiran ng iba't ibang uri ng halaman at sa kalangitan ay nandoon ang nagkikislapang mga bituin. "Ang ganda, sweetheart!" buong paghangang sambit nito. Umikot pa habang nakatingala at nakamasid sa mga bituin. Naisip niyang palagyan extension ng tulad nito ang kanilang room. May veranda rin ang silid nila pero maliit ang espasyo at hindi rin napagtutuonan ng pansin ang paligid. Bahagyang kumislot ang puso niya nang lumapit ito sa pinakadulo at kumapit

MATIYAGANG nagbabantay si Vincent sa asawa. Wala pa rin itong malay. Hindi naman delikado ang naging lagay nito, sinalinan din agad ito ng dugo pero hanggang ngayon ay wala pa rin itong malay. Laking-pasasalamat niya sa taong nagligtas sa kanila. Kundi siguro dumating ang dalawa, tiyak niyang hindi lang iyon ang nangyari sa kanilang mag-asawa. Si Samuel. Matapos nitong gamutin ay dinala na ito sa presinto. Hindi siya pumayag na sa hospital ding iyon ito magpapagaling. Base sa naging usapan nilang dalawa ay naghihiganti ito dahil sa pagkamatay ni Yvonne at pagkakakulong ni Victoria. Sila pa pala ang may ganang maghiganti? Napahinga na lang siya ng malalim. Naagaw ang pansin niya nang biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang dalawang taong nagligtas sa buhay nila. "Hey, dude! Kumusta? Nagkamalay na ba ang asawa mo?" "Hindi pa," aniya na sinamahan pa ng marahang iling. "Don't worry, she will be alright." "Yeah. Thanks to you, Hector, ganoon din sa iyo, Drew." "Wala iyon," tugon

KASALUKUYANG tinatahak na ng sasakyan ni Vincent ang pabalik sa mansiyon. Napasarap ang kuwentuhan nila ni Tikboy. Lihim siyang napangiti nang maalala ito. Ang lalaking pinagselosan niya nang unang gabi nila ni Yumi bilang mag-asawa. Boyfriend pala ito ni Althea na dating nanliligaw sa asawa niya. Hindi naman niya kasi maitatanggi, may angking ganda ang kanyang asawa. Ang itim nitong mata, mahaba at malantik ang pilik-mata, mapula ang makipot na labi at ang bilugan nitong mukha, kaysarap pagmasdan. Napasulyap siya sa katabing asawa. Kaya pala tahimik ay nakatulog na pala ito. Napagod ito sa walang katapusang kuwentuhan ng magpinsan.Ang tiyang na nito ang pinamahala nito sa naiwang negosyo ng magulang nito, pero, minsan ay bumibisita sila roon. Lumaki na nga iyon. Ipinagpasalamat din ng asawa niya na kahit niloko ito ng mag-ina ay hindi nagawang pabayaan ng ginang ang tahian. Dinagdagan niya iyon ng twenty pieces na sewing machine at nagdagdag na rin ang ginang ng tauhan. Pinababali

"SWEETIE...""Yes?" Nabaling ang paningin ni Yumi sa asawang kalalabas lang sa banyo. Tumutulo pa ang tubig nito sa buhok at tanging puting towel ang balot nito sa pang-ibabang katawan. Napalunok siya ng laway nang makita ang nakaumbok nitong kakambal. Hindi man niya aminin pero pinagnanasaan niya ng palihim ang asawa. "Eyes on me, sweetie. Don't look down there." Pilyo itong ngumiti nang magtaas siya ng paningin.Hiyang-hiya siya sa salitang lumabas sa bibig nito. Syete. Nahuli na naman siya nito. Bakit kasi ang yummy ng asawa niya? Simula nang malaman nito ang katotohanan sa kalusugan nito'y mas naging aware ito sa kinakain. "Luh! Para kang temang. Kasalanan ko ba kung matuon ang paningin ko sa ano mo." Umirap pa siya para mawaglit ang hiyang nadarama niya. Narinig na lang niya ang mahinang tawa ng asawa na lalo niyang ikinahiya. Tumalikod na lang siya at kunwaring inabala ang sarili sa pag-aayos ng kanilang higaan. Saglit pa ay bahagya siyang napapitlag nang maramdaman ang mai

KAHIT papaano ay nakadama ng takot si Vincent nang kalabitin ang gatilyo ng baril ni Victoria. Ngayon lang siya nakadama ng ganoong uri ng takot kaya niyakap na lang niya ang katabing asawa dahil ito ang puntirya ng baril. Sabay na lang silang napapikit. Ang mga pulis nama'y mabilis din ang ginawang pagdampot sa kanya-kanyang baril.Nagtilian ang mga saksi. Naghintay si Vincent pero walang bala ng baril ang dumapo sa kahit anong parte ng katawan niya. Nagmulat siya ng mata at nakita na lang niya ang pagbaha ng dugo sa kinatutuntungan nila. "Y-Yvonne..." Nabitiwan ni Victoria ang hawak na baril. Kitang-kita nito ang pagtama ng bala sa dibdib ng anak. "Yvonne..." patakbong lumapit ito sa anak ngunit naunahan na ito ng mga pulis. Agad itong nahawakan ng isa at ipinosas ang kamay.Mabilis na dinaluhan ni Vincent si Yvonne. Tinapalan ni Yumi ang sugat ng panyong nadukot sa bulsa ngunit bumubulwak pa rin ang dugo. Walang patid iyon na dinaig pa anh gripo ng tubig. Napuno na rin ng dugo ang

NANG dahil naging busy si Victoria nang mga nakalipas na araw ay pansamantalang nakalimutan niya ang gintong kawangis ng mansiyon. Kinabukasan pagkatapos nang dakpin si Yumi ay saka pa lang niya naalala iyon. Pagmulat pa lang ng mata niya'y iyon na agad ang pinagtuunan niya ng pansin. Umakyat siya sa ikatlong palapag, kung saan ay naroon ang kawangis ng mansiyon. Simula nang ipapatay ng ginang si Vincent ay hindi na siya pang muli umakyat doon. Nakalimutan na niya ang tungkol sa gintong mansiyon dahil sa araw-araw na paglabas at pag-akit niya sa mga kaibigan. "What? Nasaan na iyon?" buong pagtatakang tanong niya. Wala na roon ang gintong mansiyon. Maliban doon ay wala nang iba pang nawawala. Inilibot niya ang paningin. Binuksan din niya ang kabinet na nandoon ngunit wala sa alinman doon ang kanyang hinahanap."May pumasok dito?" sambit niya. "Si Yumi! Ang walanghiyang babaeng 'yon! Ahh..." hiyaw niya, sapo ng dalawang palad ang ulo. "Naisahan na naman niya ako!""Bwisit ka talaga, Y

NAGPAALAM sandali si Yumi kay Manang Fe, may importanteng aayusin siya at iyon ay tungkol sa pina-examine niyang gamot na ininom ni Vincent. Wala kasi siyang alam tungkol sa mga ganyan. Humanap siya ng mapagkakatiwalaang tao at doon ipinagawa ang nais. At ayon sa taong inutusan niya'y lumabas na ang resulta. Hindi muna niya ipinaalam sa matanda ang naging desisyon niya. Mahigit tatlong oras siyang wala at sa pagbalik niya'y hawak na niya ang resulta. Naabutan niya na nasa labas ng gate si Ella at Marrie. Bahagya pang umarko ang kilay niya sa narinig na pagtatalo ng dalawa. Nasa likuran na siya ng dalawa at mukhang hindi siya napapansin."Ikaw na nga kasi.""Bakit ako? Mas matagal ka sa akin dito, 'di ba? So, ikaw na.""Wala sa tagal iyan, Marrie. Sige na, pindutin mo na ang doorbell." "Luh! Ikaw na nga. Or mas mabuting hintayin na lang natin dito si Ate Yumi.""Lalamukin tayo rito. Ikaw na. Sabunutan pa ako ni Madam Victoria e."Nahilot niya sa sentido kasabay ang pag-ikot ng mata.

NAKATANGGAP si Kaye ng isang text message mula sa 'di kilalang number. Sobra ang takot na naramdaman niya matapos basahin ang text message. Agad niya iyong ipinaalam sa asawang si Earl at tulad niya kinakitaan din ito ng takot. Matagal silang nakatitig sa isa't isa at nang mahimasmasan ay mabilis na kumilos ang kaniyang asawa. Agad nitong kinontak ang kaibigang si Jacob. Pinaimbestigahan nito kung sino ang nagmamay-ari ng number na 'yon at nalaman nilang nakatakas sa bilangguan si Gener, ang lalaking may-ari ng napasukang bar niya noon. Halos maiyak siya sa sobrang takot, nanginginig pa habang kalong ang kaniyang anak. Lumapit ang asawa at yumakap sa kaniya. "Natatakot ako." "Relax, sweetheart. Walang masamang mangyayari. Hindi ko hahayaang saktan kayo ni Gener." Ikinulong siya nito sa mga bisig, naramdaman pa ang munting halik sa ulo. Ilang sandali pa ay dumating si Jacob, kasama ang mga kapulisan. Hindi muna pinaalis ni Earl ang ilan sa nga pulis para magbantay sa kanila. "Bro

NAKATAYO si Earl sa gitna ng ataol ni Sandra, sa huling sandali ay pinagmasdan niya ang naging kabiyak. Hindi niya maitatanggi na minsa'y pinatawa rin siya nito nang mga panahong nalugmok siya kadiliman. Ngunit,ni minsa'y hindi niya naramdamang tumibok ang puso para rito. Naramdaman niya ang paglapit ng babaeng tunay niyang mahal, si Kaye. "Sana, matahimik siya no!" anito na kumapit sa braso niya. Napahinga siya ng malalim, "Sana nga'y mahanap niya ang katahimikan sa kabilang buhay. Naging matapang lang sana siyang harapin ang dagok na dumating sa kanyang buhay.""Tulad mo," tumingin sa kanya si Kaye. "Hindi ka sumuko. Hindi mo ako sinukuan.""Muntik na," sinulyapan din niya at ikinapit ang braso sa baywang nito. "Pare," tinig ni Jacob. "Saan ka--Jay!" Bahagyang nagulat si Earl nang makita ang kapatid ng kaibigan. Mapait na ngumiti si Jay. "H-hi," bati rin nito. Tipid siyang ngumiti. Binigyang daan niya ito upang masilayan ang labi ni Sandra. "Sandra," gumaralgal ang tinig nito

"ITAY, sige na po, payagan niyo na ako. Hindi ako matatahimik sa sitwasyon ni Earl.""Paano naman ang sitwasyon mo, Kaye? Buntis ka pa naman!" mariing tugon ni Arturo. Nagbaba siya ng paningin. Nakikiusap siya sa ama na payagang lumuwas sa Manila ngunit ayaw siya nitong payagan. "Gusto ko lang ho naman na damayan si Earl sa problema niya, itay. Walang ibang dadamay sa kanya kundi ako. Kundi dahil sa kanya, baka'y kung ano nang nangyari sa akin sa Maynila. Pupunta ho ako roon para tulungan siya.Unti-unting lumambot ang ekspresyon ng mukha ni Arturo. Hindi na ito nakapagsalita. Tinalikuran na siya ng ama.Laglag ang balikat na pumasok si Kaye sa silid. Inapuhap ang cellphone para tawagan si Earl ngunit hindi ito sumasagot. Humiga na lamang siya hanggang sa dalawin ng antok. Nagising siya sa yugyog ng ina, "Nak, kumain ka muna.""Wala po akong gana, inay." Bumangon siya at muling inapuhap ang cellphone. Napahinga siya ng malalim matapos iyong tingnan. Walang tawag o kahit message si

"PAANO nangyari iyon?""Hindi ko alam, sweetheart. Ilang linggo ko na siyang hinahanap. Nagpabalik-balik na ako sa alam kung lugar na pinipirmihan niya--""Pinapatay mo siya?"Napatitig ng deritso si Earl sa dalaga. Nakarehistro ang gulat sa sinabi nito. "What? Of course not, sweetheart!" mariin niyang tanggi. "Kailanman ay hindi ko magagawa ang bagay na iyon. Hindi ko dudungisan ang mga kamay ko, lalo na't magkakaroon na ako ng anak."Natahimik si Kaye. Halatang nagugulumihan ito sa nangyayari. Mukhang hindi siya pinapaniwalaan."Kung ganoon ay sino ang pumatay sa asawa mo? Bakit siya pinatay?" singit na tanong ni Arturo. Kasalukuyan nang nasa maliit na sala sila, pinatuloy na siya ng ginoo para mapag-usapan ang nangyari. "Hindi ko rin ho alam. Wala ho akong maisasagot sa inyo maliban sa hindi ko alam."Natahimik ang lahat ngunit naaninag niya kay Kaye na tila hindi ito kumbinsido. "Papasok po muna ako sa aking silid. Sumakit bigla ang ulo ko," hayag nito kasabay ang mabilis na p

NASA anyo ni Sandra ang matinding galit, sakay na sila pauwi at hindi mawaglit-waglit ang sinabi ni Earl. "How?" angil niya. "Ma'am, okay ka lang ba?"Napasulyap siya sa katabing si Rose, "Yeah! I'm fine!" Ngunit ang isipan niya'y gusto nang sumabog sa pag-iisip, kung paano nasabi ni Earl ang bagay na iyon. Paano nito nalaman ang tungkol sa kaniyang lihim?Agad siyang dumiretso sa sariling silid nang makarating sa bahay ang kotse na sinasakyan nila. Pabalibag na isinarado ang pinto. "Gosh! Ahh..." hiyaw niya kasabay ang pagbato sa bag. "It can't be!" Nagparoo't parito siya sa loob ng silid at mataman na nag-isip. Nang hindi nakatiis ay tinungo ang isang kabinet, binuksan at kumuha ng alak. Nagsalin sa kopita at halis ubusin din agad ang laman niyon. "No! Hindi mo ako maiisahan, Earl. Walang natira sa kopya ng scandal ko, pinasunog ko na!"Muling nahulog sa malalim na pag-iisip si Sandra. Maya't maya pa ay nabalot ng takot ang kaniyang mukha. "Shit!" angil niya. "Paano kung hindi

MASAYANG bumalik si Kaye sa kanila. Habang pauwi ay naraanan niya si Juancho, nasa gilid ito ng puno na paborito nilang tambayan noon. Tinawag siya nito, "Puwede ba tayong mag-usap?"Hindi siya nagdalawang-isip na lapitan ito kahit magpahanggang ngayon ay naiilang pa rin siya rito. Lumayo siya rito dahil sa pagtatapat nito ng pag-ibig sa kanya. Hindi niya ito mahal o kahit kapiranggot na pagtingin ay wala siyang maramdaman para rito. Kaibigan lang ang turing niya rito. Sinabi niyang lahat iyon dito nang paulit-ulit siyang kulitin nito. Labag man sa kalooban niya, kanyang nasabi na mayroon siyang nobyo kahit ang totoo'y wala naman. Simula noo'y nilayuan na niya ito. "Totoo ba?""Ang alin?""Ang aking narinig.""Kung ano ang iyong narinig, iyon ang pawang katotohanan."Napangisi ito, "Pumatol ka sa may asawa?" Napailing ito. "Desperada ka na bang talaga? Narito ako na naghihintay sa iyo pero sa may asawa pala ang bagsak mo. Sinamba kita pero isa ka lang palang kabit!" bulyaw nito. Is