Chapter 43

(BACK TO PRESENT)

“You can walk by yourself now?”

“I guess so,” Rod said habang sinusubukang maglakad mag-isa na wala ng gamit na saklay. Lumapad ang ngiti ko nang makita siyang nakakalakad na nga.

Pumalakpak ako sa tuwa. It’s Saturday morning at mula no’ng hinintay niya akong makauwi nong galing ako sa office, masasabi kong naging maayos na ang trato niya sa akin.

“Sige, punta ka dito. Hihintayin kita,” ani ko at excited na tumayo saka pumunta sa dulo palayo sa kaniya habang nakataas ang dalawang kamay.

Ngumuso siya sa akin, pinipigilan na huwag matawa. That’s when I realize na ginagawa ko siyang toddler.

Nahihiya kong ibinaba ang dalawang kamay ko.

“Ah- hehe,”

“Watch me,” sabi niya. Tumango ako ulit at tumingin sa kaniya. Naglakad siya ulit palapit sa akin ng dahan-dahan. Nakakalakad na siya ng maayos.

Ibig bang sabihin nito, tapos na ang papel ko sa buhay niya?

Lumaki ang ngiti ko nang makalapit siya sa akin at nahawakan niya ako.

“Very good,” sabi ko, tinutukso siya gaya