Chapter 5

"Thanks God! You're awake!"

I caught his face when I woke up, I cringe slightly, wondering where am I?

Malamig ang mga titig ng lalaki sa akin. May kasama itong pag-aalala sa kalagayan ko.

Shit! Pamatay titig kung makatingin siya. Hindi rin niya pinalampas titigan ang mga labi ko.

Napaiwas na lamang ako ng tingin mula sa kaniyang mga labi. He staring at me in a very cold way.

Bahagya akong napaupo mula sa aking pagkakahiga. Inalalayan niya pa ako para mapaayos ang aking lagay.

Asan ako? Is this hospital? Oh no!

Sino ang nagdala dito sa akin? Paano ako nakarating dito? Hindi ko maalala!

Bigla na lamang sumabog ang mga nangyari kahapon sa isipan ko. Nawalan ako ng malay? Iyon ang huling natandaan ko!

"Ahhh! S-Shit!" As I muttered in pain.

Medyo masakit ang ulo ko. Matamlay rin ang pakiramdam ko.

Hindi ko mawari kung ano ang nararamdaman ko sa ngayon. Para akong lutang sa airy.

"Are you Okay? Bigla ka na lang nahimatay! Ano bang nangyari?" his angelic voice was so cool into my ears.

I turned my eyes into him. Napatitig ako sa mapupulang mga labi niya.

Shit! Ito na naman yong pakiramdam na na kinakabahan ako! Hindi ako mapalagay sa tuwing nagtatagpo ang aming paningin isa't isa.

Malamig lamang siyang nakatitig sa akin. Tila ice-cream akong nalulusaw sa harapan niya. I felt my face burning on!

I swallowed gently. Ano bang nangyayari sa akin? Tila humihinto ang pagtibok ng puso ko?

Nadakip pa ng mga mata ko kung paano siya lumunok. Napaiwas na lamang ako ng tingin.

Hindi ko siya kilala pero kung makapag-alala siya sa akin sobra.

Shh! Ewan ko ba sa lalaking 'to. Hindi naman niya ako kaanu-ano para alagaan ako nang ganito. Hindi ko nga siya kilala.

Tss. Sino siya? At ano ang kaniyang pangalan? Bakit ang bait niya sa isang tulad ko?

"Hey! Are you listening with me? I'm asking if you are alright?"

Bigla na lamang akong natauhan sa katotohanan. He still watching me while I'm looking from afar.

Shit! Nawawala tulay ako sa focus. I felt uncomfortable with this billionaire.

Lumilipad kasi ang isipan ko dahil sa hindi ako makapaniwala. All things happened by accident. Is this called destiny?

"I'm... Y-Yes! Hmm... I mean... h-huwag mo akong alalahanin! O-Okay lang ako!" I'm stuttering with my simple words.

Hindi ko kailangan ipakita na nalilito ako. Kailangan kong i-relax ang sarili ko sa taong ito.

Naroon pa rin ang kaba sa dibdib ko. I felt uneasy with this moment. Seems everything was passing... By?

Sino ba kasing hindi maninibago kung may kasama kang stranger sa mundo! Tapos hindi niyo kilala ang bawat isa.

Tss. Bigla na lamang kayong pinagtagpo ng panahon. Sa landas ng pagkakataon.

Damn! Kung anu-ano tuloy ang tumatakbo sa isipan ko. Kailangan ko bang kumalma sa kalagayan ko?

"Goodmorning!"

Napalingon ako nang may pumasok na Doctor. Tila masaya ang mukha nito ang makitang magaling na ako.

"Goodmorning ma'am! Kumusta ho ang pakiramdam niyo?" pagtanong nito sa akin. May hawak itong clipboard with papers.

"Hmm. O-Okay naman po ako Doc?" malumanay kong pagsagot.

"Okay! So here's the result!" pagkatapos bumuklat ito sa dala niyang clipboard.

Tila may hinahanap ito. Nang makita niya ang kaniyang hinahanap. Tumingin na ito sa akin.

"I'm glad to confirm that you are a pregnant ma'am! Iyon ang dahilan kung bakit kayo nawalan ng malay!"

My eyebrows furrowed in surprise. Unexpectedly I was shocked and speechless.

Is this true? I'm pregnant? How was it happened? I can't believe!

"Congratulations both of you sir and ma'am! Magkaka-baby na kayo!" nakangiting balita ng Doctor sa amin.

"Hmm. D-Doc? Hmm. Totoo ba ito?" paniguradong tanong ng lalaki. May pagtataka ito sa kaniyang mga mata.

"Yes sir! Your wife is a pregnant now."

Para akong nilamon ng takot. Pakiramdam ko natuyo ang lalamunan. I swallowed hard.

Napatingin ako sa mukha ng lalaki. Kita kong hindi ito makapaniwala. May pagtatanong ito sa kaniyang isipan.

Kung buntis ako? Ang bilis naman para mangyari iyon?

Isang gabi lang ang nangyari sa amin at hindi na naulit pa. Pwede ba iyon?

Kung may bata sa sinapupunan ko? Hindi siya ang ama ng batang dinadala ko! Imposibleng mangyari iyon.

"Thank you Doc!"

Iyon na lamang ang naging sagot niya. Tumango na lamang ang Doctor at umalis na ito.

Bigla na lamang nanikip ang dibdib ko. Naalala ko tuloy si Alex. Ang mga pananakit niya sa akin.

He betrayed me. May babae siya. Hindi ako makapaniwalang magagawa niya ito sa akin!

Labis akong nasaktan dahil sa ginawa niya. Tuloy gumuguhit ang sakit sa dibdib ko.

Hindi ako makahinga. Ang sakit-sakit sa pakiramdam. Para akong pinapatay ng sakit sa dibdib.

Nang makauwi kami ng mansion. Wala na akong ginawa kundi ang mag-alala sa kalagayan ko.

Paano ko papalakihin ang batang nasa tiyan ko? Hindi ko alam kung sino ang ama niya!

Marahan kong hinaplos ang tiyan ko. Bigla na lamang pumatak ang mga luha ko. Nasasaktan ako.

I felt someone hugged behind me. Napahagod na lamang ako ng aking mga luha sa aking mga mata.

"Hmm. Why are you crying?" pagtanong niya sa akin nang mapasin na umiiyak ako.

Napayuko na lamang ako at napahikbi. Naramdaman kong hinarap niya ako.

"What happened? Tell me what's wrong? I'll help you!" he worried.

Napaangat ako ng tingin sa kaniyang mga mata. Kita kong nararamdaman niya ang sakit na pinagdadaanan ko.

He holds my hands gently. I saw his worriedness in his eyes about me.

"If you worried about your baby! You don't have worry! I will take care of you! Even your baby, okay!"

Sandali niya akong pinagmasdan. He hugged me slightly. His hugs even tighter. Nararamdaman ko ang init ng dibdib niya.

Hindi ko siya mayakap pabalik. Pagkailang ang nararamdaman ko sa kaniya. Hindi ko siya asawa para yakapin ko.

"Hmm. I'm E-Eduard... Eduardo Monterverde!" sambit niya matapos harapin ako. He holds my hands again.

"Hmm. By the way! Sino ka nga pala?"

Bumaba ang paningin ko sa dibdib niya. Nahihiya ako kapag kaharap ko siya. Lalo na kapag tumatagpo ang aming mga mata.

"Hmm. A-Alyana! I-Iyon ang pangalan ko!"