CHAPTER 4

CHAPTER 4- CONFIRMING

MARIA

Morning came and I feel like my stomach turns upside down. I didn't waste any second and run faster than I could. Nang makarating ako sa Cr ay agad akong nagsuka. Aside from vomiting, I am so dizzy that I can't help my self to stand up.

I was breathing so hard, and everything is still not sinking up on me. I am so fragile right now, and I am just looking at nothingness. There is no thought in my mind. I just feel so exhausted.

"Mayang kain na."

"Mayang."

"Hoy bruha nasaan ka?"

"Mayang?"

I want to say something but I can't find my voice. And when I did, it is so raspy and tiny that I know he can't hear. Sobra akong nawalan ng lakas para magsalita pa.

"Mayang."

"I am here." Help.

Pumikit ako at huminga ng malalim. Paulit-ulit akong huminga ng malalim hanggang sa magkaroon ako ng lakas na magsalita.

"Nandito ako."

"Mayang---oh!anong nangyari sayo?!" Tanong ng kaibigan ko at agad akong dinaluhan. Inilalayan ako nito paupo ulit sa kama ko at nag aalala akong tinignan.

Nakatulala lang ako habang pilit na pinaproseso ang nangyari sakin. But even though I tried so hard, I still can't. Masyado na ba akong bobo para hindi maproseso ang lahat ng nangyari sa akin ngayon? Or I am just afraid to analyze everything? Afraid of what might be the answer to all of these.

I sighed. There is an answer to all of these but I can't accept it. Not because I don't want the product but because of so many what ifs running in my head. Pinangunahan ako ng takot ko sa kung ano man ang mangyayari kung totoo nga ang kung ano man ang iniisip ko ngayon.

So no, I am not stupid but a coward.

Katahimikan ang namayani saming dalawa. Ngunit nabasag yun ng magsalita si Macey na tila bomba saakin. He just dropped the bomb that has been ticking already.

"Mayang...buntis ka ba?" Tanong nito kaya napalunok ako at isa-isang tumulo ang luha ko. There, he said the answer to what I am thinking a while ago. He dropped the answer that I can't even mutter.

Yes, we are not yet sure about this. Ilan lang naman ang sintomas na pinapakita saakin but I still feel so nervous. So nervous that my tears were already streaming on my face. My head are now clouded with what ifs and I don't know how to stop it. Paano kung nagbunga nga ang ginawa namin? Papanagutan nya kaya ako? O isa din sya sa mga lalaking itatapon lamang ang mga babae pagkatapos nilang makuha?

Those what ifs that keeps on repeating inside my head. Napangiti ako ng mapait dahil dun.

"Kinakabahan ako Macey. Paano kung hindi nya ako panagutan? Paano kung kamuhian nya ako? Sisirain ko ang pagiging malaya nya pag nagbunga nga ang ginawa namin. I am afraid that he will not accept it. Paano kung itaboy nya ako? Paano na ako? Yung pamilya ko? Or worst, paano na ang magiging anak namin?" Kinakabahang sabi ko kaya naman hinagod nito ang likod ko. Madaming mga tanong ang namumuo sa utak at hindi ko alam kung papaano masagot ang mga iyon.

"Hindi masasagot ang mga katanungan mo na yan kung hindi mo kumpirmahin ang lahat. Komprontahin mo din sya. Malay mo panagutan ka nya diba? Yung iniisip mo lang talaga ang nagpalala ng sitwasyon." He smiled at me before he spoke again. "To be honest, hindi lang naman ikaw ang may kasalanan dito. Pareho nyong ginawa to. It takes two to tango. Ano yun nagpakasarap lang sya sayo tapos hindi ka nya papanagutan? Aba hindi pwede 'yon mayang! Wag kang mag alala. Sasamahan kita. Nandito lang ako para sayo." Pagpapagaan nito ng loob sa akin at kahit papaano ay nabawasan ang bigat na nararamdaman ko. I'm very lucky to have her as my friend. Parang naranasan ko na ding magkaroon ng nakakatandang kapatid sa katauhan nya and that is because I am the eldest. Sa amin ay ako ang sandigan nila.

"Thank you Macey." Pasasalamat ko sa kanya pero mahina lang ako nitong hinampas sa braso. Nawala naman ang lahat ng pagdadrama ko kanina dahil sa mukha nitong nakatingin sa akin ngayon.

"Sus! Hindi bagay sayo no! Pumapangit ka!" Sigaw nito kaya nanlalaki ang mga mata ko. Parang hindi ko matanggap ang sinabi nito. What is it again? Pumapangit? Si Maria Isabella? Pumapangit? Omygosh guguho na ba ang mundo?!

Tumaas ang kilay ko sa kanya at handa na syang dambahan. Calling me ugly is like a curse, do you know that?

"Anong pumapangit?! Hoy sinasabi ko sayo! Never pumapangit ang mga dyosang kagaya ko!" Ganti ko dito kaya naman natatawa ako nitong hinampas sa balikat. Natawa na din ako at pansamantalang nakalimutan ang bigat na nararamdaman. Pero hindi ko pa din nakalimutan na pasimpleng hampasin din ito sa balikat.

Natawa nalang din ako sa inasal ko. But really, I am very thankful for him--her. Sige payagan ko na kasi tinutulungan ako nito. I am very thankful dahil kahit ganito lang ang trato namin sa isa't-isa ay alam kong importante kami sa isa't isa at handang magtulungan.

"O sya! Halika na at sasamahan kita sa doctor." Turan nito kaya sumang ayon ako.

He left my room and so I decided to prepare. When I am done, I got out and saw him putting his lipstick. Napaikot nalang ang mata ko but there is still a small smile on my lips.

Nang matapos itong maglagay ay tinignan ako nito bago pinatunog ang may kulay pula nitong labi. Umikot ang mga mata nito sa akin bago malambot na tumalikod at kinuha ang bag nito. Natawa nalang ako habang umiiling- iling.

"Taralets." Anito kaya sumunod na ako sa kanya.

What might be the result, I will accept it wholeheartedly. It was already done so there is no space for regrets. You did it and you should be responsible for your actions. And I am not that hypocrite to say that I didn't like what we did. Like hello? That man is a drop dead gorgeous sexy yummy--basta lahat ng magagandang adjectives ay pwede sa kanya. So tell me kung magiging choosy ka pa if yan na ang taong nakahain sayo.

Sumakay kami sa taxi at habang nasa byahe ay tahimik lamang kaming dalawa. Mukhang kahit hindi nya sabihin ay kinakabahan din ito para sa akin. Hindi lang nito maipakita ang tunay na nararamdaman dahil ayaw nyang mas lalo pa akong mag alala.

I sighed. What happened will changed everything. I know that, for sure.

Ilang minuto lang naman ang nakalipas ng makarating kami sa hospital. Malapit lang naman ito sa apartment namin pero dahil isang nerbyosa itong kasama ko ay napagpasyahan nyang magtaxi kami. Paano daw kasi kung buntis ako? At sasakay kami sa tricycle e sobrang init baka mapano daw ang bata.

Umiling iling nalang ako sa kaibigan ko. But I still appreciate his effort kasi kahit papaano ay iniisip pa rin nito ang kalagayan ko.

Nang pumasok kami sa hospital ay dumeretso kami agad sa ob-gyne na nirekomenda ng landlady namin. I know nagtataka ito pero hindi nalang din ito nagkomento at nagtanong. Alam ko na nirerespeto nya lang din ako and I am very thankful for that. Hindi ko pa kasi kayang e explain ang sitwasyon ko ngayon.

Malayo palang kami ay agad na namang nagkarerahan ang mga kabayo sa dibdib ko at hindi naman magkamayaw ang mga paru-paru sa paglipad sa loob ng tyan ko. Kahit na ano kasing mangyari ay hindi pa rin mawala sakin ang kaba. But aside from my nervousness I can feel another emotion. I know what that is. It is very clear to me. The emotions that I am feeling is excitement.

I sighed and a smile plastered on my face. We are not yet sure about the result but I can't help but to somehow feel excited.

"Miss Dimasali?" Tawag samin ng secretarya ng doctor. Tumayo naman kami at inilalayan ako ni Macey na para bang hindi ko kayang lumakad mag isa.

Ngumiti sa amin ang sekretarya nito at binalingan si macey. "Magandang umaga po Mr. Dimasali." Bati nito kaya naman nagulat ako at bahagyang nanlalaki ang mga mata. Pigil na pigil ko ang pagtawa dahil sa tinuran ng sekretarya. Ramdam ko din ang paghigpit ng kapit ni macey sa braso ko na para bang pinipigilan ang sumabog sa harap nito.

Tinignan ito ni macey mula ulo hanggang paa bago umirap. "Sa ganda kong to?! Tatawagin mo lang akong mister?" Gigil na sabi sa kanya ng bestfriend ko. Nanlalaki naman ang mga mata ng nurse na parang narealize nito ang tinuran bago humingi ng tawad sa kasama ko.

"Pasensya na po." Hingi nitong paumanhin pero ang bestfriend ko ay gigil na gigil talaga. Pigil na pigil ko talaga ang tumawa sa mukha ng bestfriend ko. I am sorry but I just can't help it.

"Mabuti nalang talaga nakapagpigil ako dahil kung hindi ay kanina pa kita sinabunutang bruha ka. Hmp! Sa ganda kong to! Mister ang itatawag." Gigil na gigil pa rin nitong turan at tinuro ang sarili na para bang sa ganda nyang taglay ay kaya pa rin syang tawaging mister. Para matigil ito ay hinampas ko nalang ito. Marami pa namang mga susunod sa amin kaya kailangan na naming pumasok kay doktora.

"Halika na bakla." Tawag ko sa kanya kaya bumuntong-hininga ito bago ulit ako alalayan. Nahihiya naman kaming iginiya ng nurse papunta sa silid ng doctor.

Pagpasok namin ay sinalubong kami ng isang ngiti ng babaeng kalahi ko. And when I say kalahi ay alam nyo ng galing din itong Mt. Olympus. You know? The place where I used to lived in?

I smiled at her. Habang nakangiti ako ay alam ko na kumikinang kinang talaga ang mata ko habang nakatitig sa kanya. I just can't believe na may mahanap akong kalahi ko dito.

She smiled at us and motioned her hand to us to sit down. "Good morning miss dimasali and---?" Tukoy nito kay macey. Nagpalabas naman ng mahabang hininga si macey because luckily ay hindi na sya tinawag na mister.

"Miss macey lipana." Ngiting ngiti nitong pakilala sa doktora kaya naman mahinang natawa ang huli. Umiling naman ako sa tinuran ng bestfriend ko at hinayaan nalang ito sa pantasya nya.

"So good morning miss macey." Bumaling naman ito sakin. "Nice to meet you." Nakangiti pa rin na bati nito. Oh she is really stunning.

"Nice to meet you too." Saad ko at gusto ko pa sanang idugtong ang 'I'm glad to meet a goddess like you.' Mabuti nalang napigilan ko ang sarili ko. I am so happy right now. You know that feeling when you saw someone who is of the same race as you? That is what I am totally feeling right now.

"I'm Georgina de Guzman your ob gyne." Pagpapakilala nito bago sumilay ang ngiti sa labi nito.

"So now let's proceed to our business." She cleared her throat before she spoke again. " I will ask you some questions okay?" She asked so I nodded.

Ngumiti ito sakin bago ako tinanong. "May nararamdaman ka bang iba? Like vomiting? Or dizziness?" Tanong nito kaya kagat labi akong tumango. Napatango naman ulit ito at pinagsiklop ang mga kamay.

"Okay, So when was the last time you had?" She throws another question, and this time I was frozen in my seat. I blinked many times and gulped. Bakit ngayon ko lang narealize? Masyado ba akong naging occupied this past few weeks? Kung hindi pa ako tinanong ay hindi ko pa malalaman na anim na linggo na akong hindi dinadatnan. Masyado siguro akong naging pabaya. Or maybe I was preoccupied with the things in the office?

After with did 'that' in the restaurant he acted like nothing happened. Sa opisina ay parang walang nangyari sa amin kung umasta ito. I didn't do anything and just go with flow. Ayaw ko namang umarte ng kung ano-ano dahil lang may nangyari sa amin.

I sighed, "Three weeks na po doc." Sagot ko kaya lumabi ito bago napabuntong hininga. May kinuha itong kung ano at ibinigay sakin.

"Now you need to take this. May cr ako dyan and just follow the steps na nasa likod nyan okay? After that ibigay mo sakin." Paalala nito kaya naman wala ako sa sariling napatango. Dahan-dahan kong tinignan ang binigay nito saakin at napabuntong hininga.

Pregnancy test kit.