Pagod na pagod si Roxanne. Madalas siyang magaan matulog, pero ngayong gabi, parang ibang tao siya—mahimbing ang tulog at hindi man lang namalayang buhat-buhat na siya paakyat sa guest room.Tumigil si Lucian sa tabi ng kama at dahan-dahang inihiga si Roxanne. Sinigurado niyang nasa unan ang ulo nito bago siya tumayo.Nasa likod niya si Catalina, at ngumingiti ito habang pinagmamasdan ang ginagawa ni Lucian. “Ang sweet naman,” bulong niya sa sarili. Nilapag niya si Estella sa tabi ni Roxanne at maingat silang kinumutan bago umatras.Habang nakatingin pa rin si Lucian kay Roxanne, nagsalita si Catalina. “Mr. Farwell, hindi ka na ba magpapahinga? Ako na ang bahala sa kanila. May pasok ka pa bukas, 'di ba?”Umiling si Lucian. “Hindi na. Hindi rin naman ako pagod. May sakit si Essie, kaya ako na ang magbabantay. Puwede ka nang magpahinga.”Napangiti si Catalina, mukhang naaaliw. Nag-aalala ba talaga siya kay Essie? Pero ang tingin niya, kay Ms. Jarvis nakapako. Hmm, mukhang magandang iwan
“Lucian, I’ve been married to you for three years, but you’ve never once touched me. I’ll give my blessing to you and your first crush by giving up on our marriage. Tomorrow, you’re free to go after her. But for now, just make it up to me for my feelings for you all these years, please?”Pagkasabi ni Roxanne Jarvis noon, yumuko siya at siniil ng halik ang lalaki sa harap niya. Para siyang gamo-gamo na kusang lumapit sa apoy. Halatang desperado at nagmamadali ang kilos niya.Alam niyang hindi tama ‘yon, pero mahal na mahal niya si Lucian nang matagal na.Lahat ng sakit, tiniis niya. Ang gusto lang naman niya ngayon ay kahit konting konsolasyon.“Roxanne, how dare you!” galit na bulyaw ni Lucian Farwell. Mahigpit niyang kinuyom ang mga kamao, at ang pangingitngit sa mukha niya ay halatang-halata.Gusto niyang itulak palayo si Roxanne, pero naramdaman niya ang pagnanasa sa katawan niya. Parang apoy na unti-unting sinusunog ang natitirang kontrol niya.Napakawalang-hiya niya! Paano niya n
Mabilis na nagtungo si Roxanne sa opisina ni Harvey.Pagkapasok niya, agad niyang nakita ang dalawang makulit na bata sa loob. Nakaupo sila sa sofa at nagpapahagis ng mga paa nang walang pakialam.Agad na nagliwanag ang mga mata ng mga bata nang makita si Roxanne. Mabilis silang bumaba sa sofa at masayang tumakbo papunta sa kanya. “Mommy, finally tapos ka na! Akala ko mananatili ka na sa laboratoryo habang buhay!”“Mommy, ang sipag mo! Pagod ka na ba? Umupo ka muna, imamasahi kita.”Inakay nila si Roxanne papunta sa sofa para makaupo siya.Habang iniintindi ni Roxanne ang pag-aalala nila, bigla niyang naramdaman na sulit ang lahat ng pagod at galit na tinanggap niya.“Ang babait niyo ngayon ha. Hindi naman ganyan nung hinack niyo ang computer ko kanina!” inis na sabi ni Harvey mula sa kanyang mesa.Biglang nagsalita si Archie, “Kasalanan mo kasi ‘yan, Professor Lambert! Lagi mong pinapagawa si Mommy ng overtime. Tingnan mo nga, halos maubos na ang mga kinakain niya!”“Tama! Si Mommy n
Agad na nagmadali si Roxanne palabas ng airport. Parang may kung anong nakabara sa kanyang lalamunan habang patuloy siyang sumisilip sa likuran para tiyaking hindi siya sinundan ni Lucian. Buti na lang at wala siyang nakitang anino niya kahit nakalabas na sila ng airport. Nakaramdam siya ng malaking ginhawa. Nagtataka ang mga bata sa kanyang kakaibang pag-uugali habang umuusbong ang takot sa kanyang mukha, pero alam nilang hindi tamang magtanong sa kanya sa oras na iyon. Kaya tahimik na lang silang nagpaalam na sumunod sa kanya.“Roxanne! Archie! Benny!” tawag ng isang babae mula sa malayo.Umangat ang tatlong ulo at nakita nilang may isang babae sa suot na suit na masayang nagwawagayway sa kanila habang papalapit.Unti-unting naluwagan ang pakiramdam ni Roxanne sa kanyang nakita. “Madilyn! Ang tagal na!” sabi niya, nakangiti.Si Madilyn Xander ang pinakamatalik na kaibigan niya noong college at kasalukuyang nagtatrabaho bilang doktor sa hospital ng kanilang pamilya.Pagdating ni M
Sumagi sa isip ni Roxanne ang parehong tanong. Baka bingi ang batang ito?Nadagdagan ang kanyang pakikiramay sa batang babae. Sa mahinahong tinig, nagtanong siya, “Maaari bang ibigay mo sa akin ang kamay mo?”Kaya't iniabot niya ang kanyang kamay.Sa kabila ng pagtingin sa kanya nang may pag-aalinlangan, parang humupa ang takot ng batang babae nang marinig ang kanyang mga salita.Naghintay si Roxanne nang may pasensya habang nag-aalinlangan pa ang bata na tanggapin ang kanyang kamay.Matapos ang matagal na pag-aalinlangan, dahan-dahang inabot ng batang babae ang kamay ni Roxanne.Nang makita ito, dahan-dahang hinawakan ni Roxanne ang kanyang kamay at tinulungan siyang bumangon. Hindi niya nakalimutang suriin kung may sugat ang batang babae.Dahil sa ginawa niyang iyon, mas napalapit sila sa isa’t isa.Sobrang lambot ng batang babae. Amoy gatas pa siya.Hindi maiwasang maisip ni Roxanne ang kanyang anak na babae na ipinanganak na patay.Kung nabuhay lang siya, kasing-edad na sana siya
Lucian nakatingin sa kanya ng masama ng ilang segundo.Samantalang si Aubree, sinasakal ang kanyang palad para pigilin ang tunay niyang emosyon.“Dapat hindi ka nagkukunwari.”Pagkatapos ng ilang sandali, umiwas si Lucian at tumingin kay Cayden. “May balita na ba mula sa pulisya?”Malungkot ang boses ni Cayden. “Wala pa.”Nag-alinlangan siyang lumingon kay Lucian at nagtanong, “Puwede bang may kumuha kay Ms. Estella?” Kitang kita ang pag-aalala sa kanyang boses.Ang batang babae ang mahal na anak ni Lucian. Siya ay pinalad na nakatira sa Farwell family at naging target ng maraming kaaway ni Lucian. Noong nakaraan, muntik na siyang mawala.Ngayon, wala na siya, at kahit ang pulisya ay hindi siya mahanap. Kaya’t hindi maiwasan ni Cayden na isipin ang pinakamasama—baka may kumidnap sa kanya.Naging madilim ang tingin ni Lucian. “Palakihin ang bilang ng mga tao at palawakin ang search area. Gusto kong makita siya bago matapos ang araw!”“Okay!” malakas na sagot ni Cayden.Naramdaman niya
Ang Drunken Fairy ay isa sa mga pinakamagandang private restaurant sa Horington. Ang bawat ulam na inihahain ay kahanga-hanga, at ang lugar ay tumatanggap lamang ng mga high-profile clients. Kailangan ding magpa-reserve nang isang buwan bago.Nakapag-book si Madilyn ng mesa kahapon gamit ang kanyang koneksyon.Ang interior ng restaurant ay napakaganda; may screen na naghihiwalay sa bawat mesa, gawa sa kahoy ang bawat pinto ng silid, at wala itong bubong. Pagdating ng gabi, ang chandelier sa itaas ay nagbibigay ng isang napaka-antique at quintessential vibe, para bang kumakain ka sa ilalim ng liwanag ng buwan.Ang maliit na grupo ay pumasok sa loob ng gusali at umupo sa isang sulok na mesa.Hindi nagtagal ay dumating ang waitstaff na may dalang pagkain.Nabahala si Roxanne na baka hindi komportable ang maliit na bata, kaya't binigyan niya ito ng buong atensyon, pinapakain ito at pinupunasan ang kanyang bibig sa bawat pagkakataon.Umupo sina Archie at Benny sa tabi nila. Nakita nilang n
Ngayon, dalawa na lang ang tao sa loob ng silid.Sinaliksik ni Lucian ang paligid bago tumingin sa kanyang anak.Ang maliit na bata ay nasaktan pa rin sa biglaang pag-alis ni Roxanne. Kaya nang makita ang kanyang ama, sa halip na matakot, lumingon ito palayo na may inis.Isang bahagyang kunot sa noo ang lumitaw sa mukha ni Lucian.Alam ni Cayden, ang kanyang assistant, na kasing hirap pakitunguhan si Estella tulad ng kanyang ama, kaya't siya na ang humarap."Are you okay, Ms. Estella?"Sumulyap lang ang bata sa kanya bago muling tinalikuran nang mas malakas.Tinitigan ni Cayden ang bata. Nakita niyang ligtas at maayos ito, kaya napabuntong-hininga siya ng bahagya at humarap sa kanyang amo para mag-ulat.Muling kumipot ang mga mata ni Lucian at bumaling siya kay Madilyn na nasa tabi ng kanyang anak.Biglang tumibok nang mabilis ang dibdib ni Madilyn nang magtama ang kanilang mga mata, at palihim niyang pinisil ang sariling mga kamay para pakalmahin ang sarili.“Nasaan si Roxanne?”Nagd
Pagod na pagod si Roxanne. Madalas siyang magaan matulog, pero ngayong gabi, parang ibang tao siya—mahimbing ang tulog at hindi man lang namalayang buhat-buhat na siya paakyat sa guest room.Tumigil si Lucian sa tabi ng kama at dahan-dahang inihiga si Roxanne. Sinigurado niyang nasa unan ang ulo nito bago siya tumayo.Nasa likod niya si Catalina, at ngumingiti ito habang pinagmamasdan ang ginagawa ni Lucian. “Ang sweet naman,” bulong niya sa sarili. Nilapag niya si Estella sa tabi ni Roxanne at maingat silang kinumutan bago umatras.Habang nakatingin pa rin si Lucian kay Roxanne, nagsalita si Catalina. “Mr. Farwell, hindi ka na ba magpapahinga? Ako na ang bahala sa kanila. May pasok ka pa bukas, 'di ba?”Umiling si Lucian. “Hindi na. Hindi rin naman ako pagod. May sakit si Essie, kaya ako na ang magbabantay. Puwede ka nang magpahinga.”Napangiti si Catalina, mukhang naaaliw. Nag-aalala ba talaga siya kay Essie? Pero ang tingin niya, kay Ms. Jarvis nakapako. Hmm, mukhang magandang iwan
Tahimik ang buong sala sa loob ng ilang sandali.Inangat ni Lucian ang ulo niya at nakita niyang natutulog si Roxanne habang yakap si Estella.Dahil buhat niya si Estella, medyo alanganin ang posisyon ni Roxanne kaya’t hindi siya makatulog nang maayos. Tuwing nagigising siya para bahagyang umayos ng puwesto, mahigpit niyang niyayakap si Estella.Ang eksenang iyon ay tila humipo sa puso ni Lucian.Muling lumapit si Catalina para tingnan si Estella. Pagdating sa sofa, itinuro ng amo niya na tahimik lang siya.Maingat na lumapit si Catalina at sinulyapan ang natutulog na mag-ina sa sofa. May ngiti sa kanyang mga labi.*Tunay nga, ang ugnayan ng isang ina at anak ay hindi kailanman mapuputol. Kahit matagal silang hindi nagkita, may natural na attachment pa rin si Ms. Estella sa kanyang ina, at mahal na mahal naman ni Ms. Jarvis ang kanyang anak.*Napakunot ang noo niya nang makita ang maliit na kumot na hindi sapat para takpan silang dalawa, kaya't dahan-dahan siyang umalis at bumalik na
Narinig ni Lucian ang mga hikbi ni Estella kaya’t napatingin siya sa direksyon nila.Marahan niyang hinaplos ang likod ng bata, ngunit lalong lumakas ang iyak nito. Hinawi ni Estella ang kumot at agad na yumakap nang mahigpit kay Roxanne.Mahigpit siyang kumapit sa damit ni Roxanne habang umiiyak nang malungkot. Unti-unti niyang iminulat ang mga mata, tinititigan si Roxanne nang mabuti upang tiyakin na nandoon pa ito.Nang makita niyang hindi pa umaalis si Roxanne, unti-unting humupa ang mga hikbi niya.Namumula ang mga pisngi niya, dala ng lagnat at pag-iyak, kaya’t tila may kirot na naramdaman si Roxanne. Napalapit na ang loob niya sa batang ito, dahil parang mga anak na rin niya ang tingin dito.**“Shhh, Essie. Nandito lang ako. Huwag ka nang umiyak,”** mahinahong sabi ni Roxanne habang pinupunasan ang mga luha sa pisngi nito.Bahagyang humikbi si Estella, patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha, ngunit ayaw niyang bitiwan ang damit ni Roxanne.Kahit basa na ng pawis ang damit ni Ro
Abala si Roxanne sa pag-aalaga kay Estella nang biglang tumunog ang kanyang cellphone sa loob ng bag. Agad niyang tinakpan ang mga tainga ni Estella para hindi magising ang bata, at papatayo na siya para kunin ang telepono nang bigla siyang nilapitan ni Lucian, hawak na ang kanyang cellphone.**"Thank you,"** mahina niyang pasasalamat.Pagtingin niya sa screen, napailing siya sa sarili dahil nakalimutan niyang tumawag sa kanyang mga anak.**“Mommy!”** sigaw ng mga bata pagkarinig sa kanya. **“When are you coming home?”**Binabaan ni Roxanne ang boses niya. **“I’m busy tonight, so I might come home late. Have you had dinner?”****“Yes, we did. What about you? Don’t forget to take care of yourself even if you’re busy!”** sagot ng mga bata.Napangiti si Roxanne at bahagyang natawa, **“I know. I’ve eaten earlier. Don’t wait up for me. Good night!”****“Got it, Mommy. Try to come home as early as possible. Don’t tire yourself out!”** sabay-sabay na sagot nila.Napangiti si Roxanne habang
Habang pinagmamasdan si Roxanne na kasama sina Lucian at Estella, muling bumalik kay Catalina ang mga alaala ng nakaraan. Hiniling niya na sana ay magkasama pa sila nang mas matagal, kaya’t nagpaalam na siya matapos ang ilang palitan ng bati.Di nagtagal, silang tatlo na lang ang naiwan sa sala.Nagdilim ang mga mata ni Lucian habang pinagmamasdan sila.Napansin ni Roxanne ang tingin ni Lucian kaya’t bahagya siyang tumalikod at pumunta sa sofa para ibaba si Estella.Pero mahigpit na kumapit si Estella sa balikat niya, ayaw siyang pakawalan.Dahil doon, umupo si Roxanne sa sofa kasama si Estella at malumanay na sinabi, **“Essie, be a good girl. You’re sick and need to go to bed early. Do you want me to lull you to sleep?”**Ibinaon ni Estella ang ilong niya sa leeg ni Roxanne at umiling.Napakunot ang noo ni Roxanne. **“Don’t you want to sleep?”**Tahimik na tumango ang batang babae at itinuro ang notebook na nasa mesa. Inabot iyon ni Roxanne at binigyan si Estella ng pagkakataong mags
Naputol ang pagninilay-nilay ni Roxanne at pinilit niyang pigilan ang damdaming bumabalik. Lumapit siya kina Lucian at Estella.Bagama't may lagnat si Estella, kumikislap pa rin ang mga mata nito sa tuwa nang makita si Roxanne. Kitang-kita ang saya sa mukha ng bata habang nakatingin nang buong pag-ibig sa kanya.Napatingin si Roxanne kay Estella nang may pag-aalala.Inangat ni Estella ang mga braso niya, inaabot si Roxanne na tila gusto niyang magpakarga.Napatitig si Roxanne kay Lucian, halatang nag-aalangan. *Bakit kay Roxanne gustong magpakarga ni Essie kahit nandiyan ang tatay niya? Ano kaya ang iisipin ni Lucian sa ganitong aksyon ng anak niya?*Laking gulat niya nang ipasa ni Lucian si Estella sa kanya nang kalmado.Pagkatapos ng sandaling pag-aalinlangan, binuhat ni Roxanne si Estella... Sa paghawak pa lang niya sa bata, ramdam na niya agad ang init ng katawan nito. Para siyang may kargang maliit na heater.Walang pag-aalinlangan, idinikit ni Roxanne ang pisngi niya sa noo ni E
Nang marinig ni Roxanne ang sinabi ni Catalina tungkol kay Estella sa telepono, agad siyang kinabahan at nag-alala.Pagkatapos pakinggan si Lucian, kaagad siyang nag-U-turn at mabilis na pinatakbo ang sasakyan papunta sa Farwell residence.Dalawampung minuto ang nakalipas, huminto ang kotse niya sa harap ng Farwell residence.Naaalala pa rin ang kondisyon ni Estella, nilingon ni Roxanne si Lucian nang may bahagyang pag-aalala. **“Take good care of Essie. If you need my help, just let me know anytime.”**Tinitigan siya ni Lucian nang may makahulugang tingin. **“If you’re that worried about her, why don’t you take a look at her? Besides, Essie adores you. If she sees you when she’s sick, I believe she’ll feel better.”**Pagkatapos niyang sabihin iyon, bumaba siya sa kotse at naglakad papunta sa mansion, tila ipinapakita na desisyon ni Roxanne kung gusto niyang makita si Estella.Napakunot ang noo ni Roxanne habang pinagmamasdan ang papalayong likod ni Lucian.*Sick si Essie. Hindi ba da
Pagkasabi ni Roxanne ng mga salitang iyon, isang nakakailang katahimikan ang bumalot sa loob ng kotse.Nang mapagtanto ang kanyang nasabi, agad siyang nakaramdam ng pagsisisi at ibinaba ang tingin, nanatiling tahimik na lang.Tahimik na nakatingin si Lucian sa gilid ng mukha ni Roxanne, ang mga mata nito ay madilim at hindi mabasa.*Ganito ba talaga niya ako gustong iwasan? Bakit ba lagi niya akong itinutulak kay Aubree?*Makalipas ang ilang sandali, nagsalita ito nang malamig, **“She still has something on and doesn’t have plans to leave yet.”**Galit na hinigpitan ni Roxanne ang hawak sa manibela.*Ang kapal! Busy si Aubree para ihatid siya, pero ibig bang sabihin ako na lang dapat magpasensya?*Ngunit sa paraan ng pagkakaupo ni Lucian, alam niyang imposibleng mapaalis niya ito sa kotse. Wala siyang magawa kundi patakbuhin ang makina at umalis sa Queens’ mansion.Sa parehong oras, bumaba si Aubree sa mansion at agad siyang nag-init nang makita si Lucian sa rearview mirror.Walang pa
Pagkatapos ng hapunan, bumalik si Alfred sa kanyang kwarto para magpahinga.Sinundan siya ni Roxanne para sa huling check-up bago siya bumaba para magpaalam.**“It’s so late now. Let me give you a lift home,”** alok ni Jonathan.**“No, it’s fine,”** tugon ni Roxanne, may ngiti sa labi. **“You still have guests to entertain.”**Alam ni Jonathan na tama siya, kaya’t hindi na siya nagpumilit. **“In that case, please be careful on your way home. Oh, by the way, I hope you won’t take my grandfather’s words to heart. At his age, he tends to worry about things like that.”**Ngumiti lang si Roxanne at nagpaalam.Nang makita ni Lucian na palabas na ng mansion si Roxanne, bigla siyang tumayo. **“It’s getting late, and I still have work to do. I think I’ll be taking my leave now.”**Agad namang sumunod si Aubree, na tila nag-aalala. **“Oh, I’m also thinking about leaving. Let’s go together, then.”****“No. It’s not like we’re taking the same routes. I’ll be going now,”** sagot ni Lucian nang wal