CHAPTER 5

Ang Drunken Fairy ay isa sa mga pinakamagandang private restaurant sa Horington. Ang bawat ulam na inihahain ay kahanga-hanga, at ang lugar ay tumatanggap lamang ng mga high-profile clients. Kailangan ding magpa-reserve nang isang buwan bago.

Nakapag-book si Madilyn ng mesa kahapon gamit ang kanyang koneksyon.

Ang interior ng restaurant ay napakaganda; may screen na naghihiwalay sa bawat mesa, gawa sa kahoy ang bawat pinto ng silid, at wala itong bubong. Pagdating ng gabi, ang chandelier sa itaas ay nagbibigay ng isang napaka-antique at quintessential vibe, para bang kumakain ka sa ilalim ng liwanag ng buwan.

Ang maliit na grupo ay pumasok sa loob ng gusali at umupo sa isang sulok na mesa.

Hindi nagtagal ay dumating ang waitstaff na may dalang pagkain.

Nabahala si Roxanne na baka hindi komportable ang maliit na bata, kaya't binigyan niya ito ng buong atensyon, pinapakain ito at pinupunasan ang kanyang bibig sa bawat pagkakataon.

Umupo sina Archie at Benny sa tabi nila. Nakita nilang nag-eenjoy si Estella sa pagkain at tinulungan nila itong balatan ang shrimp.

Walang tigil sa pagnguya si Estella habang nakatutok sa lumalaking pile ng pagkain sa harap niya.

"Did you hear what happened? The Farwell family’s princess has gone missing! The family’s scoured the entire city for her, but they still can’t find her."

Biglang narinig ang isang boses mula sa mesa sa tabi nila.

“Hindi ba siya na-kidnap? Sinuman ang may gawa niyan, tiyak na matapang siya. Sino ang magtatangkang manghimasok sa kanya? Siya ang precious little girl ni Lucian Farwell! Siguradong pagod na silang mabuhay.”

Bumagal ang kilos ni Roxanne sa pagbanggit ng pangalan ni Lucian, at tila nawala siya sa kanyang isipan.

Nagpatuloy pa ang usapan. “Tama? Maaaring mute ang little princess at hindi kailanman nagsalita, pero nabubuhay pa rin siya sa pinakamahusay na paraan. Ang swerte niya!”

Mute?

Nakaangat ang kilay ni Roxanne at tumigil siya sa ginagawa.

Ang precious little girl ni Lucian ay mute?

Ang batang ito na nakuha ko ay hindi nagsalita kahit isang salita.

Sa kanyang asal at pananamit, mukhang isang tao mula sa Farwells.

At ang lalaking tumawag sa akin! Ang boses niya...

Sa mga naisip na ito, pinigilan ni Roxanne ang kanyang gulat habang tumingin sa bata sa kanyang kaliwa.

Parang napansin ng bata ang kanyang tingin, at tumingin ito sa kanya na may mga mata na puno ng pagkalito.

Nang magkatinginan sila, tila na-strike si Roxanne ng kidlat.

“Baka siya... anak ni Lucian, di ba?”

Ibinaba ni Madilyn ang kanyang kutsara at tinignan ang bata ng ilang segundo. “Ang weird naman nun, di ba?” tanong niya na puno ng pag-asa.

Bilang matalik na kaibigan ni Roxanne, alam niya ang lahat ng pinagdaanan nito sa nakaraang anim na taon.

Ang batang ito ay mukhang nasa limang o anim na taon, na katulad ni Archie at Benny.

Kung siya nga ang anak ni Lucian, ibig sabihin nagka-anak siya sa kanyang unang crush agad pagkatapos na makipaghiwalay si Roxanne.

Ang lalaking iyon ay hindi na makapaghintay, huh?

Talagang karapat-dapat si Roxanne sa mas mabuti pa kaysa sa kanya.

Wala sa kaalaman ni Madilyn ang mga naiisip ng kanyang kaibigan, muling naalala ni Roxanne ang mga pangyayari mula nang makilala niya ang batang ito. Habang patuloy siyang nag-iisip, lalo siyang nakatitiyak na ang maliit na batang ito na nakaupo sa tabi niya ay anak ni Lucian.

“Dahil dito, parang jackpot na tayo,” sabi niya na may pag-aalalang ekspresyon.

Nakita ni Madilyn ang sigurado ng kaibigan at tila napanatag siya habang tinitignan ang nalilito na bata. “Ano ang gagawin natin? Siguradong papunta na si Lucian dito!” bulong niya.

Nagpanic si Roxanne.

Sandaling ibinigay niya ang kanyang telepono kay Madilyn. “Dalhin mo ang phone ko at gawin mong sa’yo. Ilalabas ko sina Archie at Benny. Nandiyan lang kami sa parking lot.”

Tumango si Madilyn na naintindihan ito.

Ngunit habang nakikita niyang nananatiling naguguluhan ang bata, sumakit ang puso ni Roxanne. “Iiwan ko ang batang ito sa iyo.”

Tumingin siya sa kanyang dalawang anak. “Tara na.”

Sumunod ang dalawang batang lalaki nang walang tanong.

Pagdaan ni Roxanne sa maliit na bata, naramdaman niya ang malambot na paghila sa kanyang manggas.

Tumingin siya sa bata, at nakita ang batang mahigpit na kumakapit sa kanyang manggas na mukhang labis na nababahala.

Ang nakitang nakakalungkot na ekspresyon ng bata ay talagang kumurot sa puso ni Roxanne.

Anuman ang nangyari sa kanila ni Lucian, alam niyang walang kasalanan ang batang ito.

Sa huli, pinasigla niya ang bata, “Kailangan ko na umalis. Ang lady na ito ay mag-aalaga sa iyo, kaya maghintay ka lang dito, okay? Darating na ang daddy mo.”

Sa sinabi niya, pinilit niyang bitawan ng bata ang kanyang pagkakayakap at mabilis na umalis sa pribadong silid, na hindi na lumingon pa.

Kasabay nito, mabilis na inutusan ni Madilyn ang staff na kunin ang tatlong set ng pinagkainan.

Hindi nagtagal matapos gawin ng waitstaff ang utos, bumukas ang kahoy na pinto.

Isang grupo ng mga bodyguard na nakasuot ng itim ang tumayo sa dalawang hanay, na lumilikha ng daanan sa gitna nila.

Nang makita iyon, instinctively ay inayos ni Madilyn ang kanyang likod at tumingin sa pasukan, sinisikap na magmukhang kalmado.

At saka, nakita niya si Lucian na may malamig na ekspresyon na pumasok sa silid.