Nang tumingin si Archie sa direksyon kung saan nakatingin si Benny, tumambad sa kanila ang maliit na batang babae na nakilala nila noong nakaraang araw. Agad siyang napakunot ang noo. Si Estella ay nakatingin sa kanila habang pumapalakpak kasama ang ibang mga bata. Nang mapansin niyang nakatuon ang mga mata nina Archie at Benny sa kanya, may lumitaw na kakaibang saya sa kanyang mga mata. Hindi niya inaasahan na makikita sila dito. Kahit na isang beses lang sila nagkita, hindi niya mawari kung bakit nahihirapan siyang huwag silang tingnan. Ngunit kahit pa, mabilis na ibinalik nina Archie at Benny ang kanilang mga tingin nang manatili si Estella sa pagtingin sa kanila.“O sige! Maaari na kayong maupo. Oh, may dalawang bakanteng upuan diyan. I-aayos ko kayong magkatabi, okay?” Itinuro ng guro ang dalawang bakanteng upuan sa tabi ni Estella. Biglang natigilan sina Archie at Benny. Pero tumango sila ng maayos at naglakad papunta sa mga upuan nang walang kinalaman na salita.Sumiklab ang mg
Walang ideya si Roxanne tungkol sa nangyari sa kindergarten. Pagkalabas niya roon, diretsong pumunta siya sa research institute na itinatag sa bansa ng kanyang professor. Pagpasok niya sa gusali, nakita niya ang isang kaakit-akit na lalaki na naka-suit na papalapit sa kanya. “Welcome back, Roxanne. I’m excited to be your colleague again.” Si Colby Galloway ay humarap sa kanya at iniabot ang kamay. Tumango si Roxanne at niyakap ang kamay nito, pero agad din niyang inalis. Dati, nasa ibang bansa si Colby. Kasama rin siya sa team ni Harvey at nasangkot sa iba't ibang research at development. Sa panahong iyon, siya ang naging assistant ni Roxanne. Sa totoo lang, graduate siya ng sikat na paaralan at kilala ang kanyang kakayahan sa paningin ni Roxanne at Harvey.Kahit na hindi masyadong palabas ang ugali ni Roxanne, hindi ito alintana kay Colby. Ngumiti siya at nag-alok, “Come on. I’ll bring you to the office.”Agad siyang tumalikod at inakay siya, ipinakilala ang estruktura ng research in
Nagkunot ang noo ni Lucian, at isang senyales ng inis ang lumitaw sa kanyang mga mata. Am I seeing things again? Hindi ko na ito papansinin kung minsan lang, pero ito ay nangyayari na ng dalawang araw nang sunud-sunod. Nakikita ko ang kanyang pigura sa iba't ibang lugar. Pero ang silweta ay dumaan lang sa aking mga mata na hindi nag-iiwan ng anumang bakas.Napabuntong-hininga siya at binalik ang tingin. Siguro, nagiging baliw na ako. Kaya naman naiisip ko na siya muli.Samantala, matagal nang naghihintay si Cayden sa tabi. Nang makita si Lucian na hindi umaalis, maingat siyang nagtanong, “Mr. Farwell, matagal nang naghihintay ang ating kliyente. Hindi ba tayo papasok?”Isinara ni Lucian ang kanyang mga mata sandali at nagmuni-muni bago sumagot ng kalmado, “Tara na.”Sa mga salitang iyon, naglakad siya papasok sa gusali gamit ang mahahabang hakbang. Sumunod si Cayden sa kanya.Nang dumating sina Roxanne at Colby sa pribadong silid, nandun na ang lahat ng empleyado ng research institute
Roxanne put up her guard nang maramdaman niyang lasing ang lalaki. Umaasa siyang maiwasan ang gulo, kaya’t nag-sorry ulit siya. “I’m really sorry. Are you okay?”Ngunit biglang ngumiti nang masama ang lalaki. Parang excited pa ang boses niya. “Hello, pretty babe… I’m fine. You’ll find out after having a few drinks with me. I’ll forgive you for today’s matters once you make me happy.”Naka-frown si Roxanne. Alam niyang wala nang rason ang lalaking ‘to dahil sa kalasingan niya. Kaya’t dinapuan siya ng pag-iwas at nagmamadaling lumakad palayo. Pero nang malapit na siya sa kanya, narinig niyang nagsalita ulit ang lasing. “Don’t leave, pretty babe. I’m really rich. If you agree to be with me, I promise you’ll live comfortably for the rest of your life.”Nag-perverted laugh pa ito at sinimulang imbestigahan si Roxanne mula ulo hanggang paa. “Ang ganda mo! Ang puti ng balat mo. Sobrang satisfying siguro hawakan!”Laking inis ni Roxanne kaya’t nag-poker face siya, humakbang pabalik, at kinala
Walang masilungan si Roxanne matapos siyang tumakas mula sa kuwarto, kaya nagtago siya sa hagdang-bahays. Habang nak leaning siya sa dingding at humihingal, inabot niya ang kanyang labi na namamagang sa sakit. Parang nandoon pa rin ang init ng mga labi ng lalaki. Pagkaraan ng ilang sandali, napababa ang kanyang mga mata sa sariling panghuhusga. Matagal nang nagdaan ang mga taon, akala niya ay wala na siyang nararamdaman para kay Lucian. Pero sa isang saglit na pagkikita, muling nagkalikot ang isip niya sa kanya.Matapos ang ilang minutong pagre-recompose, bumalik si Roxanne sa kuwarto. Ang mga tao sa loob ay patuloy sa kanilang kasiyahan, at bahagya lang silang huminto nang pumasok siya. Napansin ni Colby na tila may nagbago sa kanyang mood mula nang umalis siya. “Why did you leave for so long? Did something happen? It’s… like something’s off with you.”Nakangiti si Roxanne at umiling. “It’s nothing. I gave my son a call.”Dahil dito, umupo siya at hindi pinahintulutang magtanong pa s
Walang mapuntahan si Roxanne pagkatapos tumakas mula sa silid, kaya't nagtago siya sa hagdang-bato. Habang nakasandal sa dingding at humihingal, inabot niya ang kanyang mga labi na namamaga. Parang nandoon pa ang init ng lalaki. Maya-maya, bumaba ang kanyang tingin sa sahig, puno ng panghihina. Matagal na siyang hindi nagkaroon ng nararamdaman para kay Lucian, pero pagkatapos ng isang pagkikita, muling nagulo ang kanyang isipan.Matapos ang ilang sandaling pag-recompose, bumalik siya sa silid. Ang mga tao sa loob ay patuloy na nagpa-party, at nang pumasok siya, humina ang ingay. Napansin ni Colby na tila nagbago ang kanyang mood. “Bakit ka umalis ng matagal? May nangyari ba? Parang may mali sa’yo.”Nagbigay si Roxanne ng isang hindi alintanang ngiti at umiling. “Wala. Tumawag lang ako sa anak ko.”Dahil dito, umupo siya, hindi pinapayagan si Colby na magtanong pa.Matagal nang umalis si Roxanne. Di nagtagal, halos tapos na ang party. Dahil wala na siyang gana, nagpasya siyang tapusin
CHAPTER 17Lucian hindi na napansin si Estella nang kunin siya ng guro. "Tara na," sabi niya kay Cayden. Tumango si Cayden at nag-drive papunta sa opisina ng Farwell Group. Pagdating niya, nagmamadali siyang sumali sa executive meeting. Pagkatapos ng higit isang oras, natapos na ang meeting at diretso na siyang bumalik sa opisina niya.“Lucian, andito ka na,” salubong sa kanya ni Aubree nang pumasok siya. Na nakakabuwal ang kanyang kilay nang makita ang ngiti ni Aubree sa itim na suit na nakatayo sa harap ng desk niya. Mukhang naghintay na siya nang matagal.“Kailan ka dumating?”Naglakad si Lucian papunta sa likod ng desk niya habang sinisipat ang mga dokumento. Nakatingin na siya kay Aubree. Umupo si Aubree nang makita siyang umupo, hindi nawawala ang ngiti sa kanyang mukha. “Kakadalaw ko lang. Narinig ko kay Cayden na nasa meeting ka.”Nang makita ang sugat sa sulok ng labi ni Lucian, bigla siyang nag-alala. “Nasugatan ka ba… sa labi?” Pansin na lumamig ang kanyang tono, “Nabitin k
Biglang nanigas si Roxanne. Ang pamilya Pearson? Sa kanyang kaalaman, isa lang ang pamilya Pearson sa Horington na nasa industriya ng krudong gamot. Koincidensya, iyon din ang pamilyang may mga isyu siya. Sa kaisipang iyon, kumunot ang noo ni Roxanne at nagdasal na sana hindi siya mangyari na makatagpo ng taong ayaw na ayaw niyang makita.Maya-maya, nakarating sila sa kanilang destinasyon—isang café. Wala pang dumating mula sa supplier ng krudong gamot. Umupo muna sila ni Colby. Umorder sila ng dalawang tasa ng kape at naghintay sa pagdating ng kabilang partido. Ilang dosenang minuto ang lumipas, may kumatok sa pintuan ng pribadong silid.Tumayo si Colby at sinabi kay Roxanne, “Nandito na sila.”Mabilis na tumango si Roxanne. Tumayo siya at nagsabi, “Please come in.” Maya-maya, may isang tao na nagbukas ng pinto, at isang boses ng lalaki ang narinig nila. “Sorry that we’re late.”Sa sandaling itinaas ni Roxanne ang kanyang ulo, nakatagpo siya ng tingin ni Aubree. Agad siyang napabunto
Pagod na pagod si Roxanne. Madalas siyang magaan matulog, pero ngayong gabi, parang ibang tao siya—mahimbing ang tulog at hindi man lang namalayang buhat-buhat na siya paakyat sa guest room.Tumigil si Lucian sa tabi ng kama at dahan-dahang inihiga si Roxanne. Sinigurado niyang nasa unan ang ulo nito bago siya tumayo.Nasa likod niya si Catalina, at ngumingiti ito habang pinagmamasdan ang ginagawa ni Lucian. “Ang sweet naman,” bulong niya sa sarili. Nilapag niya si Estella sa tabi ni Roxanne at maingat silang kinumutan bago umatras.Habang nakatingin pa rin si Lucian kay Roxanne, nagsalita si Catalina. “Mr. Farwell, hindi ka na ba magpapahinga? Ako na ang bahala sa kanila. May pasok ka pa bukas, 'di ba?”Umiling si Lucian. “Hindi na. Hindi rin naman ako pagod. May sakit si Essie, kaya ako na ang magbabantay. Puwede ka nang magpahinga.”Napangiti si Catalina, mukhang naaaliw. Nag-aalala ba talaga siya kay Essie? Pero ang tingin niya, kay Ms. Jarvis nakapako. Hmm, mukhang magandang iwan
Tahimik ang buong sala sa loob ng ilang sandali.Inangat ni Lucian ang ulo niya at nakita niyang natutulog si Roxanne habang yakap si Estella.Dahil buhat niya si Estella, medyo alanganin ang posisyon ni Roxanne kaya’t hindi siya makatulog nang maayos. Tuwing nagigising siya para bahagyang umayos ng puwesto, mahigpit niyang niyayakap si Estella.Ang eksenang iyon ay tila humipo sa puso ni Lucian.Muling lumapit si Catalina para tingnan si Estella. Pagdating sa sofa, itinuro ng amo niya na tahimik lang siya.Maingat na lumapit si Catalina at sinulyapan ang natutulog na mag-ina sa sofa. May ngiti sa kanyang mga labi.*Tunay nga, ang ugnayan ng isang ina at anak ay hindi kailanman mapuputol. Kahit matagal silang hindi nagkita, may natural na attachment pa rin si Ms. Estella sa kanyang ina, at mahal na mahal naman ni Ms. Jarvis ang kanyang anak.*Napakunot ang noo niya nang makita ang maliit na kumot na hindi sapat para takpan silang dalawa, kaya't dahan-dahan siyang umalis at bumalik na
Narinig ni Lucian ang mga hikbi ni Estella kaya’t napatingin siya sa direksyon nila.Marahan niyang hinaplos ang likod ng bata, ngunit lalong lumakas ang iyak nito. Hinawi ni Estella ang kumot at agad na yumakap nang mahigpit kay Roxanne.Mahigpit siyang kumapit sa damit ni Roxanne habang umiiyak nang malungkot. Unti-unti niyang iminulat ang mga mata, tinititigan si Roxanne nang mabuti upang tiyakin na nandoon pa ito.Nang makita niyang hindi pa umaalis si Roxanne, unti-unting humupa ang mga hikbi niya.Namumula ang mga pisngi niya, dala ng lagnat at pag-iyak, kaya’t tila may kirot na naramdaman si Roxanne. Napalapit na ang loob niya sa batang ito, dahil parang mga anak na rin niya ang tingin dito.**“Shhh, Essie. Nandito lang ako. Huwag ka nang umiyak,”** mahinahong sabi ni Roxanne habang pinupunasan ang mga luha sa pisngi nito.Bahagyang humikbi si Estella, patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha, ngunit ayaw niyang bitiwan ang damit ni Roxanne.Kahit basa na ng pawis ang damit ni Ro
Abala si Roxanne sa pag-aalaga kay Estella nang biglang tumunog ang kanyang cellphone sa loob ng bag. Agad niyang tinakpan ang mga tainga ni Estella para hindi magising ang bata, at papatayo na siya para kunin ang telepono nang bigla siyang nilapitan ni Lucian, hawak na ang kanyang cellphone.**"Thank you,"** mahina niyang pasasalamat.Pagtingin niya sa screen, napailing siya sa sarili dahil nakalimutan niyang tumawag sa kanyang mga anak.**“Mommy!”** sigaw ng mga bata pagkarinig sa kanya. **“When are you coming home?”**Binabaan ni Roxanne ang boses niya. **“I’m busy tonight, so I might come home late. Have you had dinner?”****“Yes, we did. What about you? Don’t forget to take care of yourself even if you’re busy!”** sagot ng mga bata.Napangiti si Roxanne at bahagyang natawa, **“I know. I’ve eaten earlier. Don’t wait up for me. Good night!”****“Got it, Mommy. Try to come home as early as possible. Don’t tire yourself out!”** sabay-sabay na sagot nila.Napangiti si Roxanne habang
Habang pinagmamasdan si Roxanne na kasama sina Lucian at Estella, muling bumalik kay Catalina ang mga alaala ng nakaraan. Hiniling niya na sana ay magkasama pa sila nang mas matagal, kaya’t nagpaalam na siya matapos ang ilang palitan ng bati.Di nagtagal, silang tatlo na lang ang naiwan sa sala.Nagdilim ang mga mata ni Lucian habang pinagmamasdan sila.Napansin ni Roxanne ang tingin ni Lucian kaya’t bahagya siyang tumalikod at pumunta sa sofa para ibaba si Estella.Pero mahigpit na kumapit si Estella sa balikat niya, ayaw siyang pakawalan.Dahil doon, umupo si Roxanne sa sofa kasama si Estella at malumanay na sinabi, **“Essie, be a good girl. You’re sick and need to go to bed early. Do you want me to lull you to sleep?”**Ibinaon ni Estella ang ilong niya sa leeg ni Roxanne at umiling.Napakunot ang noo ni Roxanne. **“Don’t you want to sleep?”**Tahimik na tumango ang batang babae at itinuro ang notebook na nasa mesa. Inabot iyon ni Roxanne at binigyan si Estella ng pagkakataong mags
Naputol ang pagninilay-nilay ni Roxanne at pinilit niyang pigilan ang damdaming bumabalik. Lumapit siya kina Lucian at Estella.Bagama't may lagnat si Estella, kumikislap pa rin ang mga mata nito sa tuwa nang makita si Roxanne. Kitang-kita ang saya sa mukha ng bata habang nakatingin nang buong pag-ibig sa kanya.Napatingin si Roxanne kay Estella nang may pag-aalala.Inangat ni Estella ang mga braso niya, inaabot si Roxanne na tila gusto niyang magpakarga.Napatitig si Roxanne kay Lucian, halatang nag-aalangan. *Bakit kay Roxanne gustong magpakarga ni Essie kahit nandiyan ang tatay niya? Ano kaya ang iisipin ni Lucian sa ganitong aksyon ng anak niya?*Laking gulat niya nang ipasa ni Lucian si Estella sa kanya nang kalmado.Pagkatapos ng sandaling pag-aalinlangan, binuhat ni Roxanne si Estella... Sa paghawak pa lang niya sa bata, ramdam na niya agad ang init ng katawan nito. Para siyang may kargang maliit na heater.Walang pag-aalinlangan, idinikit ni Roxanne ang pisngi niya sa noo ni E
Nang marinig ni Roxanne ang sinabi ni Catalina tungkol kay Estella sa telepono, agad siyang kinabahan at nag-alala.Pagkatapos pakinggan si Lucian, kaagad siyang nag-U-turn at mabilis na pinatakbo ang sasakyan papunta sa Farwell residence.Dalawampung minuto ang nakalipas, huminto ang kotse niya sa harap ng Farwell residence.Naaalala pa rin ang kondisyon ni Estella, nilingon ni Roxanne si Lucian nang may bahagyang pag-aalala. **“Take good care of Essie. If you need my help, just let me know anytime.”**Tinitigan siya ni Lucian nang may makahulugang tingin. **“If you’re that worried about her, why don’t you take a look at her? Besides, Essie adores you. If she sees you when she’s sick, I believe she’ll feel better.”**Pagkatapos niyang sabihin iyon, bumaba siya sa kotse at naglakad papunta sa mansion, tila ipinapakita na desisyon ni Roxanne kung gusto niyang makita si Estella.Napakunot ang noo ni Roxanne habang pinagmamasdan ang papalayong likod ni Lucian.*Sick si Essie. Hindi ba da
Pagkasabi ni Roxanne ng mga salitang iyon, isang nakakailang katahimikan ang bumalot sa loob ng kotse.Nang mapagtanto ang kanyang nasabi, agad siyang nakaramdam ng pagsisisi at ibinaba ang tingin, nanatiling tahimik na lang.Tahimik na nakatingin si Lucian sa gilid ng mukha ni Roxanne, ang mga mata nito ay madilim at hindi mabasa.*Ganito ba talaga niya ako gustong iwasan? Bakit ba lagi niya akong itinutulak kay Aubree?*Makalipas ang ilang sandali, nagsalita ito nang malamig, **“She still has something on and doesn’t have plans to leave yet.”**Galit na hinigpitan ni Roxanne ang hawak sa manibela.*Ang kapal! Busy si Aubree para ihatid siya, pero ibig bang sabihin ako na lang dapat magpasensya?*Ngunit sa paraan ng pagkakaupo ni Lucian, alam niyang imposibleng mapaalis niya ito sa kotse. Wala siyang magawa kundi patakbuhin ang makina at umalis sa Queens’ mansion.Sa parehong oras, bumaba si Aubree sa mansion at agad siyang nag-init nang makita si Lucian sa rearview mirror.Walang pa
Pagkatapos ng hapunan, bumalik si Alfred sa kanyang kwarto para magpahinga.Sinundan siya ni Roxanne para sa huling check-up bago siya bumaba para magpaalam.**“It’s so late now. Let me give you a lift home,”** alok ni Jonathan.**“No, it’s fine,”** tugon ni Roxanne, may ngiti sa labi. **“You still have guests to entertain.”**Alam ni Jonathan na tama siya, kaya’t hindi na siya nagpumilit. **“In that case, please be careful on your way home. Oh, by the way, I hope you won’t take my grandfather’s words to heart. At his age, he tends to worry about things like that.”**Ngumiti lang si Roxanne at nagpaalam.Nang makita ni Lucian na palabas na ng mansion si Roxanne, bigla siyang tumayo. **“It’s getting late, and I still have work to do. I think I’ll be taking my leave now.”**Agad namang sumunod si Aubree, na tila nag-aalala. **“Oh, I’m also thinking about leaving. Let’s go together, then.”****“No. It’s not like we’re taking the same routes. I’ll be going now,”** sagot ni Lucian nang wal