CHAPTER 6

Ngayon, dalawa na lang ang tao sa loob ng silid.

Sinaliksik ni Lucian ang paligid bago tumingin sa kanyang anak.

Ang maliit na bata ay nasaktan pa rin sa biglaang pag-alis ni Roxanne. Kaya nang makita ang kanyang ama, sa halip na matakot, lumingon ito palayo na may inis.

Isang bahagyang kunot sa noo ang lumitaw sa mukha ni Lucian.

Alam ni Cayden, ang kanyang assistant, na kasing hirap pakitunguhan si Estella tulad ng kanyang ama, kaya't siya na ang humarap.

"Are you okay, Ms. Estella?"

Sumulyap lang ang bata sa kanya bago muling tinalikuran nang mas malakas.

Tinitigan ni Cayden ang bata. Nakita niyang ligtas at maayos ito, kaya napabuntong-hininga siya ng bahagya at humarap sa kanyang amo para mag-ulat.

Muling kumipot ang mga mata ni Lucian at bumaling siya kay Madilyn na nasa tabi ng kanyang anak.

Biglang tumibok nang mabilis ang dibdib ni Madilyn nang magtama ang kanilang mga mata, at palihim niyang pinisil ang sariling mga kamay para pakalmahin ang sarili.

“Nasaan si Roxanne?”

Nagdilim ang ekspresyon ni Lucian habang tinitingnan ng mabuti ang mukha ni Madilyn.

Kaya niya akong makilala?

Sa kalooban ni Madilyn, kinakabahan siya ngunit pakiramdam din na suwerte dahil nakatakas si Roxanne sa tamang oras.

Nakakabigat talaga ng energy ng lalaking ito! Pakiramdam ko, hindi na ako makahinga.

Hindi ko na alam ang mangyayari kung narito pa si Roxanne.

“Hindi ko alam ang sinasabi mo! Sino ba kayo? Ang bastos niyo naman, pumasok kayo nang hindi man lang kumatok.”

Itinago ni Madilyn ang kanyang mga emosyon at ginamit ang kanyang pinakamahusay na acting skills. Hinila niya ang bata papunta sa kanyang mga bisig habang may pag-iingat na tinititigan ang mga kalalakihan sa harap niya.

Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Lucian. “Anak ko ang hawak mo. Ikaw ba ang tumawag sa akin?”

Sandaling napatigil si Madilyn. “Oo, ako nga,” matigas na sagot niya.

Walang ekspresyon si Lucian habang tinititigan si Madilyn at muling sinuri ang bawat detalye ng silid.

Pareho ang tunog ng boses niya sa babaeng kausap ko sa telepono.

Pero iniisip ba niyang maloloko niya ako?

Bukod pa riyan, halata namang may tinatago dito.

Oo, dalawa lang ang set ng plato at kubyertos sa mesa, pero halata sa tatlong upuan na inusog ito.

Hindi magkakamali ang mga empleyado sa Drunken Fairy. Malamang may mga nakaupo dito bago ako dumating.

At lahat ng pagkaing ito? Hindi ito para lang sa isang babae at bata.

Matapos tumingin-tingin sa paligid, ibinalik niya ang tingin kay Madilyn.

Biglang nakaramdam ng kaba si Madilyn.

Ilang segundo lang, kinuha ni Lucian ang phone mula sa kanyang assistant at tinignan ito bago muling tumingin kay Madilyn.

Maya-maya pa, nag-ring ang phone na iniwan ni Roxanne kay Madilyn.

Nabigla si Madilyn at muntik nang mapatalon sa gulat, pero mabilis niyang kinalma ang sarili, tumingin sa phone, at pinatay ang tawag. “Dahil ikaw naman ang tatay niya, maaari mo na siyang isama,” sabi niya habang tinitigan si Lucian.

Pinagpungos niya ang buhok ng bata, inilapag ito sa lupa, at itinulak ito patungo kay Lucian.

Bahagyang kumunot ang noo ni Lucian habang lumalapit ng dalawang hakbang.

Akala ni Madilyn na kukunin na ng lalaki ang bata kaya naginhawaan siya, ngunit biglang nagsalita si Lucian na may paghihinala.

“Malaki yata ang gana mo, miss. Isang buong mesa ng pagkain para lang sa'yo at sa isang maliit na bata?”

Tumigil si Lucian malapit sa mesa, at tila may sinasabi ang bawat salitang binibitawan.

Natahimik si Madilyn.

Matapos magtimpi ng ilang saglit, napilitan siyang ngumiti nang pilit. “Hindi mo naman kailangang alamin ang gana ko. Bukod pa riyan, nag-order ako ng maraming pagkain kasi may mga kaibigan akong dadating. Wala pa lang sila.”

Tumaas ang kilay ni Lucian. “At nagsimula ka nang kumain kahit wala pa sila?”

Habang binibitawan niya ang mga salitang iyon, sinuri ng lalaki ang bawat pagkain sa mesa.

Pakiramdam ni Madilyn ay tila malapit na siyang mamatay.

Kailangan niyang magtipid pa ng hininga bago muling ngumiti nang pilit. “Close kami ng mga kaibigan ko, kaya okay lang sa kanila. Sanay na sila.”

Bago pa siya muling makapagsalita, huminga siya nang malalim. “Tingnan mo, sir, ako ang nakakita sa anak mo at ininform ko pa kayo. Tiniyak ko pang hindi siya nagugutom. Okay lang kung hindi mo ako pasalamatan, pero bakit mo ako ini-interrogate na parang kriminal? Ano bang kasalanan ko para gawin ito sa akin?”

Kahit mukhang indignado ang tono niya, sa loob-loob niya ay halos magwala na siya.

Please, tigilan mo na ang pagtatanong.

Baka mapilitan akong sabihin ang totoo kung magpapatuloy pa siya!

Sino ba ang kakayanin ang presensya ng lalaking ito?

Samantala, nasa parking lot si Roxanne, hawak ang kamay ng dalawang bata sa magkabilang gilid, at labis na nag-aalala sa nangyayari.

Kilala niya nang mabuti si Lucian para malaman na kahit isang maliit na detalye ay sapat na para magdulot ng kanyang hinala.

I wonder how long Madilyn can hang on.

Kung mabisto kami...

Ano ang gagawin ko?

Hindi niya mahanap ang sagot kahit gaano pa niya subukang isipin.

Bigla siyang napahinto at sinagot ang sarili sa isang mapait na pagtawa.

Ano ba ang kinatatakutan ko?

Siguradong hindi na niya ako gustong makita pagkatapos ng ginawa ko sa kanya noon.

Kahit makita niya ako, malamang magpapanggap lang siya na hindi ako kilala o ituturing akong istorbo.

At heto ako, natatakot na bago ko pa makita ang mukha niya. Talaga?