Lucian nakatingin sa kanya ng masama ng ilang segundo.
Samantalang si Aubree, sinasakal ang kanyang palad para pigilin ang tunay niyang emosyon.
“Dapat hindi ka nagkukunwari.”
Pagkatapos ng ilang sandali, umiwas si Lucian at tumingin kay Cayden. “May balita na ba mula sa pulisya?”
Malungkot ang boses ni Cayden. “Wala pa.”
Nag-alinlangan siyang lumingon kay Lucian at nagtanong, “Puwede bang may kumuha kay Ms. Estella?” Kitang kita ang pag-aalala sa kanyang boses.
Ang batang babae ang mahal na anak ni Lucian. Siya ay pinalad na nakatira sa Farwell family at naging target ng maraming kaaway ni Lucian. Noong nakaraan, muntik na siyang mawala.
Ngayon, wala na siya, at kahit ang pulisya ay hindi siya mahanap. Kaya’t hindi maiwasan ni Cayden na isipin ang pinakamasama—baka may kumidnap sa kanya.
Naging madilim ang tingin ni Lucian. “Palakihin ang bilang ng mga tao at palawakin ang search area. Gusto kong makita siya bago matapos ang araw!”
“Okay!” malakas na sagot ni Cayden.
Naramdaman niya ang panginginig sa kanyang gulugod nang mapagtanto niyang malapit nang magalit ang kanyang amo.
Mabilis na umikot si Lucian para umalis nang biglang tumunog ang kanyang telepono.
Ngayon, wala siyang gana makipag-usap. Ibinaba niya ang telepono para hindi sagutin, pero nang makita niyang hindi kilalang numero, naisip niya ang sinabi ni Cayden. Nakakunot ang kanyang noo nang sagutin ang tawag.
“Hello,” boses ng isang babae ang umabot sa kanyang tainga.
Nang marinig iyon, umigting ang kanyang mga mata sa pagdududa.
Bakit parang boses niya ‘yan?
Bumalik sa kanyang isip ang pigura na nakita niya noong hapon sa paliparan.
“Hello? Nandiyan ka ba?” ulit ni Roxanne nang tila nag-aalinlangan.
Nagising si Lucian sa kanyang mga isip at sumagot ng maiikli, “Yeah.”
Sobrang ikli ng sagot niya, kaya’t hindi nakilala ni Roxanne ang kanyang boses.
Pumihit si Roxanne sa kanyang telepono, naginhawaan nang marinig ang kanyang sagot. “Hello. Nakakita ako ng isang batang babae na nagbigay sa akin ng numero mo. Ikaw ba ang kanyang tatay? Puwede mo ba siyang pick-upin ngayon?”
Ang boses niya ay umabot sa kanyang tainga at umuugong sa kanyang isipan.
Habang nagsasalita siya, lalo pang umitim ang tingin ni Lucian.
Nang tumigil siya sa pagsasalita, halos yelo na ang kanyang mga mata.
Siyempre! Matagal na tayong hindi nagkita, pero walang paraan na hindi ko siya makilala! Roxanne Jarvis, finally, bumalik ka!
Pinipigilan ang kanyang galit, sinikap ni Lucian na kalmahin ang boses habang nagtanong, “Nasaan ka?”
“Nandito kami sa Drunken Fairy. Maghihintay kami dito kasama siya. Puwede bang pumunta ka sa restaurant para pick-upin siya?” sagot ni Roxanne.
“Yeah. Papunta na ako diyan,” sagot ni Lucian.
Pagkatapos nito, binaba niya ang tawag at nag-utos, “Ihanda ang sasakyan. Papunta tayo sa Drunken Fairy.”
Hindi alam kung bakit biglang nagalit ang kanyang amo, nagpasya si Cayden na sumunod agad.
Nakatitig si Roxanne sa kanyang telepono habang unti-unting nalalambungan ang screen. Nakakabahala, pero walang dahilan para mag-alala.
Bakit parang pamilyar ang boses ng lalaking iyon?
Habang wala siyang maisip na sagot, huminto siya sa pagninilay-nilay.
“Hindi ka gutom?” tanong ni Madilyn.
Siyempre, naghintay sila sa labas ng ilang oras. Dagdag pa niya, “Gutom na gutom na ako. Pasok tayo para kumain. Ilalabas na lang natin siya pagdating ng tatay niya mamaya.”
Sumang-ayon si Roxanne at ngumiti. “Sige, pasok na tayo.”
Muli niyang inabot ang kamay ng bata at tinanong, “Gutumin ka ba? Gusto mo bang ipasok kita para kumain? Nasa daan na ang daddy mo. Kapag dumating siya, ilalabas kita. Okay lang ba?”
Tumitig ang little girl sa kanya ng ilang saglit, tila nag-aalangan.
“Kung ayaw mong pumasok, maghihintay ako sa iyo,” dagdag ni Roxanne ng may pag-unawa.
Nang marinig iyon, sumagot sina Archie at Benny, “Hihintayin ka rin namin, Mommy!”
Nakangisi si Madilyn, nahulog ang kanyang ulo sa pagkadismaya. “Ako na lang ang walang gutom dito? Little girl, hindi kami masamang tao. Walang masamang tao ang magtatrato sa iyo ng mabuti sa mamahaling restaurant! Siguradong gutom ka rin. Halika na, pumasok ka na. Wala nang dahilan para maging matigas.”
Lahat ng tingin ay napunta sa batang babae.
Dahil gutom na rin sina Archie at Benny, tinitigan nila ang little girl ng umaasam.
Nagbabadya ang bata, tila nagdadalawang-isip, ngunit lumapit siya kay Roxanne at hinawakan ang manggas nito. Dahan-dahan siyang tumango.
“Hindi mo kailangan magpilit,” sabi ni Roxanne ng mahinahon, nahahalata ang iniisip ng bata.
Pinigilan ng little girl ang kanyang ulo.
Nang makita iyon, pinat pat ni Roxanne ang kanyang ulo nang may pagmamahal. Kinuha niya ang kamay ng little girl at dinala ito sa restaurant.
Hawak-hawak ni Madilyn ang mga kamay ng mga bata habang pinapanood ang little girl na sumunod kay Roxanne. Nagbiro siya, “Hindi ka na nag-iingat sa amin kanina, pero mukhang naging malapit ka na sa kanya ngayon.”
Habang napabuntong-hininga, nagreklamo siya, “Talaga namang palaging pinapaboran ang mga magaganda.”
Tumawa lang si Roxanne at mahigpit na hinawakan ang kamay ng little girl, hindi na lang nagkomento sa mga biro ni Madilyn.
Ang Drunken Fairy ay isa sa mga pinakamagandang private restaurant sa Horington. Ang bawat ulam na inihahain ay kahanga-hanga, at ang lugar ay tumatanggap lamang ng mga high-profile clients. Kailangan ding magpa-reserve nang isang buwan bago.Nakapag-book si Madilyn ng mesa kahapon gamit ang kanyang koneksyon.Ang interior ng restaurant ay napakaganda; may screen na naghihiwalay sa bawat mesa, gawa sa kahoy ang bawat pinto ng silid, at wala itong bubong. Pagdating ng gabi, ang chandelier sa itaas ay nagbibigay ng isang napaka-antique at quintessential vibe, para bang kumakain ka sa ilalim ng liwanag ng buwan.Ang maliit na grupo ay pumasok sa loob ng gusali at umupo sa isang sulok na mesa.Hindi nagtagal ay dumating ang waitstaff na may dalang pagkain.Nabahala si Roxanne na baka hindi komportable ang maliit na bata, kaya't binigyan niya ito ng buong atensyon, pinapakain ito at pinupunasan ang kanyang bibig sa bawat pagkakataon.Umupo sina Archie at Benny sa tabi nila. Nakita nilang n
Ngayon, dalawa na lang ang tao sa loob ng silid.Sinaliksik ni Lucian ang paligid bago tumingin sa kanyang anak.Ang maliit na bata ay nasaktan pa rin sa biglaang pag-alis ni Roxanne. Kaya nang makita ang kanyang ama, sa halip na matakot, lumingon ito palayo na may inis.Isang bahagyang kunot sa noo ang lumitaw sa mukha ni Lucian.Alam ni Cayden, ang kanyang assistant, na kasing hirap pakitunguhan si Estella tulad ng kanyang ama, kaya't siya na ang humarap."Are you okay, Ms. Estella?"Sumulyap lang ang bata sa kanya bago muling tinalikuran nang mas malakas.Tinitigan ni Cayden ang bata. Nakita niyang ligtas at maayos ito, kaya napabuntong-hininga siya ng bahagya at humarap sa kanyang amo para mag-ulat.Muling kumipot ang mga mata ni Lucian at bumaling siya kay Madilyn na nasa tabi ng kanyang anak.Biglang tumibok nang mabilis ang dibdib ni Madilyn nang magtama ang kanilang mga mata, at palihim niyang pinisil ang sariling mga kamay para pakalmahin ang sarili.“Nasaan si Roxanne?”Nagd
Napansin ni Archie at Benny ang pag-aalala ng kanilang ina. Kaya’t tinanong nila siya nang may diin, “Sino si Lucian, Mommy? Bakit tayo nagtatago sa kanya?”Unti-unting bumalik sa katinuan si Roxanne at hinaplos ang ulo ng mga bata, ngumiti na parang walang problema. “Wala siyang kahalagahan. May kaunting personal na alitan lang ako sa kanya. Kaya kapag narinig niyo ang pangalan niya, gusto kong magtago kayo, okay?”Tumango ang dalawang bata. “Okay, Mommy.”Nang tumingin na si Roxanne palayo, nagkatinginan ang magkapatid, nagtataka.Ano kaya ang nangyari kina Mommy at Daddy? Mukhang malaking hindi pagkakaunawaan lang ito.Habang iniisip pa rin ni Roxanne kung ano na ang nangyayari sa loob kasama si Madilyn, biglang muling nagsalita ang mga bata.“Mommy, umalis tayo nang sobrang dali kanina. Kung magsimula siyang maghinala, baka tingnan niya ang surveillance cameras at madali niya tayong mahanap,” paalala ni Archie.Agad na kinabahan si Roxanne. “Diyos ko, nakalimutan ko ‘yun! Ano na a
Dalawampung minuto ang nakalipas nang huminto ang sasakyan sa tapat ng Farwell residence.Ayaw ni Estella na buhatin siya ng kahit sino, kaya tahimik siyang bumaba ng sasakyan sa pamamagitan ng maingat na pagbaba.Sumunod si Lucian sa kanya, hindi nagsasalita.Pagkapasok pa lang nila ng bahay, narinig nilang may tumatawag kay Estella.“Essie!” sigaw ni Aubree, na abala sa paglalaro ng kanyang telepono sa sala. Nang makita niya sina Lucian at Estella, agad siyang tumakbo papalapit at niyakap ang bata. “Essie, sa wakas nandito ka na! Paano mo nagawa na umalis nang hindi nagsasabi? Sobra akong nag-alala nang mawala ka. Okay ka lang ba? Nasaktan ka ba?”Sinimulan niyang suriin ang katawan ni Estella para tiyakin na wala itong sugat.Natigilan si Estella, nagulat sa kilos ni Aubree. Ngunit hindi nagtagal, bumalik ang malamig na tingin ng bata habang patuloy na naririnig ang mga salitang puno ng hindi tapat na pagkabahala.Wala ba siyang alam kung bakit ako umalis? Hindi ako aalis kung hind
Pagbalik ng apat sa mansyon, agad na kumain sina Roxanne at ang mga bata ng mga tira-tira mula sa restaurant na dinala ni Madilyn. Gutom na gutom sila kaya mabilis nilang naubos ang pagkain.Pagkatapos ng hapunan, umakyat ang mga bata para maligo.Tumingin si Madilyn nang may pagtataka sa kanyang matalik na kaibigan. “Bakit ka ba takot na takot sa kanya? Hindi ko maintindihan. Akala ko ba may divorce agreement na kayo? Bakit parang iniiwasan mo siya? At hindi mo pa sinasabi sa akin kung bakit kayo naghiwalay. Ano bang nangyari sa mga nakaraang taon?”Napatingin si Roxanne sa kanya, at pagkatapos ay ibinaba ang kanyang mga mata, tila nag-aalinlangan. Pero sa huli, nagdesisyon siyang ikuwento ng bahagya ang istorya.“Diyos ko! Huwag mong sabihing ginawa mo 'yun!”Hindi inakala ni Madilyn, kahit sa hinagap, na magagawa ni Roxanne na lasunin si Lucian at magkaanak ng kambal mula rito.Kaya pala tumakbo siya nang marinig ang pangalan ni Lucian!Kagat-labing nagsalita si Roxanne, mukhang hi
Hatinggabi na nang tahimik na pumasok si Lucian sa kwarto ni Estella sa Farwell residence. Maingat niyang tinakpan ng kumot ang bata at ilang sandali niyang pinagmasdan ang maamong mukha nito habang mahimbing na natutulog. Pagkalabas niya ng kwarto, sinalubong siya ni Cayden at mabilis na nag-ulat, “Mr. Farwell, dumaan ako sa restaurant para imbestigahan ang nangyari. Pero wala akong nahanap dahil sira ang mga surveillance cameras doon.”“Napaka-coincidental naman?” Sumimangot si Lucian. Ang mga camera ay saktong sira noong mismong araw na may duda ako?Mukhang nag-aalangan si Cayden nang sumagot, “Maaaring nagkataon lang po. Matagal na po mula noong umalis si Mrs. Farwell—este, si Ms. Jarvis, at wala na tayong natanggap na balita mula sa kanya. Sa tingin ko po, malabo na basta na lang siyang bumalik sa siyudad na ito.”Pagkasabi niya nito, napansin niyang biglang dumilim ang mukha ng amo niya.Napalunok si Cayden at agad niyang ibinaba ang ulo, hindi na naglakas-loob magsalita pa.“O
Nang tumingin si Archie sa direksyon kung saan nakatingin si Benny, tumambad sa kanila ang maliit na batang babae na nakilala nila noong nakaraang araw. Agad siyang napakunot ang noo. Si Estella ay nakatingin sa kanila habang pumapalakpak kasama ang ibang mga bata. Nang mapansin niyang nakatuon ang mga mata nina Archie at Benny sa kanya, may lumitaw na kakaibang saya sa kanyang mga mata. Hindi niya inaasahan na makikita sila dito. Kahit na isang beses lang sila nagkita, hindi niya mawari kung bakit nahihirapan siyang huwag silang tingnan. Ngunit kahit pa, mabilis na ibinalik nina Archie at Benny ang kanilang mga tingin nang manatili si Estella sa pagtingin sa kanila.“O sige! Maaari na kayong maupo. Oh, may dalawang bakanteng upuan diyan. I-aayos ko kayong magkatabi, okay?” Itinuro ng guro ang dalawang bakanteng upuan sa tabi ni Estella. Biglang natigilan sina Archie at Benny. Pero tumango sila ng maayos at naglakad papunta sa mga upuan nang walang kinalaman na salita.Sumiklab ang mg
Walang ideya si Roxanne tungkol sa nangyari sa kindergarten. Pagkalabas niya roon, diretsong pumunta siya sa research institute na itinatag sa bansa ng kanyang professor. Pagpasok niya sa gusali, nakita niya ang isang kaakit-akit na lalaki na naka-suit na papalapit sa kanya. “Welcome back, Roxanne. I’m excited to be your colleague again.” Si Colby Galloway ay humarap sa kanya at iniabot ang kamay. Tumango si Roxanne at niyakap ang kamay nito, pero agad din niyang inalis. Dati, nasa ibang bansa si Colby. Kasama rin siya sa team ni Harvey at nasangkot sa iba't ibang research at development. Sa panahong iyon, siya ang naging assistant ni Roxanne. Sa totoo lang, graduate siya ng sikat na paaralan at kilala ang kanyang kakayahan sa paningin ni Roxanne at Harvey.Kahit na hindi masyadong palabas ang ugali ni Roxanne, hindi ito alintana kay Colby. Ngumiti siya at nag-alok, “Come on. I’ll bring you to the office.”Agad siyang tumalikod at inakay siya, ipinakilala ang estruktura ng research in
Pagod na pagod si Roxanne. Madalas siyang magaan matulog, pero ngayong gabi, parang ibang tao siya—mahimbing ang tulog at hindi man lang namalayang buhat-buhat na siya paakyat sa guest room.Tumigil si Lucian sa tabi ng kama at dahan-dahang inihiga si Roxanne. Sinigurado niyang nasa unan ang ulo nito bago siya tumayo.Nasa likod niya si Catalina, at ngumingiti ito habang pinagmamasdan ang ginagawa ni Lucian. “Ang sweet naman,” bulong niya sa sarili. Nilapag niya si Estella sa tabi ni Roxanne at maingat silang kinumutan bago umatras.Habang nakatingin pa rin si Lucian kay Roxanne, nagsalita si Catalina. “Mr. Farwell, hindi ka na ba magpapahinga? Ako na ang bahala sa kanila. May pasok ka pa bukas, 'di ba?”Umiling si Lucian. “Hindi na. Hindi rin naman ako pagod. May sakit si Essie, kaya ako na ang magbabantay. Puwede ka nang magpahinga.”Napangiti si Catalina, mukhang naaaliw. Nag-aalala ba talaga siya kay Essie? Pero ang tingin niya, kay Ms. Jarvis nakapako. Hmm, mukhang magandang iwan
Tahimik ang buong sala sa loob ng ilang sandali.Inangat ni Lucian ang ulo niya at nakita niyang natutulog si Roxanne habang yakap si Estella.Dahil buhat niya si Estella, medyo alanganin ang posisyon ni Roxanne kaya’t hindi siya makatulog nang maayos. Tuwing nagigising siya para bahagyang umayos ng puwesto, mahigpit niyang niyayakap si Estella.Ang eksenang iyon ay tila humipo sa puso ni Lucian.Muling lumapit si Catalina para tingnan si Estella. Pagdating sa sofa, itinuro ng amo niya na tahimik lang siya.Maingat na lumapit si Catalina at sinulyapan ang natutulog na mag-ina sa sofa. May ngiti sa kanyang mga labi.*Tunay nga, ang ugnayan ng isang ina at anak ay hindi kailanman mapuputol. Kahit matagal silang hindi nagkita, may natural na attachment pa rin si Ms. Estella sa kanyang ina, at mahal na mahal naman ni Ms. Jarvis ang kanyang anak.*Napakunot ang noo niya nang makita ang maliit na kumot na hindi sapat para takpan silang dalawa, kaya't dahan-dahan siyang umalis at bumalik na
Narinig ni Lucian ang mga hikbi ni Estella kaya’t napatingin siya sa direksyon nila.Marahan niyang hinaplos ang likod ng bata, ngunit lalong lumakas ang iyak nito. Hinawi ni Estella ang kumot at agad na yumakap nang mahigpit kay Roxanne.Mahigpit siyang kumapit sa damit ni Roxanne habang umiiyak nang malungkot. Unti-unti niyang iminulat ang mga mata, tinititigan si Roxanne nang mabuti upang tiyakin na nandoon pa ito.Nang makita niyang hindi pa umaalis si Roxanne, unti-unting humupa ang mga hikbi niya.Namumula ang mga pisngi niya, dala ng lagnat at pag-iyak, kaya’t tila may kirot na naramdaman si Roxanne. Napalapit na ang loob niya sa batang ito, dahil parang mga anak na rin niya ang tingin dito.**“Shhh, Essie. Nandito lang ako. Huwag ka nang umiyak,”** mahinahong sabi ni Roxanne habang pinupunasan ang mga luha sa pisngi nito.Bahagyang humikbi si Estella, patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha, ngunit ayaw niyang bitiwan ang damit ni Roxanne.Kahit basa na ng pawis ang damit ni Ro
Abala si Roxanne sa pag-aalaga kay Estella nang biglang tumunog ang kanyang cellphone sa loob ng bag. Agad niyang tinakpan ang mga tainga ni Estella para hindi magising ang bata, at papatayo na siya para kunin ang telepono nang bigla siyang nilapitan ni Lucian, hawak na ang kanyang cellphone.**"Thank you,"** mahina niyang pasasalamat.Pagtingin niya sa screen, napailing siya sa sarili dahil nakalimutan niyang tumawag sa kanyang mga anak.**“Mommy!”** sigaw ng mga bata pagkarinig sa kanya. **“When are you coming home?”**Binabaan ni Roxanne ang boses niya. **“I’m busy tonight, so I might come home late. Have you had dinner?”****“Yes, we did. What about you? Don’t forget to take care of yourself even if you’re busy!”** sagot ng mga bata.Napangiti si Roxanne at bahagyang natawa, **“I know. I’ve eaten earlier. Don’t wait up for me. Good night!”****“Got it, Mommy. Try to come home as early as possible. Don’t tire yourself out!”** sabay-sabay na sagot nila.Napangiti si Roxanne habang
Habang pinagmamasdan si Roxanne na kasama sina Lucian at Estella, muling bumalik kay Catalina ang mga alaala ng nakaraan. Hiniling niya na sana ay magkasama pa sila nang mas matagal, kaya’t nagpaalam na siya matapos ang ilang palitan ng bati.Di nagtagal, silang tatlo na lang ang naiwan sa sala.Nagdilim ang mga mata ni Lucian habang pinagmamasdan sila.Napansin ni Roxanne ang tingin ni Lucian kaya’t bahagya siyang tumalikod at pumunta sa sofa para ibaba si Estella.Pero mahigpit na kumapit si Estella sa balikat niya, ayaw siyang pakawalan.Dahil doon, umupo si Roxanne sa sofa kasama si Estella at malumanay na sinabi, **“Essie, be a good girl. You’re sick and need to go to bed early. Do you want me to lull you to sleep?”**Ibinaon ni Estella ang ilong niya sa leeg ni Roxanne at umiling.Napakunot ang noo ni Roxanne. **“Don’t you want to sleep?”**Tahimik na tumango ang batang babae at itinuro ang notebook na nasa mesa. Inabot iyon ni Roxanne at binigyan si Estella ng pagkakataong mags
Naputol ang pagninilay-nilay ni Roxanne at pinilit niyang pigilan ang damdaming bumabalik. Lumapit siya kina Lucian at Estella.Bagama't may lagnat si Estella, kumikislap pa rin ang mga mata nito sa tuwa nang makita si Roxanne. Kitang-kita ang saya sa mukha ng bata habang nakatingin nang buong pag-ibig sa kanya.Napatingin si Roxanne kay Estella nang may pag-aalala.Inangat ni Estella ang mga braso niya, inaabot si Roxanne na tila gusto niyang magpakarga.Napatitig si Roxanne kay Lucian, halatang nag-aalangan. *Bakit kay Roxanne gustong magpakarga ni Essie kahit nandiyan ang tatay niya? Ano kaya ang iisipin ni Lucian sa ganitong aksyon ng anak niya?*Laking gulat niya nang ipasa ni Lucian si Estella sa kanya nang kalmado.Pagkatapos ng sandaling pag-aalinlangan, binuhat ni Roxanne si Estella... Sa paghawak pa lang niya sa bata, ramdam na niya agad ang init ng katawan nito. Para siyang may kargang maliit na heater.Walang pag-aalinlangan, idinikit ni Roxanne ang pisngi niya sa noo ni E
Nang marinig ni Roxanne ang sinabi ni Catalina tungkol kay Estella sa telepono, agad siyang kinabahan at nag-alala.Pagkatapos pakinggan si Lucian, kaagad siyang nag-U-turn at mabilis na pinatakbo ang sasakyan papunta sa Farwell residence.Dalawampung minuto ang nakalipas, huminto ang kotse niya sa harap ng Farwell residence.Naaalala pa rin ang kondisyon ni Estella, nilingon ni Roxanne si Lucian nang may bahagyang pag-aalala. **“Take good care of Essie. If you need my help, just let me know anytime.”**Tinitigan siya ni Lucian nang may makahulugang tingin. **“If you’re that worried about her, why don’t you take a look at her? Besides, Essie adores you. If she sees you when she’s sick, I believe she’ll feel better.”**Pagkatapos niyang sabihin iyon, bumaba siya sa kotse at naglakad papunta sa mansion, tila ipinapakita na desisyon ni Roxanne kung gusto niyang makita si Estella.Napakunot ang noo ni Roxanne habang pinagmamasdan ang papalayong likod ni Lucian.*Sick si Essie. Hindi ba da
Pagkasabi ni Roxanne ng mga salitang iyon, isang nakakailang katahimikan ang bumalot sa loob ng kotse.Nang mapagtanto ang kanyang nasabi, agad siyang nakaramdam ng pagsisisi at ibinaba ang tingin, nanatiling tahimik na lang.Tahimik na nakatingin si Lucian sa gilid ng mukha ni Roxanne, ang mga mata nito ay madilim at hindi mabasa.*Ganito ba talaga niya ako gustong iwasan? Bakit ba lagi niya akong itinutulak kay Aubree?*Makalipas ang ilang sandali, nagsalita ito nang malamig, **“She still has something on and doesn’t have plans to leave yet.”**Galit na hinigpitan ni Roxanne ang hawak sa manibela.*Ang kapal! Busy si Aubree para ihatid siya, pero ibig bang sabihin ako na lang dapat magpasensya?*Ngunit sa paraan ng pagkakaupo ni Lucian, alam niyang imposibleng mapaalis niya ito sa kotse. Wala siyang magawa kundi patakbuhin ang makina at umalis sa Queens’ mansion.Sa parehong oras, bumaba si Aubree sa mansion at agad siyang nag-init nang makita si Lucian sa rearview mirror.Walang pa
Pagkatapos ng hapunan, bumalik si Alfred sa kanyang kwarto para magpahinga.Sinundan siya ni Roxanne para sa huling check-up bago siya bumaba para magpaalam.**“It’s so late now. Let me give you a lift home,”** alok ni Jonathan.**“No, it’s fine,”** tugon ni Roxanne, may ngiti sa labi. **“You still have guests to entertain.”**Alam ni Jonathan na tama siya, kaya’t hindi na siya nagpumilit. **“In that case, please be careful on your way home. Oh, by the way, I hope you won’t take my grandfather’s words to heart. At his age, he tends to worry about things like that.”**Ngumiti lang si Roxanne at nagpaalam.Nang makita ni Lucian na palabas na ng mansion si Roxanne, bigla siyang tumayo. **“It’s getting late, and I still have work to do. I think I’ll be taking my leave now.”**Agad namang sumunod si Aubree, na tila nag-aalala. **“Oh, I’m also thinking about leaving. Let’s go together, then.”****“No. It’s not like we’re taking the same routes. I’ll be going now,”** sagot ni Lucian nang wal