Chapter 1

UMAGA. Araw ng linggo. Katatapos lamang ng isang napakalakas na ulan mula pa kahapon. Bakas pa ang mga namuong tubig sa gilid ng kalsada sa baryong iyon ng Landig. Kahit aspalto ay hindi nakaligtas ang kalsada sa lakas ng ulan. Maging ang ibang mga sanga ng punong kahoy sa gilid ng daan ay nagkaputol-putol na. Ang iba pa nga roon ay kumalat na sa kalsada. Bagaman ganoon ang tanawin sa barangay na iyon ay umaaliwalas nang muli ang kalangitan. Papasikat nang muli ang araw. Muling nabuhay ang Barangay Landig – isang Barangay sa bayan ng Cuyapo, Nueva Ecija.

Alas sais palang ng umaga ay abala na ang mga tao sa paglilinis sa kani-kanilang bakuran. Karaniwang makikita ang mga babaeng may edad na at nagwawalis ng mga nagkalat na dahon sa harapan ng kanilang bahay. Ang ilang mga kalalakihan ay tinatanggal ang mga nagkalat na sanga sa kalsada upang huwag maging sagabal sa mga nagdaraan at maging malinis ang paligid. Maririnig din ang tawanan at malakas na kuwentuhan ng mga tao habang naglilinis. Hindi pa man tuluyang sumasabog ang sikat ng araw ay mababakas na ang sigla sa baryong iyon. 

Isa iyon sa mga tanawing nakita ni Dandreb. Sakay siya ng kanyang magarang itim na kotse habang binabagtas ang daan papunta sa bagong bili niyang bahay-bakasyunan. Malayo iyon sa Maynila kaya gustong-gusto niya ng lugar. Bukod doon ay preskong-presko ang hangin at mayroong tahimik na paligid. Marahan lang ang kanyang pagmamaneho dahil sa mga nagkalat na sanga sa kalsada at upang maiwasan ang mga taong nagsisipaglinis doon. Ang iba ay tumatabi para bigyan siya ng daan. Hindi pa rin kasi siya pamilyar sa lugar at habang nagmamaneho ng mabagal ay nagmamasid na rin siya sa paligid.

Kahapon pa niya gustong pumunta roon kaya lang ay inabot siya ng malakas na ulan sa daan kaya pinili niyang tumigil na muna sa isang Inn na nadaanan kagabi. Kaninang madaling araw ay maaga siyang nagbiyahe upang maaga rin niyang marating ang lugar na iyon.

Hanggang sa makita niya ang bahay na pupuntahan. Tumigil ang kanyang kotse sa tapat ng isang mababang gate. Saglit lang niyang inilibot ang mata sa paligid at mabilis na siyang lumabas ng kotse. Naglakad siya patungo sa mismong harap ng gate na gawa sa bakal at hanggang beywang lang niya. Tumayo siya roon paharap sa bahay saka nameywang. Maluwang siyang napangiti ng makita ang kabuuan ng bahay. Isa iyong two-storey house na bahay-bakasyunan. Kulay krema at puti ang pintura at malalaki ang mga binata. Hindi iyon kasing-garbo ng bahay nila sa Maynila pero gustong-gusto niya ang bahay na nasa harapan. Mula sa kinatatayuan niya ay maaliwalas tingnan ang bahay at ang paligid nito. 

Kilala niya ang dating may-ari ng bahay na iyon. Ninang niya sa binyag. Nalaman niyang ipinagbibili na iyon dahil magma-migrate na ang pamilya nito sa ibang bansa. Nagdesisyon kaagad siyang bilhin iyon dahil gusto niyang magkaroon ng isang bahay-bakasyunan sa probinsiyang iyon. 

Maayos pa ang hardin sa paligid at medyo maluwang. Ayon sa kanyang ninang ay mayroong katiwala roon na nagpapanatili ng kaayusan ng bahay kaya naman hindi na siya nagtaka na maayos ang kapaligiran. Nakapagkit pa rin ang ngiti sa kanyang labi na kumilos at binuksan ang gate. Nasa kanya na ang susi ng araw na maipagbili iyon sa kanya. Hindi niya sigurado kung naroroon ang katiwala ng bahay pero dahil may hawak naman siyang susi ay hindi na siya nagtawag pa.

Habang naglalakad ay iginala  niya ang paningin sa hardin. Lalo siyang napangiti ng makita ang buong paligid na maayos. Sa paligid ay maraming halaman na siguradong dating pag-aari ng kanyang ninang. May mga orchids pa na nakatanim sa mga driftwoods at nakahilera ng maayos sa kaliwang bahagi ng bakuran. Nagmamasid pa rin siya sa paligid hanggang sa marating niya ang pinto ng bahay. Gamit pa rin ang hawak na susi at binuksan niya ang pinto. Tumuloy siya sa loob at lalong lumuwang ang ngiti sa kanyang labi ng mabistahan ang paligid. Kumpleto na iyon sa kagamitan na kasama sa pagbili niya ng bahay.  At malinis ang buong bahay! Ni isang kalat ay wala siyang makita. At nasa ayos ang lahat!

“This is great!” umalingawngaw ang buo at malamig niyang tinig sa buong sala. Hindi man iyon kasingluwang ng malaki nilang mansiyon sa Maynila ay magaan naman ang pakiramdam niya. Isa pa sa rason niya kung bakit binili niya ang bahay na iyon ay upang maging taguan at kanlungan niya kapag nais niyang tumakas sa mga problema sa Maynila though wala naman siyang problemang hindi nalulutas. He just wanted to have some privacy sa lugar na iyon. Sa mga sumunod na oras ay ginugol niya ang sarili sa pagmamasid sa loob ng bahay.

NAG-IINAT ng mga braso si Kathrina ng batiin siya ng kanyang inang si Allani. Nagulat pa siya ng bigla itong sumulpot sa kanyang likuran. Kasalukuyan siyang nasa kanilang hardin sa harap ng kanilang bahay. Pagkagising niya kanina ay dire-diretso siya sa labas para tingnan ang panahon. Nang makitang palabas na ang araw mula sa ilang araw na pag-ulan ay napangiti siya ng maluwang.

“Ma! Ang aga mo naman yata?” puna niya dito dahil nakita niyang nakabihis na ito. Pasado alas sais palang ng umaga. Mamayang alas otso pa dapat ang alis nito.

“Dadaan pa kasi ako sa simbahan bago ako tumuloy sa grocery. Sige na, kayo na ang bahala diyan sa bahay. Naghahanda na si Mameng doon ng agahan ninyo ni Adeng mo.” Ang wika ng singkuwenta y singko na ginang. Dinaanan lang siya nito at tuloy-tuloy na sa paglalakad papunta sa gate.

“Pupunta ako mamaya doon ha!” malakas niyang pahabol dito. Saka muling ibinalik ang pag-iinat ng mga braso. Naglakad-lakad din siya at nagpaikot-ikot sa hardin. She also bend her body para magalaw-galaw naman ang mga laman-laman niya sa ilang araw na pagkukulong niya sa bahay.

Maganda ang pakiramdam niya sa araw na iyon at bakas na bakas ang kasiglahan sa kanyang aura. Ina-appreciate niya ang pagliwanag ng kalangitan ng mamataan niya si Ruby na papalapit habang nag-ja-jogging. Isa ito sa kabungguang siko niya sa kanilang barangay. At gaya ng dati, habulin ito ng tingin ng mga tiga roon sa kanila.

“Fren!” malakas niyang tawag dito ng mapatapat sa kanilang hanggang beywang na gate. Tumigil ito at lumapit naman siya rito. “Wow naman, Fren! Kahit katatapos lang ng pagbulusok ng ulan hayan at talagang ngiting-ngiti ka pa sa pag-ja-jogging ha.” Kantiyaw niya rito.

Natawa ang magandang dalaga. “Alam mo namang routine ko na ito tuwing umaga. Mabuti nga at tumigil na ang ulan. Isa pa, kailangan kong magpaseksi dahil malapit na ang pagent.” Anito saka bumungisngis.

Hinagod ng tingin niya ang katawan nito. “Tsk. Tsk. Alam mo, hindi mo na kailangang magpa-sexy dahil ubod ka na ng sexy.” Ikinorte niya ang dalawang kamay na parang bote ng softdrink. Totoo naman iyon. Maganda talaga ang hubog ng katawan nito na halata sa jogging outfit nito.

“Sira!” bumungisngis ito. “Samahan mo kaya ako dito para matagtag naman ‘yang katawan mo at hindi palaging laptop ang nasa harap mo.”

Umingos siya. “Alam mo namang hindi ko trip ang mga ganyan. Madali lang akong mapapagod. Itutulog ko nalang kesa magpagod ako sa pagtakbo ano.”

Pinasadahan din nito ng tingin ang katawan niya. “Kunsabagay, kahit hindi ka na mag-exercise ay maganda pa rin naman ang katawan mo. At hindi ka tabain. Kaya kahit lumamon ka ay walang problema sa iyo. Ako kasi, kaunting kain lang ng madami ay puwede na akong tumaba.” Mahaba nitong pahayag.

Nginisihan niya ito. “May tama ka diyan, Fren. Natumbok mo! Kahit lamon ang gawin ko ay walang maagiging problema sa akin” aniya saka bumungisngis. Totoo naman kasi ang sinabi nito. Hindi man siya nito kasing seksi ay may hubog din naman ang katawan niya. Hindi rin siya tabain at kahit ilang pinggan pa ng pagkain ang kainin niya ay wala iyong epekto sa katawan niya. Mabilis kasing mag-digest ang metabolism niya.

Nagkatawanan silang dalawa.

Nang bigla ay pareho silang matigilan ng pareho din silang makarinig ng tunog. Isa iyong malakas na tugtog ng musika. Sabay silang napatingin sa katapat nilang bahay sa kabilang kalsada ng marinig nila ang malakas na tugtog na pumapailanlang na ngayon mula sa loob ng kabahayan.

“Akala ko ba wala nang nakatira diyan?” kunot-noong tanong niya habang nakatutok ang paningin sa katapat na bahay. 

“May nakabili raw ng bahay na ‘yan sabi nila Kapitan. Baka nandiyan na, hayan at may kotse na nga sa garahe oh.” Muli ay sabay silang napatuon sa kotseng nakaparada sa garahe ng bahay.

Tumikwas ang isang kilay ni Kathrina ng mapansin na magara ang itim na kotseng nakaparada sa garahe ng bahay. Ang kintab-kintab pa ng pagkakaitim ng sasakyan. Sigurado siyang isa iyong mamahaling sasakyan. Pero hindi iyon ang napagtuunan niya ng pansin kundi ang malakas na tugtog. Bigla ay para siyang nakaramdam ng inis sa bagong kapitbahay. 

“Ano ba ‘yan! Ang aga-aga ang lakas magpatugtog. Buti sana kung siya lang ang nakatira dito.” Nakasimangot niyang turan. 

Nagkibit-balikat lamang si Ruby. “Huwag mo nang pansinin. Hindi naman ganoon kalakas eh. Isa pa, hindi lang naman siya ang ganyan kung magpatugtog dito. Malay mo nagpa-praktis lang. Baka naman sinusubukan lang niya ‘yung mga dating gamit nila Mrs. Chua.”

Umismid lang siya. Noon tumigil ang tugtog sa loob ng bahay.

“Kitam! Sabi ko sa iyo eh.” Umingos pa ito sa kanya. “Huwag ka nang sumimangot diyan. Teka, kung ayaw mong sumama sa akin ay mauuna na muna ako sa iyo at mahaba-haba pa ang tatakbuhin ko. Diyan ka na! Magkita nalang tayo mamaya!”

“Sige. Ingat ka diyan.” Inalis na niya ang tingin sa katapat na bahay.

Nagsimula na itong tumakbo ng mabagal. Inihatid nalang niya ng tingin ang papalayong kaibigan. Iiling-iling na muli niyang pinukulan ng tingin ang katapat na bahay bago tumalikod. Dumiretso na siya papasok kanilang kabahayan.

“O, ang aga-aga, nakasimangot ka na riyan. May problema ka nanaman ba sa mga bida mo sa istorya mo?” Puna sa kanya ni Mameng. Ang nag-iisa nilang kasambahay. Iyon ang salubong nito sa kanya pagpasok niya sa kanilang kusina. Kasalukuyan itong nagluluto ng kanilang agahan. Naamoy kaagad niya ang d***g na piniprito nito. Biglang kumalam ang kanyang sikmura. Saglit lang siya nitong tinapunan ng tingin at muling humarap sa kalan.

Isinuot niya ang salaming may grado matapos iyong punasan sa pamamagitan ng kanyang t-shirt. Humila siya ng isang silya at nakasimangot na umupo roon. “Wala naman. Behave ang mga characters ko ngayon.” Itinaas niya ang isang paa sa silyang kinauupuan. “Nakakainis lang iyong bago nating kapitbahay diyan sa tapat. Kaybago-bago pero ang lakas nang magpatugtog.”

Muli itong humarap sa kanya. “Diyan kina Mrs. Chua? Kung ganon ay dumating na pala ang bago nating kapitbahay. Balita ko ay isang lalake raw ang nakabili ng bahay diyan sa tapat. At ang guwapo!” kinikilig nitong bulalas. Nagningning pa ang mga mata nito. 

Tumaas ang isa niyang kilay ng kiligin ang babae. “Naku Mameng. Hindi porke wala kang asawa ay kikiligin ka na riyan sa bago nating kapitbahay ha. Isa pa, papaano ka nakakasiguro na guwapo nga ‘yun, nakita mo na ba?” minulagatan niya ito.

Pinahinaan nito ang apoy sa lutuan. Matanda lang ito sa kanya ng tatlong kaya naman hindi pa ganoon kasagwa kung kiligin man ito sa isang lalake. “Nakita ko na siya. Bumisita sila kasama ‘yung isang kamag-anak ni Mrs. Chua ‘nung nakaraang linggo. Pamatay ang kaguwapuhan Kathrina! Naku, para kang nakakita ng isang modelo. Sigurado akong magkakaroon ka ng inspirasyon sa mga isinusulat mong libro.” Mahabang sagot nito. Umandap-andap pa ang mga mata nito habang nagkukuwento.

Napangiwi siya saka umismid. “Isa lang ang tanong ko pero ang dami mong sinabi Mameng. Hindi ko kailangan ng lalaking inspirasyon para makapagsulat ng libro ano. At tsaka nakakapagsulat ako kahit walang guwapo sa paligid ko! Hindi ka papansinin ‘nun dahil gaya ng sinabi mo kung gwapo siya ay sigurado akong babaero rin iyon! Marami kayong mag-aagawan.” nangalumbaba siya. “Teka, bakit ba inuubos natin ang oras sa bagong lipat na ‘yan. E ano kung guwapo siya?” kumilos siya para tumayo.

“E bakit ang dami mo ring sinabi? Hindi na nga ako nagsalita.” balik-tanong nito sa kanya.

Inirapan niya ito. Hindi naman siya galit dito. Sadyang ganoon na lamang sila dahil naging kapamilya na rin ang turing nila rito. Sa halip na sagutin ito ay inagaw niya ang sandok mula rito. “Tutulungan na nga kita diyan. Nagugutom na ako.” Nakasimangot niyang wika. 

Lumalabing ibinigay nito ang sandok sa kanya.

NAG-INGAY ang cellphone ni Dandreb sa kanyang bulsa. Kinuha niya iyon at akmang papatayin ang tawag pero napailing nalang siya. Sinagot kaagad niya ang aparato nang makita sa monitor ng screen na si Senyora Eleonor  ang tumatawag sa kanya – ang kanyang butihing ina.

“Hijo! Saang lupalop ka ba naroon ngayon at kahapon ka pa nawawala? Ni hindi mo----”

“Mom.” Putol niya sa iba pang sasabihin ng ina. “Nandito ako ngayon sa Nueva Ecija.” Pagpapaalam niya sa kinaroroonan.

“Nueva Ecija? Anong ginagawa mo riyan?” narinig niyang sinasabihan nito ang isa sa mga kasambahay nila sa Maynila.

“I’m on a vacation. I just want to unwind, that’s all.” Simpleng sagot niya. Tumanaw siya sa ibaba dahil nasa verandah siya sa ikalawang palabag ng bahay ng mga sandaling iyon. 

“Vacation? Bakit hindi ka nagsasabi? Kung hindi pa ako tumawag ay hindi ko pa malalaman na nandiyan ka. Saan ka nakatuloy ngayon? Danley Drew, ina mo pa rin ako. At hindi porke malaki ka na ay hindi mo na pinapakinggan ang mga sinasabi namin ng Papa mo.” Mahabang sentimiyento nito. 

Napabuntong-hininga siya nang mahimigan ang pagda-drama ng ina. Binuo na rin talaga nito ang pangalan niya. Ibig sabihin ay seryoso na ito sa pagda-drama nito. Masyado pa rin itong protective sa kanya kahit trenta na ang edad niya. Palibhasa ay nag-iisang anak ng mag-asawang Alejandro at Eleonor Villaruz kaya naman ganoon nalang kung ituring siya ng mga ito. 

Isang prinsipe ang turing sa kanya ng mga magulang. Lahat ay ibinibigay ng mga ito. Kahit na nang siya na ang mamahala sa kanilang kumpanya ay hindi pa rin siya pinapabayaan ng mga magulang. Gayunpama’y lumaki siyang may takot sa Diyos at hindi spoiled. Hindi kagaya ng iba riyan na lumaking may gintong kutsara sa bibig ay naging suwail na at kung ano-ano nang kabulastugang bagay ang ginagawa. Simula ng siya ang mamahala sa kanilang mga negosyo – chain of hotels and restaurants ang pag-aari ng kanilang pamilya – ay lalong lumago ang mga iyon. Kaya naman sa edad niyang trenta ay bilyonaryo na siya. Bilyonaryo at single. Isa lamang ang bahay-bakasyunang iyon sa mga nabili niyang bahay sa iba’t-ibang lupalop ng daigdig.

“I’m just taking a break, Mom. Maybe a week or couple. Huwag na kayong mag-alala. Ipapaalam ko naman sa inyo. Naunahan niyo lang ako.” Iyon ang totoo sabi niya sa sarili.

Narinig niyang pumalatak ito sa kabilang linya. “Sige pero mag-iingat ka anak diyan ha. At sana pagbalik mo dito sa Maynila ay may kasama ka na.”

“Kasama?” kumunot ang kanyang noo. Parang alam na niya ang ibig nitong tukuyin.

“Oo kasama. Girlfriend mo na magiging asawa mo. Aba’y hijo. Malapit ka nang mawala sa kalendaryo. Kailan mo ba kami bibigyan ng apo ng Papa mo? Gustong-gusto ko nang mag-alaga ng mga apo ko. Naiinggit na ako sa mga pinsan ---” dire-diretso ang bibig nito. Hindi iilang beses na ibinuyo siya nito sa mga babae pero palagi itong nabibigo.

Humalakhak siya na labas sa ilong dahilan para matigil ito sa pagsasalita. “Mama, wala pa nga akong girlfriend, apo na kaagad ang sinasabi niyo.”

“Aba! Iyon nga ang ibig kong sabihin. Maghanap ka na ng nobya mo at malay mo diyan mo na siya matagpuan. At siguraduhin mong sa kasalan ang punta ninyo para diretso na sa pagkaka-apo namin ng papa mo.”

Pumalatak siya. Sinasabi na nga ba niya. Patuloy pa rin sa pagsasalita ang kanyang ina pero nawala ang atensyon niya rito ng may mahagip ang kanyang mga mata.

 Natuon ang kanyang paningin sa isang babae na kalalabas lamang ng katapat niyang bahay. Tila lamig na lamig ito dahil naka-sweater pa. Sabagay ay bahagya nanamang kumukulimlim ang paligid. Inakala niyang magdidire-diretso na ang araw kanina pero heto at mukhang paulan nanaman.

Saglit niyang sinipat ang suot na relong pambisig. Pasado alas dose na pala. Hindi pa siya nanananghalian dahil nakatulog siya kanina pagkatapos niyang mag-ikot sa paligid. Naramdaman kasi niya ang antok ng makita ang malaking kama sa magiging kuwarto niya. May tatlong kuwarto ang bahay na iyon kasama ang master’s bedroom.

Ibinalik niya ang tingin sa babae. Nakita pa niya ang muntikan nitong pagkatalisod dahil hindi ito nakatingin sa dinaraanan. May kausap pa yata ito sa loob ng bahay. Napansin niya ang salamin nito sa mata. Hindi na siya magtataka pa dahil sa itsura nito ay mukha ngang malabo ang mga mata nito. Nakasunod ang tingin niya rito hanggang sa makalabas ito ng gate.

“Hijo, nandiyan ka pa ba?” untag sa kanya ng ina ng hindi na siya magsalita. Saka lang niya naalala na kausap pa pala niya ito.

“Yes mom! But I need to go. May gagawin pa ho ako. Tatawag nalang ulit ako sa inyo.” Umalis na siya sa verandah at mabilis na bumaba sa unang palapag ng bahay.

“Sige. Mag-iingat ka diyan, anak. At iyong bilin ko sa iyo, huwag mong kakalimutan. Balitaan mo ako. Huwag kang uuwi rito ng wala ka pang dalang mapapangasawa mo!” Pahabol pa nito.

Hindi na niya masyadong pinansin ang mga huling sinabi nito. “Yes, Mom. Bye!” Iiling-iling na ibinulsa niya ang cellphone at nagmamadaling lumabas ng bahay. 

Kailangan pa niyang mag-grocery dahil nang tingnan niya ang refrigerator kanina ay wala iyong laman. May nadaanan siyang may kalakihan ding grocery sa bayan kanina na hindi naman kalayuan. Sampung minuto lang ay naroroon na siya. Doon nalang siya pupunta. Kailangan niya ng supplies sa pagbabakasyon niyang iyon.