บทที่ 10 เส้นพาสต้า

“เป็นไงบ้างไปคุยกับเพื่อนคุณมาได้เรื่องอะไรบ้างไหม”

“ก็เยอะพอสมควร”

ทันทีที่แฟนมีตกลับมาที่บ้านขอบฟ้า เขาก็เจอกับพาสต้าที่นั่งรอเขาอยู่ในห้องนอนก่อนแล้ว

“คุณเคยบอกผมว่าพ่อกับแม่คุณเป็นหมอแล้วเขาทำการทดลองเก็บร่างของมนุษย์เอาไว้โดยที่ทำให้มันไม่เน่าเปื่อยใช่ไหม”

“ใช่ ถ้าผมจำไม่ผิดนะ เพราะบอกตามตรงความทรงจำในหัวของผมมันผุดขึ้นสลับกันไปมา ผมต้องปะติดปะต่อหลายๆ อย่างเข้าด้วยกันก็เลยพอรู้และก็จำได้แค่บางส่วนเท่านั้น”

พาสต้าพยายามนึกคิดเรื่องราวของเขาในช่วงที่ตัวเองมีชีวิตอยู่ แต่บางอย่างมันก็กลับตกหล่นสูญหายเหมือนมีใครบางคนเข้าไปลบความทรงจำในตอนนั้นออกไป

“คุณบอกคุณมีน้องชายกับพี่สาวด้วยถูกไหม”

“ใช่ครับ”

“แต่คุณจำชื่อกับหน้าเขาสองคนไม่ได้”

“ครับ ทำไมเหรอครับ”

“บางมีมันอาจจะเป็นผลมาจากตอนที่คุณมีชีวิตอยู่”

“คุณกำลังจะบอกอะไรผมกันแน่?”

แฟนมีตนั่งคิดทบทวนเรื่องที่พายุและน้ำหนาวเล่าให้เขาฟัง ประกอบกับเรื่องของพาสต้าที่เจ้าตัวพูดกับเขาเอาไว้ในวันแรกที่ได้เจอกันก่อนที่เขาจะลองเชื่อมโยงความน่าจะเป็นที่พอจะเกิดขึ้นได้ของทั้งสองคนเข้าด้วยกัน

“พ่อกับแม่คุณอาจจะให้คุณลองใช้ยาบางอย่างในการทดลองของพวกเขา ซึ่งผมว่ามันก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ความทรงจำของคุณมันขาดๆ หายๆ”

“เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นได้จริงหรือไง วิญญาณที่ความจำเสื่อมเนี้ยนะ”

“ก็ถ้าคุณยังมาปรากฎตัวให้ผมเห็นได้ เรื่องอื่นก็ดูไม่ได้น่าประหลาดใจหรอกครับ” แฟนมีตมองไปที่พาสต้าอีกครั้ง

“พ่อแม่ของพี่เพนเน่ก็เป็นหมอ พ่อแม่ของคุณก็เป็นหมอ ทั้งสองครอบครัวมีการทดลองเรื่องยาอายุวัฒนะเหมือนกัน ผมว่ายังไงคุณสองคนก็ต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คุณจะทำยังไงต่อไป”

“ผมก็จะรอวันที่พี่เพนเน่ปิดร้านเร็ว หลายคนเขื่อว่าเป็นวันที่เธอไปรับยา ผมจะตามเธอไปแล้วเราไปดูกันว่าเรื่องนี้มีความจริงมากน้อยแค่ไหน”

แฟนมีตดูภาพถ่ายเมื่อ 20 ปีที่แล้วของเพนเน่ซึ่งเขาขอให้พายุส่งมาให้ตอนก่อนที่จะแยกกันในร้านอาหาร

“พรุ่งนี้ผมจะกลับไปอยู่บ้าน”

“ก็ดีแล้วพลอยจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ผมจะไปถามแม่เรื่องของคุณ”

“ว่าไงนะ!”

“ผมไม่ได้ปักใจเชื่อเรื่องคุณเป็นพ่อผมหรอกนะ เพราะผมมั่นใจว่าไม่ใช่ แต่ผมคิดว่าแม่จะต้องรู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้าง ถึงยังไงอย่างหนึ่งที่ผมพอจะเชื่อได้คือคุณสองคนรู้จักกันมาก่อนจริงๆ ไม่ใช่ในฐานะศิลปินกับแฟนคลับแต่มันมากกว่านั้น”

พาสต้าสบตากับแฟนมีตเพื่อต้องการแน่ใจว่าสิ่งที่แฟนมีตคิดจะทำเขาตัดสินใจมันมาอย่างดีแล้ว

บางทีเรื่องของเขามันอาจจะเป็นสิ่งที่ตัวของพลอยไม่อยากพูดถึงมากที่สุดก็เป็นได้ ไม่อย่างนั้นมันจะมีเหตุผลอะไรที่พลอยต้องเลือกที่จะโกหกลูกของตัวเองมาตั้งหลายปี

“คุณแน่ใจนะ”

“ไม่มีอะไรที่ผมต้องลังเลอีกแล้ว ในเมื่อเรื่องมันมาขนาดนี้ คุณก็มีเรื่องที่กำลังตามหาความจริง ผมก็มีเรื่องที่ผมอยากรู้เหมือนกัน”

เมื่อเห็นว่าเขาคงไม่สามารถไปห้ามอะไรแฟนมีตได้ พาสต้าจึงทำได้แต่เงียบไป

‘ก๊อกๆๆ’

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมๆ กับร่างของพาสต้าที่ค่อยๆ เลือนหายไป

“ไอ้ฟ้ามีอะไรวะ”

“กูได้ยินเสียงเหมือนมึงคุยกับใคร น้าพลอยโทรมาเหรอ”

“เปล่า”

“อ้าว ถ้างั้นมึงคุยกับใคร”

ขอบฟ้าเดินเข้ามาในห้องนอน พลางกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง ทีวียังคงปิดเอาไว้แต่เขามั่นใจว่าตอนที่เดินผ่านมาเขาได้ยินเสียงของเพื่อนสนิทกำลังคุยอะไรสักอย่างกับใครบางคนอยู่แน่ๆ

“พี่ที่ทำงาน เขาโทรมาปรึกษาเรื่องงานนิดหน่อย มึงกลายเป็นพวกขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงอยากจะมารู้เรื่องกูเนี่ย”

“ก็ตั้งแต่ที่มึงหอบผ้ามาบ้านกู ตั้งคำถามแปลกๆ กับกูนั่นแหละ ถ้ามีอะไรก็ปรึกษากูได้ เข้าใจไหม”

ขอบฟ้าวางมือลงบนไหล่ของเพื่อนสนิทเบาๆ เขายังคงเป็นคนที่หวังดีต่อแฟนมีตมาเสมอตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันจนถึงตอนนี้

“แต่มึงมาก็ดีเหมือนกัน คือพรุ่งนี้กูจะกลับไปอยู่บ้านแล้วนะ กูเป็นห่วงแม่”

“เออก็ดี น้าพลอยเขารักมึงมากโกรธอะไรกันก็กลับไปปรับความเข้าใจกันดีกว่า ยังไงมึงก็มีกันอยู่สองคนแม่ลูก”

“สอนยิ่งกว่าแม่กูอีกนะมึง”

“กูแค่บอกครับ คืนนี้มึงก็พักผ่อนเถอะกูไม่กวนแล้ว”

ขอบฟ้าส่ายหัวอย่างเอือมระอากับนิสัยชอบต่อล้อต่อเถียงของเพื่อนสนิทก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปเพื่อให้แฟนมีตได้ใช้เวลาส่วนตัว

“เพื่อนคุณคนนี้ดีจังเลยเนอะ เขาดูเป็นห่วงคุณมาก”

คล้อยหลังขอบฟ้าไม่นาน พาสต้าก็ปรากฎตัว

“มันก็เป็นแบบนี้แหละ ผมถึงได้มีมันเป็นเพื่อนสนิทมาตั้งหลายปีนี่ไง”

“แล้วคุณว่าเขามองคุณเป็นแค่เพื่อนจริงหรือเปล่า”

“พูดอะไรของคุณ”

แฟนมีตขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าพาสต้ากำลังหมายความว่าอะไรกันแน่

การที่ขอบฟ้าเป็นห่วงและคอยช่วยเหลือเขามาตลอด มันดูแปลกประหลาดสำหรับคนเป็นเพื่อนกันตรงไหน หรือมีอะไรที่เขาเข้าใจผิดไปหรือเปล่า

“คุณไม่เคยมีแฟนเลยใช่ไหมตลอด25ปีที่ผ่านมา”

“ก็ไม่นะ ถามทำไม”

“แล้วคุณเคยชอบใครหรือเปล่า”

“นี่มันเกี่ยวกับเรื่องไอ้ฟ้าที่เราคุยกันตรงไหน”

ยิ่งบทสนทนามากขึ้นเท่าไร ความสงสัยก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

“ผมว่าก็เกี่ยวนะ สรุปว่าคุณเคยชอบใครมาก่อนหรือเปล่าครับแฟนมีต”

พาสต้าขยับเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าแฟนมีต

“ไม่เคย ผมไม่ค่อยมีเวลาไปสนใจเรื่องพวกนั้นเท่าไหร่ ตอนเรียนก็เรียนหนัก วันๆ ผมก็คิดแค่เรื่องเรียนกับเรื่องแม่เท่านั้นแหละ”

“งั้นผมก็ไม่แปลกใจ”

“อะไรของคุณ ยิ่งฟังผมก็ยิ่งงง”

“ก็เพราะคุณไม่เคยมีความรัก คุณถึงไม่รู้ว่าคนเราเขามีวิธีแสดงออกทางความรู้สึกต่างกัน ทั้งในฐานะครอบครัว เพื่อน แล้วก็คนรัก”

พาสต้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้จนแฟนมีตต้องก้าวถอยหลังหนี

เพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สัมผัสถึงร่างของพาสต้าเหมือนกับคนทั่วไป แต่มันก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้อยู่ดี กับการที่ต้องมาใกล้ชิดกันแบบนี้

“ทำไมคุณหน้าแดง”

“ก็อากาศมันร้อน”

“แต่แอร์มันเปิดอยู่นะ”

พาสต้าชี้ไปที่แสงไฟขีเขียวบนเครื่องปรับอากาศพร้อมตัวเลขที่ระบุอุณหภูมิภายในห้องเอาไว้อย่างชัดเจน

“วุ่นวายจริงคุณเนี่ย แล้ววันนี้หายไปไหนมาทั้งวัน ตอนผมไปคุยกับพายุน้ำหนาวที่ร้านอาหารก็ไม่ยอมตามไป”

แฟนมีตตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้ว่าต่อให้เขาพูดอะไรไป มันก็ดูไม่มีน้ำหนักที่จะทำให้พาสต้าเชื่อได้เลย หนทางแก้ไขที่ดีที่สุดก็คงไม่พ้นคุยเรื่องสำคัญกว่าเพื่อให้พาสต้าละความสนใจในเรื่องเดิมทิ้งไป

“ผมก็ไปตามหาเบาะแสบางอย่างมาเหมือนกัน”

“แล้วได้อะไรมาบ้างไหม”

“ก็นิดหน่อยแต่ไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์หรือเปล่า”

“จะเรื่องไหนมันก็มีทั้งนั้นแหละสำหรับตอนนี้ คุณว่ามาเลย”

พาสต้าทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แฟนมีต สายตาหันมองไปที่โน๊ตบุ๊คที่วางเอาไว้บนหัวนอน

แฟนมีตรู้ได้ทันทีว่าพาสต้าต้องการให้เขาหยิบมันมาเพื่อใช้เปิดหาข้อมูลอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้รับ

“เฟลเล่ ”

“คืออะไร”

“ชื่อคน เมื่อตอนบ่ายที่ผมนั่งคิดอะไรอยู่เพลินๆ มันก็มีชื่อของคนนี้แล่นเข้ามาในหัว ผมคิดว่าเขาคือน้องชายของผม”

“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น”

ปากก็พูดคุยกับพาสต้าไป ส่วนปลายนิ้วก็พยายามสะกดชื่อผู้ต้องสงสัยลงไปในช่องค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต

“คุณรู้ไหมว่าเฟลเล่แปลว่าอะไร”

“ไม่รู้ รู้แค่ว่าชื่อแปลกดี”

“คุณรู้จักเส้นพาเฟลเล่ไหม”

“ก็เส้นหยักๆ หน้าตาแปลกๆ เหมือนโบว์ผูกผมใช่ไหม เนี่ยหน้าตาแบบนี้”

แฟนมีตหันหน้าจอโน๊ตบุ๊คให้พาสต้าดูภาพของเส้นพาเฟลเล่ที่เขาพูดถึง

“ใช่ และมันเป็นหนึ่งในเส้นตระกูลพาสต้า”

“นี่คุณกำลังจะบอกว่าเพราะเขาชื่อนี้เลยคิดว่าเขาน่าจะเป็นน้องชายคุณงั้นเหรอ”

“แล้วมันจะมีคนสักกี่คนที่จะตั้งชื่อแปลกๆ ให้ลูกตัวเองโดยที่ไม่มีที่ไปที่มา” พาสต้ายืนยันอย่างหนักแน่น

ถึงแม้ความทรงจำของเขามันจะไม่ได้ชัดเจนพอที่จะเอามาเป็นคำตอบ แต่เขากลับมีความมั่นใจบางอย่างว่าลางสังหรณ์ของเขามันถูกต้อง

“ถ้างั้นพี่เพนเน่เขาก็คงจะเป็นพี่สาวคุณแล้วแหละเพราะชื่อเขาก็เป็นชื่อของเส้นในตระกูลพาสต้าด้วยเหมือนกัน...เดี๋ยวนะ”

เพราะพูดออกไปโดยไม่ทันคิด แต่กลับกลายเป็นว่าจุดเชื่อมโยงนั่นมันดันสะกิดใจแฟนมีตขึ้นมา

“ครอบครัวผมทั้งพ่อและแม่เป็นหมอ”

“พี่เพนเน่ก็มีคนบอกว่าพ่อกับแม่ของพี่เขาเป็นหมอเหมือนกัน”

“พ่อกับแม่ผมทำการทดลองบางอย่างเกี่ยวกับยาอายุวัฒนะและการปลูกถ่ายเซลล์ในร่างกายของมนุษย์ไม่ให้ร่างที่ตายไปแล้วเน่าเปื่อย”

“พี่เพนเน่ก็มีข่าวลือเรื่องครอบครัวทำยาอายุวัฒนะเหมือนกัน”

เค้าโครงของเรื่องราวกำลังเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างช้าๆ

“หรือจริงๆ แล้วครอบครัวคุณไม่ใช่แค่คนสองคนที่ร่วมมือกันในโครงการนี้”

“เพราะงี้ผมถึงรู้สึกคุ้นหน้าคุณเพนเน่หรอครับ”

“ถ้าข้อสันนิษฐานนี้เป็นความจริง ผมว่าเราอาจจะได้รู้เรื่องราวความลับอีกหลายอย่างของครอบครัวคุณแน่ๆ และคงไม่ใช่แค่เราต้องหาคำตอบว่าเขาเอาร่างคุณไปซ่อนไว้ที่ไหน”

แฟนมีตลองกดหาข้อมูลจากชื่อของสามพี่น้องดูอีกครั้ง เขาเชื่อว่าความลับมันคงไม่สามารถที่จะปกปิดเอาไว้ได้มิด มันต้องมีสักทางที่เขาน่าจะพอได้เรื่องอะไรเพิ่มเติมมาบ้าง

“คนนี้หรือเปล่าที่ชื่อเฟลเล่” และดูเหมือนว่าคำขอของแฟนมีตจะเป็นความจริงขึ้นมาเมื่อเว็บไซต์ข่าวที่ถูกปิดตัวไปเมื่อหลายปีก่อน ยังไม่ได้ลบข้อมูลที่เคยลงเอาไว้ออกไปทั้งหมด

“หายสาบสูญไปตั้งแต่เมื่อสามสิบปีก่อน และก็ยังไม่มีใครพบตัว แปลว่าเขาต้องหายไปก่อนที่คุณจะเสียชีวิตอีกนะ คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” พาสต้าส่ายหน้า

“แต่คุณมั่นใจใช่ไหมว่าผู้ชายคนนี้คือเฟลเล่จริงๆ”

“ตอนที่ผมนึกถึงเขาผมก็ไม่เห็นหรอกนะว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้มันเหมือนตอนที่ผมได้เจอคุณเพนเน่ครั้งแรกเลย”

พาสต้าจ้องมองใบหน้าของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในชุดของนักเรียนมัธยมเอกชนชื่อดัง ใบหน้าเรียบเฉย แววตาโศกเศร้าดูไม่สมกับเด็กที่กำลังอยู่ในวัยนั้นเลยสักนิด

ถ้าเพนเน่ เฟลเล่และพาสต้า เป็นพี่น้องกันจริงๆ แฟนมีตเองก็อยากจะรู้ว่าครอบครัวพาสต้าทำอะไรกับลูกๆ ทั้งสามคนของพวกเขากันแน่

:

- TBC -

#hgdคุณผีที่รัก