บทที่ 11 โรงเรียนเก่าเฟลเล่

“มีต กลับมาแล้วเหรอลูก”

“ครับแม่ แล้วน้ากิ่งไปไหนเหรอครับ”

ทันทีที่ได้ยินเสียงรถของลูกชายเลี้ยวมาจอดในตัวบ้าน พลอยก็รีบวางมือจากงานบ้านทุกอย่างแล้วออกมาเจอหน้าลูกชายของเธอทันที

“มีตไม่โกรธแม่แล้วใช่ไหมลูก แม่ขอโทษที่แม่โกหกมีตเรื่องพาสต้า แต่แม่ยืนยันได้นะลูกว่าแม่กับพาส..”

“พอก่อนนะครับแม่ ผมยังไม่อยากคุยอะไรเรื่องนี้ ผมเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ขอตัวไปพักก่อน”

“ได้เลยลูก ไปอาบน้ำอาบท่านอนพักนะ แล้วเดี่ยวแม่กับน้ากิ่งทำมื้อเย็นเสร็จจะขึ้นไปเรียก”

“ขอบคุณครับ”

พลอยไม่อยากซักไซ้อะไรลูกชายของเธอมาก

แค่ช่วงที่เขาไม่อยู่เธอเองก็เป็นห่วงจนไม่เป็นอันกินอันนอน และการที่แฟนมีตยอมกลับมาบ้านสำหรับเธอ มันคือสิ่งที่สำคัญที่สุดแล้ว

ส่วนเรื่องอื่นๆ เธอเองก็ไม่อยากพูดถึงด้วยเช่นกัน ถ้าหากมันไม่จำเป็น

“พาสต้าอยู่หรือเปล่า”

“อยู่ครับ” พาสต้าปรากฏตัวขึ้นที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของแฟนมีต

“พรุ่งนี้ผมจะไปที่โรงเรียนมัธยมของเฟลเล่ คุณจะไปกับผมไหม”

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าโรงเรียนมันอยู่ที่ไหน”

“ก็จากตราบนชุดนักเรียนของเขานั่นแหละมันเคยเป็นโรงเรียนชายล้วนแล้วก็อยู่ไม่ได้ไกลจากที่ทำงานผมเท่าไหร่”

“แล้วคุณจะไปทำอะไร”

“อย่างน้อยๆ โรงเรียนก็ต้องมีข้อมูลของนักเรียนของเขาอยู่ทั้งนั้น ผมว่าเราคงจะได้อะไรมาเพิ่มเติมบ้างแน่ๆ” แฟนมีตบอกอย่างมั่นใจ

เขาให้เพื่อนที่เป็นอาจารย์ช่วยสืบหาข้อมูลของโรงเรียนจากชุดที่เฟลเล่ใส่ จนรู้ว่าโรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนชายล้วนที่มีชื่อเสียงของกรุงเทพ

แต่ตอนนี้ปรับเปลี่ยนระบบมาเป็นแบบสหศึกษาพร้อมกับเปลี่ยนชื่อโรงเรียนไปด้วยเขาถึงไม่พบข้อมูลในตอนแรก

โชคดีว่าเพื่อนของแฟนมีตพอจะมีข้อมูลอยู่บ้าง สุดท้ายจึงตามจนเจอว่าปัจจุบันโรงเรียนแห่งนั้นมีชื่อว่าอะไรและตั้งอยู่ที่ไหน

“งั้นผมไปด้วยครับ”

วันรุ่งขึ้น

แฟนมีตออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าเพื่อเข้าไปที่โรงเรียนตามข้อมูลที่ได้รับจากเพื่อนมา

โรงเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาขนาดใหญ่ซึ่งอันที่จริงแล้วเขาเองก็เคยขับรถผ่านอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับมันเลย

“สวัสดีครับผมมาขอพบอาจารย์นวลที่นัดกันเอาไว้เมื่อวาน”

“อ๋อคุณแฟนมีตเพื่อนของอาจารย์แดนไทใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ ยังไงผมรบกวนด้วยนะครับ”

“เชิญทางนี้เลยค่ะอาจารย์นวลรออยู่ที่ห้อง”

เจ้าหน้าที่หน้าประตูโรงเรียนเดินนำแฟนมีตขึ้นไปยังชั้นสองของอาคารที่ตั้งอยู่ด้านหลัง

พื้นที่โดยรอบของอาคารนี้ไม่มีนักเรียนอยู่เลย ห้องส่วนใหญ่คล้ายพวกห้องปฏิบัติการอื่นๆ มากกว่า บรรยากาศจึงดูเงียบสงบ ไม่วุ่นวายเหมือนอาคารอื่นๆ ที่เขาเดินผ่านมา

“อาจารย์รออยู่ด้านใน เชิญตามสบายนะคะ”

“ขอบคุณมากครับ”

แฟนมีตเปิดประตูเข้าไป ซึ่งภายในห้องตอนนี้นอกจากอาจารย์นวลคนที่เขามาขอเข้าพบจะนั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว พาสต้าเองก็อยู่ในห้องนั้นเช่นเดียวกัน

“สวัสดีค่ะคุณแฟนมีต”

“สวัสดีครับอาจารย์ มาขอรวบกวนหน่อยนะครับ”

“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ จริงๆ ดิฉันกันอาจารย์แดนไทก็เป็นเพื่อนที่เรียนครูมาด้วยกัน” อาจารย์นวลตอบอย่างสุภาพ

“ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตเข้าเรื่องเลยนะครับ พอดีผมอยากจะหาประวัติศิษย์เก่าของโรงเรียนนี้สักหน่อย”

“ใครเหรอคะ”

“คือเขาเป็นนักเรียนของที่นี่ตั้งแต่สมัยที่โรงเรียนยังขึ้นเป็นชายล้วนอยู่เลยครับ น่าจะหลายสิบปีแล้วเหมือนกัน”

แฟนมีตยื่นโทรศัพท์มือถือที่บันทึกภาพถ่ายของเฟลเล่เอาไว้ ก่อนที่จะส่งมันไปให้กับอาจารย์นวล

“นานมากเลยนะคะ จริงๆ ฐานข้อมูลของโรงเรียนในระบบเก็บเอาไว้เต็มที่ก็ไม่เกินสิบห้าปี”

“จริงเหรอครับ แบบนี้ก็คงไม่มีข้อมูลของนักเรียนคนนี้แล้วใช่ไหมครับ”

“ถ้าในระบบก็คงจะเป็นแบบนั้นค่ะ แต่โรงเรียนจะมีการทำหนังสือรุ่นของแต่ละปีเป็นที่ระลึกให้กับนักเรียนในวันจบการศึกษา และหนังสือพวกนั้นก็จะเก็บเอาไว้ที่ห้องสมุดของโรงเรียนเพื่อให้รุ่นใหม่ๆ ได้มาเปิดดูกันค่ะ”

ดูเหมือนว่าแฟนมีตจะเริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว

“คุณแฟนมีตลองไปดูที่ห้องสมุดของโรงเรียนนะคะ น่าจะพอได้อะไรจากหนังสือรุ่นบ้าง”

“ขอบคุณอาจารย์นวลมากนะครับ”

“ยินดีค่ะ”

แฟนมีตออกมาจากห้องพักของอาจารย์นวลแล้วเดินไปอีกฝั่งตามป้ายบอกเส้นทางของอาคารห้องสมุดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกันสักเท่าไหร่

“ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าพวกหนังสือรุ่นเก่าๆ ของโรงเรียนอยู่ตรงไหนเหรอครับ” แฟนมีตเดินไปถามข้อมูลกับบรรณารักษ์

“ด้านในสุดค่ะ หมวดประวัติศาสตร์โรงเรียน”

“ขอบคุณครับ”

แฟนมีตไม่รอช้ารีบเดินไปยังจุดที่บรรณารักษ์บอกในทันที

“แล้วปีที่เฟลเล่จบมันปีไหนกันวะเนี่ยย”

“ถ้าในข่าวที่เราอ่านเขาหายตัวไปประมาณ 30 ปีก่อน ผมถูกยิงเมื่อตอนพ.ศ.25×× บวกลบกลับไปก่อนหน้านั้น 4-5 ปี ก็น่าจะช่วงประมาณ 25×× ถึง 25×× นะ”

พาสต้าช่วยแฟนมีตวิเคราะจนคิดว่าน่าจะเป็นปีที่ใกล้เคียงที่สุด ก่อนที่แฟนมีตจะกวาดสายตาหาหนังสือรุ่นตรงหน้า และได้มันออกมาถึงสามเล่มด้วยกัน

“เป็นชุดเดียวกับที่เฟลเล่ใส่จริงๆ ด้วย”

แฟนมีตไล่เรียงสายตาดูใบหน้าของเด็กนักเรียนที่ปรากฎอยู่ในหนังสืออย่างละเอียดเพราะเขาไม่อยากรีบร้อนจนเผลอมองข้ามอะไรไป

“ปีๆ หนึ่งมีนักเรียนจบการศึกษารวมปีละยี่สิบห้อง ห้องหนึ่งมีนักเรียนไม่ต่ำกว่าสี่สิบคน ผมคงได้นั่งดูจนตาแฉะแน่ๆ คุณเองก็ช่วยมองหาด้วยนะพาสต้าจะได้ไม่พลาด”

“ครับ ผมช่วยดูอยู่”

พาสต้ามายืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของแฟนมีต เขาเองก็กำลังทำในสิ่งที่เขาคิดว่าพอจะช่วยแฟนมีตได้เช่นกัน

“นั่นไง เฟลเล่..ห้องสาม” พาสต้าชี้ไปที่รูปนักเรียนคนหนึ่งอย่างตื่นเต้น

“จริงด้วย เก่งมากเลยพาสต้า นายภวินนิตา เพียงสิงขร ชื่อเล่นเฟลเล่ เป็นบุตรชายคนเล็กของนางเรนิสา และนายภานุ นักเรียนดีเด่นประจำปี”

แฟนมีตไล่อ่านข้อมูลส่วนตัวที่ระบุไว้ที่หน้าหนังสือรุ่น

“ชื่อนั่นเป็นชื่อพ่อกับแม่ของผมเหรอ”

“ก็ถ้าเฟลเล่คือน้องชายคุณ เรนิสากับภานุก็คงจะเป็นพ่อกับแม่ของคุณด้วยเหมือนกัน เดี๋ยวผมถ่ายรูปพวกนี้เก็บเอาไว้ก่อนแล้วเราค่อยกลับบ้านไปปรึกษากันอีกทีว่าควรจะทำยังไง”

แฟนมีตเก็บรวบรวมทุกอย่างเท่าที่พอจะหาได้ในเวลานี้ ก่อนจะตรงกลับมาที่บ้านของเขา

“มีตไปไหนมาเหรอลูก แม่เห็นลูกขับรถออกไปแต่เช้า”

“ไปทำธุระมานิดหน่อย แม่ครับผมมีเรื่องจะถาม”

“เรื่องอะไร”

“แม่รู้จักคนที่ชื่อเรนิสากับภานุไหมครับ”

พลอยยืนนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะก้มหน้าหลบสายตาของลูกชาย

“แม่ห้ามปิดบังอะไรผมอีกนะครับ ผมขอร้อง”

“แม่ไม่ได้จะปิดบัง แม่ก็แค่สงสัยว่าทำไมมีตถึงอยากรู้เรื่องอะไรพวกนี้นัก”

“แม่พูดแบบนี้แปลว่าแม่รู้ใช่ไหมครับว่าเขาสองคนคือใคร”

พลอยเดินนำลูกชายไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น

“เขาเป็นพ่อกับแม่ของพาสต้า”

“แล้วตอนนี้เขาสองคนอยู่ที่ไหนครับ แม่พอจะรู้จักบ้านของพวกเขาไหม”

“มีตใจเย็นๆ แล้วฟังแม่ก่อนนะ คือแม่รู้จักพวกเขาแค่ในฐานะที่เขาเป็นพ่อกับแม่ของพาสต้าเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นแม่ไม่รู้เลย ทั้งสองคนค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว ขนาดงานโรงเรียนที่พาสต้าได้รางวัล ก็ยังไม่เคยเห็นเขาสองคนมาให้กำลังใจลูกชายของเขาเลย”

“แล้วแม่เคยได้ยินเรื่องที่คนเขาลือกันว่าคุณเรนิสากับคุณภานุ แอบทำการทดลองยาอายุวัฒนะบ้างหรือเปล่าครับ”

แฟนมีตตัดสินใจถามลอยออกไปตามตรง ตอนนี้มันคงหมดเวลาที่จะมาอ้ำอึ้ง ปั้นหน้าพูดเรื่องโกหกใส่กันอีกแล้ว

“แม่ก็เคยได้ยินพาสต้าเขาพูดถึงนะ”

“เขาพูดว่าอะไรบ้างเหรอครับ”

“เขาบอกว่าพ่อกับแม่ของเขาแอบทำการทดลองโดยเอายาที่ทำให้เขากับคนในบ้านกิน”

ทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบแม้แต่พาสต้าที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แล้วพาสต้าเขาก็ยอมกินเหรอคับ”

“ไม่นะ พาสต้าหนีออกมาจากบ้านนั้น เพราะช่วงนั้นเขาเองก็เริ่มมีชื่อเสียงแต่ก็มาเกิดเรื่องโดนยิงเสียชีวิตก่อน”

“มีเรื่องอะไรของพาสต้าที่แม่รู้อีกไหมครับ”

บางทีข้อมูลที่ดีที่สุดก็อาจจะมาจากคนใกล้ตัวของเขาคนนี้ก็เป็นได้

“ก็ทั่วไปนะ พาสต้าเขาก็ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องที่บ้านของเขาเท่าไหร่”

“ตอนนั้นแม่สนิทกับพาสต้ามากไหมครับ”

“ก็ถือว่าสนิทนะ เรียนมัธยมมาด้วยกันจนจบมหาวิทยาลัยเลยล่ะ ก็ก่อนที่เขาจะไปเป็นนักแสดงแล้วก็กลายมาเป็นนักร้องดัง”

“แล้วแม่รู้จักพี่น้องของเขาบ้างไหมครับผมได้ยินมาว่าเขามีพี่สาวกับน้องชายแต่ผมลองหาข้อมูลจากในอินเตอร์เน็ตดูก็ไม่เห็นเจออะไรเลยนอกจากข่าวเหตุการณ์ในคืนวันงานคอนเสิร์ตของเขา”

แฟนมีตพยายามใช้คำที่ดูจะไม่เป็นการทำร้ายจิตใจของพาสต้า เพราะเขารู้ว่าคงไม่มีใครอยากจะมายืนฟังเรื่องราวของตัวเองโดยที่ถูกพูดว่าเป็นบุคคลที่เสียชีวิตไปแล้วแน่ๆ

“พี่สาวของพาสต้าเหรอ รู้สึกว่าจะชื่อเพนเน่นะ เป็นหมอ ส่วนน้องชายพาสต้าเคยบอกว่าน้องเขาหนีออกจากบ้านไปเพราะทนที่บ้านกดดันเรื่องเรียนไม่ไหว”

“เฟลเล่หรือเปล่าครับน้องชายของเขา”

“ใช่นะ ชื่อบ้านนี้เขาเรียกยากแต่แม่คิดว่าน่าจะใช่” พลอยนั่งคิดทบทวนเรื่องราวเพื่อนเก่าในอดีตของเธอช้าๆ

เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ลูกชายของเธอถึงสนใจเรื่องของพาสต้าขึ้นมา

“มีตบอกแม่ได้ไหมว่าอยากรู้เรื่องพวกนี้ไปทำไม”

“ผมก็แค่สงสัยครับ ว่าพาสต้าเขาเป็นใครกันแน่ อีกอย่างพอไปหาเรื่องของเขาในอินเตอร์เน็ตแล้วไม่เจออะไรมันก็ยิ่งน่าแปลก นักร้องที่ดังขนาดนั้นแต่ไม่มีเรื่องอะไรของเขาเลย”

“มีตไม่ได้กำลังจะตามหาเรื่องเขากับแม่ใช่ไหมลูก” พลอยถามลูกชายของเธอไปตามตรง

เธอไม่อยากให้เรื่องนี้มันมาค้างคาจนกลายเป็นรอยร้าวระหว่างเธอกับลูกชาย

“ผมเชื่อแม่ครับว่าเขาไม่ได้เป็นพ่อของผม แต่ผมก็ยังมีเรื่องอื่นเกี่ยวกับเขาที่ผมเองอยากจะรู้เหมือนกัน”

พาสต้าไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว นับตั้งแต่วินาทีที่พลอยถามแฟนมีตเกี่ยวกับเรื่องพ่อของเขา

“แม่ไม่เคยอยากโกหกอะไรมีตเลยนะ ส่วนเรื่องที่แม่บอกว่าแม่เป็นแฟนคลับพาสต้าแม่ก็ไม่ได้โกหก แค่สถานะเบื้องหลังของเราที่เป็นเพื่อนสนิทกัน มันก็คือส่วนหนึ่งด้วยเหมือนกัน”

“ช่างมันเถอะครับ ผมขอตัวขึ้นไปทำงานสักหน่อยนะครับ”

พลอยมองตามหลังลูกชายที่เดินกลับขึ้นไปชั้นบน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า เรื่องที่เธอกับแฟนมีตคุยกัน มีบุคคลอื่นที่แอบยืนฟังอยู่ตั้งแต่ต้นจบจน

:

- TBC -

#hgdคุณผีที่รัก