Chapter 01
Safara POV Mula noong pa ay palagi kong tinatanong ang aking ina kung sino ang aking ama, kung bakit ako pinasuot ako ng makapal na salamin pero wala naman grado. Ang tinging sagot lamang niya sa akin ay 'patawad anak, pero kailangan mong itago ang iyong tunay na mukha para sa kinabukasan mo ito,' kaya wala akong magawa kundi sinunod ko na lamang ang sinabi ng aking ina. Hanggang ngayon ay naging college na ako at nakasanayan ko na ding magsuot ng ganito kaya baliwala na lamang sa akin ang mga pangungutyang nila sa akin lalo na ang mga ka-klase ko noon elementary at high school. Laking pagsasalamat ko sa Panginoon dahil may katulad sa pamilyang ng Alcantara ang may busilak na puso. Kahit na mayaman sila ay doon ko lang masabi na, "hindi lahat na mayayaman ay masama, mapag-mataas at mata-pobreng tao," kaya lagi kong iniisip ka kailang masuklian ko ang kanilang pagbigay sa akin ng schoolarship pamamagitan ng pag-aaral mabuti. Nagsimula akong magtrabaho dito noong high school pa lamang ako, at sila rin ang naging dahilan kung bakit natupad ang pangarap kong makapag-aral. Scholar nila ako. Ngunit kung gaano kabait ang pamilya Altacara, kabaliktaran naman ang mundong aking ginagalawan sa eskuwelahan. Unang araw ko bilang isang first-year college student sa kursong Business Administration at isang transfe . Dala ang simpleng bag, naglalakad ako papunta sa aking locker nang maramdaman ko ang mga mapanghusgang tingin ng ilang estudyante. Tulad ng dati, nakasuot ako ng makapal na salamin at wig upang maitago ko ang aking pagkilanlan hanggang biglang may sumigaw sa akin sabay bato ng kamatis. "Hoy, pulubi!" sigaw ng isa sa kanila, sabay hagis ng kamatis na tumama sa damit ko. "Ang baho mo! Hindi ka bagay dito!" sabay-sabay silang nagtawanan. Napayuko na lang ako, sinubukang hindi pansinin ang sakit ng kanilang mga salita. Alam kong kailangan kong magtiis. Sayang ang scholarship kung susuko ako. Ngunit bago pa ako makalayo, may pumatid sa akin, dahilan para matumba ako at masugatan ang tuhod. Halos lumambot ang tuhod ko sa sakit, pero tumayo ako agad. Habang papunta ako sa locker room, narinig ko ang isang pamilyar na boses. "Safara! Anong nangyari sa’yo?" tanong ni Mae, ang panganay na anak ng amo ko. Kasama niya ang kapatid niyang si Leah, parehong nakatingin sa akin nang may pag-aalala. "Wala po, nadapa lang po ako," sagot ko, pilit na ngumiti. "Hindi mo kami maloloko. Sino ang gumawa nito?" seryosong tanong ni Leah, na halatang mas taray kumpara kay Mae. "Okay lang po, Ate. Ayoko pong makagulo. Ayoko rin pong madamay kayo," sagot ko habang pilit na itinatago ang sugat sa tuhod ko. "Ang bait mo talaga, pero hindi namin hahayaan na ganyanin ka," sabi ni Mae. Hinila nila ako papunta sa ladies' room at binigyan ng damit mula sa locker ni Mae. Habang nagpapalit ako, hindi ko maiwasang mapansin ang sinabi ni Leah, "Alam mo, ang ganda mo kaya. Kung hindi mo lang tinatago iyan, daig mo pa ang artista," wika nito. Napangiti ako. Kahit paano, naramdaman kong hindi ako nag-iisa. Pagkatapos magbihis, hinatid nila ako sa classroom ko. Pero bago kami makarating, naramdaman ko ang mga tingin ng ilang grupo ng kalalakihan sa hallway. Hindi ko sila pinansin, pero ramdam ko ang pag-usisa nila sa akin. "Hi, Prof. Good morning!" bati ni Leah at Mae sa professor ko. "Good morning, Ms. Altacara. Ano'ng sadya ninyo?" tanong ni Professor Miranda. "Hinatid lang po namin si Safara. Hindi po namin siya kadugo, pero itinuturing na naming bunso," paliwanag ni Leah habang nakangiti. "Gano’n ba? Oh siya, Safara Gomez, umupo ka na doon sa ikaapat na upuan. Mr. Rosales, pakitabi si Miss Gomez," sabi nito sa akin. Pagtingin ko sa tinutukoy ni Professor, napatigil ako. Nakita ko ang isang lalaking seryosong nagbabasa ng libro. Ang itsura niya ay parang modelo sa isang magazine—matangkad, maputi, at matalim ang mga mata. Nang magtama ang mga mata namin, tila tumigil ang oras. "Salamat po sa paghatid, Ate Mae, Ate Leah," sabi ko bago tuluyang umupo. "Basta tandaan mo, Safara. Hindi ka nag-iisa. Nandito lang kami," sabi ni Mae, sabay ngiti. Nang umupo ako sa tabi ng lalaking tinawag na Mr. Rosales, naramdaman ko agad ang tensyon. Hindi niya ako pinansin, pero alam kong naririnig niya ang mga bulong ng mga kaklase namin. "Siya ang scholar ng Altacara? Mukhang wala naman siyang karapat-dapat dito," bulong ng isang estudyante. Hindi ko na lang sila pinansin. Sa kabila ng lahat, alam kong kailangang magpakatatag ako. Hindi ko hahayaang masira ang mga pangarap ko.Chapter 02Vince POVPagpasok ko sa campus, agad kong napansin ang grupo ng mga estudyanteng nagkakagulo sa hallway. Isa na namang eksena ng pambu-bully ang nagaganap, pero hindi na ako nagulat. Sanay na ako sa ganitong tagpo sa paaralang ito. Napansin ko si Alfred, isa sa mga kaibigan ko, na paparating."Tol, ang tagal mo," sabi niya habang inilalapit ang mukha para bumulong. "May bagong biktima na naman ‘yung grupo nila Sabrina.""At ano naman ang bago ro’n?" sagot ko nang walang interes."Eh, nerd kasi, tol. Tsaka transferee pa. Alam mo naman dito, parang pusa ‘yang mga ‘yan—mahilig mangalabit ng bago.""Tsk… Wala akong paki," sagot ko habang naglalakad kami papunta sa classroom.Pagdating namin sa classroom, umupo agad ako sa paborito kong spot sa ikaapat na upuan. Habang wala pa si Prof, nilabas ko ang cellphone ko at nagsimula nang maglaro ng Mobile Legends. Nasa kalagitnaan ako ng laro nang mapansin kong dumating na pala si Prof kasama ang kambal na sina Mae at Leah.Napangiti
Kabanata 03 Safara POV Tahimik akong naupo sa upuan na itinuro ng professor, hawak ang aking notebook, at pilit na iniiwasan ang anumang mata na nakatuon sa akin. Ang katabi ko, si Vince Rosales, ay halatang hindi natuwa na may bagong upong inilapit sa kanya. Malinaw iyon sa kanyang ekspresyon—malamig, matalim, at puno ng yabang. Mukha siyang palaging nasa sentro ng atensyon, kaya siguro hindi niya ikinatuwa na may kasamang bagong mukha. Habang nagsisimula ang discussion, iniwasan kong magpakita ng anumang emosyon. Pinilit kong mag-focus sa lecture tungkol sa Economics, na talagang kinagigiliwan ko. Sa kabila ng lahat ng bulung-bulungan at mga mapanghusgang tingin, determinado akong makapasa. “Miss Gomez,” tawag ng professor, na ikinagulat ko. “Siguraduhin mong matutulungan mo si Mr. Rosales sa mga discussions kung kinakailangan. Mukhang mahina siya sa mga nakaraang exams, lalo na ngayon!" sabi niya sa akin. Napatingin ako kay Vince, na tila napikon sa sinabi ng professor. “Hind
Chapter 04 Vince POVKINABUKASANAng buong court ay puno ng ingay mula sa basketball practice—mga sapatos na sumisigid sa sahig, bola na pumapalo sa sahig, at mga sigaw ng plays mula sa teammates ko. Pero parang wala akong naririnig. Paulit-ulit na naglalaro sa isip ko ang pustahan ng mga kaibigan ko.“Ligawan mo si nerd,” sabi ni Jonathan, na parang napaka-dali lang nito. Tunog kalokohan, pero alam kong hindi sila nagbibiro.“Ang tahimik mo, Vince. Ano, takot ka bang matalo?” biro ni Alfred, habang nagdidribol ng bola, nakangiti nang mapang-asar.Inagaw ko ang bola mula sa kanya at mabilis na nag-shoot. "Hindi ako natatalo. Alam niyo dapat ‘yan," kumpyansa kong sabi sa kanila. “Yabang!” Kent tumawa nang malakas. “Tingnan natin kung papatulan ka ng nerd. Mukha siyang hindi madaling mapalapit," wika nito. “Mas maganda kung gano’n,” sagot ko, kunwaring kalmado. Pero sa totoo lang, alam kong hindi magiging madali ang pustahan na ito. Si Safara ay malayo sa mga tulad nina Sabrina na ha
Chapter 05Ang mga sumunod na araw ay naging... interesante. Si Safara ay ibang-iba sa lahat ng babaeng sinubukan kong pasayahin o kausapin noon. Hindi siya tinatablan ng mga karaniwang charm—ang pasimpleng ngiti, mga boladas, o kahit ang mga alok kong tulong. Kadalasang sinasagot niya ako ng maikli, o hindi ako pinapansin.Pero hindi ako aatras. May pustahan akong kailangang mapanalunan.Lunch break noon nang makita ko siyang nakaupo sa ilalim ng puno malapit sa campus garden. Tahimik siyang kumakain ng baon niya, nakalagay sa isang maliit na lalagyan. Walang kasama, walang gulo—siya lang at ang pagkain niya.“Hey,” bati ko, sabay upo sa tabi niya.Napatingin siya, halatang nagulat. “Anong ginagawa mo dito?”“Lunch,” sagot ko, itinaas ang sandwich na nakuha ko mula sa cafeteria. “Pwede bang makisabay?”Nagdalawang-isip siya, pero sa huli, itinuloy ang pagkain. “Wala naman akong magagawa, free country naman.”Napatawa ako, hindi alintana ang malamig niyang tono. “So, anong ginagawa mo
Chapter 06Habang tumatagal ang oras na kasama ko si Safara, lalo kong napapansin kung gaano siya kaiba. Matalino, totoo, at parang hindi man lang napapansin ang atensyon na ibinibigay ko sa kanya. Pero hindi ko makalimutan ang pustahan. Paulit-ulit akong paalalahanan ng mga kaibigan ko tungkol sa “premyo” kapag napaibig ko ang nerd.“Sa tingin ko, bumibigay na siya,” sabi ni Alfred sa isa sa mga break namin, naka-ngiti na parang nanalo ng lotto.“‘Wag kang kampante,” dagdag ni Kent. “Tatlong buwan pa ang natitira. Pag hindi siya umamin, talo ka.”“Kayang-kaya ko ‘to,” sagot ko nang may kumpiyansa, pero may parte sa akin na tila hindi mapakali.---Ang susunod kong hakbang? Simple: ipadama sa kanya na espesyal siya.Sinimulan ko nang maliit. Isang umaga, dumating ako nang mas maaga kaysa sa nakasanayan, naghihintay sa kanya sa school gate. Nang dumating siya, dala ang luma niyang bag, halatang nagulat siya nang makita ako.“Good morning,” bati ko, sinabayan ng pinakamagandang ngiti ko
Chapter 07 Safara POV Si Vince ay... nakakagulo ng aking isip. Minsan, sobrang bait niya—dinadalhan ako ng kape, tinutulungan sa mga gamit ko, at nakikipag-usap na parang may pakialam talaga siya. Pero maya-maya, parang wala lang ako kapag kasama niya ang mga kaibigan niya, tila naglalaro ng ibang mundo. Hindi ko alam kung paano haharapin ang atensyon na binibigay niya. Ang mga lalaking tulad niya ay hindi naman karaniwang pumapansin sa mga tulad ko—nerdy, simple, at tulad ng madalas sabihin ni Sabrina, "hindi ka nababagay sa aming mundo." Alam ko na totoo ang kanyang sinabi, sa tulad kong nerd at isang dukha ay iniisip niya na wala akong karapatan na mag-aaral ng marangyang paaralan. Habang papunta ako sa susunod kong klase, paulit-ulit kong iniisip ang mga huling usapan namin ni Vince. Ang popular at kumpiyansang si Vince Rosales, na hinahangaan ng lahat, ay kasabay ko mag-lunch, kausap ko sa mga ka-klase ko, at naghihintay na naman si Vince sa may gate sa akin. 'Vince, Bakit
Chapter 08Vince POV“Tell me, Vince—what’s your reason?”Ang mga salitang iyon ni Safara ay paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip ko. Para siyang nakakakita ng mas malalim sa akin, at sa totoo lang, hindi ako handa para doon. Si Safara ay hindi tulad ng ibang mga babaeng nakilala ko. Hindi siya basta naaakit sa charm o hitsura. Mali ako nang maliitin ko ang lakas ng loob niya, ang katalinuhan niya, at higit sa lahat, ang kakayahan niyang makita kung ano talaga ako.Nakatayo lang ako roon, pinapanood siyang lumayo. Ang mga balikat niya ay tila may pasan na mabigat, at sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang pustahang ito, nakaramdam ako ng kahihiyan.Pero paano ko tatalikuran ang lahat? Ang mga kaibigan ko ay nag-aabang, handang manood kung paano ako mabibigo.---Kinabukasan, nandoon ulit ako, naghihintay sa gate. Determinado akong ayusin ang nangyari.“Safara!” tawag ko nang makita ko siyang pumasok. Tumingin siya sa akin pero hindi tumigil sa paglalakad.“Hey, sandali lang!”
Chapter 09Safara POVHindi ko akalain na liligawan ako ni Vince. Lagi siyang naghihintay sa akin sa gate, at sabay kaming pumapasok. Kasama ko rin sina Ate Leah at Ate Mae, na parehong nagsabi na mabait daw si Vince. Tatlong araw na rin niya akong hinahatid pauwi. Ngayong araw, napagdesisyunan kong sagutin na siya.“Safara, kailan mo ba ako sasagutin?” tanong niya habang naglalakad kami pauwi.“Vince, maging totoo ka nga. Mahal mo ba talaga ako kahit nerd ako, mahirap, at hindi mo ba ako ikinahihiya sa harap nila?”“Hindi, hindi ko ikinahihiya.”“Hindi mo ba ako sasaktan sa huli?”“Hinding-hindi mangyayari ‘yun.”“Sige, sinasagot na kita,” sagot ko.“Talaga? Hindi ka nagbibiro?” tanong niya, halatang masaya.“Oo…”“Wow, parang ang saya mo ngayon, ha?”“Sinagot na ako ni Safara!” masigla niyang sabi.Nagpalitan ng tingin sina Ate Leah at Ate Mae, nagbubulungan at nakangiti.“Mauna na ako sa room, may gagawin pa kasi ako,” paalam ni Vince.“Sabayan na kita,” sabi ko.Habang naglalakad
Chapter 17 Lumipas ang ilang araw, at dumating ang araw ng pagpupulong. Nasa bahay kami ng lolo at lola ko, at doon namin hinarap si Gordon. "Irene, Safara," bungad niya, bakas ang kaba sa kanyang mukha. "Alam kong mahirap itong sitwasyon, pero gusto kong malaman niyo na handa akong gawin ang lahat para maitama ang mga mali ko noon," sabi ng aking ama. Napatingin ako sa lolo ko, na tahimik na nakikinig hanggang nagsalita ito. "Bakit ngayon lang, Gordon?" tanong ng lolo ko. "Alam mong iniwan ka ng anak ko dahil sa ginawa mong pagtaksil sa araw ng kasal niyo. Anong dahilan ng biglang pagbabalik mo?" mariing tanong ng aking lolo. "Oo inaamin kong nagkamali ako, Mr. Reyes," sagot ng aking ama. "Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang totoong nangyayari. Ang katotohanan noon. Pero ngayong alam kong may anak ako, hindi ko na kayang manahimik lang sa tabi bahang pinapanood ko ito sa lalayo. Gusto ko siyang makilala at mapatunayan na karapat-dapat akong maging parte ng buhay niya," ma
Chapter 16Habang tahimik kaming kumakain, biglang pumasok sa isip ko ang aking lolo at lola. Ang pamilya nila Mama ay hindi pangkaraniwang tao sa lipunan. Sila ay kabilang sa isang makapangyarihang angkan na may kayamanan at impluwensya, ngunit mas pinili ni Mama ang mamuhay nang simple kaysa maging bahagi ng marangyang pamumuhay na iniaalok sa kanya noon."Ma," tanong ko, pinutol ang katahimikan. "Bakit mo piniling iwan ang lahat noon? Lalo na't alam kong maaaring naiiba ang buhay natin kung tinanggap mo ang yaman ng pamilya mo," tanong kong sabi. Napabuntong-hininga si Mama at saglit na tumingin sa akin. "Anak, hindi ako umalis dahil sa yaman o karangyaan. Umalis ako dahil mas mahalaga sa akin ang kalayaan at ang pagkakataon na mabuhay ayon sa sarili kong mga prinsipyo," tugon niya sa akin. "Pero Ma, hindi mo ba nami-miss ang buhay doon? Ang mga magulang mo, ang buhay na dati ikaw? Lalo na ang mga kaibigan mo at mga kamag-anak na malapit sayo?" tanong ko muli. Ngumiti siya, ngun
Chapter 15Lumipas ang mga taon, at ngayon ay third year college na ako sa kursong Business Administration. Hindi ko maitatanggi na mahirap ang buhay dito sa Stage, lalo na’t ibang-iba ang kultura at wika. Pero hindi ako nagpatinag. Sa kabila ng lahat ng hamon, pinatunayan ko sa sarili kong kaya kong makipagsabayan, lalo na pagdating sa talino at determinasyon.Sa bawat klase, naririnig ko ang mga professor na nagtuturo sa malalim na Ingles, pero natutunan kong gawin itong inspirasyon para mas lalo pang magsikap."Miss Gomez, can you present your proposal in front of the class?" tanong ng professor ko habang nasa kalagitnaan ng lecture.Tumayo ako nang may kumpiyansa at sinimulan ang presentasyon. Ginamit ko ang mga aral na natutunan ko mula sa mga dating karanasan at isinama ang diskarte kong Pinoy. Nang matapos ako, nagpalakpakan ang buong klase."Excellent work, Miss Gomez," puri ng professor ko. "Your determination is truly remarkable."Bukod sa eskwela, naging aktibo rin ako sa m
Chapter 14Pagkatapos kong nagpapaalala sa aking mga malapit na kaklase ko ay agad akong umalis dahil ngayon araw kami aalis ni mama papunta sa stage. Sa pag-alis ko ah bitbit ko ang isang pangako, pangakong babalikan ko sila ay paghigantihan sa lahat na ginawang pasakit sa akin. Habang nasa biyahe kami ni Mama papunta sa Stage, hindi ko maiwasang balikan ang lahat ng nangyari. Ang mga sakit, pagtataksil, at kawalang hustisya—lahat iyon ay nagbigay sa akin ng lakas. Pinili ni Mama na umiwas sa gulo, ngunit sa puso ko, alam kong hindi ko hahayaan ang ganoong pang-aapi."Anak, okay ka lang ba?" tanong ni Mama habang hawak ang aking kamay."Okay lang po ako, Ma," sagot ko. "Masaya akong kasama ka."Ngumiti siya, ngunit may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. Siguro’y iniisip niya kung paano kami magsisimula muli.Pagdating namin sa Stage, sinalubong kami ng lola’t lolo ko. Niyakap nila si Mama nang mahigpit at inabutan din ako ng mainit na yakap."Anak, pasensya ka na sa mga pagkukul
Chapter 13 Nasa bahay kami ng best friend kong si Irine upang ipagdiwang ang pagkapanalo ni Safara. Abala ako sa paghahanda ng pagkain para sa mga bisita habang naririnig ko ang pagdating ng mga sasakyan. Hindi ko na inabalang lumingon dahil alam kong sina Irine iyon.“Best, dali! Punta ka sa kwarto ko,” tawag nito sa akin.“Bakit?” tanong ko.“Basta, sumunod ka na lang!” Hinila niya ako papunta sa kanyang kwarto, dumaan pa kami sa kusina.“Best, nakita mo ba si Safara?”“Wag kang mag-alala. Andiyan si John, siya ang nagbabantay sa kanya.”“Pero best, natakot ako kanina.”“Hayaan mo na sila. Masaya na ako sa anak ko.”“Basta magbihis ka. Tingnan natin kung sino ang maglalaway mamaya.”Nagbihis ako ng damit na inabot niya sa akin. Nang matapos akong mag-ayos, tinitigan ako ni Irine.“Wow, ang ganda mo pa rin, best! Tingnan natin kung sino ang magsisisi mamaya.”Pagdating namin sa sala, nakita ko si Gordon kasama ang babaeng si Stella. Napatitig siya sa akin habang ang iba’y nagkukwent
Chapter 12Mama ni Safara’s POVHabang papunta kami ni John sa aming upuan, nasalubong namin ang business partner ni Daniel. Bigla akong nataranta dahil barkada ito ng asawa kong manloloko. Kasama pa nila ang pinsan ng asawa ko. Agad kong hinila si John, kaya nagtaka siya."Tita, bakit?" tanong niya."Siya ang nakita ko, kaibigan ng asawa ko," sagot ko, nagmamadaling humakbang."Paano na ‘yan, tita?""Hindi ko alam, John. Hindi ko rin pwedeng iwan si Safara. Hindi naman siguro sila magtatagal dito.""Sabagay, tita. Bumili na lang tayo ng snacks habang naghihintay.""Sige, tama ka. Nauuhaw din ako."Mabilis kaming lumabas at bumili ng snacks. Pagbalik namin, palinga-linga pa rin ako, nagbabakasakaling hindi kami muling makita. Sa kabutihang-palad, hindi ko sila naaninag.Eksaktong dumating kami nang magsimula na ang pagrampa ng mga contestants. Napangiti ako nang makita si Safara suot ang napakagandang gown na likha ni Mae. Isa-isa nang tinatawag ang mga contestants hanggang si Safara
Chapter 11Third POVHabang nag-uusap sina John at ang tita ni Safara sa gilid ng venue, kitang-kita ang bigat sa kanilang mga mata."Tita, kailan mo sasabihin kay Safara ang totoo? Hindi mo ba naisip kung ano ang mararamdaman niya kapag nalaman niya ito mula sa iba?" tanong ni John, bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha.Hindi kaagad nakasagot ang tita ni Safara. Pinilit niyang maging matatag, ngunit bumigay din ang kanyang damdamin. "Hindi ko alam, John. Ayokong masaktan si Safara. Ayokong may kahati siya sa pagmamahal ko."Nagkibit-balikat si John, halatang hindi kumbinsido sa sagot nito. "Tita, hindi mo siya mabibihag sa kasinungalingan. Mas mabuti pang malaman niya mula sa iyo ang totoo kaysa sa ibang tao."Ngunit bago pa makasagot muli ang babae, pumatak na ang kanyang luha. "Hindi ko makakalimutan ang ginawa niya sa akin, John. Kitang-kita ko sa sarili kong mga mata ang kanyang kababuyan."Habang nag-uusap sila, nag-umpisa na ang program ng pageant. In-announce ang mga hurado,
Chapter 10 Ang gabing iyon ay puno ng pagsubok sa aking isipan. Paulit-ulit kong inalala ang lahat ng nangyari—ang pagkakanulo ni Vince, ang kanyang mga salita, ang pagtawa niya kasama ang kanyang mga kaibigan. Lahat ng iyon ay parang isang malupit na biro na iniukit sa puso ko. Pero hindi ko sila hahayaang basagin ako. Hindi si Sabrina, hindi si Vince, hindi kahit sino. Kinabukasan, nagising ako na puno ng determinasyon. Paglabas ko sa dining room, nandoon na sina Ate Leah at Ate Mae, abala at puno ng sigla. “Good morning, beauty queen!” biro ni Leah habang iniabot sa akin ang isang baso ng orange juice. “Good morning,” sagot ko, pilit na ngumiti habang tinatago ang kaba. “Huwag kang mag-alala, Safara,” sabi ni Mae na tila nababasa ang iniisip ko. “Nandito kami para sa’yo. Wala nang laban ‘yang Sabrina na ‘yan at ang grupo niya.” Dumating ang araw ng pageant nang mas mabilis kaysa sa inaasahan ko. Ipinakita ni Mae ang gown na dinisenyo niya para sa akin—isang napakaganda
Chapter 09Safara POVHindi ko akalain na liligawan ako ni Vince. Lagi siyang naghihintay sa akin sa gate, at sabay kaming pumapasok. Kasama ko rin sina Ate Leah at Ate Mae, na parehong nagsabi na mabait daw si Vince. Tatlong araw na rin niya akong hinahatid pauwi. Ngayong araw, napagdesisyunan kong sagutin na siya.“Safara, kailan mo ba ako sasagutin?” tanong niya habang naglalakad kami pauwi.“Vince, maging totoo ka nga. Mahal mo ba talaga ako kahit nerd ako, mahirap, at hindi mo ba ako ikinahihiya sa harap nila?”“Hindi, hindi ko ikinahihiya.”“Hindi mo ba ako sasaktan sa huli?”“Hinding-hindi mangyayari ‘yun.”“Sige, sinasagot na kita,” sagot ko.“Talaga? Hindi ka nagbibiro?” tanong niya, halatang masaya.“Oo…”“Wow, parang ang saya mo ngayon, ha?”“Sinagot na ako ni Safara!” masigla niyang sabi.Nagpalitan ng tingin sina Ate Leah at Ate Mae, nagbubulungan at nakangiti.“Mauna na ako sa room, may gagawin pa kasi ako,” paalam ni Vince.“Sabayan na kita,” sabi ko.Habang naglalakad