Chapter 06

Chapter 06

Habang tumatagal ang oras na kasama ko si Safara, lalo kong napapansin kung gaano siya kaiba. Matalino, totoo, at parang hindi man lang napapansin ang atensyon na ibinibigay ko sa kanya. Pero hindi ko makalimutan ang pustahan. Paulit-ulit akong paalalahanan ng mga kaibigan ko tungkol sa “premyo” kapag napaibig ko ang nerd.

“Sa tingin ko, bumibigay na siya,” sabi ni Alfred sa isa sa mga break namin, naka-ngiti na parang nanalo ng lotto.

“‘Wag kang kampante,” dagdag ni Kent. “Tatlong buwan pa ang natitira. Pag hindi siya umamin, talo ka.”

“Kayang-kaya ko ‘to,” sagot ko nang may kumpiyansa, pero may parte sa akin na tila hindi mapakali.

---

Ang susunod kong hakbang? Simple: ipadama sa kanya na espesyal siya.

Sinimulan ko nang maliit. Isang umaga, dumating ako nang mas maaga kaysa sa nakasanayan, naghihintay sa kanya sa school gate. Nang dumating siya, dala ang luma niyang bag, halatang nagulat siya nang makita ako.

“Good morning,” bati ko, sinabayan ng pinakamagandang ngiti ko.

“Morning,” sagot niya, halatang nag-aalangan. “Anong ginagawa mo dito?”

“Naghihintay sa’yo, siyempre,” sagot ko na parang wala lang.

Kumunot ang noo niya. “Bakit?”

“Naisip ko lang na sabayan ka papunta sa klase. Pareho naman tayo ng course, ‘di ba?”

Tinitigan niya ako saglit bago tumango. “Sige.”

Habang naglalakad kami, napansin kong tahimik siya. Hindi siya katulad ng iba na kung ano-ano ang ikinukwento, kaya naman naging mahirap panatilihin ang usapan.

“Anong favorite subject mo so far?” tanong ko, sinubukang basagin ang katahimikan.

“Accounting,” sagot niya nang walang pag-aalinlangan.

“Talaga? Ang hirap kaya nun. Karamihan ayaw sa numbers.”

“Gusto ko ng hamon,” sagot niya nang diretso.

Napatawa ako. “Fair enough. Kaya siguro ikaw ang top sa klase.”

Namula ang pisngi niya sa papuri, at hindi ko napigilang ngumiti. Progress.

---

Sa mga sumunod na linggo, mas lalo kong pinagbuti ang efforts ko. Dinadalhan ko siya ng maliliit na bagay—isang cup ng kape sa umaga, ballpen kapag naubusan siya ng tinta, at kahit notebook nang makita kong luma na ang gamit niya.

“Hindi mo naman kailangang gawin ‘to,” sabi niya isang araw, tinignan ang kape na nilapag ko sa desk niya.

“Alam ko,” sagot ko, sumandal sa mesa. “Pero gusto ko.”

Napabuntong-hininga siya, halatang hindi sanay sa ganitong atensyon.

“Iba ka,” sabi niya nang mahina, iniikot ang ballpen sa mga daliri niya.

“Paano naman?” tanong ko.

“Sikat ka, mayaman, at... may kumpiyansa. Ang mga tulad mo, hindi naman kadalasang pumapansin sa mga tulad ko.”

Bahagya akong tumango. “Siguro hindi ako katulad ng karamihan.”

Ngumiti siya nang bahagya, pero wala nang sinabing iba.

---

Unti-unti, nakita kong nagsisimula na siyang magtiwala sa akin. Tumatawa na siya sa mga biro ko, pinapayagan akong sumabay sa lunch, at minsan, humihingi ng tulong sa mga group projects. Kita kong napansin ito ng mga kaibigan ko, na palaging may ngiting aso sa tuwing napapansin nila ang progress ko.

“Pare, malapit na,” sabi ni Alfred isang hapon pagkatapos ng practice.

“Isang push na lang, aamin na ‘yan,” dagdag ni Kent.

Pero habang nakikinig ako sa kanila, parang may mali sa sinasabi nila. Hindi si Safara tulad ni Sabrina o ng ibang mga babae na kusang lumalapit sa akin. Hindi siya nararapat maging parte ng walang kwentang laro.

Pero hindi ko rin kayang umatras. Ang pride ko ang nakataya.

---

Isang gabi, nakita ko siyang nakaupo mag-isa sa campus garden, nagdo-drawing ulit sa notebook niya.

“Hey,” bati ko, umupo sa tabi niya.

Ngumiti siya nang bahagya. “Hi.”

“Anong dinodrawing mo?”

“Wala lang,” sagot niya, mabilis na sinara ang notebook bago ko pa makita.

“Pwede bang magtanong?” sabi ko, biglang naging seryoso.

“Sige.”

“Bakit palagi kang mag-isa? Alam mo, ang galing mo—matalino, talented, at mabait. Pwede kang magkaroon ng maraming kaibigan kung gugustuhin mo.”

Napatigil siya, tumingin sa lupa. “Natuto na akong ‘wag masyadong umasa sa tao. Kadalasan, mabait lang sila kapag may kailangan.”

Tumama ang mga salita niya sa akin nang mas malakas kaysa inaasahan ko. Hindi siya nagkakamali—lalo na tungkol sa akin.

“Hindi naman ako ganun,” sagot ko, pinilit ngumiti. “Gusto ko lang makilala ka.”

Tumingin siya sa akin, unti-unting lumambot ang ekspresyon niya. “Salamat, Vince. Malaking bagay ‘yan.”

Habang naglalakad palayo, hindi ko maiwasang isipin ang mga sinabi niya. Sa unang pagkakataon, kinuwestiyon ko ang ginagawa ko. Nagsisimula nang magtiwala sa akin si Safara, at hindi ko magawang alisin ang nararamdamang guilt.

Hindi na lang ito basta pustahan.