Chapter 13 Nasa bahay kami ng best friend kong si Irine upang ipagdiwang ang pagkapanalo ni Safara. Abala ako sa paghahanda ng pagkain para sa mga bisita habang naririnig ko ang pagdating ng mga sasakyan. Hindi ko na inabalang lumingon dahil alam kong sina Irine iyon.“Best, dali! Punta ka sa kwarto ko,” tawag nito sa akin.“Bakit?” tanong ko.“Basta, sumunod ka na lang!” Hinila niya ako papunta sa kanyang kwarto, dumaan pa kami sa kusina.“Best, nakita mo ba si Safara?”“Wag kang mag-alala. Andiyan si John, siya ang nagbabantay sa kanya.”“Pero best, natakot ako kanina.”“Hayaan mo na sila. Masaya na ako sa anak ko.”“Basta magbihis ka. Tingnan natin kung sino ang maglalaway mamaya.”Nagbihis ako ng damit na inabot niya sa akin. Nang matapos akong mag-ayos, tinitigan ako ni Irine.“Wow, ang ganda mo pa rin, best! Tingnan natin kung sino ang magsisisi mamaya.”Pagdating namin sa sala, nakita ko si Gordon kasama ang babaeng si Stella. Napatitig siya sa akin habang ang iba’y nagkukwent
Chapter 14Pagkatapos kong nagpapaalala sa aking mga malapit na kaklase ko ay agad akong umalis dahil ngayon araw kami aalis ni mama papunta sa stage. Sa pag-alis ko ah bitbit ko ang isang pangako, pangakong babalikan ko sila ay paghigantihan sa lahat na ginawang pasakit sa akin. Habang nasa biyahe kami ni Mama papunta sa Stage, hindi ko maiwasang balikan ang lahat ng nangyari. Ang mga sakit, pagtataksil, at kawalang hustisya—lahat iyon ay nagbigay sa akin ng lakas. Pinili ni Mama na umiwas sa gulo, ngunit sa puso ko, alam kong hindi ko hahayaan ang ganoong pang-aapi."Anak, okay ka lang ba?" tanong ni Mama habang hawak ang aking kamay."Okay lang po ako, Ma," sagot ko. "Masaya akong kasama ka."Ngumiti siya, ngunit may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. Siguro’y iniisip niya kung paano kami magsisimula muli.Pagdating namin sa Stage, sinalubong kami ng lola’t lolo ko. Niyakap nila si Mama nang mahigpit at inabutan din ako ng mainit na yakap."Anak, pasensya ka na sa mga pagkukul
Chapter 15Lumipas ang mga taon, at ngayon ay third year college na ako sa kursong Business Administration. Hindi ko maitatanggi na mahirap ang buhay dito sa Stage, lalo na’t ibang-iba ang kultura at wika. Pero hindi ako nagpatinag. Sa kabila ng lahat ng hamon, pinatunayan ko sa sarili kong kaya kong makipagsabayan, lalo na pagdating sa talino at determinasyon.Sa bawat klase, naririnig ko ang mga professor na nagtuturo sa malalim na Ingles, pero natutunan kong gawin itong inspirasyon para mas lalo pang magsikap."Miss Gomez, can you present your proposal in front of the class?" tanong ng professor ko habang nasa kalagitnaan ng lecture.Tumayo ako nang may kumpiyansa at sinimulan ang presentasyon. Ginamit ko ang mga aral na natutunan ko mula sa mga dating karanasan at isinama ang diskarte kong Pinoy. Nang matapos ako, nagpalakpakan ang buong klase."Excellent work, Miss Gomez," puri ng professor ko. "Your determination is truly remarkable."Bukod sa eskwela, naging aktibo rin ako sa m
Chapter 16Habang tahimik kaming kumakain, biglang pumasok sa isip ko ang aking lolo at lola. Ang pamilya nila Mama ay hindi pangkaraniwang tao sa lipunan. Sila ay kabilang sa isang makapangyarihang angkan na may kayamanan at impluwensya, ngunit mas pinili ni Mama ang mamuhay nang simple kaysa maging bahagi ng marangyang pamumuhay na iniaalok sa kanya noon."Ma," tanong ko, pinutol ang katahimikan. "Bakit mo piniling iwan ang lahat noon? Lalo na't alam kong maaaring naiiba ang buhay natin kung tinanggap mo ang yaman ng pamilya mo," tanong kong sabi. Napabuntong-hininga si Mama at saglit na tumingin sa akin. "Anak, hindi ako umalis dahil sa yaman o karangyaan. Umalis ako dahil mas mahalaga sa akin ang kalayaan at ang pagkakataon na mabuhay ayon sa sarili kong mga prinsipyo," tugon niya sa akin. "Pero Ma, hindi mo ba nami-miss ang buhay doon? Ang mga magulang mo, ang buhay na dati ikaw? Lalo na ang mga kaibigan mo at mga kamag-anak na malapit sayo?" tanong ko muli. Ngumiti siya, ngun
Chapter 17 Lumipas ang ilang araw, at dumating ang araw ng pagpupulong. Nasa bahay kami ng lolo at lola ko, at doon namin hinarap si Gordon. "Irene, Safara," bungad niya, bakas ang kaba sa kanyang mukha. "Alam kong mahirap itong sitwasyon, pero gusto kong malaman niyo na handa akong gawin ang lahat para maitama ang mga mali ko noon," sabi ng aking ama. Napatingin ako sa lolo ko, na tahimik na nakikinig hanggang nagsalita ito. "Bakit ngayon lang, Gordon?" tanong ng lolo ko. "Alam mong iniwan ka ng anak ko dahil sa ginawa mong pagtaksil sa araw ng kasal niyo. Anong dahilan ng biglang pagbabalik mo?" mariing tanong ng aking lolo. "Oo inaamin kong nagkamali ako, Mr. Reyes," sagot ng aking ama. "Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang totoong nangyayari. Ang katotohanan noon. Pero ngayong alam kong may anak ako, hindi ko na kayang manahimik lang sa tabi bahang pinapanood ko ito sa lalayo. Gusto ko siyang makilala at mapatunayan na karapat-dapat akong maging parte ng buhay niya," ma
Chapter 18Kinabukasan, habang nag-aalmusal kami ni Mama, dumating si Gordon. Hindi ko maitago ang pagtataka at kaba sa pagbisita niya."Safara, Irene," bungad niya habang hawak ang isang envelope. "May gusto akong ipagtapat. Ito na ang tamang oras para malaman niyo ang totoo," sabi niya na may lungkot ang boses. Nagpalitan kami ng tingin ni Mama. Bakas sa kanyang mukha ni mama ang kalituhan, pero sumang-ayon siyang pakinggan si papa.Umupo si Papa sa harap namin at inilapag ang envelope sa mesa. "Alam kong matagal ko nang dapat ipaliwanag ito. Pero ngayon, gusto kong linawin ang lahat ng nangyari sa araw ng kasal natin dalawa, Irene," panimula niyang sabi. Napatingin ako kay Mama, na halatang kinabahan sa sasabihin ni papa. "Anong ibig mong sabihin?" tanong niya na may halong kaba at pagtataka. Huminga nang malalim si Gordon bago nagsalita. "Irene, hindi ko kailanman pinagtaksilan ang pagmamahal ko sa'yo. Ang nangyari noong araw ng kasal natin ay isang set-up lamang upang magalit
Chapter 19Lumipas ang limang buwan mula nang tumira kami sa stage, at napagdesisyunan kong tawagin siyang Papa. Labis siyang natuwa at halos maiyak sa saya nang marinig niya ito sa unang pagkakataon. Dati, Gordon lamang ang tawag ko sa kanya, pero ngayon, ramdam kong mas nararapat ang tawag na iyon dahil sa lahat ng ginawa niya para sa amin.Si Mama naman, nanatili pa ring "Gordon" ang tawag sa kanya. Minsan nga, napapansin kong iniirapan siya ni Mama Irene, lalo na kapag nagpapakita si Papa ng pagiging sweet sa kaniya. Pero hindi nagpapatalo si Papa. Todo ang panliligaw niya kay Mama—mula sa maliliit na surpresa hanggang sa mga matatamis na salita na madalas ikinahihiya ni Mama, kahit alam kong natutuwa rin siya sa loob-loob niya.Unti-unti, nagbabago ang atmosphere sa bahay. Mas nagiging masaya at buo ang pamilya namin. Pero sa kabila ng lahat, nararamdaman ko pa rin ang tensiyon sa pagitan nila. May mga bagay pa ring hindi malinaw at tila naghihintay ng tamang panahon upang maayos
Chapter 20 Paglipas ng mga oras ay agad kaming naghanda ni Papa para ihatid niya ako pauwi sa tinitirhan namin ni Mama. Habang nasa sasakyan, tahimik kaming dalawa, ngunit ramdam ko ang saya sa bawat saglit na magkasama kami. "Nag-enjoy ka ba kanina?" tanong ni Papa habang minamaneho ang sasakyan. "Opo," sagot ko nang may ngiti. "Medyo nakakailang lang kasi ang daming tao, pero masaya po akong kasama kayo." Napangiti siya at sandaling tumingin sa akin bago muling ibinalik ang tingin sa kalsada. "Sanay ka rin balang araw. Ang importante, makita mo ang halaga mo sa mundong ginagalawan ko." Tahimik akong napaisip sa sinabi niya. Hindi ko man lubos maunawaan ang ibig niyang sabihin, ramdam kong may malalim siyang plano para sa akin. Pagdating namin sa tinitirhan namin ni Mama, agad niyang binuksan ang pinto ng sasakyan para sa akin. Bago pa ako makababa, humarap siya sa akin at inabot ang kamay ko. "Safara, gusto kong malaman mo na anuman ang mangyari, palagi akong nandito para sa'
Chapter 49Napasalampak ako sa upuan, pinilit kong pigilan ang panginginig ng kamay ko. "Wala akong pakialam kung mahirap, Vince. Ang iniisip ko lang ay ang kapakanan ng anak natin. At kung hindi mo kayang bumitaw sa mundo mo—""At ikaw?" putol niya sa akin, matalim ang tingin. "Ikaw ba, Safara? Kaya mo bang talikuran ang mundo mo para kay Selene?"Napahinto ako.Ramdam ko ang panunumbat sa tinig niya, ang hinanakit na hindi niya sinasabi nang direkta. Alam kong pareho kami ng sitwasyon. Pareho kaming may mundong dapat iwan kung gusto naming protektahan ang anak namin.Pero sino ang unang susuko? Sino ang unang bibitaw?Nagtagpo ang mga mata namin, puno ng tanong, puno ng sakit."Iisa lang ang dapat piliin, Vince," mahina ngunit mariin kong sabi. "Buhay mo sa grupong ‘yan… o ang anak natin."Tahimik siyang tumitig sa akin. Ilang sandali ang lumipas bago siya dahan-dahang lumapit at inilapit ang mukha niya sa akin, halos magkadikit ang aming noo."Kung iyon lang ang pagpipilian ko…" bu
Chapter 48"Nasa loob ng resort sa aming silid matutulog," malamig kong sagot. "Kung balak mong makita siya, ito lang ang masasabi ko, Vince. Kailangan mong harapin muna ang aking lolo bago ka makalapit sa iyong anak."Napakuyom ang kamao ni Vince, at sa kabila ng lamig ng gabi, ramdam ko ang matinding tensyon sa pagitan namin. Hindi siya agad nagsalita, pero alam kong hindi siya papayag na basta na lang ako lumayo muli—lalo na ngayong alam na niya ang tungkol kay Selene."Tingin mo ba matatakot ako sa lolo mo, Safara?" malamig ang tono niya, pero sa ilalim ng galit ay may halong hinanakit. "Akala mo ba hahayaan kong hadlangan niya ako para makita ang anak ko?"Napatingin ako sa mga mata niya—mga matang puno ng determinasyon at isang emosyon na hindi ko matukoy. Hindi lang ito tungkol sa galit niya sa akin dahil itinago ko ang katotohanan. Ito ay tungkol sa pagkawala ng anim na taon—anim na taon na hindi niya alam na may anak siya.Alam kong hindi siya susuko."Hindi ko sinasabing mat
Chapter 46SAFARA POVMula sa bintana ng kwarto ko sa resort, pinagmasdan ko ang malawak na hardin sa ibaba. Tahimik ang paligid, pero ramdam kong hindi ako ligtas. Matagal akong nawala, ngunit alam kong hindi habambuhay akong makakapagtago.Napahigpit ang hawak ko sa maliit na kamay ng batang nasa tabi ko."Mommy, bakit parang ang lungkot mo?" tanong ng anak kong si Selene, gamit ang inosente at malambing niyang tinig.Mabilis akong ngumiti at hinaplos ang pisngi niya. "Hindi, baby. Iniisip ko lang kung ano ang gusto mong gawin bukas."Napatalon siya sa tuwa. "Gusto kong mag-swimming! At kain tayo ng ice cream!"Tumawa ako at tumango. "Sige, baby. Bukas, mag-eenjoy tayo."Pero kahit sinasabi ko iyon, ang isip ko ay nasa isang tao lang—siya.Alam kong nandito siya. Ramdam ko ang presensya niya. Alam kong matagal na niya akong hinahanap. At ngayong bumalik ako, hindi na maiiwasan ang pagkikita namin.Hindi ako handa.Anim na taon kong iningatan ang sekreto kong ito. Anim na taon kong i
Chapter 45Six Years LaterNakatayo ako sa harap ng malaking bintana ng opisina ko, pinagmamasdan ang tanawin ng syudad. Ilang taon na ang lumipas, ngunit hindi ko pa rin maiwasang maalala ang gabing iyon—ang huling beses na magkasama kami ni Safara.Alam kong hindi ko siya dapat hinayaang umalis. Alam kong dapat hinabol ko siya, ngunit nang subukan kong hanapin siya, parang naglaho siya sa mundo. Para siyang usok na hindi ko na muling mahawakan.Anim na taon. Anim na taon ng paghahanap, ng pagtatangka na burahin siya sa isip ko, ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko magawa.At ngayon… bumalik siya."Boss, she's back!" ulit ng tauhan ko sa kabilang linya. "At may dala itong batang babae."Halos malaglag ang hawak kong baso.Batang babae?Hindi ko maintindihan kung bakit parang bumagal ang paligid. Pakiramdam ko ay may bumagsak na bomba sa dibdib ko."Sigurado ka ba?" tanong ko, pilit na pinapanatili ang kumpiyansa sa boses ko."Yes, boss. Nakita namin siya sa airport kanina. Hindi pa
Chapter 44Ang tanging maririnig sa loob ng kwarto ay ang mabilis naming paghinga. Nakahiga si Safara sa tabi ko, ang katawan niya ay nakabalot sa kumot, habang ako naman ay nakatitig sa kisame, pilit inuunawa ang nangyari.Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa puntong ito. Kung paano ko tinanggal ang bawat harang na itinayo ko para mapigilan ang sarili ko. Pero ngayong tapos na, ngayong narito na kami sa puntong ito… may bumabagabag sa akin.Dahan-dahan akong bumangon at umupo sa gilid ng kama, hinahaplos ang noo ko. Ramdam ko ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko alam kung tama ba ang ginawa ko."Gising ka pa?" mahina ang tinig ni Safara mula sa likuran ko.Tumalikod ako at nakita siyang nakatingin sa akin. Ang kanyang mga mata ay may halong pagod, ngunit higit pa roon, may isang emosyon na hindi ko mawari."Yeah," sagot ko. "Ikaw? Ayos ka lang ba?"Hindi siya agad sumagot. Sa halip, inabot niya ang kumot at mas hinigpitan ang balot sa kanyang katawan. May lungkot sa kanyang mga mat
Chapter 43Vince POVMabilis akong nagmamaneho patungo sa aking condo unit. Ayaw kong may makakita sa kanya na ganitong sitwasyon. Hindi nag tagal ay agad din kami nakarating saka ko hinubad ang jacket at binalot ko sa kanya upang hindi makita ang kanyang mukha. "Hmmmm, Vince!" bulong nya sa akin saka mas isiniksik niya ang kanyang mukha sa aking dibdib. Hindi ako manhid at tao lang din ako. Kanina ko pa nararamdaman ang pananakit sa aking puson sa kanyang ginawa. Ilang sandali ay agad kaming nakarating sa aking unit saka ko binuksan at pumasok sa loob. Hindi ko kinalimutan na i-lock ang pintuan saka ko ito inilapag sa kama. Paglapag ko ay agad iyong bumukaka at nilalaro ang kanyang tingkil habang umuungol."Ughhh, aaahhh!" saka hinimas din nito ang kanyang dibdib habang pumipikit. "Shit!" Mabilis akong tumayo at lumayo kay Safara, pilit na hindi tinitingnan ang ginagawa niya. Ramdam ko ang pagtigas ng panga ko habang nilalabanan ang tukso.Hindi ko alam kung paano ko naitatak s
Chapter 42Napakagat ako sa labi, pilit na nilalabanan ang init na lalong bumibigat sa bawat sandaling lumilipas. Napapikit ako, ninanais na mawala ang nararamdaman kong ito, pero lalo lang akong nag-aapoy."Vince..." muli kong sambit."Shit," mura niya, halatang hindi sigurado kung ano ang dapat niyang gawin.Huminga siya nang malalim, pinilit ang sariling magpakatatag. "Kailangan kitang ilayo rito. Huwag kang bibitaw sa akin."Bago pa ako makasagot, binuhat na niya ako sa kanyang mga bisig. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin, pero isa lang ang sigurado ako—si Vince lang ang tanging kakampi ko ngayon.Agad nakasubsob ang aking mukha sa kanyang matipunong katawan kaya may lalong umusbong ang pang-nanais na maangkin niya ako lalo't nasa ilalim ako ng gamot.Agad kong hinalikan ang kanyang dibdib na ikinamura nito."Safara, damn it!" mariing mura ni Vince habang mas hinigpitan ang pagkakahawak niya sa akin. Ramdam ko ang biglang paghingpit ng kanyang mga muscles, tanda ng matindi
Chapter 41Dahil sa inis ko ay agad akong bumalik sa table at agad kong ini-inom ang alak nasa table.. Huli na na realize ko na ang isang basong may gamot ang nainom ko hanggang unting-unti nanlalabo ang aking mata pero pinigilan ko ito. Iba ang nararamdaman ko parang nainitan ako sa aking katawan na parang may nais akong gawing nais maibsan ang init sa aking nararamdaman. Pinipilit kong ipokus ang paningin ko, pero unti-unti itong lumalabo. Pakiramdam ko'y parang umiinit ang buong katawan ko, tila may apoy na gumagapang sa bawat himaymay ng balat ko. Damn It... Napahawak ako sa mesa, sinusubukang kontrolin ang sarili. Alam kong may halo ang ininom ko, pero hindi ko inasahan na ganito kabilis ang epekto nito. Huminga ako nang malalim, pero sa halip na lumamig ang pakiramdam ko, mas lalo lang akong nanginig sa kakaibang init na bumalot sa katawan ko. Hindi ito simpleng pampalasing na gamot. Isa itong... Aphrodisiac. Shit! Napatingin ako sa paligid. Ayokong makatawag ng pansin, pe
Chapter 40Napansin ko ang bahagyang pamumutla ni Kirie sa sinabi ko. Bagaman mabilis siyang nakabawi sa kanyang ekspresyon, hindi iyon nakaligtas sa akin."Kung totoo ang sinabi ni Vince, hindi ako magdadalawang-isip na ipakukulong kita, Kirie." Tahimik kong bulong sa isipan ko habang pinagmamasdan siya.Pinilit niyang ngumiti, pero halata ang pilit sa kanyang tinig nang magsalita siya. "A-ang mabuti pa'y bumalik na tayo sa ating table at maglasing," aniya, kunwari'y pabiro.Pero hindi ko na siya basta-basta mapagkakatiwalaan. Lalo na ngayon, nang makita kong ang isang bagay na bihira kong makita kay Kirie—takot.Hindi ko siya sinagot at sa halip ay tahimik ko lang siyang sinundan pabalik sa aming table. Sinabayan niya akong umupo, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin. Kinuha niya ang kanyang baso ng alak at uminom ng isang lagok, tila gustong itago ang namumutla niyang mukha.Napansin kong biglang bumilis ang kilos niya—masyadong casual, masyadong pilit.Napatingin ako sa kan