Chapter 19Lumipas ang limang buwan mula nang tumira kami sa stage, at napagdesisyunan kong tawagin siyang Papa. Labis siyang natuwa at halos maiyak sa saya nang marinig niya ito sa unang pagkakataon. Dati, Gordon lamang ang tawag ko sa kanya, pero ngayon, ramdam kong mas nararapat ang tawag na iyon dahil sa lahat ng ginawa niya para sa amin.Si Mama naman, nanatili pa ring "Gordon" ang tawag sa kanya. Minsan nga, napapansin kong iniirapan siya ni Mama Irene, lalo na kapag nagpapakita si Papa ng pagiging sweet sa kaniya. Pero hindi nagpapatalo si Papa. Todo ang panliligaw niya kay Mama—mula sa maliliit na surpresa hanggang sa mga matatamis na salita na madalas ikinahihiya ni Mama, kahit alam kong natutuwa rin siya sa loob-loob niya.Unti-unti, nagbabago ang atmosphere sa bahay. Mas nagiging masaya at buo ang pamilya namin. Pero sa kabila ng lahat, nararamdaman ko pa rin ang tensiyon sa pagitan nila. May mga bagay pa ring hindi malinaw at tila naghihintay ng tamang panahon upang maayos
Chapter 20 Paglipas ng mga oras ay agad kaming naghanda ni Papa para ihatid niya ako pauwi sa tinitirhan namin ni Mama. Habang nasa sasakyan, tahimik kaming dalawa, ngunit ramdam ko ang saya sa bawat saglit na magkasama kami. "Nag-enjoy ka ba kanina?" tanong ni Papa habang minamaneho ang sasakyan. "Opo," sagot ko nang may ngiti. "Medyo nakakailang lang kasi ang daming tao, pero masaya po akong kasama kayo." Napangiti siya at sandaling tumingin sa akin bago muling ibinalik ang tingin sa kalsada. "Sanay ka rin balang araw. Ang importante, makita mo ang halaga mo sa mundong ginagalawan ko." Tahimik akong napaisip sa sinabi niya. Hindi ko man lubos maunawaan ang ibig niyang sabihin, ramdam kong may malalim siyang plano para sa akin. Pagdating namin sa tinitirhan namin ni Mama, agad niyang binuksan ang pinto ng sasakyan para sa akin. Bago pa ako makababa, humarap siya sa akin at inabot ang kamay ko. "Safara, gusto kong malaman mo na anuman ang mangyari, palagi akong nandito para sa'
Chapter 21Habang naglakad ako patungo sa akung silid ay napailing na lang ako dahil sa mahilig bumasa ni mama ng mga story lalo na't tungkol sa lovelife na may halong katatawa. Pagpasok ko sa kwarto ko, hindi ko pa rin mapigilan ang ngiti ko. Napaisip ako kung ano kaya ang laman ng mga romance novel na binabasa ni Mama. Siguro, sa kabila ng pagiging seryoso niya sa labas, may mga bagay na nagpapakilig sa kanya sa loob.Habang inilalabas ko ang mga gamit ko mula sa bag, tumigil ako sandali at tumingin sa kisame. Paano kaya kung mangyari sa kanila ni Papa ang mga binabasa niya? Hindi ba't masaya kung magkabalikan sila? Naiimagine ko tuloy kung paano magiging mas buo ang pamilya namin kung magkaayos sila."Safara, kumain ka na ba?" tawag ni Mama mula sa labas ng kwarto ko."Hindi pa po, Ma. Gusto niyo po ba sabay tayo?" sagot ko habang inilalapag ang mga gamit sa study table.Sandaling natahimik bago siya sumagot. "Sige, maghain ka na at sabay tayo."Napangiti ako at mabilis na bumaba
Chapter 22Dumaan ang mga araw na puno ng excitement sa isip ko. Hindi ko mapigilan ang mag-isip kung paano kaya ang magiging reaksyon ni Papa kapag nalaman niyang pupunta kami ni Mama sa bahay niya. Baka magulat siya, o baka naman magdiwang sa tuwa.Pagdating ng Sabado, maaga akong nagising. Nag-ayos ako ng sarili at tumulong kay Mama sa paghahanda ng mga dadalhin namin. Bagama’t tahimik lang si Mama, ramdam kong kinakabahan siya.“Ma, okay lang po ba kayo?” tanong ko habang inaayos ang basket ng mga prutas na dadalhin namin.“Okay lang, anak,” sagot niya, pero halata sa boses niya ang bahagyang tensyon. “Medyo kinakabahan lang ako. Matagal na rin kasi mula nang huli kaming nag-usap ng Papa mo.”Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya. “Ma, nandito lang po ako. Hindi niyo po kailangang mag-alala. Sigurado akong magiging maayos ang lahat.”Ngumiti siya nang bahagya at tumango. “Salamat, Safara.”Pagdating namin sa bahay ni Papa, ako na ang nag-doorbell. Maya-maya, bumukas ang
Chapter 23Pagkatapos ng masaya naming mga sandali bilang pamilya, dumating ang balita na nagbago ng lahat. Isang umaga, habang abala si Mama sa kusina at ako naman ay nag-aaral sa sala, bigla siyang tumawag sa akin."Safara, usap tayo," sabi niya habang nauupo sa tabi ko, halatang seryoso.Nagtataka akong lumapit. "Bakit po, Ma? May problema po ba?"Tumikhim siya bago magsalita. "Anak, napagdesisyunan kong bumalik tayo sa Pilipinas."Nanlaki ang mga mata ko. "Babalik tayo sa Pilipinas? Bakit po? Akala ko po dito na tayo magtatagal.""May pagkakataon akong ipagpatuloy ang negosyo ng pamilya ko roon," sagot niya, pilit na iniiwasan ang aking tingin. "At gusto ko ring doon ka na magtapos ng kolehiyo. Mas maraming oportunidad para sa'yo roon, Safara."Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Bagama’t maganda ang plano ni Mama, hindi ko maiwasang malungkot. Masaya na ako sa bagong simula naming pamilya dito, pero parang biglang mawawala ang lahat."Paano po si Papa?" tanong ko, halos pabulon
Chapter 24Habang nagpatuloy ang araw, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa sarili ko. Dati, takot akong humarap sa mga tao. Ngayon, tumayo ako nang matatag, hindi na ang Safarang takot at mahina. Ang mga sugat ng nakaraan ay hindi na basta alaala—ginawa ko itong sandata para harapin ang ngayon.Sa bawat klase, ramdam ko ang bigat ng tingin ni Vince. Hindi ko alam kung dahil ba sa hiya o sa pag-aalala, pero hindi ko siya binigyan ng pansin. Alam kong may mas malaking plano akong kailangan pagtuunan ng pansin, at siya ang unang target ko.Sa labas ng campus, nakatanggap ako ng mensahe mula kay Mama.Mama: "Anak, kumusta ang unang araw? Nakapasok ka ba nang maayos?"Agad akong sumagot.Ako: "Opo, Ma. Everything’s fine."Pinilit kong maging maayos sa sagot ko kahit pa puno ng emosyon ang araw ko.Bago umuwi, nagpasya akong maglibot sa campus. May lugar doon na paborito kong tambayan noong high school pa ako—isang maliit na hardin sa likod ng library. Tahimik at puno ng alaala
Chapter 25Lumipas ang mga buwan, unti-unti akong nasanay sa buhay ko dito sa Pilipinas. Ngunit hindi ko maikakailang miss na miss ko si Mama. Kaya naman nang dumating ang sembreak namin ng dalawang linggo, agad kong inayos ang gamit ko. Nagdesisyon akong puntahan siya sa States upang kamustahin.Habang inaayos ang maleta, hindi ko maiwasang mag-isip. Ano na kaya ang kalagayan niya roon? Kumusta na kaya ang negosyo? At higit sa lahat, paano na ang mga plano niya para sa amin?"Safara, sigurado ka ba sa lakad mo?" tanong ni Lola habang nag-aayos ng baon ko. "Baka mahirapan kang mag-adjust ulit."Ngumiti ako at niyakap siya. "Opo, Lola. Sandali lang naman ako doon. Gusto ko lang po talagang makita si Mama."Pagsapit ng araw ng flight, hindi ko maiwasang makaramdam ng halo-halong emosyon. Masaya akong makikita si Mama, pero may konting kaba rin. Matagal-tagal na rin simula noong huli kaming magkasama.Pagdating ko sa States, sinalubong ako ni Mama sa airport. Nakasuot siya ng eleganteng
Chapter 26 Habang papalapit ako sa grupo nina Kim, hindi ko maiwasang marinig ang usapan ng mga lalaki sa di kalayuan. "Fuck, lalong gumanda, sexy, at hot," ani Jonathan, hindi alintana na naririnig ko siya. Napakunot ang noo ko, pero hindi ko ito pinansin. Narinig ko rin ang sagot ng isa pa nilang kasama, si Kent. "Ulo, saan ba kayo nagsusuot? Ngayon niyo lang nalaman na bumalik na siya? Mag-anim na buwan na 'yan dito sa Pinas." Napatigil ako sa paglalakad nang marinig ang huling sinabi ni Alfred. "At laging sinusuyo ni Vince. Hindi pa rin sumusuko, pare." Parang tumigil ang mundo ko. Vince? Sinusuyo ako? Napailing ako. Hindi na mahalaga iyon. Ang mahalaga, hindi ko na hahayaan ang sinuman, lalo na siya, na sirain ulit ang mundo ko. Bigla, tumili si Kim mula sa harap. "Safara! Dali, friend! Ang tagal mo!" Napangiti ako at kumaway sa kanya. Nagmadali akong lumapit, iniwasan ang mga tingin ng mga lalaki. "Hindi ko alam kung anong sinasabi nila, pero parang hindi maganda," sabi
Chapter 49Napasalampak ako sa upuan, pinilit kong pigilan ang panginginig ng kamay ko. "Wala akong pakialam kung mahirap, Vince. Ang iniisip ko lang ay ang kapakanan ng anak natin. At kung hindi mo kayang bumitaw sa mundo mo—""At ikaw?" putol niya sa akin, matalim ang tingin. "Ikaw ba, Safara? Kaya mo bang talikuran ang mundo mo para kay Selene?"Napahinto ako.Ramdam ko ang panunumbat sa tinig niya, ang hinanakit na hindi niya sinasabi nang direkta. Alam kong pareho kami ng sitwasyon. Pareho kaming may mundong dapat iwan kung gusto naming protektahan ang anak namin.Pero sino ang unang susuko? Sino ang unang bibitaw?Nagtagpo ang mga mata namin, puno ng tanong, puno ng sakit."Iisa lang ang dapat piliin, Vince," mahina ngunit mariin kong sabi. "Buhay mo sa grupong ‘yan… o ang anak natin."Tahimik siyang tumitig sa akin. Ilang sandali ang lumipas bago siya dahan-dahang lumapit at inilapit ang mukha niya sa akin, halos magkadikit ang aming noo."Kung iyon lang ang pagpipilian ko…" bu
Chapter 48"Nasa loob ng resort sa aming silid matutulog," malamig kong sagot. "Kung balak mong makita siya, ito lang ang masasabi ko, Vince. Kailangan mong harapin muna ang aking lolo bago ka makalapit sa iyong anak."Napakuyom ang kamao ni Vince, at sa kabila ng lamig ng gabi, ramdam ko ang matinding tensyon sa pagitan namin. Hindi siya agad nagsalita, pero alam kong hindi siya papayag na basta na lang ako lumayo muli—lalo na ngayong alam na niya ang tungkol kay Selene."Tingin mo ba matatakot ako sa lolo mo, Safara?" malamig ang tono niya, pero sa ilalim ng galit ay may halong hinanakit. "Akala mo ba hahayaan kong hadlangan niya ako para makita ang anak ko?"Napatingin ako sa mga mata niya—mga matang puno ng determinasyon at isang emosyon na hindi ko matukoy. Hindi lang ito tungkol sa galit niya sa akin dahil itinago ko ang katotohanan. Ito ay tungkol sa pagkawala ng anim na taon—anim na taon na hindi niya alam na may anak siya.Alam kong hindi siya susuko."Hindi ko sinasabing mat
Chapter 46SAFARA POVMula sa bintana ng kwarto ko sa resort, pinagmasdan ko ang malawak na hardin sa ibaba. Tahimik ang paligid, pero ramdam kong hindi ako ligtas. Matagal akong nawala, ngunit alam kong hindi habambuhay akong makakapagtago.Napahigpit ang hawak ko sa maliit na kamay ng batang nasa tabi ko."Mommy, bakit parang ang lungkot mo?" tanong ng anak kong si Selene, gamit ang inosente at malambing niyang tinig.Mabilis akong ngumiti at hinaplos ang pisngi niya. "Hindi, baby. Iniisip ko lang kung ano ang gusto mong gawin bukas."Napatalon siya sa tuwa. "Gusto kong mag-swimming! At kain tayo ng ice cream!"Tumawa ako at tumango. "Sige, baby. Bukas, mag-eenjoy tayo."Pero kahit sinasabi ko iyon, ang isip ko ay nasa isang tao lang—siya.Alam kong nandito siya. Ramdam ko ang presensya niya. Alam kong matagal na niya akong hinahanap. At ngayong bumalik ako, hindi na maiiwasan ang pagkikita namin.Hindi ako handa.Anim na taon kong iningatan ang sekreto kong ito. Anim na taon kong i
Chapter 45Six Years LaterNakatayo ako sa harap ng malaking bintana ng opisina ko, pinagmamasdan ang tanawin ng syudad. Ilang taon na ang lumipas, ngunit hindi ko pa rin maiwasang maalala ang gabing iyon—ang huling beses na magkasama kami ni Safara.Alam kong hindi ko siya dapat hinayaang umalis. Alam kong dapat hinabol ko siya, ngunit nang subukan kong hanapin siya, parang naglaho siya sa mundo. Para siyang usok na hindi ko na muling mahawakan.Anim na taon. Anim na taon ng paghahanap, ng pagtatangka na burahin siya sa isip ko, ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko magawa.At ngayon… bumalik siya."Boss, she's back!" ulit ng tauhan ko sa kabilang linya. "At may dala itong batang babae."Halos malaglag ang hawak kong baso.Batang babae?Hindi ko maintindihan kung bakit parang bumagal ang paligid. Pakiramdam ko ay may bumagsak na bomba sa dibdib ko."Sigurado ka ba?" tanong ko, pilit na pinapanatili ang kumpiyansa sa boses ko."Yes, boss. Nakita namin siya sa airport kanina. Hindi pa
Chapter 44Ang tanging maririnig sa loob ng kwarto ay ang mabilis naming paghinga. Nakahiga si Safara sa tabi ko, ang katawan niya ay nakabalot sa kumot, habang ako naman ay nakatitig sa kisame, pilit inuunawa ang nangyari.Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa puntong ito. Kung paano ko tinanggal ang bawat harang na itinayo ko para mapigilan ang sarili ko. Pero ngayong tapos na, ngayong narito na kami sa puntong ito… may bumabagabag sa akin.Dahan-dahan akong bumangon at umupo sa gilid ng kama, hinahaplos ang noo ko. Ramdam ko ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko alam kung tama ba ang ginawa ko."Gising ka pa?" mahina ang tinig ni Safara mula sa likuran ko.Tumalikod ako at nakita siyang nakatingin sa akin. Ang kanyang mga mata ay may halong pagod, ngunit higit pa roon, may isang emosyon na hindi ko mawari."Yeah," sagot ko. "Ikaw? Ayos ka lang ba?"Hindi siya agad sumagot. Sa halip, inabot niya ang kumot at mas hinigpitan ang balot sa kanyang katawan. May lungkot sa kanyang mga mat
Chapter 43Vince POVMabilis akong nagmamaneho patungo sa aking condo unit. Ayaw kong may makakita sa kanya na ganitong sitwasyon. Hindi nag tagal ay agad din kami nakarating saka ko hinubad ang jacket at binalot ko sa kanya upang hindi makita ang kanyang mukha. "Hmmmm, Vince!" bulong nya sa akin saka mas isiniksik niya ang kanyang mukha sa aking dibdib. Hindi ako manhid at tao lang din ako. Kanina ko pa nararamdaman ang pananakit sa aking puson sa kanyang ginawa. Ilang sandali ay agad kaming nakarating sa aking unit saka ko binuksan at pumasok sa loob. Hindi ko kinalimutan na i-lock ang pintuan saka ko ito inilapag sa kama. Paglapag ko ay agad iyong bumukaka at nilalaro ang kanyang tingkil habang umuungol."Ughhh, aaahhh!" saka hinimas din nito ang kanyang dibdib habang pumipikit. "Shit!" Mabilis akong tumayo at lumayo kay Safara, pilit na hindi tinitingnan ang ginagawa niya. Ramdam ko ang pagtigas ng panga ko habang nilalabanan ang tukso.Hindi ko alam kung paano ko naitatak s
Chapter 42Napakagat ako sa labi, pilit na nilalabanan ang init na lalong bumibigat sa bawat sandaling lumilipas. Napapikit ako, ninanais na mawala ang nararamdaman kong ito, pero lalo lang akong nag-aapoy."Vince..." muli kong sambit."Shit," mura niya, halatang hindi sigurado kung ano ang dapat niyang gawin.Huminga siya nang malalim, pinilit ang sariling magpakatatag. "Kailangan kitang ilayo rito. Huwag kang bibitaw sa akin."Bago pa ako makasagot, binuhat na niya ako sa kanyang mga bisig. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin, pero isa lang ang sigurado ako—si Vince lang ang tanging kakampi ko ngayon.Agad nakasubsob ang aking mukha sa kanyang matipunong katawan kaya may lalong umusbong ang pang-nanais na maangkin niya ako lalo't nasa ilalim ako ng gamot.Agad kong hinalikan ang kanyang dibdib na ikinamura nito."Safara, damn it!" mariing mura ni Vince habang mas hinigpitan ang pagkakahawak niya sa akin. Ramdam ko ang biglang paghingpit ng kanyang mga muscles, tanda ng matindi
Chapter 41Dahil sa inis ko ay agad akong bumalik sa table at agad kong ini-inom ang alak nasa table.. Huli na na realize ko na ang isang basong may gamot ang nainom ko hanggang unting-unti nanlalabo ang aking mata pero pinigilan ko ito. Iba ang nararamdaman ko parang nainitan ako sa aking katawan na parang may nais akong gawing nais maibsan ang init sa aking nararamdaman. Pinipilit kong ipokus ang paningin ko, pero unti-unti itong lumalabo. Pakiramdam ko'y parang umiinit ang buong katawan ko, tila may apoy na gumagapang sa bawat himaymay ng balat ko. Damn It... Napahawak ako sa mesa, sinusubukang kontrolin ang sarili. Alam kong may halo ang ininom ko, pero hindi ko inasahan na ganito kabilis ang epekto nito. Huminga ako nang malalim, pero sa halip na lumamig ang pakiramdam ko, mas lalo lang akong nanginig sa kakaibang init na bumalot sa katawan ko. Hindi ito simpleng pampalasing na gamot. Isa itong... Aphrodisiac. Shit! Napatingin ako sa paligid. Ayokong makatawag ng pansin, pe
Chapter 40Napansin ko ang bahagyang pamumutla ni Kirie sa sinabi ko. Bagaman mabilis siyang nakabawi sa kanyang ekspresyon, hindi iyon nakaligtas sa akin."Kung totoo ang sinabi ni Vince, hindi ako magdadalawang-isip na ipakukulong kita, Kirie." Tahimik kong bulong sa isipan ko habang pinagmamasdan siya.Pinilit niyang ngumiti, pero halata ang pilit sa kanyang tinig nang magsalita siya. "A-ang mabuti pa'y bumalik na tayo sa ating table at maglasing," aniya, kunwari'y pabiro.Pero hindi ko na siya basta-basta mapagkakatiwalaan. Lalo na ngayon, nang makita kong ang isang bagay na bihira kong makita kay Kirie—takot.Hindi ko siya sinagot at sa halip ay tahimik ko lang siyang sinundan pabalik sa aming table. Sinabayan niya akong umupo, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin. Kinuha niya ang kanyang baso ng alak at uminom ng isang lagok, tila gustong itago ang namumutla niyang mukha.Napansin kong biglang bumilis ang kilos niya—masyadong casual, masyadong pilit.Napatingin ako sa kan