Chapter 05

Chapter 05

Ang mga sumunod na araw ay naging... interesante. Si Safara ay ibang-iba sa lahat ng babaeng sinubukan kong pasayahin o kausapin noon. Hindi siya tinatablan ng mga karaniwang charm—ang pasimpleng ngiti, mga boladas, o kahit ang mga alok kong tulong. Kadalasang sinasagot niya ako ng maikli, o hindi ako pinapansin.

Pero hindi ako aatras. May pustahan akong kailangang mapanalunan.

Lunch break noon nang makita ko siyang nakaupo sa ilalim ng puno malapit sa campus garden. Tahimik siyang kumakain ng baon niya, nakalagay sa isang maliit na lalagyan. Walang kasama, walang gulo—siya lang at ang pagkain niya.

“Hey,” bati ko, sabay upo sa tabi niya.

Napatingin siya, halatang nagulat. “Anong ginagawa mo dito?”

“Lunch,” sagot ko, itinaas ang sandwich na nakuha ko mula sa cafeteria. “Pwede bang makisabay?”

Nagdalawang-isip siya, pero sa huli, itinuloy ang pagkain. “Wala naman akong magagawa, free country naman.”

Napatawa ako, hindi alintana ang malamig niyang tono. “So, anong ginagawa mo?”

“Nag-aaral para sa quiz natin sa Business Ads,” sagot niya nang hindi man lang tumitingin sa akin.

“Kailangan mo ng tulong?” alok ko, kunwari’y casual lang.

Tiningnan niya ako, tila nagtataka. “Ikaw ba ang pangalawa sa pinakamataas sa last exam?”

Ngumiti ako nang mayabang. “Oo. Ibig sabihin, magaling ako.”

“Okay na ako, salamat,” sagot niya, bumalik sa mga notes niya.

Grabe, ang hirap niyang abutin.

“Alam mo, baka iniisip mong ginugulo lang kita, pero seryoso ako. Pwede akong tumulong,” sabi ko, bahagyang lumapit sa kanya.

Napabuntong-hininga siya at hinarap ako. “Bakit mo ba ako kinakausap, Vince? Hindi ka naman mukhang tipo ng taong nakikipagkaibigan sa tulad ko.”

Napatigil ako, bahagyang nagulat sa tanong niya. “Anong ibig mong sabihin?”

“Sikat ka. Hindi ako. Mayaman ka. Wala kami. Ang mga tulad mo, hindi naman basta-basta lumalapit sa mga tulad ko... maliban na lang kung may kailangan.”

Parang tumusok ang mga sinabi niya. Alam kong may katotohanan sa sinabi niya—karamihan sa mga tao rito ay hindi nakikisalamuha sa labas ng kanilang grupo. Pero hindi dahil sa pustahan lang ako narito. Hindi lang dahil doon.

“Siguro gusto lang kitang makilala,” sagot ko nang tapat.

Tinitigan niya ako, parang sinusuri kung seryoso ba ako. Sa wakas, tumango siya. “Sige, Vince. Kung talagang gusto mong tumulong, quiz mo ako sa mga terms na ito.”

“Deal.”

Sa mga sumunod na araw, sinigurado kong kausapin siya tuwing may pagkakataon. Umuupo ako sa tabi niya sa library, ino-offer ang dalhin ang mga libro niya, at minsan, sinasamahan ko siya papunta sa klase. Bagamat nananatili siyang maingat, unti-unti kong nakikita ang tunay na Safara—ang babaeng mahilig matuto, mahal ang pamilya niya, at may tagong talas ng isip sa likod ng kanyang katahimikan.

Isang hapon, nakita ko ulit siyang mag-isa sa school garden, nagdo-drawing sa isang notebook.

“Hey, Picasso,” biro ko, sabay upo sa tabi niya.

Agad niyang isinara ang notebook, namula ang pisngi. “Wala ito.”

“Come on, pakita mo na,” sabi ko, pilit inaabot iyon.

“Huwag!” sabi niya, pilit na inilayo ang notebook.

“Bakit naman?”

“Kasi pangit,” mahina niyang sagot.

Napakunot-noo ako. “Hindi ko yata magugustuhan ang sagot na ‘yan. Magaling ka sa lahat ng bagay, bakit hindi dito?”

Nagdalawang-isip siya bago inabot sa akin ang notebook. Nakita ko ang mga sketch niya—mga gusali, tanawin, at pati mga tao. Ang gaganda ng gawa niya.

“Wow,” sabi ko, sobrang humanga. “Ang galing mo talaga.”

“Salamat,” sagot niya nang mahina, umiwas ng tingin.

“Dapat ipakita mo ito sa iba. Baka puwede mong subukan ang architecture o kahit ano.”

Umiling siya. “Hindi pwede. Hindi kaya ng pamilya ko. At kailangan kong tapusin ang business degree ko. Mas praktikal iyon.”

“Hindi ibig sabihin ng praktikal na dapat mong kalimutan ang mga pangarap mo,” sabi ko. “Ang galing mo, Safara. Huwag mong hayaan na may magsabi sa’yo ng iba.”

Nagtagpo ang mga mata namin, at sa sandaling iyon, parang may nabago sa ekspresyon niya.

“Bakit ang bait mo sa akin?” tanong niya.

Napahinto ako, biglang bumigat ang iniisip ko tungkol sa pustahan. “Kasi deserve mo,” sagot ko nang tapat.

Ngumiti siya, at sa unang pagkakataon, naramdaman kong nanalo ako—pero hindi para sa pustahan.