XL. Perilous Love

Macey's POV

Kasunod namin ang mga pulis habang papunta sa town hall. Bawat minutong nagdaraan, mas lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ko.

Kinakabahan ako sa mga susunod na mangyayari sa gabing ito. Ang nalaman namin ngayon tungkol kay Kuya Sander ay hindi ko na kinakaya. Paano pa kaya mamaya? Siguradong marami pa kaming malalaman.

***

Demi's POV

Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata. Ramdam ko rin ang sakit ng ulo ko. Inilibot ko ang mata ko sa paligid. Kusang tumulo ang mga luha ko nang makita si Mayor Javier, kagaya ko ay nakatili rin siya sa upuan at may busal sa bibig.

Napagtanto ko na nandito kami sa town hall. Maya-maya lang ay lumabas si Sander. Bigla akong nakaramdam ng galit kasabay nito ang mga tanong na nasa isip ko.

Lumapit siya sa akin at tinanggal ang busal sa bibig ko. Tinanggal niya rin ang mask niya. Yumuko pa siya para mapantayan ako.

Doon ko nakita nang malinaw ang mga mata niya. Nagkamali ako na napagbintangan ko si Troy na siya ang killer. Kaya naman pala pamilyar ang mga mata dahil si Sander ang nagma-may-ari ng mga 'yon.

Kahit kailan, hindi pumasok sa isip ko na pagdudahan siya. Hindi pumasok sa isip ko na magagawa niya palang gawin ang lahat ng 'to. Napakagaling niya magtago...pero paano niya napatay ang sarili niyang pamilya?

Pilit kong inilayo ang mukha ko nang subukan niyang hawakan ang pisngi ko.

"Are you surprised, honey?" Gusto kong masuka sa pagtawag niya sa akin ng 'honey.'

"Bakit mo 'to ginagawa Sander? Anong kasalanan namin sayo?" naiiyak kong tanong. Gusto ko ng malaman lahat ngayon.

Magsasalita pa sana siya pero sunod-sunod naming narinig ang sirena ng mga pulis.

"They're here. Let's start the show," bulong niya.

Napatingin ako sa entrance ng town hall nang sunod-sunod na magpasukan ang mga kaibigan ko. Nandoon din sila mommy pati ang mga magulang ng mga kaibigan ko. Kitang-kita ko sa mga mukha nila ang gulat.

"Subukan niyong lumapit, hindi ako magkakamaling iputok 'tong hawak ko sa mga bungo nila!" sigaw ni Sander habang hawak-hawak ang baril niya.

Ilang saglit lang ay bigla siyang tumawa. Nangibabaw ang mala-demonyong tawa niya sa buong town hall.

Lumapit siya sa Mayor at tinanggal ang busal sa bibig.

"A-anak..." nanghihinang tawag ni Mayor kay Sander.

"Tutal naman nandito na kayong lahat bakit hindi pa natin simulan 'to. Unang-una, gusto kong malaman niyo kung sino ba talaga si Mayor Solomon Javier, ang ama ng Greenville," sabi ni Sander habang nakatingin sa lahat.

"Kilala niyo siya bilang isang mabait na Mayor at mapagmahal na asawa at ama, pero nagkamali kayo roon. He killed my mother! Mamamatay tao ang Mayor niyo!"

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Anong ibig niyang sabihin? E, siya nga ang pumatay kina Tita Serenity.

"Kuya..." Tumingin ako kay Sofia na umiiyak.

"I'm not your brother. Kahit kailan hindi tayo naging pamilya, Sofia. Isa lang ang tinuturing kong pamilya...ang nanay ko. Ang nanay ko na pinatay ng hayop na 'to!" Itinutok niya ang baril sa sentido ni Mayor.

Hindi namin maintindihan ang mga sinasabi ni Sander.

Mas lalong kumunot ang noo ko nang makita ang mga tumutulong luha ni Sander. Bigla na lang siyang humagulgol.

"Bunga ako ng pagkakamali at pagtataksil. Anak lang ako sa labas," sabi nito na ikinagulat naming lahat.

"Anak, kahit kailan hindi ko inisip na pagkakamali ka---"

"Tumahimik ka!" Napapikit ako sa sigaw ni Sander.

Humarap ulit si Sander sa mga pulis, sa mga kaibigan ko, pati sa mga magulang namin na nandito.

"Nabuntis niya ang nanay ko, iniwan niya at pinapatay! Ito ba ang Mayor na mahal na mahal ninyong lahat?!" galit na tanong ni Sander.

Kumikirot ang puso ko habang tinitignan si Sander. Bigla akong nakaramdam ng awa.

So, ayon ang dahilan kung bakit niya nagawang pumatay? Gumaganti siya.

Bigla siyang tumingin sa akin. "At alam niyo ba kung sino ang inutusan niya para patayin ang nanay ko?" Muli siyang tumingin sa harapan. Sinundan ko ang tingin ng mga mata niya.

"Walang iba kundi si Felicidad San Diego," diretsong sabi niya.

Napahagulgol ako lalo. Tinignan ko si mommy na nakayuko at umiiyak na rin.

"Mom, hindi 'yon totoo, diba?" tanong ko sa kaniya. Hindi niya magagawa 'yon.

"My mother could still survive but money is too powerful. Hindi ko alam kung magkano ang binayad sa kaniya ni Solomon, pero dahil sa kaniya tuluyang nawala ang nanay ko."

Durog na durog na ang puso ko. Hindi manlang umapela si mommy o itinanggi ang sinabi ni Sander.

Ayoko na...parang ayoko ng marinig pa ang iba pang katotohanan. Masyado nang masakit.

"Kayo namang mga kaibigan ko, itinuring ko kayong pamilya. Nawala lang ako ng ilang taon pero parang kinalimutan niyo agad ako.

"Sander, hindi 'yan totoo," sabi ni Kuya Derrick.

Natawa si Sander. "Hindi nga ba? Pero bakit gano'n ang naramdaman ko? At ikaw, Demi..." Tumingin siya sa akin.

"Binuhos ko rin ang buong pagmamahal ko sayo. Ilang beses kong inamin at pinakita 'yon sayo...pero binalewala mo lang ang lahat. Tangina!"

Napapikit na lang ako. "I'm s-sorry..."

Saglit na natahimik ang buong town hall. Lahat ay walang imik, pare-parehas kaming gulat sa mga inamin ni Sander.

Nang i-angat ko ang ulo ko, napabuka ako ng bibig nang itutok ni Sander ang baril sa sarili niya.

"Sander, ibaba mo 'yan," pagmamakaawa ni Mayor Javier.

"Alam niyo kung bakit ako pumapatay?" tanong niya habang nakatingin sa malayo. "Dahil 'yon sa inyo. Naiwan akong mag-isa habang kayo nagsasaya. Ayokong nakikita kayong masaya. Hindi kayo nararapat na sumaya..."

Nanginginig ang mga tuhod ko habang pinagmamasdan si Sander. Isang kalabit lang sa gatilyo, tiyak na mamamatay siya.

"Pero ngayong gabi, pagbibigyan ko kayo. Gusto niyong sumaya? Sige, ibibigay ko sa inyo ang kasiyahan na gusto niyo, pero sisiguraduhin kong babaon sa mga utak niyo ang gabing ito," aniya at pumikit.

"Kuya Sander, itigil mo na 'to." Nanlaki ang mata ko nang dahan-dahan na lumapit si Sofia.

"Sofia!" sabay-sabay kaming sumigaw pero nagpatuloy pa rin siya paglapit kay Sander.

"SANDER!"

Napapikit na lang ako nang marinig ang malakas na putok ng baril. Napahawak ako sa dalawang tainga ko, tila ba ay nabingi ako.

Pagdilat ko ng mga mata ko, tumatakbo ng ang mga pulis papalapit. Nagsisigawan ang lahat pero pakiramdam ko ay tumahimik ang buong paligid ko.

Napatulala na lang ako kay Sander na nakahandusay sa lapag, katabi niya ang Mayor na may tama sa binti.

"Demi! Demi!" Napaigtad ako nang maramdaman ang yakap ni Brix sa akin. Wala akong nagawa kundi umiyak na lang sa balikat niya.

"Shh...okay na Demi. Tapos na ang lahat. Buhay pa si Sander at nahuli na siya. Nadaplisan lang din ang Mayor,"  anito. Humiwalay siya sa 'kin at nagtungo sa likuran ko para kalasin ang pagkakatali ko sa upuan.

Tinignan ko ang paligid. Hawak na ng mga pulis si Sander. Si Mayor Javier ay nilalabas na rin sa town hall. Ngunit, labis akong nasaktan nang makita si mommy na hawak na rin ng mga pulis. Nakita ko kung paano siya tumingin sa akin at kay daddy.

Lumapit ang mga kaibigan ko. Yumakap sa akin si Sofia at si Macey kaya napayakap na lang din ako pabalik.

"Tapos na. Magiging okay na rin ang lahat," sabi ni Macey.

Sabay-sabay kaming lumabas ng town hall. Sinalubong ako ni daddy at ni kuya ng yakap.

Huminga ako nang malalim at tumingin sa paligid. Ngayon ko lang napansin na marami rin pa lang tao rito sa labas.

Nakita ko si Sander na tulala habang may tumutulong luha sa mga mata niya.

Ngayong gabi, mas naliwanagan ako sa sitwasyon ni Sander.

Hindi niya piniling pumatay dahil gusto niya lang o may sira siya sa utak. Naging biktima rin siya at nadala sa mga emosyon.

Masyadong delikado ang pagmamahal. Hindi lang puro saya ang binibigay nito sa mga tao. Nagdudulot rin ito ng poot at galit sa mga taong nasaktan at ito ang nagtutulak sa kanila para gumawa ng mga bagay na hindi rin naman nila gusto gawin.

At ganoon ang nangyari kay Sander, poot at galit ang naidulot sa kaniya ng pagmamahal sa pamilya at sa kaibigan na nagtulak sa kaniya para pumatay ng ibang tao.

---