XXXIX. The Face Behind The Mask

Macey's POV

"Salamat, kuya. Magte-text na lang ako kapag uuwi na ako," sabi ko sa driver namin. Bumaba ako ng sasakyan at tumingin sa entrance ng Belle's Cafe.

I flipped my hair and walked toward the entrance. Ayoko sanang pumunta dito lalo na't makakasama ko si Jayson at Sofia, kaso kailangan naming tulungan sina Demi at Brix.

Pagkapasok ko ay hinanap ko agad si Sofia. She texted me earlier that she's already here. Nakita ko naman agad siya sa madalas na pwesto namin.

Nilapag ko ang bag ko sa table at naupo sa tapat niya.

"Macey," tawag niya. Tinignan ko siya pero hindi ako nagpakita ng anumang ekspresyon.

Wala naman siyang sinabi kaya nag order na lang muna ako ng pagkain ko. Habang nag-aantay, nilabas ko ang mga envelope na ibinigay ni Demi sa akin.

Nilabas ko lahat ng pictures do'n at tinignan isa-isa.

"Macey, I'm sorry."

Napalunok ako nang marinig 'yon. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko.

Napatingin ako sa kaniya nang hawakan niya ang kamay ko. My eyes widened when I saw her crying.

"I'm sorry. I'm really sorry. It's all my fault, ako ang unang lumapit, ako ang unang umamin kay Jayson. At pinagsisisihan ko na 'yon," aniya habang umiiyak. "Nadala lang ako sa nararamdaman ko at hindi ko agad naisip ang mangyayari sa pagkakaibigan natin," dagdag niya pa.

Nangilid ang luha ko habang nakatingin sa kaniya. Naaalala ko na naman 'yong gabing nahuli ko silang dalawa ni Jayson. Hindi ko alam kung maniniwala pa ba ako sa mga sinasabi at pinapakita niya ngayon.

Tumayo siya at lumapit sa akin. Napatakip ako ng bibig nang bigla siyang lumuhod sa gilid ko.

"Sana mapatawad mo ako, Macey. Kung kailangang lumayo ako sa inyo, gagawin ko 'yon. Pagkatapos ng lahat ng 'to, lalayo na ako sa inyo basta mapatawad mo lang ako. Alam kong mahirap, kasi kahit ako naiinis sa sarili ko. Noong mga panahon na 'yon, hindi ko rin makilala ang sarili ko. Pero sana...sana mapatawad mo ako."

Tumingala ako upang pigilan ang pagtulo ng mga luha ko pero nabigo akong pigilan ang mga 'to.

Napansin kong pinagtitinginan na kami rito. Binalik ko ang tingin ko kay Sofia na nakaluhod pa rin.

"Tumayo ka d'yan," utos ko sa kaniya. Pinunasan ko ang luha ko at huminga nang malalim.

Kumunot ang noo ko dahil hindi pa rin tumatayo si Sofia.

"Sofia, tumayo ka d'yan, or else hindi kita patatawarin kailanman," seryosong saad ko.

Mas lalong napahagulgol si Sofia pero dahan-dahan din siyang tumayo at bumalik sa upuan niya.

"Salamat, Macey. Salamat," aniya.

"Hindi pa kita pinapatawad...sa ngayon. Pero susubukan ko," sabi ko sa kaniya. Tumayo ako at naglakad papunta sa restroom.

***

Pagkalabas ko ay nakita ko na si Jayson. Nakapwesto siya malapit sa table namin ni Sofia. Seryoso siyang nakatutok sa cellphone niya.

"Hindi pa ba tumatawag si Brix?" tanong ko.

Nag-angat siya ng tingin sa 'kin at ngumiti. "Wala pa pero nandoon na ata sila."

Tinignan ko ulit 'yung mga pictures na nasa table.

"Ano bang maitutulong namin d'yan?" tanong ni Sofia habang nakaturo roon sa mga pictures.

Kumuha ako ng notebook at ballpen sa bag ko.

"Sabihin mo sa akin isa-isa 'yung mga letters na nasa likod. Isusulat ko ang mga 'yon dito," sabi ko sa kaniya.

Sinunod naman niya ang sinabi ko.

"N, R, F, Q, I, V, E, R, W, N, A, and E." Nilista ko lahat ng sinabi niya.

Tinitigan kong mabuti ang bawat letra. Siguro ita-try ko na lang muna ulit 'yung ROT13.

Sinulat ko ulit ang mga 'yon pero gamit na ang ROT13.

A, E, S, D, V, I, R, E, J, A, N, R

"Tignan niyo 'to." Pinakita ko sa kanila ang mga sinulat ko. "May naiisip ba kayong word na pwedeng mabuo rito?" tanong ko sa kanila.

"Puta, ang dami naman niyan!"

Sinamaan ko ng tingin si Jayson.

"Hmm...Die?" tanong ni Sofia. Sinulat ko naman 'yon. Pero masyado ngang madaming letters tapos 'Die' lang naman ang mabubuo. Paniguradong may iba pang mabubuo rito.

Napatingin kami kay Jayson nang mag ring ang cellphone nito.

"Si Brix," sabi niya at sinagot ang tawag.

"Hello---ano?!"

Bigla akong kinabahan sa naging reaksyon ni Jayson.

"Sige, sige. Papunta na kami d'yan," sabi ni Jayson at binaba ang tawag.

"Anong nangyari?" tanong ko.

"Nawawala raw si Demi."

Napatayo ako bigla dahil sa sinabi niya.

"P-paanong---nasaan si Brix ngayon?" tanong ko.

"Sa dating park daw sila pinapunta no'ng killer," sagot niya.

"Shit! Tara na!" Mabilis kong nilagay ang mga envelope sa bag ko. Lumabas kami ng coffee shop at agad na sumakay sa kotse ni Jayson.

"Paanong nawala si Demi eh magkasama lang naman silang dalawa?" nag-aalalang tanong ni Sofia.

"Basta ang sabi lang ni Brix sa akin ay nawawala daw si Demi. Please call the police, kailangan na natin ng tulong nila," sabi niya habang nagda-drive.

Kinuha ko ulit 'yung notebook sa bag ko at tinignan ang mga sinulat ko kanina. Kailangan na naming malaman kung anong ibig sabihin ng mga 'to.

Unti-unti ay may nabubuo sa isipan ko.

"S, A, D, J...mali!" Inis akong napasabunot sa buhok ko. Paulit-ulit kong binasa yung mga letra.

"S, A, N, D---shit! Shit! Shit!" Nanlaki ang mata ko habang binubuo sa isip ko ang isang pangalan. "Alam ko na ang ibig sabihin ng mga letrang 'to!" sigaw ko.

"Ano?" tanong ni Sofia.

Tinignan ko muli 'yung mga letters.

A, E, S, D, V, I, R, E, J, A, N, R

Kapag in-arrange, magiging...

S, A, N, D, E, R, J, A, V, I, E, R

"Sander Javier."

***

Pagkarating namin sa dating park ay nakita namin si Brix sa labas ng isang bahay.

"Papunta na ang mga pulis," sabi ni Sofia.

"Anong nangyari?" tanong ko kay Brix.

"Naghiwalay kami saglit ni Demi. Pumunta ako sa isang bodega at siya naman ay umakyat. I saw Troy. Nandoon siya sa loob ng bodega at duguan at ilang sandali lang nakarinig kami ng putok ng baril," kwento niya. Kumunot ang noo ko nang malaman na nandito si Troy. Anong ginagawa niya rito? "Umakyat ako at pumasok sa isang kwarto, at nakita ko 'tong cellphone ni Demi. Hindi lang 'yon, may nakita rin akong gamit ng mga killer."

"What?! Are there any clues na makakapagsabi kung sino ang killer?" tanong ni Jayson.

"Wait! Wait! Doon sa mga pictures na pinadala ng killer, nabuo ko ang pangalan ni Kuya Sander sa mga letrang nakasulat doon. Baka siya na ang isunod ng killer!" sabi ko sa kanila.

"No! Nasa panganib na si dad, wag naman sanang pati si Kuya Sander," sabi ni Sofia.

"Sander is not the next target." Naguguluhan kaming tumingin kay Brix.

"What do you mean, bro?" tanong ni Jayson.

"Sumunod kayo sa 'kin," utos ni Brix. Pumasok siya roon sa loob ng bahay kaya naman sumunod kami. Nakarating kami sa second floor at nakita agad namin ang isang kwarto na bukas.

"A-ano 'to?" tanong ni Sofia pagkapasok namin sa kwarto. Napatakip naman ako ng bibig nang makita ang mga pictures namin noong mga bata pa kami.

Sunod kong nakita ang nakabukas na drawer. Nilapitan ko iyon at nakita ko roon ang mga rastaclat na katulad din ng mga binibigay samin ni Kuya Sander noon. Mayroon ding mga pictures ni Demi.

"Sander is not the next target because he's the real killer. Siya ang may kagagawan ng lahat," sabi ni Brix.

Tumulo na lang ang mga luha ko sa mga nalaman namin. Hindi ako makapaniwala. Talaga bang si Kuya Sander ang killer? Bakit niya nagawa 'yon.

"You're lying, Brix. Hindi magagawa ni Kuya Sander 'yon!" sigaw ni Sofia.

Magsasalita pa sana si Brix pero biglang tumunog ang cellphone ni Demi.

Binasa niya ang text. "I'll give you 20 minutes to go here at the town hall. Kapag na-late kayo, isa kina Demi at Mayor Solomon ang magpapaalam."

"Tara na!" sigaw ni Jayson.

Habang papalabas ng bahay ay wala akong ibang maisip kundi si Kuya Sander – kung paano niya nagawang pumatay ng napakaraming tao, kung paano niya sinira ang Greenville, at kung ano ang pumasok sa isip niya para gawin ang lahat ng 'to.

Talaga nga namang mapanlinlang ang itsura ng mga tao. Literal man 'tong nakasuot ng maskara o hindi, hindi mo pa rin makikita ang tunay na pagkatao nila. Napakaraming sikretong tinatago.

At kung sino pa ang mga taong hindi mo inaasahan na magagawa ang mga bagay na kinakatakot mo, sa huli, magugulat ka na lang dahil kaya pala nilang gawin ang mga bagay na iyon.

---