Thera De Marco was hated and feared by many. For inexplicable reasons, within five years of marriage to her husband Sean, she has gone from being soft-hearted and happy, to savage and ill-tempered. Despite her unhappiness, and her hate towards her husband she has refused to get her marriage annulled. Ilang buwan bago ang kanyang ika tatlumpong taong kaarawan, Thera is hit by a car, causing her memory - before she meets Sean, to be wiped out. When she resumes her life, she begins to question why she was so unhappy in her marriage. Magbabago kaya ang damdamin ni Thera para sa asawa habang wala siyang maalala? Or do the secrets run deeper than she ever realized?
View MorePROLOGUE
August 2007
Baguio City, Philippines
Hindi mapigilan ng labimpitong taong gulang na si Thera ang pagkabog ng dibdib nang makita ang matangkad na lalaking lumalabas mula sa glass door ng Sean and Tan’s Tea Caf. Bigla-bigla, humina ang tugtog na nagmumula sa headset na nakasuksok sa magkabila niyang tainga. Kahit naka-full volume, mas nangingibabaw pa rin nang di-hamak ang lakas ng tibok ng puso niya kaysa sa suwabe at malamig na boses ng singer ng isa sa mga paborito niyang kanta, ang “Close to You” ng The Carpenters. Theme song iyon ng kanyang mga magulang.
Naramdaman ni Thera ang mahinang pagsiko ni Kisses sa tagiliran niya. Senyales na nakikita rin nito ang lalaking nakikita niya. Hindi lingid sa kaalaman ng kaibigan ang lihim niyang pagtingin sa binata. Hindi siya umamin pero kusa nitong nahalata.
Sean De Marco. The man who was too perfect and unfortunately, way too out of Thera’s league. Well, sa ngayon. Sean was a young entrepreneur. Rich, smart, and jawdroppingly handsome. Tuwing nasa paligid ang binata, parang nahahawi gaano man kakapal ang mga ulap, parang nabubuksan ang langit, at bumababa mula roon ang mga anghel—para umawit at sumilay na rin.
Napangiti si Thera sa naisip, ang corny niya.
Sean’s thick eyebrows paired with those dark penetrating black eyes plus that signature unwavering gaze of his, alam niya na iyon ang ilan sa mga katangiang humahatak sa mga kadalagahan at kabaklaan na mahulog sa lalaki. Sean was five feet and eleven inches tall. Kahit ang suot nitong itim na long sleeves at denim jeans ay hindi kayang itago ang almost well-developed nitong muscles at mahahabang binti. He was physically very attractive.
Hindi nakakapagtaka kung saan nanggaling ang gandang lalaki ni Sean. His twin brother, Tan, and their father, Chase De Marco, were both dangerously good-looking. Bukod pa iyon sa katotohanang napakaganda rin ng mama nito. Charry De Marco was one of the best singers in the country, kung hindi lang ito maagang nagretiro sa pagkanta at nagdesisyon na mag-focus na lang sa pamilya.
Sean was one of the owners of Sean and Tan’s Tea Caf. Kasosyo nito sa negosyo si Tan na tutok sa pag-aaral ng medisina. Si Sean lang ang nagpapatakbo ng coffee shop mula nang magbukas iyon anim na buwan na ang nakararaan.
Katapat ng Tea Caf ang DM University na pag-aari din ng mga De Marco. Sa DM University-Baguio nag-aaral sina Thera at Kisses. First year college sila at parehong kumukuha ng kursong HRM. Masuwerte siya para mapasama sa sampung estudyanteng nabigyan ng full scholarship.
Ni minsan, hindi nakita ni Thera na nakikihalubilo sa kung kani-kanino si Sean. Tahimik ito at seryoso. Nagtataka siya kung bakit pinili nitong pasukin ang negosyong coffee shop gayong kung tutuusin ay hindi naman ito approachable at accommodating kahit sa mismong customers nito.
Nakita ni Thera na nahinto si Sean sa paglalakad papunta sa nakaparadang itim na Hyundai Tiburon nang lapitan ito ng dalawang babaeng pamilyar sa kanya. He took his headphones off, swung around to meet the two women who always seemed to be orbiting around him.
They were Mara and Isabelle. Ang matalik na magkaibigan na madalas niyang nakikitang pumapasok sa loob ng Tea Caf para um-order ng milk tea. Duda siya kung may flavor pa ng milk tea na hindi natitikman ng dalawa.
Naiinggit siya. Wala kasi siyang one hundred twenty pesos na budget para sa pinakamurang milk tea na sine-serve ng café. Kung mayroon sana, aaraw-arawin din niya ang pagpunta roon para may libreng sulyap na rin siya.
“Gusto mo bang i-try nating pumasok sa loob minsan?” tanong sa kanya ni Kisses.
Ngumiti si Thera. Narinig niya ito pero hindi niya sinubukang ilayo ang titig kay Sean. Inalis niya ang headset na nakasuksok sa kanyang tainga. Dama niya ang pinong kirot sa dibdib habang nakatingin sa tatlo. She wished she had Mara and Isabelle’s courage para lapitan ang kaisa-isang lalaking ilang linggo na rin niyang pinag-uukulan ng pagtingin.
Kung nanggaling siguro siya sa maykayang pamilya, mapera, at may sariling negosyo at bahay, confident siguro siya. Kaso wala, eh. Wala na nga siya isa man sa mga nabanggit, wala pa siyang matatawag na pamilya. May dalawa siyang natitirang kamag-anak, sina Tito Jaime at ang nag-iisa nitong anak na si Joshua. Kapatid ni Tito Jaime ang nanay niyang si Lorena. Ang tatay niya, si Albert, ay ilang taon nang patay dahil sa isang aksidente sa daan. Halos isang taon lang ang lumipas, nawala na rin sa kanya ang ina. Dahil walang ibang kamag-anak, napilitan sina Tito Jaime at Joshua na kupkupin siya.
Dahil wala pang maipagmamalaki, kailangan niyang kumbinsihin ang sarili na makontento muna sa titig at tanaw kay Sean mula sa malayo. ‘Sabagay, for now, kontento naman talaga siya. Masilayan nga lang ang binata kahit saglit lang ay sapat na para mabuo ang araw niya.
“Kapresyo ng tatlong kilong bigas ang milk tea sa Tea Caf, Kisses. Dalawang araw na kain na rin namin ‘yon sa bahay. Sayang.”
“Eh, pa’no, hanggang tanaw ka na lang?”
“‘Di ba ganoon naman talaga dapat ang ginagawa ng mga tulad nating mahihirap? Hanggang paghatid lang ng tanaw sa mga lalaking hindi natin maaabot ang estado ng buhay kahit kailan?”
Thera was supposed to smile bitterly pero maluwang ang pagkakangiti niya. Magandang tanawin para sa kanya ang bored na ekspresyon ng mukha ni Sean habang kulang na lang ay mamilipit sa kilig ang dalawang babaeng kaharap nito.
“Sabi mo sa ‘kin, kung mayroon kang lalaking gustong makatuluyan, si Sean De Marco ‘yon kahit palarin ka pang makilala si Jerry Yan in the near future. Pero malabo, bes. Langit ‘yong tao, lupa ka lang.”
“Hindi ka pa rin ba naniniwala sa kalooban ng langit, Kisses?”
Kumunot ang noo ng kaibigan. “Heaven’s will? ‘Yong makontento na lang sa pagsilay ang totoong kalooban ng langit para sa ‘ting mahihirap, kasasabi mo lang.”
Sapilitang binawi ni Thera ang tingin sa binatang tinalikuran ang dalawang babae—nang walang paalam para sagutin ang tawag sa cell phone nito. Bumaling siya kay Kisses na nakatingin din kay Sean.
“Isang araw, magkakaroon ako ng malaking bahay na maraming kasambahay, Kisses. Magarang kotse, maraming pera, at si Sean mismo, nakatira sa bahay ko, tatay ng mga anak ko.” Ngumisi siya sa kaibigan na napailing na lang.
Naniniwala si Thera na ang sekreto ng suwerte ay ang pagiging mabuting tao. Mapupunta sa taong may busilak na puso ang kalooban ng langit. All the desires of her heart, kahit iyong mga imposible, one day, the heaven and the universe would conspire to make it happen.
Hindi habambuhay na wala siyang pera. Maiaahon din niya sa hirap ang sarili at ang natitirang kamag-anak. Hindi habambuhay na ordinaryo lang siyang babae. At hindi habambuhay na hindi siya mapapansin ng lalaking gusto.
Nang ibalik ni Thera ang tingin kay Sean, she found him already looking at her. She smiled as her heart pounded against her chest. For less than five seconds, they held gazes. Blangko ang kay Sean habang tago ang kilig sa kanyang mga mata.
She wished she could wipe the smile off her lips, pero kahit hanggang makasakay si Sean sa kotse, paandarin iyon at lampasan silang magkaibigan, nakapagkit pa rin ang ngiti sa kanyang mga labi.
EpilogueIsinuksok ni Thera ang mga kamay sa bulsa ng suot niyang maxi dress para kahit paano ay mainitan ang mga kamay na nag-uumpisa nang mamanhid. Nakalimutan niyang magdala ng balabal dahil nagmamadali siyang lumabas kanina para abangan ang sunrise.Nakatayo siya sa gazebo—paharap sa araw na mayamaya lang ay unti-unti nang sisilip sa pagitan ng mga bundok sa Baguio. Mababa pa rin ang temperatura sa Baguio. Pumalo iyon sa ten degrees celcius kagabi.Today was the twenty-fourth of December 2023. The De Marcos would gather tonight para i-celebrate ang Pasko at birthday niya. Busy na ang mga kasambahay sa pag-aasikaso para sa celebration mamayang gabi. She, too, would help later, tutal ay wala naman siyang gagawin.Tatlong taon na ang nakararaan mula nang bumalik si Thera galing sa ibang bansa para hanapin at bawiin ang sarili. Sean still managed The Palace Mall and Hotel. Ang Tea Caf naman ay personal
SPECIAL CHAPTERNovember 16, 2009Baguio City, Philippines“Sir, puwedeng lights off na lang?”Namayani ang ilang saglit na katahimikan. Nakagat ni Thera ang ibabang labi nang ma-realize na may dalawang puwedeng ipakahulugan ang sinabi. Gusto niyang katukin ang ulo nang makitang bahagyang umangat ang sulok ng bibig ni Sean. It was a first though at hindi niya mapigilang mag-swoon sa ganda ng matipid na ngising iyon.“A-ang ibig ko pong sabihin—”“Get change. You’re soaking wet,” sabi nito bago itinuloy ang pagpasok sa opisina.Napahawak si Thera sa dibdib. Sean would be the death of her. Palagi siyang nagpipigil ng hininga kapag nasa malapit lang ang binata. Kung ano-ano tuloy ang lumalabas sa bibig niya.Dinala niya ang paper bag na may lamang damit sa comfort room at mabilis na naghilamos at nagpalit
October 15, 2019The Palace Mall and HotelMabilis na tumalima ang mga empleyado na nakasalubong ni Thera pagkalabas na pagkalabas niya ng opisina para bigyan siya ng daan. Katatapos lang niyang makipagdebate sa ilang board members. Dalawang empleyado ng The Palace ang nasa labas ng mall, nagha-hunger strike at nagbabantang magreklamo sa Labor Union. Sina Lira at Rose ng marketing department na nahuli niyang pinagtsitsismisan siya sa loob ng restroom one week ago kasama ang isang newly hired employee na si Joy Ericson.Pero kahit isang hibla ng kilay ni Thera ay ayaw magbigay ng kiber sa pagpoprotesta ng dalawang senior employees. Wala siyang pakialam kung aabot hanggang United Nations ang reklamo ng dalawang utak-green peas. Pinagtrabaho raw niya nang walang ending. Ang mga hunghang, pagkatapos siyang galitin at tanggapin ang overtime pay at night differential of night shift pay ay may kapal pa rin ng m
One year laterSean closed the book that he was reading. May kalahating oras na niya iyong hawak pero wala siyang naiintindihan sa binabasa. Nilingon niya ang bintana ng eroplanong sinasakyan at pinanood ang bawat paglampas ng pakpak niyon sa putting-puti at tila magaan na ulap sa labas.Tatlong oras mahigit ang durasyon ng lipad mula Incheon papuntang NAIA. He had been travelling for months both for business and personal reasons.Bukod sa Korea, nanggaling na siya sa Japan, Singapore, China, at Taiwan. Top source ng Pilipinas for tourist ay ang mga katabing bansa kaya iyon ang inuuna at tina-target nila na makuha sa nakalipas na mga buwan.Ngayon nga ay katatapos lang ng business deal niya sa Korea. He stayed three days in Seoul, two nights in Mt. Seorak, at dalawang araw at dalawang gabi sa Jeju Island. Kagaya sa mga bansang unang nabanggit, he succeeded convincing Korea’s top
Pero bago pa tuluyang magsara ang pinto ng elevator, napigil na iyon ni Sean. Nag-angat si Thera ng mukha. She wished she could blink her tears away pero hindi niya magawang kumurap sa pagkakatitig kay Sean.“Nine years ago I told myself if I could travel back in time, I’ll choose not to meet you. Afraid I might ruin the girl who got nothing but love in her heart. Sabi ko sa sarili ko, dapat iwasan kita. Dapat hindi mo ako makilala. But when you lost your memories, just thinking about you forgetting everything about me scared the hell out me, Thera. Kahit anong deny ko, ikaw ang kahuli-hulihang tao na papayagan kong mawala.”Thera swallowed hard. Para siyang dinidibdiban habang nakatitig sa mga mata at nakikinig sa basag pero sinserong boses ni Sean.“I know I cannot put back in your eyes all the tears you cried for me. At hindi ko mababayaran ng kahit anong halaga ang lahat ng sakit na naranasan mo dahil sa
Ilang minuto nang gising pero pinili ni Thera na manatili muna sa pagkakahiga. Masakit ang ulo niya dahil sa magdamag na pag-iyak. Alas-sais beinte ang nasa digital clock nang sa wakas ay bumangon siya. Iniwasan niyang sulyapan ang isang bahagi ng kama.Tinungo niya ang pantry at nag-umpisang maghanda ng pagkain para sa sarili. Pero nakailang bukas-silip-sara na siya sa ref na puno naman ng pagkain, wala pa rin siyang maisip na lutuin.Kinuha ni Thera ang blazer at handbag niya matapos magbihis. Nagdesisyong tawagan si Laida para yayaing kumain sa labas. Lumapit siya sa pinto matapos isuot ang oversized sunglasses.Pero pagkabukas niya ng pinto, nakita agad niya ang bulto ni Sean. Natutulog nang nakaupo sa sahig ang lalaki, nakatiklop ang isang hita. Gusot ang puting long sleeve at naka-loose ang kurbata.Sa labas ng unit niya ito nagpaumaga kung pagbabasehan ang suot at ayos nito.“Please don’t shut everyone out, T
Inayos ni Sean ang pagkakapulupot ng braso sa baywang ni Thera habang sinusubukang hulaan ang passcode sa electronic door lock ng unit nito. Halos sumampay na sa kanyang mga bisig ang babae dahil sa kalasingan. Sinubukan niyang i-input ang birthday ni Thera. Ang birthday ng nanay at tatay nito. Ang araw ng kasal nila. Pero walang tumama.“Hey…” anas niya nang humulagpos ito sa kanyang mga bisig. Parang batang naupo ito sa sahig, sumandal sa dingding. Nakapikit pa rin.Sean knelt to scoop her up. Umungol si Thera, sumandal sa dibdib niya. Nagtatayuan ang balahibo niya sa batok tuwing nararamdaman ang pagpaypay ng mainit at mabangong hininga nito sa gilid ng kanyang leeg.Akmang pipindot uli siya sa lock nang paungol na magsalita si Thera.“Ten, fifteen, fifteen, idiot.”Nang makapasok sa loob ng unit, maingat na inihiga ni Sean si Thera sa kama.
October 14, 2015The Palace HotelMay ilang saglit na nakatitig si Mr. Hernandez kay Thera. Nakaupo na siya sa couch habang ang matandang lalaki naman ay nanatili sa pagkakaupo sa likod ng mahabang working table.Paano ba niya uumpisahan ang tanong? Paano kung tsismis lang ang narinig kanina? Bakit naman siya pag-aaksayahan ni Mr. Hernandez ng panahon at pera?But the way Mr. Hernandez was looking at her, parang marami itong gustong sabihin.“Siguro panahon na para malaman mo ang totoo, hija.”Kumabog ang dibdib ni Thera. Ilang beses na niyang napanood at narinig ang mga ganoong linya sa mga palabas sa TV. Kakayanin ba niya ang susunod nitong sasabihin?“Bago mo pa nakilala si Sean, matagal na kitang pinasusundan. It’s true that five years ago, I talked to him. It was I
August 11, 2015Pangasinan, PhilippinesIpinarada ni Thera ang kotse sa gilid ng daan. Sa tapat ng isang restaurant nagpababa ang lalaking isinakay niya mula sa Baguio.“Thank you, Thera. I owe you one.”Matipid siyang ngumiti. May sasabihin pa sana ang lalaki pero itinikom na lang ang bibig. Napilitan itong bumaba ng sasakyan nang mapansing wala pa rin talaga siya sa mood na makipag-usap.Humarap itong muli sa kanya. Pigil-pigil sa kaliwang kamay ang pintong nilabasan.“Gusto mo bang magkape muna? Pareho yata tayong hindi pa nag-aalmusal.”Umiling si Thera. “Busog pa ako. Salamat.”Isinara ng lalaki ang pinto. Bumuntong-hininga nang patakbuhin na niya ang sasakyan palayo. Thera had the prettiest yet saddest eyes Top ever laid his eyes on. Duda ang binata kung
Comments