Chapter 2

Zain POV

Mainit ang sikat ng araw, pero hindi iyon alintana ng mga tao sa loob ng bilyaran. Nagsisigawan ang ilan, nagsisipagtawanan at ang iba naman ay seryosong nakatuon sa laro nila. Tulad ng dati, nandito ako sa gilid, nag-aabang kung sino ang mag-uutos sa akin.

"Zain, pabili nga ng yelo at tatlong bote ng alak sa tindahan sa kanto."

Kahit hindi ko pa natitingnan kung sino ang nagsabi, agad ko nang inabot ang perang iniabot sa akin. Kabisado ko na ang trabaho ko rito—utusan, tagabili, taga-abot ng sigarilyo at kung minsan, taga-score din kapag abala ang referee ng laro. Hindi kalakihan ang kita, pero mas mabuti na ito kaysa wala.

Mabilis akong tumakbo palabas at tinungo ang tindahan. Nang mabili ko na ang yelo at alak, dali-dali akong bumalik sa bilyaran. Inabot ko na ang pinabibinili nung nag-utos sa akin at hindi na nag-abala pang ibalik ang sukli dahil ganoon naman talaga na nung una palang. Sa ganitong paraan ako kumikita—ang mga baryang natitira ay sa akin na napupunta.

Pagbalik ko, nagpatuloy ako sa pagtambay sa gilid, nakikiramdam kung sino pa ang may iuutos. Wala pa akong ganap na trabaho, kaya kahit anong raket, pinapasok ko. Kargador sa palengke, tindero ng diyaryo, utusan sa bilyaran—lahat ng iyan, ginagawa ko para lang may maiuwing pera sa bahay.

Dati, buhay-tambay lang ako. Pero nang magkasakit si Mama, nagbago ang lahat. Hindi ko kayang hayaan siyang magdusa habang ako, nakatambay lang.

Nasa kalagitnaan ako ng pagmamasid sa laro nang biglang lumapit sa akin si Boyong, kababata ko. Pawis na pawis siya at halos naghahabol ng hininga.

"Z-zain!" sigaw niya habang kinakapos pa rin ng paghinga.

Nagtaas ako ng kilay. "Ano na naman, Boyong?"

"Si Mama mo… Nahimatay siya!"

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Agad akong tumayo at hindi na inisip ang sukli mula sa huling nagpabili sa akin.

"Tangina!" Napamura ako, sabay takbo palabas ng bilyaran. Agad naman akong sinundan ni Boyong.

Sa bawat hakbang ko, pakiramdam ko ay bumibigat ang dibdib ko. Ang bahay namin ay ilang kanto lang mula sa Garay Street, pero parang napakatagal ng bawat segundo bago ako makarating sa amin.

Pagdating ko, bumungad sa akin ang ilang kapitbahay naming nagdidiwara. Napalibutan nila ang papag kung saan nakahiga si Mama.

"Zain, buti nandito ka na!" sigaw ni Aling Norma, ang aming kapitbahay.

Nilapitan ko si Mama at parang tumigil ang mundo ko nang makita ko ang itsura niya—maputlang-maputla, halos nangingitim na ang labi. Pinapaypayan siya ng isa sa mga kapitbahay namin, pero hindi iyon sapat.

"Hindi humihinga si Mama mo, Zain!" sigaw ni Boyong na halatang hindi alam ang gagawin.

Mabilis akong lumuhod sa tabi ni Mama, niyugyog siya nang marahan.

"Mama! Gising!"

Walang sagot.

Napamura ulit ako. Wala na akong inaksayang oras—binuhat ko na si Mama, kahit nanginginig ang mga braso ko.

"Tol, bilisan natin! Dalhin na natin siya sa ospital!" sigaw ko kay Boyong.

"Sige! Sasamahan kita!"

Agad kaming sumakay sa tricycle at pinatakbo ito nang mabilis papunta sa pinakamalapit na ospital.

Pagkarating namin sa ospital, dali-dali kaming lumapit sa emergency room.

"Dok! Dok! Tulungan niyo po ang Mama ko!" halos pasigaw kong sabi habang buhat-buhat pa rin si Mama.

Agad na lumapit ang isang nurse at isang doktor, inilagay siya sa stretcher at dinala sa loob. Sumunod ako, pero pinigilan ako ng isa sa mga nurse.

"Sandali lang po, sir. Dito muna kayo sa waiting area."

"Pero—"

"Hintayin niyo po ang doktor. Gagawin namin ang lahat."

Wala akong nagawa kundi maghintay sa labas. Pawis na pawis ako, nanginginig ang kamay ko habang pinagmamasdan ang pinto kung saan dinala si Mama.

Makalipas ang ilang minuto, lumabas ang isang doktor—isang matangkad na lalaki na halatang may edad na. May suot siyang salamin at mukhang seryoso.

"Are you the patient's son?" tanong niya.

"Yes, doc! Kumusta po siya?"

Nag-aalangan ang tingin niya sa akin.

"I'm afraid your mother needs immediate surgery. She has a serious heart condition, and without surgery, she might not make it."

Parang may sumuntok sa dibdib ko. Kahit highschool lang ang tinapos ko, marunong akong umintindi ng english.

"Anong ibig mong sabihin, Doc?"

"Her heart is failing. She needs an operation as soon as possible. If she doesn’t get surgery in time, she may not survive."

Biglang nanlamig ang katawan ko. Tumingin ako kay Boyong habang kita ko sa mukha niya ang pag-aalala.

"Kailan po siya dapat operahan, Doc?"

"As soon as possible. The sooner, the better. We can't afford to wait."

Napaupo ako sa silya habang hinahagod ang mukha ko.

Nang tanungin ko ang doctor kung magkano ang magagastos, lalo akong nanghina. Milyon ang kailangan para maduktungan pa ang buhay ni mama. Kaya lang, saan ako kukuha ng ganoong kalaking pera?

Hindi ko nga alam kung paano ko papakainin si Mama bukas, tapos ngayon, kailangan niyang maoperahan?

"Zain…" mahina pero seryosong tawag ni Boyong sa akin. "Paano na ‘to, tol?"

Hindi ko alam. Wala akong sagot.

Pero isa lang ang sigurado ko—hindi ko hahayaan na mawala si Mama.

Ano mang paraan, kahit anong trabaho, gagawin ko.

Kahit anong kailangan kong gawin…

Kailangan kong mailigtas siya.

**

Si Boyong muna ang pinagbantay ko kay mama sa ospital, habang ako, heto, nasa palengke at masuwerte na nakahanap ng trabaho. May mga bigas akong kinakarga sa isang truck na ide-deliver sa ibang lugar. Kahit maliit ang sahod, ayos lang, malaking tulong din ito.

Pagkatapos maging kargador, lumipat naman ako paglalako ng tinapay nung hapong iyon, maghapong tagaktak ang pawis ko. Walang tigil ang pagtatrabaho ko para lang makahanap ng pera.

Kaya lang nung gabi na, naisip ko na kahit halos sampung trabaho ang gawin ko sa isang araw, parang napaka-imposible talagang maabot ko ang kahit isang milyong piso. One thousand pesos nga lang ang kinita ko maghapon, pagod na pagod, gutom na gutom at halos hinahapo na ako ng hininga kumita lang pero hindi talaga sapat kaya napapatulo na lang ang luha ko.

Para akong biglang natuliro. Napadaan ako sa isang tindahan, napabili ako ng isang boteng alak. Sa sobrang stress ko, nagpakalasing ako kasi mababaliw na ako sa kakaisip kung saan ako kukuha ng ganoong kalaking pera.

Naisip ko nga, patulan na ‘yung mga baklang patay na patay sa akin na babayaran ako ng malaki para lang matikman ako, kaya lang hindi ko kaya, hindi ako ganoong klaseng tao.

Kakainom ko ng alak, minsan nadedemonyo na akong magnakaw pero mas iniisip ko si Mama na kapag nalaman niyang ganoon ang ginawa ko ay baka lalo lang siyang magkasakit.

Ang tanging inaasahan ko na lang sa ngayon ay ang dapuan ako ng suwerte.

Hindi ko alam kung nakailang bote ako ng alak. Sa dami nang iniisip ko, nawala na ako sa sarili ko at tila lagpas limang bote ng alak ang nainom ko.

Sa kalasingan ko, nakarating ako sa highway. May nakita akong paparating na magarang sasakyan. At dahil emosyonal na ako, hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at bigla akong humarang doon.

“Sige, sagaan mo na ako, patayin mo na ako, gusto ko nang mawala para matapos na ang paghihirap ko!” sigaw ko kaya agad siyang nagpreno.

Bumukas ang pinto ng sasakyan at lumabas doon ang isang magandang babae na tila model.

At doon ko na na-meet ang taong nagdala ng suwerte sa akin.