Chapter 7

Tahlia POV

Nauwi na sa bahay nila si Axton kaya naisipan kong galain siya pagkaapos kong asikasuhin ang baliw na si Zain.

Ka-stress siyang kasama pero dahil kailangan ko siya para sa sampung bilyong piso, magtitiis ako.

Pagdating ko sa bahay nila Axton ay tahimik.

Dati, sa tuwing umuuwi siya galing sa ibang bansa, palaging puno ng sigla ang ganitong pagkakataon. Maglalakad siya palapit sa akin, yakap agad at may kasamang pilyong ngiti na para bang wala siyang ibang gustong makita kundi ako.

Pero ngayon, bumungad sa akin ang reyalidad na kahit anong gawin namin, kahit anong dasal ang gawin ko, hindi na muling babalik ang dati.

Nakita ko siyang naka-wheelchair sa sala, nakatingin sa bintana. Malalim ang iniisip.

Hindi ko alam kung napansin niya akong pumasok.

“Axton,” mahinang tawag ko sa kaniya.

Dahan-dahan siyang napalingon sa akin..

Isang matamlay na ngiti ang ibinigay niya sa akin. “You’re here.”

Lumapit ako sa kanya habang pilit kong pinapakalma ang sarili ko na hindi maiyak kasi nalulungkot talaga ako sa itsura niya ngayon. Nginitian ko siya, pero sa loob-loob ko, parang may bumara sa lalamunan ko.

“I told you I’d come back,” sagot ko.

“Yeah.” Tumango siya. “You always do.”

Doon ko lang napansin kung gaano siya kapayat. Mas maputla ang balat niya kaysa dati at halatang hindi na siya masyadong lumalabas ng bahay. Bakit pa nga ba siya makakalabas ngayon e, baldado na.

Masakit makita siyang ganito. Parang nawala tuloy ang pagiging pogi niya. Ang buhok ay gulo-gulo, na dati ay kapag nadadatnan ko siyang nandito sa bahay nila ay ayos na ayos agad para raw makita ko siyang pogi.

Ang dating masayahin at puno ng siglang si Axton… ngayon ay pilit na lang ngumiti para sa akin.

Pero kahit ganito, sa kanya pa rin ako babalik.

Habang nakaupo kami sa sala, naglakas-loob na akong sabihin sa kaniya ang tungkol kay Zain.

"Axton, there's something I need to tell you."

Tumingin siya sa akin na tila hindi sigurado kung gusto niyang marinig ang sasabihin ko.

I took a deep breath. “I have a fake boyfriend now.”

Saglit siyang natahimik at alam kong iniisip niya ang ibig kong sabihin.

“You what?”

“I had to find someone to act as my groom kapag kinasal na ako,” paliwanag ko. “It’s the only way to get my inheritance from my grandmother.”

Muling nagkaroon ng katahimikan sa pagitan namin. Hindi ko alam kung galit siya o nasasaktan.

Pero hindi ko rin kayang magsinungaling sa kanya.

“Axton, please understand,” sabi ko habang pilit na hinahawakan ang kamay niya. “I had to do this. It’s just for now. Once I get the money, I’ll divorce him and come back to you.”

“Do you… like him?” tanong niya na halatang hirap sabihin ang mga salita.

“No,” sagot ko agad. “He’s just someone who happened to fit the role. That’s all. Saka, natulungan ko rin naman siya para maduktungan ang buhay ng mama niya. Kailangan niya ako at kailangan ko rin siya. Ganoon lang, hindi ko siya mahal, asa naman siya, nag-iisang Axton lang ang mamahalin ko habang buhay.”

Tumango si Axton, pero hindi maalis ang lungkot sa mga mata niya.

"Is he a good man?" tanong niya.

I nodded. “I think so. Mukhang matino naman siya. He’s smart… and when he dresses well, he actually looks rich.”

Axton chuckled bitterly. “Sounds like a perfect match for you.”

I squeezed his hand tighter. “Axton, don’t be like that. You’re the only one I love. You’re the one I choose. No matter what happens, I’ll come back to you.”

Napalunok siya at tumingin sa akin na tila pinipigil ang emosyon niya.

“You still want me?”

"Of course," I whispered. "Nothing will ever change that."

Nang araw na iyon, hindi ko siya iniwan. Pinakain ko siya ng lunch, kahit na minsan ay matigas ang ulo niya at sinasabing kaya niya naman mag-isa. Pero hindi ako pumayag.

Kapag nasa bahay nila ako, ako muna ang mag-aalaga sa kaniya pero may na-hire nang mag-aalaga sa kaniya, kailangan kasi baldado na talaga ang boyfriend ko.

“I don’t care if you can do it yourself,” sabi ko at saka ko siya sinubuan ng pagkain. “I want to do this for you.”

Napatingin lang siya sa akin bago tuluyang isinubo ang pagkain.

Pagkatapos naming kumain, tinulungan ko siyang maligo.

At doon ko lang napagtanto kung gaano kahirap para sa kanya ang sitwasyon niya ngayon.

Dati, siya ang laging nag-aalaga sa akin. Siya ang malakas, ang masigla, ang palaging nagpapatawa sa akin.

Pero ngayon…

Ako ang kailangang mag-alaga sa kanya.

Nakita kong napapikit siya habang hinuhugasan ko ang likod niya. Pinapaliguan ko naman siya ngayon habang wala siyang saplot. Hindi siya nahiya kasi ilang beses ko naman nang nakita ang lahat sa kaniya. Lahat ng kaniya ay natikman ko na kaya hindi siya puwedeng mag-inarte. Kahit ang ari niya sa ibaba ay hindi ako nahiyang kuskusin, kailangan kuskusin para hindi mabantot.

Sabi niya, sa akin lang siya magpapaligo, pero kapag sa nag-aalaga na sa kaniya, hindi, magtitiis siyang maligong mag-isa kasi nahihiya siya roon.

Habang pinapaliguan ko siya ay ramdam kong malungkot talaga siya. Alam kong hindi lang dahil sa init ng tubig kundi dahil sa sakit na nararamdaman niya, hindi lang pisikal kundi emosyonal din.

“Hey,” I murmured. “You’re still you, Axton. And you’re still mine.”

Napangiti siya nang mahina. “And you’re still stubborn.”

I chuckled. “And I’ll always be.”

Pagkatapos naming maligo, dinala ko siya pabalik sa kama niya.

Binihisan ko siya at isinuklay ang buhok. Humiga ako sa tabi niya pagkatapos at hinayaan siyang yakapin ako kahit alam kong mahirap para sa kanya.

Naramdaman kong dumaan ang daliri niya sa buhok ko.

"I love you," he whispered.

Napaluha ako. Kahit kailan, hindi ko siya bibitawan.

"I love you too," sagot ko. "And I always will."

Alam kong hindi na babalik ang dating si Axton, hindi na siya makakatayo at hindi na siya makakatakbo palapit sa akin.

Pero kahit ganito siya, masaya pa rin ako dahil nasa akin pa rin siya.

At kahit na may mga bagay na hindi na namin kayang gawin, hindi nito mababago ang pagmamahal namin sa isa’t isa.

Habang nakayakap siya sa akin sa gabing iyon, alam kong walang kahit anong pagbabago ang makakaapekto sa nararamdaman ko para sa kanya.

Siya pa rin ang pipiliin ko.

At kahit anong mangyari, siya lang ang lalaking gusto kong makasama habangbuhay.