Chapter 6

Zain POV

Maaga pa lang ay gising na ako dahil pinag-alarm ako ni Tahlia. Ang saya nga kasi may magara at mamahalin akong cellphone ngayon. Siyempre, bigay din ito ni Tahlia para may contact siya sa akin. Sinabi ko kasi sa kaniya kahapon na di-keypad lang ang phone ko. Nakita ko nga na umirap at ngumuwi siya. Ang arte talaga, e.

Kaya naman agad-agad ay binili niya ako ng cellphone. Ang nakakatuwa pa, magkapareho na kami ng cellphone ngayon. Bakit, kasi kailangan ko rin daw talagang magpanggap na mayaman din.

Nakakasura nga kasi hindi ko agad natutunang gamitin ang ganitong kagara na cellphone.

Ngayong araw ay sinundo niya ako sa bahay namin. Mamimili raw kasi kami ng mga magiging gamit ko bilang Zain na mayaman.

At sa malaking mall kami nagpunta. Pero, hindi lang basta mall ito, kasi nasa pinakamalalaking mall kami sa buong bansa, may tatlong floors, luxury boutiques at mga mamahaling restaurant na ang presyo ng isang meal ay parang tatlong taon kong sahod sa pagiging kargador ko sa palengke.

At ang mas nakakagulat ay pag-aari pala ni Tahlia ‘to.

Napatingin ako sa kanya na kalmado lang na naglalakad sa tabi ko, parang hindi lang niya basta pagmamay-ari ang mall na ‘to kundi pati buong mundo. Ganoon ang tingin ko sa bilyonaryang nasungkit ko.

"You own this mall? Totoo ba talaga?" tanong ko na hindi pa rin makapaniwala.

"Yes."

"As in, you’re the actual owner?"

"Yes, Zain. I’m not renting a stall here, if that’s what you’re asking."

Tangina. Kailangan ko yata ng isang basong tubig.

Dati, naglalakad lang ako sa mall na ‘to tuwing magpapalamig lang kami ni Boyong, tapos ngayon, kasama ko mismo ang may-ari nito?

Anong klaseng plot twist ‘to ng buhay ko, ang gara talaga sumagot ng dasal si Lord kasi binigay niya talaga agad ang suwerteng ito. Daig ko pa ang president ng pilipinas sa laki ng sahod ko sa isang buwan. Tuwing naiisip ko na million ang sahod ko sa isang buwan ay kinikilig talaga ako.

Maya maya ay huminto si Tahlia sa harap ng isang luxury boutique. Yung tipo ng tindahan na pag pumasok ka, parang babantayan ka ng saleslady para siguraduhing hindi ka magnanakaw.

"Let’s go," sabi niya at diretsong pumasok sa loob.

Wala akong nagawa kundi sumunod.

Pagkapasok namin sa loob ay agad lumapit ang isang saleslady.

"Good morning, Miss Tahlia."

Ngumiti lang si Tahlia nang bahagya at saka tumingin sa paligid.

"Find him some clothes," utos niya.

Napaturo ako sa sarili ko. "Me?"

"Of course. Do you see anyone else here who needs a wardrobe change?"

Puta. Napakasuplada talaga.

"Ano bang problema sa suot ko?" tanong ko sabay tingin sa sarili kong plain shirt at lumang jeans.

Tumingin si Tahlia sa akin mula ulo hanggang paa na parang sinisiyasat kung may pag-asa pa ako sa mundo.

"You look poor," she said flatly.

Napaubo ako. "Well, I am poor—"

"Not anymore."

Napalunok ako.

Shit. Totoo nga.

Simula ngayon, magiging pekeng boyfriend muna ako ng isang mayamang babae. Sa ngayon ay boyfriend pero kapag kinasal na kami ay magiging asawa na niya.

Kaya naman kailangan ko nang maging mayaman talaga para bagay kami. Napangisi ako sa loob-loob ko. Kahit papaano, exciting din ‘to.

Simula noon, wala na akong nagawa kundi hayaang piliin ni Tahlia lahat ng damit na susuotin ko. Luxury suits, designer shirts, leather shoes at lahat ng mamahalin na damit doon ay kinukuha niya para ipasuot sa akin.

Tahimik lang akong sumusunod habang ang utak ko ay tuluyang natutunaw sa mga presyo ng mga damit na ‘to.

‘Yung isang price tag na nakita ko?

Tangina, halos tatlong taon kong sahod!

Para lang sa isang blazer, iyon ah!

"Are you serious?" tanong ko kay Tahlia habang hawak ang isang suit na sigurado akong kaya nang ibili ng secondhand na kotse.

"Yes. You need to look expensive."

"How expensive are we talking about? Because right now, I feel like I could buy a small island with these clothes—"

She sighed. "Stop talking and just try them on."

Damn. Napaka-sweet talaga ng babaeng ito.

Hindi lang damit ang pinamili niya para sa akin. Pabango, skin care, shampoo, sabon at lahat ng gamit na pang-mayaman, pinakyaw niya para sa akin.

Napatawa na lang ako habang nakatingin sa mga mamahaling produkto na ngayon ko lang mahahawakan sa buong buhay ko.

"Holy shit. Para akong nagkaroon ng sugar mommy," bulong ko sa sarili ko.

"What did you say?" tanong ni Tahlia na nakataas ang isang kilay.

Ngumiti ako nang pilit. "Nothing."

**

Pagkatapos ng walang katapusang shopping para sa akin, dinala naman ako ni Tahlia sa isang mamahaling restaurant sa loob ng mall.

Sa pangalan pa lang ng restaurant, alam ko nang hindi ito basta-basta.

Pagpasok namin, halos mamilipit ako sa pagiging pormal ng ambiance.

May violin music sa background, may magagarang kung anong nakasabit sa itaas, ewan chandlier ata tawag doon at ang mga pagkain sa menu?

Walang presyo.

Walang presyo?!

Napatingin ako kay Tahlia. "Bakit walang price ang menu?"

"Because if you have to ask for the price, you can’t afford it," sagot niya na walang emosyon.

Putangina.

Ngayon lang ako napunta sa ganitong lugar sa buong buhay ko.

Nag-order si Tahlia ng kung anong fancy meal habang ako naman ay nagpasya na lang gayahin siya dahil hindi ko naman alam kung ano ang mga nakasulat sa menu.

Nang dumating ang pagkain, halos maluha ako sa sarap ng amoy.

"Okay lang bang kainin ‘to nang walang permit?" bulong ko habang natatawa.

Tumingin sa akin si Tahlia, halatang naiinis. "Just eat."

Dahil sobrang gutom ko, hindi na ako nagpakipot.

Pagkakuha ko ng tinidor, sinaksak ko ang unang piraso ng steak at isinubo.

Tangina.

Ngayon lang ako nakatikim ng ganitong klase ng karne.

Nanlaki ang mata ko. "Holy shit. This is—this is amazing!"

"Of course," sagot ni Tahlia habang maingat na kumakain na parang nasa TV commercial.

"Grabe," sabi ko habang nilalasahan ang steak. "Ganito pala ang kinakain ng mayayaman. Akala ko kasi dati, kinakain niyo lang ang mga problema ng mahihirap."

Napatingin sa akin si Tahlia na halatang nainis sa biro ko.

I grinned. Kahit kailan, ang saya niyang asarin.

Habang kumakain, hindi ko maiwasang titigan si Tahlia. Ang seryoso niya. Kahit sa pagkain, parang may business meeting.

Minsan talaga hindi ko alam kung tao siya o reyna ng isang corporate empire.

"You know," sabi ko, "you should smile more."

Tumingin siya sa akin. "Why?"

"Because you look like you just fired someone this morning."

Napairap siya.

Natawa ako. "See? You’re so serious all the time. Try to loosen up a bit."

"I'm fine the way I am," sagot niya.

"Hindi mo ba alam na ang madalas na pagiging seryoso ay nagdudulot ng wrinkles?" tukso ko.

Tumingin siya sa akin na parang gusto akong patayin.

Napangiti ako. "I'm just saying. It wouldn't hurt to smile every now and then."

She sighed. "Let's just eat."

Napailing na lang ako. Kahit anong gawin ko, ang babaeng ‘to, parang hindi nauubusan ng pader sa paligid niya.

Pero mas okay na rin siguro ‘to.

Dahil kahit gaano siya kasungit, kahit gaano siya kaseryoso ay alam kong sa likod ng matigas niyang panlabas, may puso siyang handang tumulong.

Kung magiging girlfriend ko siya sa totoong buhay, patay sa akin sa kama ito. Mawawala pagiging masungit niya, uungöl lang siya nang uungöl magdamag at hihilingin na bayuhïn ko lang siya nang bayuhïn kasi masyado akong magaling sa ganoon. Totoo iyon, walang halong biro.