Ilang sandali pa ay unti-unting bumaba ang bintana ng kotse at agad niyang nakita ang nakakasurang mukha ni Reid. “tingnan mo nga naman, hindi ko inaasahang makikita ko ang isang napakagandang dilag na gaya mo rito ngayon.” sabi nito at pagkatapos ay bumaba ito ng kotse.Agad naman na sumimangot si Serene at pagkatapos ay hindi niya ito pinansin. Tinalikuran niya ito at pagkatapos ay humakbang. Sa daki ng taong pwede niyang makita ng mga oras na iyon ay ito pa talaga. Nakakadalawang hakbang pa lamang siya nang maramdaman na niyang hinawakan nito ang kanyang pulso. “Saan ka ba pupunta at mukhang nagmamadali ka?” tanong nito sa kaniya.Dali-dali niyang hinila ang kamay niya mula rito ngunit nanatiling mahigpit ang hawak nito doon. Ayaw niya sana itong kausapin ngunit wala siyang choice. Umikot ang kanyang mga mata sa sobrang inis. “Wala kang pakialam.” malamig na sagot niya rito. “At isa pa, pwede bang bitawan mo ako at kung hindi ay sisigaw ako rito.” sabi niya.Ngunit sa halip na bita
Bago pa man maibuka ni Pierce ang bibig ay mabilis na nagsalita si Reid. “Pierce, nagkataon na lang na nandito ako para sana kitain ang isang tao.” sabi niya kahit na hindi pa siya nito tinatanong. “Mauuna na ako.” sabi niya at pagkatapos ay dali-daling nilampasan sina Serene at Pierce at nagtungo sa nursing home. Nasisiguro niya na hindi makakatakas si Serene.Nang makaalis si Reid ay biglang naging tahimik ang paligid. Ibinaba ni Pierce ang kanyang ulo at tiningnan ang babae na nakayuko sa kanyang harapan. Alam niyang ayaw siya nitong makita o ni masalubong man lang kaya ayaw niya rin itong makita. Dali-dali niyang iniiwas ang kanyang tingin rito at naglakad pasulong upang lampasan sana ito nang bigla na lamang siyang mapatigil nang maramdaman niya ang sulok ng damit niya.Nilunok ni Serene ang lahat. Pakiramdam niya ay tuyong-tuyo ang kanyang lalamunan at pagkatapos ay hirap na hirap na ibinuka ang kanyang bibig. “O-okay lang ba na sumama ako sayo?” halos nauutal at mahinang sabi n
Nang magising si Serene ay isang malamlam na ilaw ang nakita niya sa kanyang uluhan at pakiramdam niya ay para bang nasa pamilyar siyang lugar ng mga oras na iyon. Bigla siyang napahawak sa kanyang ulo at napatanong sa kanyang isip kung nasaan ba siya nang bigla na lamang niyang maalala na naghihintay pala sa nursing home ang kanyang ama kaya nagmamadali siyang bumangon. Dali-dali siyang bumaba ng kama at nagtungo sa pinto ngunit nang buksan niya ito ay isang bulto ng tao ang humarang sa kaniya at halos mapatalon pa siya sa labis na pagkagulat. “Saan mo balak pumunta?” malamig na tanong sa kaniya ni Pierce. Saglit naman na natigilan si Serene nang makita niya ito at pagkatapos ay bigla niyang naisip kung bakit parang pamilyar ang lugar. Iyon ang condo nito sa Solace International.Umatras siya at pagkatapos ay nagtanong. “Bakit ako nandito at paano ako napunta rito? Isa pa ay gaano na ako katagal na nakatulog?” sunod-sunod na tanong niya rito.“Nahimatay ka at dalawang oras kang naka
Bumilis kaagad ang tibok ng kanyang puso nang marinig niya ang sinabi nito at ilang segundo siyang hindi gumalaw mula sa kanyang kinauupuan at hanggang sa huminga siya ng malalim upang ipunin ang lakas ng loob niya ngunit bigla na lamang siya nitong pinigilan at pagkatapos ay pinababa siya nito mula sa kandungan nito at inakay siya.Ilang sandali pa ay nilingon siya nito at medyo iritable ang tono. “Hanggang ngayon ba naman hindi ka pa rin marunong?” tanong nito sa kaniya at dahil doon ay bigla siyang natigilan. Napalunok siya lalo na at nakita niya kung paano siya nito tingnan, umahon ang takot sa kanyang dibdib at namula ang kanyang mga mata. Ilang sandali pa ay tumulo na mula doon ang kanyang luha. Umupo ito sa may kama samantalang siya ay nakatayo sa harapan nito.Ilang saglit pa ay hinawakan ni Pierce ang balakang niya gamit ang kanyang mga kamay na may kasamang kaunting pwersa at pagkatapos ay idiniin siya nito sa katawan nito. “Bakit ka umiiyak? Hindi ba ito ang gusto mo?” tan
“Hi-hindi… hindi ganun…” nauutal naman na sagot ni Serene rito. Isa pa ay takot na takot siya itsura nito ng mga oras na iyon dahil kitang-kita niya ang galit sa mga mata nito.“Ga-gabi na…” sabi niya rito.“Sa malamang.” sabi nito sa kaniya. Ilang sandali pa ay mas hinigpitan pa nito ang pagdiin sa kaniya na halos hindi na siya makahinga pa. Ang kanyang mukha ay putlang-putla ng mga oras na iyon dahil sa sakit at takot na nararamdaman niya. Pilit niyang niyakap ang kanyang sarili at nag-umpisang umiyak. “Huwag… huwag… masakit…” sabi niya rito na puno ng pagmamakaawa.“Masakit?” malamig na tanong ni Pierce sa kanya. “Hindi ito ang unang pagkakataon na may mangyayari sa atin kaya bakit natatakot ka ha?” tanong nito sa kaniya.Ilang sandali pa ay muli na namang tumunog ang kanyang cellphone at dahil doon ay mas lalo pa siyang nagpumiglas mula sa ilalim nito. “Umalis ka sa ibabaw ko!” nahihirapang sabi niya rito at pilit na itinutulak ito ngunit sadyang napakalakas nito. Tumulo na rin an
Kinabukasan, nang magising si Serene ay agad siyang napabangon. Nakita niya ang kanyang cellphone sa tabi ng kama kung saan ay dali-dali niya iyong dinampot at tiningnan. Nakita niya na alas sais y medya pa lang pala ng umaga. Akmang gagalaw na sana siya nang maramdaman niya ang sakit ng katawan niya na para bang binugbug ito at doon niya lang naalala kung ano ang mga ginawa niya kagabi. Sa isang iglap ay tila ba sinindihan ang kanyang mukha maging ang buo niyang katawan dahil hindi niya akalain na magagawa niya ang mga bagay na iyon.Sa sobrang pagod niya kagabi ay halos makatulog na siya habang umuulos pa ito sa ibabaw niya kaya wala siyang ideya kung anong oras ito natapos. Nakatulugan niya ito. Dahan-dahan siya umupo at nakita niya na malinis ang kanyang katawan, dahil doon ay bigla siyang natigila at halos hindi makapaniwala. Hindi kaya nilinis siya ni Pierce kagabi nang makatulog siya?Luminga-linga siya sa paligid at hindi niya ito nakita. Nilingon niya rin ang tabi niya at wal
Napakagat labi si Serene at pagkatapos ay nagsalita. “Okay sige. Isang daang beses pero kailangan mong magbayad ng isahan.” sabi niya rito.“Okay, walang problema.” pagsang-ayon naman nito sa kaniya bigla kung saan ay saglit siyang natigilan dahil kung kanina ay halos kutyain siya nito pero ngayon ay pumayag na rin ito sa wakas. Ilang sandali pa ay bigla na lamang itong may inaabot na papel sa kaniya.“Pirmahan mo ito.” sabi nito sa kaniya. Naguguluhan naman niyang inabot iyon at pagkatapos ay pinasadahan niya iyon ng tingin at syempre ay binasa na rin niya kung ano ang nakapaloob sa papel na iyon at bakit nito iyon pinapipiprmahan sa kaniya.Nang mabasa niya iyon ay isa pala iyong kasunduan kung saan ay kailangan niyang ilihim ang tungkol sa relasyon nilang iyon at hindi siya nito pinapapayagang makipagtalik sa ibang lalaki kahit na siya ay may regla. Iyon ang nakalagay doon. Hindi siya makapaniwalang napatingin rito. Aabot pa pala sila sa punto na may pipirmahan pa silang kasunduan.
Agad na namula ang mukha ni Serene na para bang hinog na kamatis. Gusto na lang niyang lamunin ng lupa ng mga oras na iyon. “Kagabi, nakatatlong beses lang ako.” sabi nito sa kaniya.“Ah…” sabi niya na hiyang-hiya mula ulo hanggang paa. Hindi niya alam kung bakit nito inumpisahang pag-usapan ang mga bagay na iyon. “Yung pera…” sabi niya at ipinaalala iyon dahil baka makalimutan pa nito, isa pa ay para na rin maiba na ang usapan nila.Ngunit pagkatapos lang niyang magsalita ay bigla na lamang niyang nakita ang titig nito at kasunod nito ay bigla na lamang nitong kinakalas ang sintron nito. Nanlalaki ang mga mata niyang napatayo at napaatras nang makita niya ang ginagawa nito. “A-anong binabalak mo?” halos nauutal na tanong niya rito.“Hindi pa sapat ang mga ginawa natin kagabi.” mabilis na sagot ni Pierce at pagkatapos ay nagtaas baba ang kanyang adam’s apple at mas lalo pang gumapang ang init sa katawan niya. “Now make up for it.” sabi niya pa at pagkatapos ay humakbang palapit rito.
DAHAN-DAHANG IMINULAT NI Serene ang kanyang mga mata. Nang mga oras na iyon ay ramdam na ramdam pa rin niya ang pagkahilo niya. Iginala niya ang kanyang paningin sa paligid at puting kisame ang bumungad sa kaniya. Nang itaas niya ang kanyang kamay ay doon niya nalaman na naka-swero pala siya at doon nag-sink in sa kaniya ang lahat. Habang magkayakap sila ni Pierce ay bigla na lang umikot ang paningin niya. At sa mga oras na iyon ay nasa ospital siya pero nang igala niya ang kanyang paningin ay wala naman siyang kasama doon kundi tanging siya lang mag-isa.Nasaan si Pierce? Bakit wala ito sa tabi niya? Hindi niya tuloy maiwasang isipin ang lahat ng mga nangyari kanina, kung panaginip lang ba ang lahat ng iyon ngunit nang itaas naman niya ang kanyang kamay ay nakita niya doon ang singsing na isinuot sa kaniya ni Pierce kung saan ay nasiguro niya na hindi nga iyon panaginip kundi totoong nangyari iyon. Ang hindi lang niya maiwasang isipin ay kung nasaan ito. Dahan-dahan siyang umupo sa k
NAPANGITI SI PIERCE SA kanyang ama na may panunuya ang mga mata. “Noon pa man ay niloko mo na ang ina ko kaya wala kang karapatan na sabihin sa akin ang mga yan.” malamig na sabi niya rito at pagkasabi niya nito ay dali-dali siyang tumalikod upang umalis na doon.“Tumigil ka!” galit na sigaw ni Andrei sa kaniya ngunit nagbingi-bingihan si Pierce sa tawag ng kanyang ama ay hindi tumigil sa kanyang paglalakad.Sa gilid ay agad naman na nagdilim ang mukha ni Nicole dahil talaga ba na aalis ito ay iiwan siya doon na mag-isa para pagtawanan ng lahat? Hindi niya maiwasang maikuyom ang kanyang mga mata. Dahil sa labis naman na galit ni Andrei ay biglang nagsikip ang dibdib niya at nahirapan siyang huminga. Sa sumunod na segundo ay bigla siyang bumagsak sa sahig.Gulat na gulat ang mga tauhan ni Andrei at dali-daling nilapitan ito upang tulungan at kargahin upang dalhin sa ospital. Ang isang tauhan nito ay binalingan ni Nicole. “Sundan mo si Pierce at sabihin mo na bumalik siya.” utos niya ri
BIGLA NAMANG NAPUNO ng panunuya ang mga mata ni Pierce anng marinig niya ang usapan ng mga ito. “Status lang ang hiningi niya kaya pumayag ako. Pero ang totoo ay gusto mo rin talagang pakasalan ako hindi ba?” tanong ni Pierce kay Nicole.Nakita niyang natigilan si Nicole ngunit mabilis na nagsalita ang kanyang ama. “Saka na natin pag-usapan ang tungkol sa mga bagay na yan. Ang importante ay ang makapagbihis ka na muna.” sabi nito sa kaniya.“Hindi na kailangan pang ipagpaliban pa, pag-usapan na natin ngayon.” sabi niya rito. Ipinikit ni Pierce ang kanyang mga mata at naging malamig ang ekspresyon. “Kahit na maging mag-asawa kaming dalawa at magkaroon ng anak, sa tingin niyo ba ay mabubuhay ang bata at ipapanganak niya?” tanong niya sa mga ito.Nang marinig ni Nicole ang bagay na iyon ay namutla nag kanyang mukha. Ang mukha din ni Andrei ay naging madilim at naging marahas ang paghinga dahil samatinding galit. “Hindi niyo ba alam na kahit makabuo kami ay ipapalaglag at ipapalaglag niy
PINAPUNTA SIYA NG KANYANG ama sa isang hotel kung saan ay pagmamay-ari ng kanilang pamilya. Pagkapasok niya pa lang sa punction hall ay agad niyang nakita na napapalamutian ang buong paligid. Dahil dito ay agad na kumunot ang kanyang noo at napuno ng pagkalito. Sa sumunot na segundo ay nakita niya ang mga salitang Engagement na nakalagay sa malaking electronic screen sa gitna ng stage.Hindi nagtagal ay dahan-dahang umakyat si Nicole ng stage habang nakaupo sa electric wheelchair nito at pagkatapos ay tumingin sa kaniya ng puno ng pagmamahal na naging dahilan para magdilim ang kanyang mukha. Nilingon niya si Liam na nakatayo sa tabi niya ng mga oras na iyon. “Anong nangyayari?” naguguluhang tanong niya rito.Nakita niya naman ang pagpapawis ng noo nito at mukhang kinakabahang tumingin sa kaniya. Napalunok si Liam nang makita ang madilim na mukha ng kanyang amo. Hindi ba nito alam kung ano nangyayari at kung bakit sila naroon? Paano nangyari na hindi nito alam kung isa ito sa mga pang
ILANG MINUTO DIN sa labas si Serene bago siya bumalik sa silid ni Pierce. Pagkapasok niya ay naabutan niya itong bihis na. Puno ng pagtataka at pag-aalala ay agad niya itong nilapitan. “Anong ibig sabihin nito? Saan ka pupunta? Hindi ka pa magaling?” tuloy-tuloy na tanong niya rito.Bigla niya tuloy naalala ang tawag kanina at dahil doon ay hindi niya namalayang nakaramdam ng pagkabalisa sa kanyang puso. “Saan ka pupunta?” tanong niya ulit dito nang hindi ito sumagot sa unang tanong niya kanina.“Well, pinapatawag ako ni DAd.” sagot nito sa kaniya na bigla niyang ikinatigas bigla. Naisip niya bigla ang petsa kung kailan nila dapat kuhanin ang sertipiko at may ilang araw na lang ang nalalabi. Pilit niyang pinakalma ang kanyang sarili at pagkatapos ay biglang nagtanong.“Gusto mo bang makipaghiwalay?” tanong niya rito at hindi ito sumagot sa kaniya. Malalim lang itong nakatingin sa kanyang mga mata at ang pananahimik nito ay malinaw ng sagot sa kaniya. Napakuyom ang kanyang mga palad. B
NANG NASA IBANG BANSA pa sila ay naunang nagising si Pierce kaysa kay Serene kung saan ay nanatili itong tulog marahil sa matinding panghihina. Dahil nga sa wala namang nakitang problema sa pagsusuri kay Serene ay agad niyang ipinaayos ang lahat at sumakay sila sa isang helicopter upang makauwi sa bansa para doon na rin tuluyang magpagaling.Pagdating nila doon ay muli niyang ipinasuri si Serene kung saan ay naging pareho lang din naman ang lumabas na resulta at nanatili pa rin itong tulog sa sumunod na araw na para bang nag-iipon ng lakas nito. Maharil ay talagang matindi ang kanyang pinagdaanan kung kayat mas lalo pang tumindi ang galit na naramdaman niya sa lalaking iyon.Ilang sandali pa ay yumakap si Serene kay Pierce nang marinig niya ang sinabi nito kung paano sila nakauwi ngunit pagkasandal niya sa dibdib nito ay may naalala siya kung kaya ay bigla na namang bumilis ang tibok ng puso niya at tumingin dito. “Si Mike? Nasaan siya? Patay na ba siya?” tanong niya rito.Umiling si
NAKATITIG PA RIN ANG nurse sa kaniya na puno ng pakikisimpatya ang mga mata. “Makakapagpahinga na siya…” sabi ng nurse sa kaniya.“Hindi, hindi iyon. Ilang taon na siya?” tanong niya rito.“Mag-iisang daan.” sagot naman nito at medyo natakot ang nurse dahil baka nagkamali siya ng pagsabi kung ilang taon na ito kaya muli niyang dinampot ang record niya at chineck ito. “Tama nga ako.” sabi nitong muli pagkaraan ng ilang sandali.Biglang bumilis ang tibok ng puso niya ng mga oras na iyon. Ibig sabihin ay hindi pa patay si Pierce at nagkamali lang siya. Sa mga oras na iyon ay isang malamig na boses ng isang lalaki ang nagmula sa likuran niya. “Serene.” tawag nito sa kaniya at ang boses nito ay pamilyar na pamilyar sa kaniya.Dahil dito ay dahan-dahang lumingon si Serene at doon nga niya nakita ang isang lalaki na nakasuot ng isang hospital gown sa likod niya at nakatayo sa may pintuan habang nakatingin sa kaniya na may madilim na mga mata. “Anong ginagawa mo diyan? At bakit umiiyak ka?”
SA ISANG IGLAP AY napuno siya ng pangamba nang makita niya itong nakatayo doon. Anong ginagawa pa nito doon? Nababaliw na ba ito? Anong magagawa nito mag-isa laban sa napakaraming tauhan ni Mike? Wala!Ilang sandali pa ay biglang napuno ng ilaw ang dibdib nito na kulay pula galing sa mga baril ng mga tauhan ni Mike dahilan para labis siyang kabahan. Ang mukha ni Pierce ay walang katakot takot habang nakatingin sa kaniya.Samantala, tuwang-tuwa naman si Mike habang nakatingin kay Pierce at hindi na nag-isip pa at pagkatapos ay mabilis na itinaas ang kanyang kamay upang mag-utos na paputukan ito ng baril ngunit bago pa man niya maibuka ang kanyang bibig ay bigla na lang may dumagundong mula sa itaas kaya napatingala siya ng wala sa oras at doon niya nga nakita ang ilang helicopter mula sa itaas at sa sumunod na segundo ay nagpaulan ang mga ito ng bala.Dahil sa pagkabigla ay halos mamanhid ang mga tenga ni Serene at puno ng pagkalito ang kanyang isip. Sa gitna ng pag-ulan ng mga bala ay
NAPUNO NG PAWIS ang noo ng driver. “What should we do now sir?” kabadong tanong nito."He doesn't dare to blow up the bridge. If it blows up, he won't be able to stay in any country, especially here." sagot ni Pierce sa driver ng sasakyan.Binalingan ni Pierce si Serene. “Huwag kang magpaloko sa panggigipit niya. Magtiwala ka sa akin.” sabi niya at hinalikan ang noo nito.Hindi naman maiwasang mapatitig ni Serene sa mukha ni Pierce kung saan ay pinipigilan niyang pumatak ang kanyang mga luha ngunit ang kanyang boses ay biglang gumaralgal. “Naniniwala ako sayo Pierce… naniniwala ako…” sabi niya ngunit sa kabila nun ay iba ang iniisip niya. Hindi na niya kayang masaktan pa ito ng dahil lang sa kaniya. Napakarami na nitong ginawa.Ilang sandali pa ay nagdilim ang mga mata nito. “Hindi kita papayagang sumama sa kaniya!” mariing sabi nito at ang kanyang mga mata ay halos mag-apoy. Hindi niya tuloy maiwasang hindi makaramdam ng kirot sa kanyang puso.Sa sumunod na segundo ay agad niyang sin