“นั่นไงมานู้นแล้ว”
ลดาพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ราคาแพง ที่ทุกคนเห็นต่างก็ต้องมองตามและอิจฉาคนที่ได้รับ
“พี่ให้หนูครับ”
“ขอบคุณนะคะ” พิพลอยรับช่อดอกไม้มาถือด้วยความรู้สึกที่หลากหลายจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้
“ไปตอนนี้เลยไหมครับ” กวินถามอย่างใส่ใจ
“ค่ะ”
“ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ” ชายหนุ่มหันไปถามเพื่อนๆ ของแฟนสาวตามมารยาท
“พวกเราไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอหรอกค่ะ” ควีนตอบไปตามมารยาทเช่นกัน ถึงแม้ว่าในใจจะไม่อยากให้เพื่อนไปก็ตาม
“อย่าลืมถามเรื่องนั้นล่ะ”
ก่อนที่กวินกับพิพลอยจะเดินออกไป ลดาก็ไม่ลืมที่จะกระซิบบอกเพื่อที่จะย้ำเพื่อนรักอีกครั้ง
ระหว่างทางไปร้านอาหารบรรยากาศบนรถก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เงียบจนผิดปกติ เงียบจนกวินสังเกตได้
เมื่อมาถึงร้านอาหารกวินก็ชวนพิพลอยคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเงียบจนเกินไป
ร่างบางก็ถามคำตอบคำ ทำตัวไม่ถูก ในใจก็อยากจะรู้ อยากจะถามเรื่องเมื่อคืน แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามออกมาตรงๆ สุดท้ายก็ได้แต่เก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจ
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จกวินก็มาส่งพิพลอยที่มหาวิทยาลัย เพราะเธอมีเรียนต่อ ถึงแม้เขาจะอ้อนไม่ให้เธอมาเรียน แต่เธอก็ใจแข็งยืนยันที่จะมาเรียนเหมือนเดิม
“พี่ไปก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
เมื่อเดินเข้ามาในห้องยังไม่ทันที่เพื่อนจะได้ถามอะไร อาจารย์ก็เข้ามาสอนพอดี และวันนี้เป็นวันที่พิพลอยเรียนไม่รู้เรื่องเลย ในใจเอาแต่คิดมากเรื่องที่กวินพาผู้หญิงขึ้นคอนโด
ทว่าตอนอยู่ร้านอาหารเธอกลับไม่กล้าที่จะถาม แต่พอกลับมาเรียนก็มีคำถามมากมายเต็มหัวไปหมด
ในใจก็อยากจะเชื่อใจชายหนุ่ม ภาพที่เธอเห็นมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ แต่อีกใจก็อดที่จะคิดไม่ได้เลยจริงๆ
ในตอนที่พิพลอยออกไปทานข้าว เพื่อนๆ ต่างก็เป็นห่วงและช่วยกันสืบว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร จนได้คำตอบที่แน่ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องในคณะที่กวินเคยคุยด้วย แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าทั้งสองคนอยู่สถานะไหนกัน
พิพลอยถึงกับคิดหนักไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอจะต้องทำตัวยังไงต่อไป เธอยังจะเชื่อใจและไว้ใจผู้ชายที่เธอรักได้อยู่หรือเปล่า หัวใจดวงน้อยจุกหน่วงไปหมด
ส่วนทางด้านกวินที่ไม่มีเรียนก็กลับมาที่ห้อง มือหนาเลื่อนโทรศัพท์ไปมาก่อนจะเห็นภาพที่ตัวเองพาผู้หญิงขึ้นคอนโด เสือร้ายถึงกับตกใจที่มีคนเห็นและแอบถ่ายภาพมาลงโซเชียล
“ใครแอบถ่ายวะ!”
กวินสบถออกมาด้วยท่าทางหัวเสีย และนี่คงจะเป็นสาเหตุที่ทำให้พิพลอยไม่คุยกับเขาอย่างแน่นอน เธอคงโกรธที่เห็นภาพนี้แน่ แล้วเขาจะต้องคิดหาวิธีง้อยังไงดี
เมื่อคิดแผนได้เสือร้ายก็ใช้ไม้ตายด้วยการเลือกที่จะชวนพิพลอยไปทานข้าวที่ห้องเพื่อน มือหนารีบกดเข้าแชทไลน์ของหญิงสาวอย่างไม่รีรอ
GAVIN : หนูเรียนเสร็จกี่โมงครับ
PIPLOY : มีอะไรหรือเปล่าคะ
ข้อความที่ห่างเหินเพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่อย่างแน่นอน
GAVIN : พี่ว่าจะชวนหนูไปทานข้าวที่คอนโดเพื่อนพี่ครับ หนูว่างหรือเปล่า
GAVIN : พี่อยากแนะนำหนูให้เพื่อนๆ รู้จัก
PIPLOY : หนูเรียนเสร็จประมาณห้าโมงเย็นค่ะ
GAVIN : เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มอย่างพอใจ การง้อผู้หญิงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาไปแล้ว ซึ่งเป็นการง้อที่ไม่ต้องอธิบายอะไร เพียงแค่เปลี่ยนเรื่องและพาไปแนะนำทำความรู้จักเพื่อนๆ แค่นี้ก็พอแล้ว
..
เมื่อถึงเวลากวินก็ไปรับพิพลอยตามนัดและพาเธอมาที่คอนโดของคริสตัล ซึ่งวันนี้เป็นวันที่เพื่อนๆ นัดทานข้าวและดื่มด้วยกันตามปกติ
พิพลอยเดินตามกวินด้วยอาการประหม่า เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้รู้จักเพื่อนๆ ของเขาอย่างเป็นทางการ
“กว่าจะมาได้นะมึง” ออสตินทักขึ้นมาเป็นคนแรก เพราะเพื่อนๆ มาครบกันหมดแล้ว
“มึงพาใครมาด้วยอะ” ตามด้วยเสียงของนาเดีย ทำเอาทุกคนต่างหันไปมองคนที่มาใหม่ทันที
“นี่พิพลอย แฟนกู” กวินแนะนำหญิงสาวข้างกายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ให้เพื่อนๆ ได้รู้จัก
“ส่วนนี่ออสติน ไทเกอร์ คริสตัล ไอริน นาเดีย แล้วก็ฮันน่า” กวินแนะนำเพื่อนๆ ให้พิพลอยรู้จัก
“สวัสดีค่ะ” พิพลอยเอ่ยทักทายทุกคนพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
ทุกคนต่างยิ้มให้ถึงแม้จะตกใจอยู่บ้างที่เสือร้ายแนะนำว่าเป็นแฟน เพราะคนอย่างกวินไม่เคยใช้คำว่าแฟนกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ทำตัวสบายๆ เหมือนห้องตัวเองเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” คริสตัลที่เป็นเจ้าของห้องบอกพร้อมรอยยิ้ม
“มึงทำอะไรผิดมาหรือเปล่า” นาเดียถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ ซึ่งเธอรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ
“น้องเขางอนกูอยู่ พวกมึงช่วยกูง้อหน่อย กูไม่เคยง้อผู้หญิง” กวินสารภาพมาตามตรง ตอนนี้เขาอยากให้เธอหายงอนแล้ว
พิพลอยเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ
“กูว่าแล้วไง” เหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิด นาเดียบ่นขึ้นมา
“หนีได้หนีไป อย่าใกล้ผู้ชายแบบนี้” นาเดียพูดขึ้นแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าช่วยกวินหรือเปล่า
“รินไปทำอาหารก่อนนะ” ไอรินที่ไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้จึงขอตัวเข้าครัว
“หนูช่วยทำค่ะ”
..
ช่วยงอนนานๆ หน่อยนะพิพลอย
“หนูช่วยทำค่ะ” พิพลอยพูดขึ้นก่อนจะเดินไปเกาะแขนไอรินผู้หญิงคนที่ดูใจดีที่สุดในกลุ่มเอาไว้“ถ้าพี่เป็นน้องนะ พี่จะหนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้เลย” นาเดียช่วยพูด แต่เป็นการช่วยพูดที่ซ้ำเติมกวินสุดๆ มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเพื่อนจะหลอกกินเด็ก“สวยๆ แบบนี้ผู้ชายคงจะมาจีบเยอะ พี่แนะนำให้หาผู้ชายดีๆ กว่านี้จะดีกว่านะ” ตามด้วยเสียงของฮันน่าที่พูดเข้ากันกับนาเดียเป็นปี่เป็นขลุ่ย“นี่พวกมึงแน่ใจนะว่าช่วย” กวินถามย้ำอีกครั้ง เพราะยิ่งพูดภาพลักษณ์เขาก็ยิ่งดูแย่“ช่วยสิ ช่วยให้น้องเขาเปลี่ยนใจจากมึงไง” นาเดียตอบมาอย่างชัดเจน“แล้วกูไม่ดีตรงไหน ถ้าพูดแบบนี้อย่าพูดเลยดีกว่า” กวินเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมา เพราะนอกจากเพื่อนๆ จะไม่ช่วยแล้วยังพูดซ้ำเติมกันอีกต่างหากนาเดียมองบนให้กับคำพูดและท่าทางปลอมๆ ของกวิน ก่อนจะพาไอรินกับพิพลอยเข้าไปทำอาหารในห้องครัวกวินไม่ยอมแพ้ รีบเดินตามพิพลอยเข้ามาทันที ยังไงเขาก็ต้องง้อให้สำเร็จ“เมื่อก่อนพี่เจ้าชู้ก็จริง แต่ตอนนี้พี่เลิกแล้วนะครับ” กวินพูดง้อพิพลอยสุดกำลัง โดยที่ไม่อายใครเลยถึงในใจจะโกรธแต่พอได้ยินชายหนุ่มพูดออกมาแบบนี้ หัวใจก็แอบสดใสขึ้นมาบ้าง“ออกไปรอข้างนอกเลยไ
ใช้เวลาไม่นานกวินก็มาถึงคอนโด มือหนาหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดประตู ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคยเสียงแจ้งเตือนในไลน์ดังขึ้นมารัวๆ ร่างสูงรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาเล่นทันทีLINE!Bring : คิดถึงพี่วินจังเลยค่ะGAVIN : คิดถึงเหมือนกันครับNaNa : เมื่อไหร่จะได้เจอกันคะGAVIN : ช่วงนี้พี่งานยุ่งครับVenus : ให้หนูไปหาที่ห้องไหมคะGAVIN : ไว้วันหลังดีกว่านะครับFahsai : วันนี้พี่วินมาหาฟ้าที่ห้องได้ไหมคะGAVIN : วันนี้พี่ไม่ว่าง ไว้มีโอกาสค่อยเจอกันนะครับMoji : มาหาโมจิที่ผับxxx ได้ไหมคะ โมจิคิดถึงพี่วินGAVIN : วันนี้พี่ติดธุระ เอาไว้วันไหนพี่ว่าง พี่จะไปหานะครับกวินนั่งตอบกลับข้อความแชทของสาวๆ ที่ต่างก็ส่งมาหาเขา และนี่เป็นแค่เพียงส่วนหนึ่งของสาวๆ ในสต๊อกเขาเท่านั้น เสือยังไงก็ยังเป็นเสือ แค่พิพลอยคนเดียวคงไม่อาจหยุดเสืออย่างเขาได้อย่างแน่นอนทว่าวันนี้ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่เสือจะได้ออกล่าเหยื่อ หากวันไหนที่เขากินเหยื่อตัวใหม่จนอิ่มและเบื่อแล้ว เหยื่อตัวนั้นคงจะหมดประโยชน์ไปทันทีใช้เวลาคุยแชทกับสาวๆ อยู่นานพอสมควร ร่างหนาก็เดินเข้าไปอาบน้ำให้เรียบร้อย ก่อนที่จะโทรห
ระหว่างทางกวินขับรถอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับมีพิพลอยที่วิดีโอคอลกันอยู่ตลอดหญิงสาวมองชายหนุ่มที่อยู่ในหน้าจออย่างตั้งใจและเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน เธอมองเขาแทบไม่ละสายตาเลยก็ว่าได้ส่วนเสือร้ายก็คิดและวางแผนในหัวเอาไว้ ถ้าไปถึงห้องเขาจะต้องเริ่มจากตรงไหนและทำอะไรก่อนดี ยังไงวันนี้เขาก็ไม่มีทางปล่อยเหยื่อให้หลุดมือไป และคงได้จัดหนักจัดเต็มอย่างสมใจแน่นอน(พี่ถึงแล้วนะครับ กำลังจะขึ้นไป) ไม่ว่าจะถึงไหน หรือว่าทำอะไรกวินก็จะบอกหญิงสาวที่อยู่ในสายเสมอพิพลอยลุกขึ้นยืนและเดินมารอเปิดประตูให้ชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นรัวทุกวินาที ไม่รู้ว่าทำไมเธอใจอ่อนและยอมให้กวินมานอนที่ห้องได้นี่เป็นครั้งแรกที่เธออนุญาตให้แฟนมานอนด้วย และเป็นครั้งแรกที่เธอจะได้อยู่ใกล้ผู้ชายแบบสองต่อสองนานๆ หลายชั่วโมงในห้องนอน ทำเอาร่างสวยเกิดอาการประหม่าทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันทีก๊อก!! ก๊อก!!เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นซึ่งเรียกสติพิพลอยได้เป็นอย่างดี(ถึงหน้าห้องแล้วครับ) กวินเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มก่อนจะวางสายไปหญิงสาวยืนนิ่งสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อเรียกสติตัวเองที่หลุดลอยไปให้กลับมา มือบางยกขึ้นมาแนบอกด้วยความตื่นเต้นเมื่อปร
ดวงตากลมโตมองร่างหนาที่กำลังนอนหันหลังให้เธอด้วยความสงสาร กวินมีความพยายามและอดทนทำตามสัญญาโดยที่เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้งหากเธอไม่เต็มใจพิพลอยรู้ว่าเมื่อก่อนกวินมีความอดทนต่ำในเรื่องผู้หญิง ใครๆ ต่างก็เตือนไม่ให้เธอคบกับเขา แต่ตอนนี้เขาพิสูจน์และทำให้เธอมั่นใจแล้วว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ เวลาที่เธออยู่ใกล้เขาเธอก็ยิ่งมีความสุขกวินคอยดูแลและอยู่ข้างเธอมาตลอด เวลาเธอจะไปไหนก็มีเขาคอยรับคอยส่งอยู่ตลอด แถมยังพาเธอไปแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนสนิทอีก น่ารักแบบนี้จะไม่ให้เธอรักเธอหลงได้ยังไงกันร่างบางค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วสวมกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง“หนูไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ นะคะ”“….”มีเพียงความเงียบแทนคำตอบ เสือร้ายกระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่ออีกฝ่ายเริ่มง้อตามแผนที่วางเอาไว้“หนูรักพี่นะคะ”น้ำเสียงแผ่วเบากระซิบข้างหูของชายหนุ่มทำเอาร่างกำยำร้อนรุ่มไปทั้งตัว แต่เขาก็ต้องกัดฟันข่มอารมณ์เอาไว้ก่อน“พี่รู้ หนูรีบนอนเถอะ”“ทำไมต้องรีบนอนด้วยคะ”“ถ้าหนูไม่นอนตอนนี้ พี่จะไม่นอนอยู่เฉยๆ แล้วนะ”“แต่…”พรึบ!!ร่างหนาพลิกตัวกลับคืนมามองใบหน้าสวยที่กำลังตื่นกลัว แววตาเต็มไปด้วยความสับสน ร่างกาย
“อ๊ะ!!”ร่างบางร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับดันตัวถอยห่าง ความเจ็บทำให้เธอเริ่มกลัวขึ้นมากวินกอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นไม่ให้เธอขยับตัวหนีไปได้ ริมฝีปากหนากดลงที่ริมฝีปากบางพร้อมกับจูบอันดูดดื่ม มือหนาบีบเค้นเต้าอวบอย่างสนุกมือ พลางลิ้นร้อนก็ควานหาความหวานจากโพรงปากเล็กอย่างช่ำชอง“อือ…”เสียงอู้อี้ในลำคอดังเล็ดลอดออกมาในตอนที่พิพลอยจะขาดใจ ชายหนุ่มผู้ช่ำชองในเรื่องบนเตียงจึงแปรเปลี่ยนไปซุกไซ้ที่ซอกคอขาวและดูดเม้มจนเกิดรอยแดง ก่อนจะลากลิ้นร้อนลงไปหาเต้าอวบอีกครั้งลิ้นร้อนตวัดเลียวนรอบจุกสีหวานไปมาจนร่างบางหายใจถี่รัว หน้าอกอวบอิ่มแอ่นสู้ลิ้นสร้างความพอใจให้กวินได้เป็นอย่างดี“เสียวไหม” กวินเอ่ยถามพร้อมกับมองใบหน้าสวยสายตาฉ่ำปรือราวกับคนไม่มีสติ“อื้อออ”เป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ มีเพียงแค่เสียงครางหวานดังขึ้นกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนของชายหนุ่มกวินกอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างบางจนเต็มไปด้วยรอยรักที่แดงเป็นจ้ำหลายจุด แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเขาจะหยุดเล้าโลมเธอเลยสักนิดเพียงแค่สัมผัสและเล้าโลมด้านบนยังไม่พอ ใบหน้าหล่อเลื่อนต่ำลงไปหยุดอยู่ที่ตรงกลางหว่างขาของหญิงสาวดวงตากลมโตเบิกโพรงด้วยความ
สายของวันต่อมาเรือนร่างขาวเนียนไร้เสื้อผ้าปกปิดค่อยๆ พลิกตัวนอนหงาย เมื่อรู้สึกปวดเมื่อยจากการนอนตะแคงในท่าเดิมเป็นเวลานาน“อ๊ะ!”พอขยับตัวเพียงนิดเดียวก็รู้สึกถึงความเจ็บแสบและหน่วงตรงกลางหว่างขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพิพลอยลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่คุ้นเคย แต่สิ่งที่ไม่คุ้นเคยคือการมีแฟนหนุ่มนอนอยู่ข้างๆ กลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้ใบหน้าสวยเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข‘พี่วิน!’มันจะดีแค่ไหนถ้าหากเธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับแฟน ไม่ว่าจะเป็นตอนหลับหรือตอนตื่นก็มีแฟนอยู่ข้างๆ เสมอ เพียงแค่คิดหัวใจดวงน้อยก็พองโตไปด้วยความสุขพิพลอยมองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆ อยู่นานหลายนาที เธออยากจะเก็บความสุขนี้เอาไว้นานๆ และอยากจะให้เป็นแบบนี้ทุกวันในระหว่างที่สมองกำลังจินตนาการวาดฝันไปไกลถึงความสุขในอนาคตที่มีชายหนุ่มอยู่ข้างๆ แต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีเรียนเช้า“จะไปไหนครับ” กวินเอ่ยถามพร้อมกับคว้าร่างบางมากอดไม่ให้เธอได้ลุกจากเตียงนอน“วันนี้หนูมีเรียนเช้าค่ะ” พิพลอยเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม ตอนนี้เธอมีความสุขและยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล หัวใจสีชมพูพองตัวเต็มไปด้วยความสุข“สายแล้ว ไม่ต้องไปหรอกครับ” ชายหนุ่มทั้ง
ใช้เวลาไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาจอดที่หน้าบ้าน เอ๊ะ! แต่จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ใช่ คงจะต้องบอกว่าโกดังถึงจะถูก เพราะด้านในเต็มไปด้วยสต๊อกสินค้ามากมายทั้งที่รอขายและรอจัดส่งให้ลูกค้ากวินทำธุรกิจเกี่ยวกับสินค้าแฟชั่นทุกชนิด และเป็นสินค้าแฟชั่นที่นำเข้าจากต่างประเทศทั้งหมด มีการวางขายทั้งหน้าร้านและออนไลน์ มีพนักงานหลายสิบคนที่ช่วยกันทำงานเบื้องหลังก่อนจะนำสินค้าทุกชิ้นไปวางขายถึงแม้จะอยู่ในวัยเรียนแต่กวินก็ยังสามารถทำธุรกิจควบคู่ไปด้วยได้ เพราะเขาเรียนรู้และซึมซับการทำธุรกิจจากครอบครัวมาตั้งแต่เด็ก และตอนนี้เขาก็มีอีกหลายธุรกิจที่ทำร่วมกับเพื่อนๆ ทั้งในคณะและต่างคณะอีกด้วยใบหน้านิ่งเรียบเดินเข้าไปภายในโกดังเก็บสินค้าขนาดใหญ่ที่มีห้องออฟฟิศแยกเอาไว้สำหรับการบันทึกข้อมูลลงในระบบคอมพิวเตอร์“สินค้าใกล้มาถึงหรือยัง” ชายหนุ่มเอ่ยถามรุ่นน้องคนสนิทที่ทำหน้าที่เป็นถึงผู้จัดการ“อีกประมาณสิบนาทีน่าจะมาถึงครับ” ซันรุ่นน้องหน้าตาดูดีเอ่ยตอบรุ่นพี่พิพลอยมองดูแฟนหนุ่มที่อยู่ในโหมดจริงจังกับการทำงานด้วยสายตาที่ชื่นชม ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อน“เฮียพาใครมาด้วยเหรอ” ซันหนุ่มหล่อหน้าตาทะเล้นกระซ
กวินจอดรถที่ด้านล่างของคอนโดหรูก่อนที่พิพลอยจะพาเขาเดินไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ติดกับคอนโด“เพื่อนหนูชอบอะไรบ้างครับ” ชายหนุ่มถามอย่างใส่ใจ“ขนมที่ดีต่อสุขภาพค่ะ”พิพลอยอธิบาย เพราะถ้าไม่เลือกขนมที่ดีต่อสุขภาพเพื่อนก็ไม่กินอย่างแน่นอน เดี๋ยวคงบ่นอ้วน บ่นไม่ดูแลหุ่นอีก“มันมีด้วยเหรอครับ” ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วถาม เพราะเขาไม่เคยเลือกขนมมาก่อน สำหรับเขาแล้วอยากกินแบบไหนก็ซื้อ กินอร่อยแล้วก็จบ“แบบนี้ไงคะ ไม่หวาน ไม่มัน” มือบางหยิบขนมขึ้นให้ชายหนุ่มดู ก่อนจะเดินเลือกขนมอีกหลายห่อ“เดี๋ยวพี่จ่ายให้ครับ” กวินทำหน้าที่สุภาพบุรุษเป็นอย่างดีหลังจากที่ซื้อของเสร็จทั้งสองคนก็เดินจูงมือขึ้นคอนโดอย่างเปิดเผย โดยที่มีสายตาของนักศึกษาหลายคนต่างมองมาที่พวกเขา พิพลอยเดินยิ้มอย่างมีความสุข เธอดีใจที่เขาไม่ได้ปิดบังสถานะเธอกับใครและยังใช้ชีวิตตามปกติไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ“หนูมาที่นี่บ่อยไหม” กวินเอ่ยถามระหว่างที่รอเพื่อนของพิพลอยมาเปิดประตูห้องให้“บ่อยค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าพร้อมคำตอบ“ต่อไปนี้ถ้าหนูจะไปไหนให้บอกพี่นะ พี่จะเป็นคนพาไปเอง” กวินบอกอย่างใส่ใจและอาสาที่จะพาพิพลอยไปทุกที่ที่เธออยากไป“ค่ะ”ยิ่งอยู
หนึ่งเดือนต่อมากวินเริ่มอาการดีขึ้นทุกวัน แผลที่เคยเจ็บก็เริ่มหายเหลือเพียงรอยแผลเป็นที่ยังคงอยู่วันนี้เป็นวันที่พิพลอยจะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตอนแรกกวินตั้งใจที่จะไปพร้อมเธอ แต่เอกสารบางอย่างของเขายังไม่เรียบร้อย การเดินทางของเขาจึงต้องเลื่อนออกไปชายหนุ่มกับครอบครัวมายืนรอพิพลอยที่สนามบินเพื่อรอเวลาที่เธอและครอบครัวจะมาถึง ทุกคนตั้งใจที่จะมาส่งเธอในการเดินทางครั้งนี้“นั่นไง หนูพลอยมานู้นแล้ว” คุณแม่ของกวินทักขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวและครอบครัวกำลังเดินมากวินตั้งใจที่จะใช้โอกาสนี้ขอโทษและขอขมาครอบครัวของพิพลอยที่เขาเคยทำไม่ดีและคำเธอเสียใจมาก่อนทันทีที่ครอบครัวของพิพลอยเดินเข้ามา ร่างสูงก็นั่งคุกเข่าลงกลางสนามบินที่มีผู้คนมากมายต่างจ้องมองมาที่พวกเขามือหนาพนมมือขึ้นไหว้ก่อนจะก้มลงกราบขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ของหญิงสาวที่เขาเคยทำไม่ดีกับเธอจนทำให้ครอบครัวของเธอไม่ชอบเขา“ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างนะครับ” กวินพูดเข้าเรื่องทันที“ผมขอโทษที่เคยทำให้พิพลอยต้องเสียใจและตอนนี้ผมก็รู้แล้วว่าผมรักพิพลอยมาก ผมอยากจะขอโอกาสดูแลพิพลอยครับ” มือหนายังคงไหว้เพื่อขอโอกาสจากครอบครัวของพิพลอย“มั่นใจ
สามวันต่อมาพิพลอยมาอยู่ดูแลกวินทุกวันถึงแม้ว่าจะมีพยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลอยู่แล้วก็ตาม เธอก็ยังอยากจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ถึงแม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาถึงสองวันแล้ว แต่กวินก็ยังคงนอนนิ่งและไม่มีท่าทีว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเลยสักนิดพิพลอยทำได้เพียงไหว้พระขอพรและภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้กวินฟื้นขึ้นมา โชคดีที่คุณพ่อกับคุณแม่อนุญาตให้เธออยู่ดูแลชายหนุ่มจนกว่าเขาจะฟื้นและอาการดีขึ้น โดยมีข้อแม้ว่าถ้าหากเขาฟื้นขึ้นมาเธอจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศทันทีหญิงสาวจับมือชายหนุ่มมากุมเอาไว้อย่างอ่อนโยน ความรักและความเป็นห่วงที่เธอมีให้เขามันมากมายอย่างที่เธอไม่เคยมอบให้ใครมาก่อนแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้ามองชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แต่เธอก็ยังมีความหวังว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาอาการของกวินตอนนี้ยังคงทรงตัวไม่ได้มีอาการอะไรแทรกซ้อน ร่างกายไม่ได้แย่ลงแต่ก็ยังไม่ดีขึ้นทางคุณหมอก็ยังให้คำตอบไม่ได้เลยว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนไหน บางอย่างอาจจะต้องใช้เวลาและปาฏิหาริย์เข้าช่วย“ขอบใจหนูพลอยมากนะที่มาดูแลตาวินทุกวันเลย” คุณแม่ของกวินรักและเอ็นดูพิพลอยตั้งแค่ครั้งแรกที่เจอเธอ“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเต
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่พิพลอยนอนอยู่บนเตียงกว้าง เพราะก่อนที่เพชรจะออกไปเขาได้อุ้มน้องสาวไปส่งที่ห้องนอนของเธอก่อนแล้วคุณแม่คอยดูแลพิพลอยอยู่ไม่ห่างด้วยความเป็นห่วงที่อยู่ๆ ลูกสาวก็เป็นลมไปแบบนี้ ทั้งที่เธอก็แข็งแรงและไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนผ่านไปสักพักมือบางก็ค่อยๆ ขยับและลืมตาตื่นขึ้นมามองเห็นคุณแม่นั่งอยู่ไม่ไกลพร้อมรอยยิ้มที่กำลังมองมาที่เธอ“หนูฟื้นแล้วเหรอลูก” คุณแม่ถามด้วยความเป็นห่วงปนดีใจที่ลูกสาวฟื้นขึ้นมาสักทีพิพลอยนั่งนิ่งและตั้งสติอยู่สักพัก ในหัวกำลังประมวลภาพเหตุการณ์และเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าร่างบางไม่ตอบคุณแม่แต่อย่างใด ใบหน้าสวยแสดงออกถึงท่าทางตกใจ เธอรีบลุกขึ้นยืนและตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไปทันที โชคดีที่คุณแม่คว้ามือลูกสาวเอาไว้ทัน“หนูจะไปไหน” คุณแม่ถามด้วยความสงสัยทันทีที่เห็นท่าทางของลูกสาว“หนูจะออกไปช่วยพี่วินค่ะ” พิพลอยตอบไปตามตรงและตอนนี้เธอก็เป็นห่วงเขามาก เธอไม่รู้เลยว่าเธอเป็นลมไปนานแค่ไหนและตอนนี้ชายหนุ่มจะเป็นยังไงบ้าง“คุณพ่อกับตาเพชรออกไปจัดการให้แล้ว หนูรอฟังข่าวอยู่ที่บ้านกับแม่นะ” คุณแม่จับมือลูกสาวเอาไว้แน่น“หนูขอออกไปได้ไหม
หลายวันต่อมาถึงกวินสัญญาว่าจะตามพิพลอยไป แต่เธอก็ยังคงเศร้าเพราะคุณพ่อกับคุณแม่ยืนยันว่าจะให้เธอเดินทางในเร็วๆ นี้เรื่องราวทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่ทันตั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเอกสารต่างๆ ก็ดูเตรียมพร้อมไปหมดทุกอย่าง แต่มีอย่างเดียวที่ไม่พร้อมก็คือตัวเธอเองพิพลอยมักจะถือโทรศัพท์ติดตัวตลอดและมักจะค้างสายของกวินเอาไว้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรหรือพูดคุยกับใครกวินก็ได้ยินและรู้เรื่องไปกับเธอด้วย“ผมจัดการเรื่องที่เรียนให้เรียบร้อยแล้วนะครับ”หลังจากที่ทานอาหารเย็นด้วยกันเสร็จเพชรก็พูดเข้าประเด็นที่กำลังสำคัญที่สุดในตอนนี้กวินที่อยู่ในสายพอได้ยินก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาอยากจะรู้จริงๆ ว่าครอบครัวของพิพลอยกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ แต่เขาก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เวลานี้เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วพิพลอยนั่งนิ่บมองหน้าพี่ชายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยถูกบังคับหรือกดดันเท่านี้มาก่อนทั้งๆ ที่ทุกคนก็รู้ว่าเธอไม่อยากไป แต่ทำไมทุกคนถึงไม่ฟังความต้องการและความรู้สึกของเธอเลยสักนิด ทำไมทุกคนถึงอยากให้เธอไปอยู่ไกลขนาดนี้“หนูขอตัวก่อนนะคะ”พิพลอยไม่อยากรับรู้
หนึ่งเดือนต่อมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพิพลอยยังคงเรียนอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมไม่ได้ออกไปไหน และโทรคุยกับกวินแทบจะตลอดเวลาความสัมพันธ์ของพิพลอยกับกวินก็เริ่มพัฒนาในทางที่ดีขึ้นอีกครั้ง ดีจนพิพลอยอยากจะกลับไปใช้ชีวิตที่คอนโดเหมือนเดิมแต่เธอก็ยังไม่กล้าพอที่จะขอคุณพ่อกับคุณแม่ตั้งแต่ที่เธอสัญญาว่าจะขอไปเป็นกำลังใจที่ศาลวันนั้น เธอก็ไม่กล้าที่จะขออะไรอีกเลย ส่วนทางด้านกวินก็เข้าใจพิพลอยมากขึ้น ไม่บังคับและไม่เอาแต่ใจตัวเองเหมือนเมื่อก่อนกวินเฝ้ารอและอดทนเจอพิพลอยแค่สัปดาห์ละครั้งในตอนที่เธอออกไปร้านนวดกับคุณแม่ และเธอก็แอบออกมาเจอเขาทุกครั้งทว่าอาทิตย์นี้คุณแม่ของพิพลอยติดธุระกับญาติๆ เธอก็เลยไม่ได้ออกจากบ้านและไม่ได้ไปหากวินเหมือนทุกครั้งแค่เจอกันอาทิตย์ละครั้งก็นานพอแล้ว แต่อาทิตย์กลับไม่ได้เจอ ทำเอากวินคิดถึงพิพลอยจนแทบบ้า ชีวิตเขาเปลี่ยนไปเป็นอย่างมากตั้งแต่รู้ใจตัวเองว่ารักพิพลอยจริงๆยิ่งตอนที่เขาสู้คดีก็ยิ่งทำให้เขารู้และมั่นใจว่าพิพลอยนั้นรักเขามากแค่ไหน“วันนี้มึงมีนัดกับพิพลอยไม่ใช่เหรอวะ” ไทเกอร์ถามขึ้นมาเพราะจำได้ว่าวันนี้กวินต้องไปหาพิพลอย“นั่นดิวะ แล้วมึงมานั่งเศร้าทำไม”
ช่วงค่ำของวันพิพลอยนั่งเขี่ยอาหารในจานของตัวเองไปมา ตอนนี้ในหัวของเธอมีคำถามมากมายเต็มไปหมด วันนี้ทั้งกวินก็ไม่โทรมาหาเธอและตอนนี้พี่ชายของเธอก็กำลังทานอาหารและคุยเรื่องงานกับคุณพ่อโดยไม่มีท่าทีว่าการสนทนาในครั้งนี้จะจบลงง่ายๆใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าพี่ชายของเธอจะเดินขึ้นห้องทำงาน พิพลอยใช้โอกาสนี้เดินตามพี่ชายไปทันที“พี่เพชร”“มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามน้ำเสียงนิ่งเรียบ สายตายังคงจ้องมองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า“เรื่องคดีเป็นยังไงบ้างคะ” หญิงสาวไม่รีรอรีบถามเข้าเรื่องที่อยากรู้ทันที“พี่เข้าไปดูให้แล้ว”“แล้วพี่วินมีโอกาสรอดกี่เปอร์เซ็นต์คะ” คำถามเดียวที่พิพลอยอยากจะรู้ในตอนนี้“เก้าสิบเปอร์เซ็นต์”คำตอบของเพชรทำเอาหญิงสาวยิ้มกว้างพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายเอาไว้แน่นด้วยความดีใจ“ถ้าพยานไม่กลับคำให้การในชั้นศาลนะ”ทว่าประโยคต่อมาทำให้พิพลอยถึงกับหุบยิ้มทันที“หมายความว่ายังไงคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามพี่ชายด้วยความสงสัย“ถ้าไม่มีใครไปข่มขู่หรือทำอะไรพยายาน แล้วเล่าตามที่เล่าวันนี้ หมอนั่นรอดแน่นอน” เพชรอธิบายให้น้องสาวฟัง“พี่ช่วยให้คนของเราไปดูแลความปลอดภัยให้พยานได้ไหมคะ” พิพลอ
เช้าวันต่อมาร่างสูงหยุดยืนที่หน้าสถานีตำรวจเพื่อตั้งสติตัวเองสักพัก สองวันแล้วที่เขาแทบจะมาพักอาศัยอยู่ที่นี่เพื่อพูดคุย ไก่เกลี่ยและหาหลักฐานเพิ่มเติมเกี่ยวกับคดีและเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ใช่คนผิดทว่าหลักฐานที่มีช่างดูห่างไกลจากความจริงเป็นอย่างมาก แต่กวินก็หวังว่าเขาจะรอดจากเรื่องนี้ไปได้ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนทำผิดตามที่ถูกกล่าวหากวินเดินตรงเข้าไปในห้องที่คุ้นเคยพร้อมกับทนายและมีตำรวจที่กำลังรอเขาอยู่ภายในห้อง เขาเข้าออกที่นี่จนแทบจะรู้จักและสนิทกับตำรวจทุกคน“เป็นยังไงบ้างครับ” ตำรวจนายหนึ่งทักทายขึ้นมาตามมารยาทและเขาก็เชื่อว่ากวินไม่ใช่คนผิด เพียงแต่ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดมาช่วยยืนยัน“หลักฐานที่มียังไม่พออีกเหรอครับ” ชายหนุ่มถามกลับเพราะเขามีกราฟฟิกที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยทั้งหมดมาช่วยเป็นพยานให้“ยากครับ ถ้าพูดกันตามตรงก็คือไม่น่ารอดครับ” ตำรวจพูดไปตามหลักฐานที่มีทั้งหมด เพราะอีกฝ่ายมีทั้งเงินและอำนาจ“มันจะไม่มีสักทางเลยเหรอครับ” กวินแทบกุมขมับเมื่อได้ยินในสิ่งที่ตำรวจพูดออกมา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำผิดอะไรด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมาโดนคดีฆ่าคนตาย“หลักฐานของอีกฝ่ายแน่นมาก แถมยังมีพยานเป็
พิพลอยเดินหน้าเศร้าขึ้นมาบนห้อง ถ้าหากเธออยู่คอนโดเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เธอคงจะออกไปหากวินแล้ว ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ได้แต่เธอก็อยากจะอยู่ข้างๆ และคอยเป็นกำลังใจให้เขาในวันที่เขามีปัญหาครืด~ ครืด~เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ของความคิด แล้วรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที“เป็นยังไงบ้างคะพี่วิน” หญิงสาวถามด้วยท่าทางตื่นเต้นและรอฟังคำตอบจากชายหนุ่ม(ทนายคุยให้พี่ก็เลยได้ประกันตัวออกมาเพื่อหาหลักฐานเพิ่มครับ) กวินบอกด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า เพราะวันนี้เขาอยู่ที่โรงพักทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย“ให้หนูช่วยเป็นพยานให้พี่วินได้ไหมคะ” พิพลอยลองเสนอเพราะเธอคุยโทรศัพท์กับเขาและเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง และเธอสามารถยืนยันได้ว่ากวินไม่ใช่คนผิดอย่างแน่นอน(ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีอะไรที่หนูจะต้องกังวล อีกอย่างพี่ไม่อยากให้หนูมายุ่งเกี่ยวกับคดีแบบนี้) กวินตอบไปตามที่คิด เพราะเขาไม่อยากให้เธอเดือดร้อนไปด้วย“แล้วพี่วินจะทำยังไงต่อไปคะ ที่หนูฟังมาพวกนั้นมีหลักฐานมัดตัวพี่วินแน่นเลยนะคะ”ความเป็นห่วงครอบงำทำให้พิพลอยวิตกกังวลไปหมด หลังจากที่ได้อ่านข้อความที่ลดาส่งมาให้ ทำ
เช้าวันต่อมากวินงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ซึ่งเขาตั้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเพราะวันนี้เขามีนัดไปทานข้าวกับพิพลอยร่างหนาลุกขึ้นนั่งและบิดตัวไล่ความขี้เกียจอยู่บนเตียง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินตรงไปยังห้องน้ำใช้เวลาไม่นานชายหนุ่มก็มายืนแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก วันนี้เขาเลือกที่จะแต่งตัวสบายๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความหรูหรา ถึงเสื้อผ้าที่ใส่จะเป็นสีพื้นดูสะอาดตา แต่ก็เป็นแบรนด์เนมราคาแพงทั้งนั้นมือหนาหยิบน้ำหอมขึ้นมาฉีดเพื่อเพิ่มความมั่นใจก่อนจะออกจากห้อง ใบหน้าหล่อที่เคยดูสะอาดตาวันนี้กลับมีผ้าก๊อซติดแผลอยู่ที่หางคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดน้อยลงชายหนุ่มตรวจเช็คความเรียบร้อยอยู่สักพัก ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์ที่วางอยู่โต๊ะข้างๆ เตียงนอนพรึบ!!ประตูหน้าห้องถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอก พร้อมกับมีตำรวจบุกเข้ามาภายในห้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนกวินไม่ทันตั้งตัวชายหนุ่มยืนนิ่งด้วยความตกใจและสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่างดูงงๆ เหมือนความฝันไม่ใช่ความจริง“เกิดอะไรขึ้นครับ” เมื่อตั้งสติได้กวินก็ถามขึ้นมาทันที“คุณเป็นผู้ต้องสงสัยที่ฆ่าเด็กเ