CHAPTER THREE

   Isang lalaki ang dumating, matangkad, at siguro nasa mid-thirties ang edad. Mapungay ang mga mata, matangos ang ilong, may bigote at balbas pero hindi naman kakapalan. Parang bida sa mga Mexican telenovela na sinusubaybayan ni Mama noong bata pa ako.

   Pero ang nakatawag ng pansin sa akin ay ang buhok niya - ash grey. Hindi ko alam kung uban ba iyon pero parang ang bata pa ni Sir para magka-uban na ganoon karami, saka lahat ng parte ng buhok niya, ganoon. Parang nagpa-kulay lang yata siya, pero in fairness, bagay naman sa kanya. Hindi siya nagmukhang matanda sa ganoong kulay ng buhok.

   "Good morning, Sir," sabay-sabay naming pagbati pero halata sa mga boses namin na nananatiya kami sa aming bagong boss.

    Ngumiti siya sa amin. "Chill. Ang stiff niyo masyado. Ganyan ba ka-terror si Dad?"

    Hindi namin alam kung tatawa ba kami sa biro niya. May isang naglakas-loob na sumagot, si Miss Celine.

    "No, Sir. We just want to be formal and courteous at all times."

    "Fuck formalities." Humila siya ng isang upuan, sa desk yata iyon ni Kathryn. Umupo siya doon at nag-de-kuwatro. "Basta gawin niyo ang trabaho niyo, iyon ang importante."

   Medyo nagulat ako sa paraan ng pagsasalita niya. Iyong tatay niya kasi, na dating VP, ay pormal at kagalang-galang. Hindi namin iyon naringgan ng masamang salita kahit kailan.

   "Humila kayo ng kahit anong upuan diyan, mag-usap tayong lahat," utos niya sa amin.

   Iyong iba ay sumunod na pero nagsalita si Miss Celine, "Sir, we could use the conference room if you want."

   "'Wag na." Umiling si Sir Frank. "Ang laki-laki ng conference room na 'yon. Sige na, magsi-upo kayo diyan."

   Ganoon na nga ang ginawa namin. Humila kami ng kahit anong swivel chair na malapit sa kinatatayuan namin at naupo kaming lahat paharap sa kanya.

    "Okay," panimula niya. "Palagay ko naman iyong iba sa inyo kilala na ako dahil minsan nag-aattend na rin ako ng Board Meeting."

   Nagpakilala siya, "Pero sige, for the benefit of everybody, ako si Franco Luis Miguel Ledesma. Ang haba, 'di ba? Kaya Frank na lang. Bahala na kayo kung tatawagin niyo 'kong Boss Frank o Sir Frank o VP Frank. Hindi importante sa 'kin ang mga titulo o salutation na ikinakabit sa pangalan."

   "Kayo naman." Tumingin siya sa gawi ni Kathryn. "Simulan mo, Ma'am."

   "Sir, good morning. I'm Kathryn Bernal," pakilala niya. "I'm currently holding the position of Administrative Assistant and I've been in this company for three years already."

   "May balak ka mag-ten years?" Ngumisi si Sir. Hindi ko tuloy alam kung biro iyon o hindi.

   "I see myself working in this company for a long time, Sir," sagot niya. "I enjoy the working environment here and the tasks could be challenging, but it gives me room to grow."

   Lakas maka-final interview ng sagot. Lalo tuloy akong kinabahan. Isa ito sa mga bagay na nakakapagpa-kaba sa akin nang matindi - ang magsalita sa harapan ng isang crowd, gaano man kalaki o kaliit iyon.

   Sa mga pagkakataon na kailangan kong pakiharapan ang iba't ibang mga tao, lalo na kung trabaho na tulad ng mga raket ko noon, napipilitan na lang talaga akong lakasan ang loob ko.

   Isa rin sa mga dahilan kaya tumagal ako sa Accounting Dept. ay dahil hindi ko kailangang humarap sa mga tao sa araw-araw.

   "Thank you, Kathryn," sabi ni Sir Frank pagkatapos ng palitan nila ng mga tanong at sagot.

   Pagkatapos ay tumingin siya sa akin. "Your turn, please."

   Tumikhim pa ako bago nagsimulang magsalita, "Ahmm... I'm Florence Catacutan po. Apelyido ko lang po 'yon pero 'wag niyo po ako katakutan."

   Sinubukan kong mag-biro pampa-bawas ng kaba. Natawa naman itong mga kasama ko.

   "No one will be scared of you." Ngumisi si Sir Frank. "Mukha kang banal. Parang mapapa-sign-of-the-cross nga ako ngayon."

   Mas lalong natawa ang mga bago kong ka-opisina.

   "Admin Assistant ka din?" tanong niya, "Katulad nitong si Kathryn?"

   Umiling ako. "Ahh h-hindi po. Executive Assistant po."

   Kumunot ang noo niya. "Hindi ikaw 'yong nakikita kong kasama ni Dad sa mga board meeting noon."

   "B-bago lang po kasi ako, Sir," paliwanag ko. "Galing po ako sa Accounting Department. Three years po ako doon bago po ako nalipat dito, at unang araw ko po sa opisinang ito ngayon."

   Tumangu-tango siya bago humalukipkip, at tumingin sa akin habang bahgyang naka-paling ang ulo niya sa kanan na para bang napapa-isip siya. "Interesting why Dad hired you as my EA."

   Hindi ko naintindihan kung bakit niya nasabi iyon.

   "But anyway, we'll be working a lot together." Napansin kong may diin iyong pagkakasabi niya ng "a lot". "So, welcome to the both of us, Florence."

   "Welcome, Sir." Nginitian ko siya.

   Ngumiti siya pabalik sa akin. Hindi ngisi kundi totoong ngiti. Lumitaw ang mapuputi at pantay-pantay niyang mga ngipin.

   Nang matapos magpakilala ng lahat kabilang na ang messenger na si Kuya Jonel at Clerk na si Kimverly, nagsalita ulit si Sir Frank sa aming lahat.

   "Since I'm new here, technically speaking, expect that I'll be asking a lot of questions from you guys. I'll also be needing your assistance on some matters," sinabi niya iyon sa ma-awtoridad na paraan kaya hindi halata na humihingi talaga siya ng tulong.

   "Yes, Sir," si Miss Celine ang sumagot.

   "Do you have any questions for me?" tanong niya, "Before we start working our asses off."

   Tumayo siya mula sa kinauupuan niya nang walang sumagot mula sa amin. "Okay, since you don't have anything to ask, then let's start the day rolling."

   Hindi niya na pinagka-abalahan pang ibalik kung saan niya kinuha iyong hinatak niyang swivel chair. Basta naglakad na siya papunta sa opisina niya. Nakalagpas na siya sa aming lahat nang bigla siyang huminto at lumingon.

   "Florence, follow me."

   "Okay, Sir." Nagmamadaling sumunod ako sa kanya. Ako sana ang magbubukas ng pinto ng opisina pero naunahan niya ako.

   Dire-diretsong naglakad siya papunta sa desk niya at naupo sa swivel chair. Ako, naiwang nakatayo malapit sa pinto.

   "Lock the door," utos niya.

   Napatingin ako sa kanya, at hindi ako nakapagsalita.

   "Lock the door and come here," ulit niya nang mapansin sigurong hindi ako kumikilos sa kinatatayuan ko.

   Bigla akong kinabahan.

"Umupo ka, Florence." Itinuro niya iyong upuan sa tapat niya. Sinunod ko siya kahit kinakabahan ako.

   "Are you scared of me?" tanong niya. Nahalata niya na yata na kabado ako.

   Hindi ako nakasagot.

   "Tinatanong kita." Medyo lumakas ang boses niya kaya mabilis akong napa-sagot ng "hindi po".

   Umiling ako. "Kinakabahan lang po siguro ako."

   "Bakit?" Parang natawa pa siya sa pag-amin ko.

   "F-first time ko po," nabubulol pang tugon ko.

   Ngumisi siya nang makahulugan. "Sabagay, nakaka-kaba nga 'pag first time."

   "First time ko po sa ganitong klaseng trabaho," paglilinaw ko.

   "Ilang taon ka na ba?" tanong niya. "Well, if you don't mind."

   "Twenty-six po," sagot ko habang napapa-isip kung bakit kailangan pa niyang itanong.

   "Talaga? Hindi ka mukhang twenty-six," sabi naman niya. "I thought you were younger."

   Magpapasalamat sana ako dahil compliment naman iyon na maituturing, pero naunahan niya akong magsalita.

   "May boyfriend ka?" tanong niya.

   "Po?" Nagkamali yata ako ng dinig.

   "Boyfriend," ulit niya.

   "B-bakit niyo po gustong malaman?" Nagtaka ako kaya ako naman ang nagtanong.

   Natawa siya. "Baka kasi may mga pagkakataon na kailangan nating mag-overtime. So, kung may susundong boyfriend sa 'yo, kailangan niyang maghintay. Ngayon pa lang sabihan mo na siya."

   Ah, okay. Akala ko gusto niyang malaman kung single ba ako.

   Ano namang paki niya kung single ka o hindi? Assumera! sabi ng isang bahagi ng isip ko.

   "Wala po akong boyfriend." Inamin ko na, at mas lalo siyang natawa. Hindi ko alam kung bakit.

   "’Yon naman pala." Ngumiti siya. "Gusto kong malaman kung bakit ka lumipat dito. Sabi mo kanina ay galing ka sa Accounting."

   "Ahh... eh, 'yung totoo po, Sir, una pong dahilan talaga ay salary." Naisip ko na kailangang maging honest.

   "Okay lang 'yan." Aniya nang siguro ay mapaghalataan niyang nahihiya akong aminin ang totoo. "May pinag-aaral ka bang mga kapatid?"

   "Wala naman po. Solong anak lang po ako," wika ko. "Pero may hinuhulugan po akong bahay na ni-loan ko po sa Pag-IBIG. K-kaya kailangan ko po."

   "I see." Tumangu-tango siya. "Anyway, in the next days we'll get to know each other better. You see, were both new here, so I expect you to go out of your way to familiarize yourself with the work-around, since I'll be relying on you most of the time."

   "I understand, Sir," determinado kong sagot. Iyon naman talaga ang balak kong gawin.

   "Second, I expect you to come earlier than I do." Tumitig siya sa akin. "Ikaw ang una kong gustong makita sa pagsisimula ng araw ko."

   Natigilan ako.

Umiwas ako ng tingin, para kasing hindi ko kayang salubungin ang mga mata niya. Alam kong wala namang ibang ibig sabihin iyong huling pangungusap niya. Natural naman iyon dahil baka may kailanganin siya sa akin, tapos wala pa ako sa opisina. Pero sa hindi ko malamang dahilan, biglang sumikdo ang d****b ko dahil doon.

   "Okay po," sagot ko na lang.

   "Okay, so I hope we'll have a smooth working relationship, Florence," pahayag niya. "At sa pangalan na lang kita tatawagin, ha. Masyadong pormal ang Ms. Catacutan. Isa pa, hindi bagay sa 'yo ang apelyido mo."

   Bumalik ang tingin ko sa kanya pero wala akong nasabi. Nagulat kasi ako sa komento niyang iyon. Pero siguro, kailangan ko nang masanay dahil mukhang walang pasintabi kung magsalita itong bago kong boss.

   "'Yon lang naman muna," nagsalita ulit siya. "Ikaw, may tanong ka ba?"

   "W-wala naman na po." Sinabayan ko iyon ng pag-iling.

   "Alright, you may go,” aniya. Pakitawag si Celine paglabas mo at papuntahin mo rin dito."

   "Okay po." Tumango ako.

   Naglalakad na ako papunta sa pinto nang tawagin niya ako. Huminto ako at humarap sa kanya.

   "Also, when I say lock the door, you just do it. Ayoko lang kasi na may maka-abala sa usapan natin. Expect that I'll be doing that also in my other meetings to come," pahayag niya. "Or when I'm doing something that requires my full concentration. So just call me up from the outside before letting someone in. Is that clear, Florence?"

   Nahiya tuloy ako na naisip ko kanina na baka manyakin niya ako, kaya niya ipinasasara iyong pintuan.

   At ito na naman ang kontrabidang bahagi ng aking isipan, Wow, ganda ka?

   Tumango ako. "Yes, Sir."