CHAPTER THREE: Elvie Meets Leon

FIVE YEARS AGO…

“MR. DEL FRANCO! MR DEL FRANCO! Bakit ka natutulog sa klase ko?” inis na tanong ni Elvira sa estudyante niyang hayun at nakayukyok sa desk nito habang natutulog at naghihilik pa. Ano ang akala nito sa subject niya? Recess? Mukha ba siyang kama kaya sa tuwing papasok siya sa classroom na iyon ay tinutulugan siya nito? “Nakakababae ka na, ha! Ilang beses ka nang natutulog sa klase ko!”

Patamad na umayos ng upo ang buwisit na estudyante. Ang buhok nito ay magulo –as

in sobrang gulo. Mukhang pumasok ito sa paaralan nang hindi man lang nagsusuklay. Suot ang

pamatay na ngiti nito ay namumungay ang mga matang tiningnan siya nito habang nakasampay

ang dalawang braso sa ibabaw ng sandalan ng upuan nito at ang mga paa ay nakaunat sa

harapan nito. Kulang na lang ay mahiga ito at ipagpatuloy ang naunsiyaming pagtulog. “Hindi ko

naman po kailangang malaman ang lahat ng mathematical equations na itinuturo n’yo, Ma’am. I

can be a good businessman even without learning those mind boggling solutions,”

pangangatuwiran nito. “And beside, Ma’am. Isa po akong Del Franco. I am filty rich. Kaya kong kumain kahit sampung beses sa loob ng isang araw kahit na hindi pa ako magtrabaho.”

Lalong uminit ang kanyang ulo. Talaga yatang sinagasad ng kumag na pasaway na

batang ito ang kanyang pasensiya. “Oh, sige Mr. Del Franco. Sabihin na nating mayaman ka. Baka nga may koleksiyon kayo ng gintong kutsara at tasa sa bahay n’yo pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi ka mag-aral. Hindi mo masasabi kung hanggang kailan kayo mayam…”

“Hanggang buhay ang daddy ko at matatag ang korporasyon namin, Ma’am ay mananatili kaming mayaman,” putol nito sa kung ano mang sasabihin niya.

Narinig niyang nagtawanan ang mga kaklase nito. Naningkit ang mga matang tiningnan

niya si Leon Del Franco. Ito ang literal na ibig sabihin ng “sakit ng ulo” ng mga guro. Pasaway.

Mahangin at palaging nasasangkot sa mga gulo at away. Mukhang wala rin itong balak na

magseryoso sa buhay, palibhasa ay mayaman ang angkan. Well, anak lang naman ni Mateo Del Franco ang kumag at ang ama nito ang vice president ng Del Franco Corporation –ang pinakamalaki at pinakamayamang korporasyon sa buong Pilipinas. Idagdag pang itinuturing rin na pinakamakapangyarihan doon sa buong San Ignacio ang pamilya nito. At malamang, ang kinakain ni Leon ay masasarap na pagkain, baka sa gabi ay natutulog ito sa kama na puno ng ginto at pera. Pero kahit gaano ito kayaman, mukhang hindi man lang nag-abala ang mga magulang nito na turuan ito ng kagandahang asal.

Palagi na lang kasi itong napapasali sa mga kaguluhan sa paaralan. Madalas ay ito pa

nga ang promotor ng mga kaguluhang iyon. Hindi ito ang tipo ng mag-aaral na kasapi sa mga

gang at fraternity pero kahit ganoon, araw-araw pa rin itong nananggugulo sa paaralan. Sa

pakiwari niya ay gustong-gusto nitong napapasali sa mga away at kung ano man ang dahilan

kung bakit ito nagkakaganoon ay hindi niya alam. Gusto niyang isipin na baka may problem ito

sa bahay at sadyang kulang lang ito sa pansin, pero naisip niya, may puwede pa bang maging

problema ang isang Del Franco? Wala na yata. Baka sadyang likas na ang pagkapasaway ng Leon na ‘to.

“Conceited ka talagang bata ka!” hindi makapagpigil na sabi niya. “Stand-up, Mr. Del Franco.

Lumapit ka rito sa board at i-solve mo ang equation na ito,” nanag mahimasmasan ay sabi niya.

Kapag talaga ito ang kausap niya ay nasusubok ang pagiging propesyonal niya. Ganoon na lang ang inis niya nang hindi man lang tuminag ang kumag. Tiningnan niya ito habang kagat-kagat ang kanyang ibabang labi. “Can’t you hear me, Mr. Del Franco? I said stand up, come here in front and solve this mathematical equation,” pigil na pigil ang srailing pukulin ng chalk na sabi niya sa lalaki.

“I have my own white board, ma’am and I want to solve that problem here in my chair,”

sabi nito. Mula sa kung saan ay inilabas nito ang isang white borad. Muli, nagtawanan na naman

ang mga estudyante niya.

For the record ay si Leon lang ang nakakagawa ng ganoon sa kanya. Kilala siya bilang terror teacher. Napakahigpit niya pagdating sa mga estudyante niya pero pagdating kay Leon, mukhang palaging masasagad ang kahigpitan niya. Gustuhin man niya kasing

pahirapan ang kumag dahil sa pagiging mean at pasaway nito ay hindi niya magawa. Ang

pamilya kasi nito ay isa sa pinakamayamang stakeholder ng unibersidad na pinagtatrabahuhan

niya. At mukhang isinusulit nito ang pribelehiyo na nakukuha nito bilang isang Del Franco.

Napabuntong-hininga na lang siya. Hindi na niya alam kung ano ang gagawin niya para

tumino ang Leon na ito. Prinsipeng-prinsipe kasi ang kumag, eh. Guwapo, mayaman, famous

at higit sa lahat nakukuha ang lahat ng gusto. “Okay, fine Mr. Del Franco. Solve it now,” utos niya. Tumalikod siya upang magsulat ng panibagong equation napara naman sa ibang

estudyante. Hindi pa man siya nakakakalahati sa isinusulat niya ay tinawag na siya ni Leon.

“Yes, Mr. Del Franco?” nakataas ang kilay na tanong niya.

“I’m done,” sabi nito. “Iniharap nito sa kanya ang hawak na white board.

Halos atakihin siya nang mabasa niya ang nakasulat doon. “I’m rich, ma’am. Sorry I have

no time for stuff like this,” iyon ang nakasulat sa white board. At may smiley pa!

Gigil na gigil siya. Ikinuyom niya ang kanyang mga kamao.”Get out of my class, Mr. Del Franco!” nagngangalit ang mga bagang na sabi niya.

Sa laking gulat niya. Tuwang-tuwa pa ang kumag. Nakipag-high five ito sa isang kaklase

nito sa likuran at mabilis na isinukbit ang bag. Pasayaw-sayaw itong nagmartsa palabas ng

classroom na iyon.

Inirapan niya ito. Sa lahat ng estudyanteng kilala niya, ito lang yata ang mukha pang

masaya matapos palabasin ng maestra. “Kayo! May gusto pa bang lumabas ng classroom na

ito?” panininndak niya sa mga naiwang estudyante.

Tahimik lang na nagsiiling ang mga ito. “Miss Singson!” ang nakakabuwisit na tinig sa

pintuan.

“What, Mr. Del Franco?!” sikmat niya sa nanlalaking mga mata.

Kinindatan siya nito. nang dahil sa kindat na iyon ay nagtilian ang mga estudyate niyang

may lahi yatang higad. “Relax, Miss Singson. Chill ka lang. Ang cute n’yo po kapag nagagalit,”

iyon lang at umalis na ito sa pintuan.

Naiwan siyang inis na inis sa lalaki. Buong maghapon niya ay nasira nang dahil sa

pasaway ng Prince na iyon.

Pauwi na siya kinahapunan nang may humintong motorsiklo sa kanyang harapan. “Goodbye, Miss Singson. See you tomorrow,” anang prinsipe ng kabuwisitan.

“Nakakagigil talaga ang damuhong batang iyon,” bulong niya sa sarili nang paharurutin

ng lalaki ang motorsiklo palayo sa kanya.

“Mabuti ka nga pinapasukan ka ng pasaway na batang iyon,” anang isang tinig sa

kanyang likuran.

Nang lumingon siya upang alamin kung sino ang nagsalitang iyon ay nakita niya si

Ma’am Cora na nakatayo sa kanyang likuran. “Ano pong ibig n’yong sabihin, ma’am?” tanong

niya.

“Ang ibig kong sabihin ay magpaalamat ka kasi pinapasukan ka niya. Samantalang ako,

kahit anino niya ay hindi ko nakikita sa klase ko,” sabi nito.

Dapat ba niyang ipagpasalamat na pumapasok si Leon sa klase niya? Kung oo, ano ang

dapat niyang ipagpasalamat gayong wala namang ibang ginawa ang damuhong iyon kung hindi

ang buwisitin siya?

“LET x be the total number of y. Now, I want you to solve the equation written on the board,”

inilibot ni Elvie ang kanyang paningin upang humanap ng estudyanteng magso-solve sa

equation na isinulat niya sa balackboard. Tatawagin na sana niya ang estudyanteng babae na

nakaupo sa pinakasulok ng kuwartong iyon at nag-aapply ng press powder nang mula sa

pintuan ay sumulpot ang humahangos na si Prince. Biglang nagbago ang kanyang isip. “Okay,

Mr. Del Franco. Since you’re late, ikaw ang magsolve ng equation sa blackboard.”

Maging siya ay nagulat nang ibaba nito ang bag sa upuan nito at sumunod sa kanyang

utos. Ano kaya ang inalmusal ng kumag na ito at mukhang may sapi ng mabuting kaluluwa

ngayon? Mukhang sa kauna-unahang pagkakataon ay magkakasundo sila ng lalaki.

Marami raw ang namamatay sa maling akala. At totoo yata ang kasabihang iyon, dahil

kung kailang iniisip ni Elvira na hindi siya bubuwisitin ni Prince ay saka naman ito kumastig ng

kalokohan.

“Akala ko po ba gusto n’yo kaming turuan ng kagandahang asal, ma’am?” tanong nito

habang pinaglalarauan ang chalk at nakatitig sa blackboard habang nakakunot ang noo. Hindi

itatanggi ni Elvira na guwapo ang lalaking ito, kahit kasi naka-side view ay napakaguwapo nitong tingnan.

Ipinilig niya ang kanyang ulo nang marealize niya kung ano ang tumatakbo sa kanyang

isipan. Well, pinupuri lang naman niya ang pinakakinaiinisan niyang estudyante. “At ano na

naman ang gusto mong sabihin, Mr. Del Franco?” tanong niya.

Mula sa blackboard ay lumipat ang tingin nito sa kanya. As usual, suot na naman nito

ang pinakakinaiinisan niyang ngiti sa tanang buhay niya. “Let x be the total number of y?”

pagbasa nito sa nakasulat sa blackboard. “Bakit po kailangang magpanggap na x ng y? At saka

bakit po ba kailangang ihalo ang alphabets sa numbers? Pinaglololoko lang naman po tayo ng

math, ma’am,” sabi nito.

Naipaikot niya ang mga eyeballs. Kahit kailan talaga ay napakanon-sense nitong kausap.

“Bakit ba palagi mo na lang akong iniinis, Mr. Del Franco?”

Lumapit sa kanya ang pilyong bata at kinurot ang kanyang baba. “Kasi po ang gandaganda n’yo kapag namumula,” sabi nito.

Hindi niya inaasahan ang ginawa nitong iyon kaya sa loob ng ilang sandali ay napatanga

lamang siya. Ramdam naramdam niyang nag-iinit ang kanyang mga pisngi nang dahil sa

kapiluyahn g ginawa nito.

Natauhan lamang siya nang magsigawan ang mga estudyante niya. “Tigilan mo ako, Mr.

Del Franco. Hindi ka nakakatuwa!’ sabi niya. Marahas niyang pinalis ang kamay nito. Kung hindi lang siya nakakapagpigil sa kumag na ito ay baka mabigwasan niya ito.

“Bakit po kayo nagba-blush?” tanong nito. Hindi ito lumayo sa harapan niya kahit pa

halos bumuga na siya ng apoy sa galit.

“Dahil nabubuwisit ako sa’yo!” sabi niya.

“Eh, bakit po kayo nanginginig?”

Awtomatikong lumipad ang mga mata niya sa tuhod niya. Bakit nga ba siya nannginginig? Hayun ang mga tuhod niya at nanghihina na.

“Dahil po ba dito, ma’am?” tanong nito kasabay nang pag-aangat sa magkahugpong

nilang mga kamay.

Mariin niyang pinisil ang palad nito. Napapiksi ang lalaki dahil sa kanyang ginawa.

“Tigilan mo ako, Mr. Del Franco, ha! Malapit na kitang ipakulam,” pagbabanta niya.

“Ano po ang gagawin n’yo? Gagayumahin n’yo ako?” tanong nito. Kahit pa nakangiwi naito dahil pinipilipit na niya ang isang daliri nito ay nagawa pa rin siyang inisin ng tarantado.

Marahas niyang binitiwan ang kamay nito. Baka mamaya ay ma-videohan pa siya at

maireklamo sa board of trustee ng university dahil sa kalokohan ng damuhong Leon na ‘to.

“Hindi. Ipapakulam kita at gagawing palaka!” aniya. “Go back to your sit. And please, behave, Mr. Del Franco. Kahit ngayong araw lang ay bigyan mo ako ng katahimikan,” aniya.

Sumunod ang lalaki. Umupo ito sa upuan nito. Hindi ito natulog nang araw na iyon. Hindi rin ito nag-ingay iyon nga lang wala itong ginaw akung hindi ang pagmasdan siya at panoorin ang bawat buka ng bibig niya.

At anak ng tokwa! Hindi siya makapag-concentrate. Pakiramdam niya ay may muta siya

sa mata dahil sa titig nito. Ang puso niya ay malapit nang atakihin sa sobrang kaba dahil sa inis

dito. “Bakit ka ba tingin nang tingin diyan, Mr. Del Franco? Stop looking at my face!”

“Hindi ko naman po kayo tinitingnan, Ma’am,” sabi nito. “Tinititigan ko po kayo. Ang

ganda n’yo po pala, Ma’am,” sabi nito.

Umugong ang malakas na tuksuhan sa loob ng klase. At siya? Pakiramdam niya ay mas

mapula pa siya sa mansanas nang mga sandaling iyon. Maganda raw siya ang sabi ni Leon?

Napatalikod siya sa mga estudyante at pinili niyang humarap sa blackboard. Sa hindi maipaliwanag na dahilan, natagpuan niya ang sariling tila baliw na pilit pinipigilan ang mapangiti.

Pero kaagad rin niyang sinupil ang ngiting iyon. Hindi siya puwedeng maapektuhan sa

kalokohan ni Prince at ipinapangako niyang hinding-hindi siya magpapatalo sa kalokohan nito.

Ngunit kung iniisip niyang magiging madali para sa kanya na balewalain ang lalaki ay

nagkakamali siya dahil simula ng araw na iyon ay hindi na siya tinantanan nito…