Kabanata 3

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View

Napalunok ako ng aking laway nang makaupo ako sa isang sectional sofa. Nangangatal din ang aking mga kamay, at hita sa hindi maipaliwanag na dahilan. Hindi ko sigurado kung dahil ba sa lalaking nakatalikod na tinawag ng lalaki kanina na boss, o dahil ba malamig ang office niya?

Nanatili ang aking mga mata sa malapad, at matigas nitong likod. Kahit nakatalikod siya, kitang-kita ang muscles nito sa likod. Pansin ko rin na hapit pala sa kaniya ang suot nitong white long sleeves, at parang napupunit na sa sobrang lapad ng katawan niya.

“Leave us alone,” malamig, ngunit mababang boses nitong utos.

“Yes, boss.” Tumalikod ang lalaki, at kaagad na nahanap ang aking mga mata.

Nanigas naman ako sa aking kinauupuan, lalo na nang mapansin ko na tumalim pala ang kaniyang mga mata. Parang binabalaan ako na huwag magtatangka nang kung ano sa kaniyang boss.

Ngunit hindi rin naman siya nagtagal sa loob ng office, dahil mabilis din naman siyang lumabas na para bang bibigyan talaga kami ng privacy.

“Breathe.”

Natauhan ako sa kaniyang sinabi. Hindi ko alam kung bakit bigla akong humugot nang malalim na hininga. Para bang kusang sinunod ng aking katawan ang kaniyang sinabi.

Ilang minuto ko bang pinigilan ang aking paghinga? Hindi ko matandaan. Basta ang alam ko lang ay hinahabol ko ang aking paghinga.

Umabot pa nga sa puntong hinawakan ko ang aking dibdib, dahil sa nerbyos. Ngunit nanatili ang aking mga mata sa kaniyang gawi. Kahit nakatalikod siya sa akin, alam ko sa sarili ko na malakas ang epekto ng kaniyang awra sa akin, and I fucking hate it.

“You’re Miss Von Schmitt, right? The daughter of that man.”

“Yes,” I uttered helplessly. “Huwag mo sanang patayin si Daddy—”

“You’re spitting nonsense, Miss Von Schmitt,” aniya gamit ang malamig na boses.

I gritted my teeth. Ikinuyom ko rin ang aking mga kamay na nasa aking hita, dahil sa sobrang inis. Hindi ko alam kung bakit basta na lang niyang pinutol ang aking sasabihin.

“That shit? You think I’ll fucking grant that?”

Lumunok ako, at pinigilan ko ang sarili kong sumabog. Nandito ako para makipag-negotiate sa kaniya. ‘Yon naman ang kailangan ko, hindi ba?

Gusto kong huwag niyang patayin si Daddy, at bigyan ako nang palugit para makapagbayad. Alam kong imposible, pero wala naman sigurong masamang umasa?

“He had a huge debt, miss. What did he do? Lulong sa droga, alak, at sugal.”

Natahimik ako. Tama naman siya. Ngunit hindi ko kayang isipin na mamamatay siya, dahil sa pera—dahil sa bisyo niya.

“And what? You’ll fucking pay his debt and ask me not to execute him?” he growled, but I remained silent. “That’s ridiculous! Fucking ridiculous, woman!”

Kinagat ko ang aking ibabang labi, at hindi magawang makapagsalita sa kaniyang sinabi. Tama naman kasi siya. Naiintindihan ko kung bakit, pero hindi ko kayang mawala si Daddy. Kahit alam kong mali.

“Please,” bulong ko, at sapat na ‘yon para marinig niya. “Babayaran ko naman ang inutang niya—”

“Are you fucking serious, Miss Von Schmitt?!”

Marahas siyang lumingon sa aking gawi na naging dahilan ng aking paninigas sa aking kinauupuan. Hindi ko alam kung ano ang aking magiging reaksyon, habang tinitingnan ang kaniyang mga mata.

Salubong ang kaniyang makapal na kilay, at nanglilisik ang kaniyang mga mata. Ang matangos naman niyang ilong, at sa pag-igting ng kaniyang panga, kitang-kita ko kung gaano kadepina ang ‘yon.

Maputi siya, at ang masasabi ko lamang ay ang guwapo niya. Maganda ang pangangatawan, at sobrang tangkad. Para siyang modelo, pero alam kong hindi naman talaga.

Ramdam ko ang pangangatal ng aking mga kamay. Natatakot ako sa kaniyang biglaang pagsabog. Halatang galit na galit, at hindi maiwasang batuhin ako nang mga masasakit na salita.

Willing naman akong lunukin lahat, dahil sa kagustuhan kong iligtas ang ama ko. However, puwede siyang ikulong.

Gambling, drugs, liquor.

May napatay na kaya si Daddy? Kasi kung mayroon, patong-patong ang mga puwedeng ibatong kaso sa kaniya. Damn! Parang masisiraan na ako nang bait!

“Si Daddy na lang ang mayroon ako,” bulong ko, kahit alam ko naman na mali ang aking gagawin. “Alam ko naman na mali ang ginagawa ko. Inaako ko ang dapat na siya ang nagdudusa—”

“That’s the fucking point, Miss Von Schmitt! Alam mo naman pala, pero bakit ginagawa mo pa rin?” malamig, ngunit may diin nitong sambit. “I loathe the fuck that desperate people will do their best just to protect the person who committed a freaking fucking sin.”

Nanahimik ako. Hindi ko kayang labanan ang inis niya ngayon. Wala akong magawa, eh. Mahal ko ang Daddy ko. May mga employee rin kami sa mansion. Kaya kung hahayaan ko ang lahat, paano na ako? Ako ang sasalo ng hirap.

“Please. Babayaran ko. Gagawin ko ang lahat para lang mabigyan mo ako ng pagkatataon,” pagmamakaawa ko sa kaniya, kahit alam ko naman na hindi ko na mababago ang kaniyang isipan.

“This is nonsense, miss. A fucking nonsense negotiation.”

Pinunasan ko ang tumulong luha sa aking pisngi, dahil hindi ko na talaga kayang pigilan ang emosyon ko. Nai-stress na ako. Galit na galit ako sa Daddy ko. Naaawa ako sa sarili ko. Parang gusto ko na lang kitilin ang buhay ko para mawala ang sakit, at stress. Damn! Wala na ako sa tamang katinuan!

“Do you really want to do this?” tanong nito sa akin gamit ang kaniyang malamig na boses.

Umahon ang aking dibdib sa pag-asa nang tanungin niya sa akin ‘yon. Kaya paulit-ulit akong tumango. Mabilis, at hindi nagdalawang-isip. Gustong-gusto kong gawin ang lahat para kay Daddy. Kahit magmukhang kawawa pa ako. Gano’n ko kamahal si Daddy, eh. Siya na lang ang kasama ko. Hahayaan ko pa ba siyang mawala?

Lumapit siya sa kaniyang desk, at binuksan ang drawer nito. May kinuha siyang papel doon, at padabog na ibinaba ‘yon sa ibabaw ng kaniyang mesa.

“Sign the damn document, Miss Victoria. Be my contracted wife and carry my child,” he mumbled dangerously. “Once you fulfill your duty, you will be free from this setup. You’re not going to pay his debt anymore.”