Too Complicated

Waking up after 10 hours of deep sleep, hindi ko mawari kung matutuwa ako kasi ngayon lang tumagal ng ganun yung tulog ko, o matatakot ako dahil baka may brain damage na ko. 

That experience has been too traumatic for me. Sino ba naman ang hindi mattrauma kung matrap ka sa loob ng elevator habang lumilindol, sabay ng pagkamatay ng ilaw at pagkasira ng functions ng lahat ng elevator buttons di ba? 

Sa ganyang sitwasyon, sinong mag aakala na makakalabas pa ko ng buhay? Maski ako nagkaroon ng malaking doubt nung mga oras na iyon. 

It was too traumatic to a point na ginawa kong confession room yung elevator. 

Naisip ko kasi nung mga time na yun, pano kung huling araw ko na pala to sa mundo? Pano kung mamaya patay na ko? Minsan talaga mas magandang kalmado ka sa mga ganitong pangyayari, nakakapagsisi din kasi sa huli. Take it from me. 

*****

14 hours ago..

Nagsimula ang lahat ng biglang namatay yung ilaw sa elevator, kasabay nito napansin ko din na tila ba umaalog yung paligid, at dahil sa takot napakapit ako sa nag iisang taong kasama ko sa elevator, sino pa ba kundi si OM Dan di ba?

Nang medyo makabawi ng balanse,  I tried to look for the emergency buttons pero tila ba lahat sila not functioning din. I am slowly being overcome by panic and anxiety to a point na paikot ikot na ako sa elevator kahit na sobrang dilim. Hindi ko na rin alam kung ano bang gusto kong gawin. Wala nang ibang nasa isip ko kundi ang makalabas sa elevator na ito.

Halos atakihin ako sa puso ng biglang may humawak sakin kaya naman napatili ako ng sobrang lakas habang patuloy sa pag iyak at pagpupumiglas

"Jada, calm down! Calm down!" Patuloy sa pagsasalita yung taong humahawak sakin.

"Jada, kumalma ka, si Dan to." Naririnig ko naman yung mga sinasabi niya pero parang hindi ko pa rin naiintindihan. 

Nang hindi pa rin ako matigil sa pagpupumiglas ay naramdaman ko na lang na yumakap na siya sakin. Mahigpit na tila ba pinipigilan nya ko sa pagpupumiglas. 

"Jada, si Dan to. OM Dan. Wag ka matakot andito ako. " 

Nang marinig ko yan ay saka lang nagsink in sakin kung ano yung nangyayari. Si OM Dan, dalawa nga pala kami sa loob ng elevator bago biglang lumindol. Medyo nakahinga naman ako ng bahagya knowing na may kasama ko. Pero kahit pa madilim, para bang mabilis pa rin yung pintig ng puso ko. Hindi ko alam kung dahil pa rin ba to sa takot, o dahil may yumayakap sakin bukod sa nanay ko. Alam ko lang, unti unti, dahil na rin sa pagyakap niya, medyo kumakalma na ko. 

" Wag ka na matakot, makakalabas tayo dito. Wala naman nang lindol oh. Malamang napansin na din nila yung mga nangyari. " Kalmadong sabi naman niya sakin habang patuloy pa rin sa pagyakap. 

Nun ko lang napansin na wala na ngang lindol. Pero sa kasamaang palad, patay pa rin yung ilaw at wala pa ring gumagana sa kahit anong buttons ng elevator. Pati yung utak ko bahagya pa lang ring nagffunction. Mga 30% pa lang siguro ng utak ko yung gumagana sa ngayon. 

Nang mahimasmasan ay saka naman ako kumawala sa pagkakayakap niya at pumunta sa isang sulok ng elevator. Hindi ko makita kung ano yung expression ng mukha niya dahil na rin sa sobrang dilim, pero kahit paano na relieve ako na bukod sakin, may iba pang tao dito. Syempre hindi ako masaya na may iba pang natrap, ang ibig ko sabihin e may iba pang tao na nasa elevator ngayon na makakasama ko. And the good thing is, kakilala ko pa. Good thing nga kaya? 

Unti unti akong dumausdos hanggang sa makaupo sa lapag, saka ko lang din naisipang kausapin siya para naman kahit paano mabawasan yung kaba naming dalawa. 

"Okay lang po ba kayo OM Dan?" Mahinang sabi ko. 

"Okay naman, ikaw ba okay ka na?" Sagot naman niya. 

Bago ko pa masagot yung tanong niya ay saka naman biglang yumanig uli ang paligid, at this time mas malakas na, yung tipong tila ba malalaglag yung elevator mula sa pagkakasabit kaya naman yung kaunting kalma ko kanina ay nauwi sa walang katapusang pagtili at muling pag iyak. 

"Lord, ayoko pa po mamatay. 3 years na kong walang lovelife tapos mamamatay ako ng wala pa rin? Wag naman ganun lord. " Naramdaman kong may yumakap na naman sakin habang patuloy sa pagyanig yung paligid. 

"Lord virgin pa ko, tama na to. Pramis ko sayo di na kita sisisishin kung maging matandang dalaga ko. Di na rin ako hahanap ng magiging jowa. Tatanggapin ko na lang lahat mabuhay lang ako. Gusto ko pang maisama sa disneyland yung mga magulang ko lord. Ayoko pa po mamatay. " Yan yung huling sinabi ko bago tuluyang tumigil yung paglindol. Nahihikbi pa rin ako pero kahit paano nabawasan ng onti yung takot ko dahil although napakadilim pa rin ng paligid. Tumigil na sa pag alog yung elevator at nakayakap pa rin sakin si Om Dan.

Madilim pa rin yung paligid, kahit nakapag adjust na sa dilim yung mga mata ko, wala pa rin akong makita na kahit ano. 

Naisip ko tuloy pano kaya yung mga tao sa labas? Yung mga magulang ko? Pano kung may nangyaring masama sa kanila? 

I was about to cry nang biglang humigpit yung yakap sakin ni Dan. Dun ko lang muling naalala na kasama ko nga pala sya. 

"Don't cry, we'll be safe. And whoever it is that you are worrying about will be safe too." Mabining bulong niya sakin

Dahil dito ay tuluyan naman akong napahikbi, nakakahiya pero hindi ko talaga mapigilian. Feeling ko nga basang basa na yung damit niya kakaiyak ko sa balikat niya. Hindi pa rin kasi siya umaalis sa pagkakayakap niya sakin. Kaya kahit naman paano nabibigyan ako ng lakas ng loob. 

Nang medyo kumalma na ko at ilang minuto na rin ang nakalipas mula nang huling lumindol, kumawala na ko sa pagkakayakap sakanya saka dahan dahan pumunta sa kabilang sulok ng elevator. 

Ngayon na kasi nagsisink in yung mga pinagsasabi ko sakanya kanina. Bakit ko nga ba sinabi yung mga yun? Pwede namang hindi di ba? 

Tahimik lang siya mula sa kung saang parte ng elevator siya nakapuwesto. Though naririnig ko yung mga kaluskos niya, ramdam ko na sobrang limited lang din ng mga kilos na ginagawa niya. 

'lord, pwede bang burahin mo na din yung memory niya kung sakaling makakalabas kami dito? Kahit yung past 30 minutes lang sige na. ' sabi ko sa sarili ko. 

Bigla ko namang narinig na tila humahagikgik siya kaya napalingon ako sa direksyon nya. 

"Medyo napalakas ata yung dasal mo, narinig ko eh." Natatawang sabi niya. 

Para kong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ko tuloy alam kung ano yung isasagot ko kaya pinili ko na lang manahimik. Baka mawala din sa isip niya yung nga pangyayari paglabas namin dito.

Pero sadya yatang may sa kamalasan ako..

Nagulat ako ng biglang may umilaw, nilabas pala niya yung phone niya. All these time nagttyaga kami sa ganito kadilim, nawala sa isip namin na may dala nga pala kaming phone. 

"Wala rin namang signal, let's just wait for them to open this. Wag na tayo magsayang ng energy. " 

May point naman sya, ngayon tumigil na sa paglindol, kahit paano medyo kumakalma na ko. Kaya ko naman sigurong maghintay, ilang minuto na lang din naman siguro to. 

"You make me want to make you a part of my too complicated life." Narinig kong bulong niya. 

" Ano yun?" Agad ko namang tinanong, naguluhan kasi ako sa narinig ko. 

"Wala.." sagot naman niya. "Masyadong komplikado tong first day ko dito kako.."

" First day mo pa nga lang pala ano? Pa welcome siguro sayo to. Hoping that tomorrow will be much better for you." Sabi ko naman habang tinitignan lang yung ilaw sa screen  ng cellphone ko. 

"Yeah, I know it would be better." Bahagya kong naitutok yung ilaw ng cellphone ko sa direksyon niya kaya naman nakita kong titig na titig siya sakin. Hindi ko alam kung kanina pa, pero tila ba hinihigop ako ng nga mata nya palapit. 

Bago pa mapunta sa kung saan yung pag iisip ko, sakto namang bumukas yung ilaw ng elevator at tuluyan ding bumukas yung pintuan. 

Sobrang nasurpresa kami pareho sa pangyayari , pero sobrang thankful din ako na makakalabas na kami. Hindi ko napansin, halos isang oras din pala kaming natrap sa loob. 

Matapos kaming tignan ng mga medical aids, pinayagan na kaming umuwi. Sobrang thankful ako na nakalabas kami ng ligtas, pero mas thankful ako na hindi pala ganun kalakas yung lindol sa labas, suspended lang kasi yung elevator at nasabayan ng malfunction kaya ramdam ba ramdam namin yung paggalaw. 

Pinilit kong matulog agad after ko masiguro na okay lang yung parents ko, pero bago ako tuluyang makatulog, saka naman bumalik sa isip ko yung narinig kong sinabi niya sa elevator. Guni guni ko nga lang ba? Ano kayang komplikado sa buhay niya?  Bahala na, ang importante sa ngayon maipahinga ko na to, binigyan din naman kami pareho ng 2 days extra rest kaya di ko muna kailangan pumasok. Hindi ko rin muna siya kailangang harapin for the next 2 days.