Me, Myself and Who?

Umaga na naman. Kailangan na namang bumangon. Minsan tuloy naiisip ko pano kaya kung mayaman na lang kami? Yung tipong ang magulang ko may ari ng malalaking kumpanya dito sa Pilipinas? Yung tipong di ko na kailangang matrabaho para magkapera kasi kahit nakahiga lang ako maghapon may laman yung atm ko. Masaya kaya? 

I was born from an average middle class family. Hindi kami mahirap pero hindi rin kami matatawag na mayaman. Kami yung tipong ang kinikita ng pamilya ay sapat lang. Walang masyadong sobra, pero di rin naman nagkulang. Masasabi kong swerte ako sa mga magulang ko, pero minsan naisip ko din, swerte kaya sila sakin? Feeling ko kasi hindi, feeling ko lang naman. 

Huminga muna ako ng malalim para kumuha ng lakas ng  loob saka tuluyang bumangon. Halos hilahin ko yung mga paa ko para lamang makarating ako sa pintuan ng kwarto pero at least kinaya ko. Next stop? CR. Kailangan na natin maligo. 

Kinuha ko yung tuwalya na nasa gilid ng pinto bago tuluyang bumaba. Naka undies at maluwag na sando lang ako sa pagtulog but who cares right? Mag isa lang naman ako dito sa bahay. I have been living alone for 2 years now. I was around 27 when I asked my parents kung okay lang na bumukod ako at pumayag naman sila. I wanted freedom dahil na rin nakakasawang magpaliwanag sa ibang tao kung paano mo binubuo ang bawat kabanata ng buhay mo. Sino ba naman ang hindi magsasawa kung tuwing umaga tatanungin ka ng mga kamag anak niyo kung kelan ka mag aasawa di ba? As if naman may mga asawa na lahat ng anak nila para madaliin nila ako. 

Pero ayun nga, at almost 30 years old, hanggang ngayon single pa din ako. These past 3 years has been my toughest battle so far. Sabi ko kasi sa sarili ko, hinding hindi na ko hahanap ng pagmamahal sa ibang tao. The heartaches i've had so far are enough for me to move on and accept that I may end up single forever. Okay lang kako, maganda pa rin naman ako.

I went straight to the cr saka ako tuluyang naligo. Hindi ako nagmamadali kasi maaga pa naman so I still have enough time to prepare and calm myself before strutting out and facing another stressful day at work. 

After taking quite a long time sa paliligo, I went back to my room and chose a pair of high waisted super skinny jeans and tucked in a loose plain white boyfriend shirt. I also decided to bring a hoodie just in case malamig na naman sa office. Di man halata, I am a trainer for a BPO company. I usually dress up plainly most of the time but I can also dress up well if necessary. Skinny jeans and plain shirts are my usual staples. Bet na bet ko kasi pag muka lang akong malinis tignan the whole day, at di rin kasi ako masyadong girly manamit so I do not usually wear dresses. Pag lang may ikinakasal saka lang ako nakikitang naka dress at naka heels. Baka magkasakit kasi ako pag pinilit ko siyang araw araw. 

After finishing my look with blush on and liptint, I went to the kitchen and prepared a sandwich for myself. Saka kape. Yan lang makakatagal na ko ng 6 hours sa office ng hindi kumakain. Sanay tayo diyan eh. Living alone has made me realize how special my mother's dishes are. Kung dati ako pa yung umaayaw na kumain ng nga niluluto niya, ngayon, there are days na willing akong magbayad lutuin lang niya yung gusto ko sa tuwing uuwi ako samin. Dito ko narealize na totoo ngang maaappreciate lang natin yung mga bagay kung wala na ito satin. Kaya naman I usually go home as much as I can. 

Pero sabi nga ng nanay ko, hindi ako tagapagmana dahil wala naman silang ipapamana, kaya naman kailangan nating magtrabaho dahil hindi tayo senyorita. 

After finishing my sandwich and coffee, I got up and looked at myself at the mirror before looking out. I am pretty, hindi naman sa nagmamalaki pero maganda naman ako in my own special way sabi nga ng nanay ko. May matangos na ilong, medyo maliit na mukha, maliit na bibig at medyo maliit din na mga mata. Pero hindi singkit ha. Lahat ata sakin maliit kasi at 5 feet flat, pati d****b ko medyo flat din, pero keri lang kasi maganda naman ako pumorma at malaki yung balakang ko. Sabi nga nila, you can never have it all. At so far, masaya naman ako sa kung anong binigay sakin ni lord. Kung hindi sila masaya, wala na akong paki sakanila. I have decided 3 years ago to stop waking up every morning to please anybody. Nakakapagod yun, at nakakasira ng self esteem.

3 years ago I decided to love myself, and to stop asking other people to love me. Tanggap ko na kung magiging forever tita ako, move forward na tayo. 

*********

Upon arriving at the office medyo nagtaka ako kasi sobrang tahimik ng paligid. Alam mo yung feeling na may nagbago pero hindi mo alam kung ano? Parang ganun yung nararamdaman ko.

Shoving all the eeriness aside, I decided to start the workday by doing my reports first. Mamaya pa naman yung start ng training class ko for this day kaya may oras pa para gumawa ng nga ibang kailangan. 

Mag isa lang ako sa training room dahil yung ibang co trainers ko ay may kanya kaniya ring kwarto. Ramping kasi yung isang account ngayon kaya naman marami kaming training classes na sabay sabay. I was focused on the reports nang bigla na lang may kumatok sa pintuan. I lifted my head and saw that it was my boss, our training supervisor, maui. 

"Hey there, how's your day?" Tanong niya sakin. I smiled and told her that I am good. Nilapitan niya ko saka ko lamang napansin na may tao pa pala sa likod niya, at hindi lang basta bastang tao ha. Tao talaga. As in gwapo, macho at yummy na tao. 

Hindi ko alam kung matagal ba yung pagkakatitig ko, dahil nagulat na lang ako ng tanungin ako ni Maui kung okay ba talaga ko. 

"I'm fine, just fine". Yung totoo te? Walang ibang kayang sabihin? 

Napansin ko naman na yung lalaking kasama niya ay tila nakangiti rin. Pero hindi masyado. Hindi ko tuloy mawari kung seryoso ba siya o tinatago lang niya yung nararamdaman niya. Feeling ko kasi kung ako yung nasa posisyon niya, pagtatawanan ko rin yung sarili ko. Well, obvious naman siguro na muntik nang tumulo laway ko di ba? Duh! 

"So jada, this is Dan, Dan Villas. Ang bago nating operations manager. I am showing him around and introducing him to everyone today since this is his first day." Sabi na naman ni Maui. 

Habang ako, eto, hindi mapigilan ang pagtitig sa dessert na nasa harap ko. Yummy kaya. Kaso boss eh, kaya hanggang tingin na lang syempre. No touch. 

Lumapit naman din sakin si Dan saka inilahad ang kamay. "Hi Jada, Dan. I am hoping that we'll get along well." 

" Ahhh, yeah. Me too." Ganda ng sagot ko di ba? Saka ko inabot ang nakalahad niyang kamay. Kamay na malaki, at malambot, pero firm at talaga namang nakakakiliti ng imagination. Pero boss ko siya kaya dapat nang tigilan ang pantasya. Professional tayo dito. Wala nang iba pa. 

Nginitian ko siya at agad ding binawi ang kamay ko gamit lahat ng will power ko. Sobrang hirap palang bawiin ng kamay lalo na kung gusto mo nang iuwi yun. Ngayon ko lang narealize na may hand fetish ata ko, partikular na yung malalaki, malambot at firm na kamay - yumm!

Hindi ko alam kung imagination ko lang ba iyon pero parang hindi maialis ni Dan yung tingin nya sakin. Maging nung kinakausap na ko uli ni Maui tungkol sa bagong batch ng trainees namin na magsisimula mamaya ay tila ba nakatitig siya sakin. I tried to ignore the feeling kasi baka nga naman naghahallucinate lang ako, baka imagination ko lang ganern. Pero maging nang magpaalam na si Maui, bago sila lumabas ng pinto ay di ko maiwasang mapansin na hinabol pa niya ako ng tingin. Imagination nga lang kaya? O sisimulan ko na bang buuin sa isip ko yung future namin? Charot! 

*****

Around 12 pm nang maglunch ang mga trainees ko. So far okay naman at wala namang masyadong problema sa batch na to lalo pa at karamihan sa kanila mga tenured agents na from different companies. I got up from my station and decided to do a little stretch dahil medyo nangangalay na rin yung likod ko. Sakto naman na biglang may kumatok sa pinto ng training room. 

"Tara lunch babe?" Nakangiting sabi sakin ni Marco habang papasok sa training room. 

Napangiti naman ako dahil at least may makakasama ako kumain. Wala kasi akong gana kumain mag isa, kaya naman pag wala akong kasabay, I usually end up just buying a sandwich o kung minsan ay isang boteng softdrinks lang. 

Si Marco ay isang Team Leader from one of the biggest campaigns that we are handling. We both started out as agents from the same wave kaya naman masasabi kong sobrang close kami. Honestly speaking, nung nagsisimula pa lang kami naging crush ko din talaga siya. 

Sino ba naman ang hindi mahuhulog sa charm ng lalaking to di ba? With his fair complexion, almost 6 footer, angular jaw, medyo chinito, maliit pero super kissable na lips at idagdag mo pa yung mahaba niyang buhok na ala tarzan, lahat ata ng mga babae At beki sa floor at one point nahulog sa kanya. Minsan nga sa tuwing kasama ko siya parang ang sama din ng tingin nila sakin, yung tipong onti na lang mukang masasabunutan na nila ko sa pamamagitan ng mata. 

Siguro nagtataka kayo kung bakit hindi naging kami ano? At kung bakit sobrang sweet niya sakin? Well, first off, wavemates kami at dalawa na lang kaming natira sa wave namin. Pangalawa, sobrang close kami to a point na minsan naiisip ko, may feelings kaya siya sakin? But I always end up stopping myself from taking it further kasi natatakot din akong masira yung friendship namin. Sayang naman kasi kung sakali. Pero siya kaya? I also wonder from time to time kung kahit minsan nakita niya ko bilang babae at hindi lang bilang kaibigan. Curious lang naman, di naman kailangan ivoice out yang mga tanong na yan. 

I gave him my sweetest smile and asked "San tayo kain?"

"Tara sa Tiendesitas, may bibilin din kasi ako." Sagot naman niya. 

" Lalakad tayo? Layo eh tinatamad ako." Medyo malayo kasi yun, siguro mga 5-8 mins walk, mga 15 pag ganitong tanghali kasi sobrang init.  

"Di na, magmotor na tayo. Mabilis lang naman. May coaching pa ko after lunch." Sagot niya bago tumalikod papunta sa pinto. "Antayin kita sa labas ha, kunin ko na sa parking yung motor. " 

" Okay master!" Sagot ko naman saka inayos yung mga gamit ko. Kinuha ko lang yung wallet ko saka tuluyang lumabas ng training room papunta sa entrance ng building kung saan nakasanayan na naming hintayin ko siya sa tuwing kakain kami sa labas. 

*****

Sobrang init ng araw pagkalabas ko kaya naman sumilong ako sa gilid ng building malapit sa entrance ng parking lot. Nagmumuni muni ako habang inaantay si Marco na medyo natagalan ata for some reasons. Normally kasi pagkalabas ko andito na din siya pero siguro mga 5 minutes na ata akong nag aantay pero wala pa din siya. Ayoko namang magsend ng message dahil baka isipin minamadali ko siya. Kahit na magkaibigan kami, I know how to respect his own space. Kahit madalas di niya alam gawin yun sakin in return. Though sweet naman madalas, lalo na tuwing ginagamitan niya ko ng endearments at such, kaso minsan nakakahiya lalo na kung naririnig ng ibang tao. Feeling ko minsan sinasabotahe nya yung future lovelife ko dahil iniisip ng mga tao may boyfriend na ko dahil sakanya. Kahit naman kasi di na ko masyadong nag eeffort maghanap ng jowa unlike before, umaasa pa din akong baka naman may ibibigay si Lord. Baka lang naman po, wala pong madalian. Thanks po. 

Habang nag aantay sa labas, hindi ko napansin na may lumabas palang sasakyan galing sa parking lot. Nagulat pa ko ng tawagin ng tao sa loob yung pangalan ko. 

"Jada!" Hindi ko siya agad namukhaan dahil na rin siguro malabo yung mata ko. Hindi na rin masyadong sukat sakin yung grado ng contact lens ko. Kailangan ko na nga atang magpalit soon. 

Sinipat kong mabuti kung sino yung nasa loob ng kotse. Lalaki, naka white longsleeved shirt na may maliliit na print. Gwapo......hmmm

"Jada si Dan to. OM Dan?" Patanong niyang sabi sakin na tila ba nagpapaalala. Saka lang nagreact yung utak ko na tila gusto nang magshutdown dahil sa kahihiyan. 

"Hi OM Dan, sorry medyo lutang lang." Sagot ko naman. 

Nginitian niya ko, OMG! Nginitian nya ko. Myghaaaaad. Pwede na kong di mananghalian! 

"Are you going somewhere? Baka gusto mo sumabay sakin maglunch?" Sabi niya sabay akmang bubuksan ang pintuan at lalabas. 

I was about to answer ng bigla namang paharurot na dumating si Marco sakay ng motor nya. 

"Jada? Tara na babe."  Sabi ni Marco na siya naman tila ikinagulat ni OM Dan and stopped him on his tracks. 

Napatingin ako kay Marco, ng matalim. As in matalim. Minsan talaga feeling ko sinasabotahe nya ko. Naiisip ko tuloy baka siya yung dahilan ng 3 years na dry spell ko pagdating sa love life. 

Babe? Babe talaga? Babe? OMG gusto ko nang kainin ng lupa. 

To end the awkwardness in the air. I decided to just tell OM Dan na kakain kami sa labas ni Marco. It turns out na magkakilala na pala sila dahil siya yung supervisor ng kaibigan ko. I tried to ask him to join us but he refused, he smiled, though he looked disappointed, and went back inside his car saka tuluyang umalis. 

Whew. THAT is definitely AWKWARD. 

Binatukan ko naman si Marco bago ako umangkas sa likod ng motor niya.

*****

"Alam mo, minsan feeling ko sinasabotahe mo ko." Mahinang bulong ko sa hangin habang papunta kami sa Tiendesitas. Akala ko hindi nya narinig kasi nga malakas yung ungol ng motor, pero may super powers ata tong si Marco at narinig pa pala niya. 

"Bakit prospect mo ba yung ungas na yun?" Tanong naman niya. 

" Hindi no. Anong prospect prospect yang sinasabi mo diyan. Wala na kong balak magka lovelife." Madalian ko namang sabi. 

We ended up being quiet the whole ride. Mabilis lang naman yung byahe kaya di naman ganun katagal. But this is the first time I have felt this indifference from him. Naging tahimik siya at tila ba may malalim na iniisip. Natapos lang yung pagiging cold niya nung oorder na kami ng pagkain matapos kong orderin yung food na alam kong gusto niya. For some reasons he volunteered to pay for both us, something na minsan lang  niya gawin dahil nga I told him long ago that he shouldnt pay for my food pag maglalunch kami at work tutal naman pareho kaming nagttrabaho. I can pay for my own. Pero dahil minsan lang naman, hinayaan ko na siyang magbayad para na rin hindi na bumalik yung awkward tension na gaya kanina. 

We ate while talking as usual, na tila ba walang kakaibang nangyari kanina. He told me about his day at yung mga pasaway na agents niya. Kita ko yung stress niya sa mga yun pero I am also happy as he is sharing his thoughts with me. At least alam kong kahit paano, habang wala pang ibang taong nasa gitna namin, ako pa rin yung happy place niya. 

Pero naisip ko, pano kung isa samin magka lovelife na? For the past 3 years na single ako, though maraming nagkakagusto sakanya, ni minsan wala siyang nagustuhan sakanila, or at least wala siyang naikwentong ni isa na nagustuhan niya. Which made me think, ako kaya nagustuhan niya at one point? Hmmm

After going around Tiendesitas to find a shirt na gift daw niya para sa mama niya, we decided to head back to the office. 

Hindi ko alam kung tinadhana ba talagang maging mapanakit tong araw na to pero halos kasabay ng bagbaba ko sa pagkakaangkas sa motor ni Marco ay siya namang pagpark ng pamilyar na kotse sa parking spot sa harap namin. At pagbaba ng tao sa loob, si OM Dan pala. For some reasons hindi na siya kasing friendly ng kanina, ngayon kasi tila mainit yung ulo niya at diretsong naglakad papunta sa elevator without even giving us a glance. Oh well, spell AWKWARD nga uli? Haaaaay

Nagulat na lang ako ng biglang may umakbay sakin. Si Marco pala, ipinagtaka ko to kasi he is not normally touchy kahit kaming dalawa lang. Though we are used to being with each other,  we respect each other's boundaries. Ano kaya sumapi sa mokong na to? 

We went back up through the elevator and parted ways pagdating sa floor. He needed to go back to where his team is at ako naman kailangan bumalik sa kastilyo ko, ang malamig na training room. 

The day passed with nothing else extraordinary happening. At saktong pauwi na kami ng mga trainees ko,  siya namang pasok ng karamihan sa mga regular agents sa floor. This is why as usual, I have decided to do the tour with the new trainees. Syempre para ipakilala sila sa mga taong makakasama nila soon, at para na rin mafamiliarize sila sa buong prod. 

"Guys one straight line lang tayo ha. And EOP, bawal tagalog sa floor baka maescalate tayo. You can say hi to the people insde but no need to chit chat. We will just pass by today. K?"

"Yess  boss". Sagot naman ng karamihan sakanila. 

" Again, guys, please do not call me boss, there is no need for you to adress me that way. Just call me Jada, the same way everyone here calls me okay? " I reminded them. 

This wave has 15 agents all together, 8 women and 7 men. Most of them are from other centers kaya pamilyar na sa usual na gawain, but around 5 of them are certified newbies. 

Pumila sila sa likod ko at nagprepare para pukasok sa floor. Pansin ko lang ha biglang naging mabango yung paligid, at tila ba bagong retouch yung mga girls namin. Well nothing new, ganito naman talaga pag sa una, excited and super conscious pa sila. Balikan natin sila after a year sa floor, o kahit nga six months lang kita nyo wala nang retouch retouch karamihan sa mga yan. Haha! 

We entered the production floor through a big double doors na activated ng tap card ko. They do not have their own access cards yet since first day pa lang nila to, so if they enter with me, they should also be with me going out or maiiwan sila sa loob until may ibang taong lalabas. 

We passed by a lot of people, most of them I know, dahil karamihan sakanila mga trainees ko din dati. Kaya naman di maiiwasan na makipagchikahan kahit very light lang. 

As usual, karamihan sa mga boys sa floor nag aabang ng maganda. Though mostly harmless sila dahil hanggang tingin lang naman, pero madalas nakakairita rin lalo pa at ako yung kinukulit nila para makapag pakilala. Ano ba talaga ko, trainer o matchmaker? Minsan napapaisip na lang din talaga ko eh. After passing by 3 LOB's, sakto namang napadaan kami sa team nila Marco, na for some reasons ay nasa harap naman pala ng OM's office na mukhang aquarium dahil sa glass walls. At yung OM na nakastation sa harap nila? Walang iba kundi si OM Dan. 

"Frienny here are my new trainees, pakilala mo naman sa team mo please." Bulong ko kay marco. 

Tumayo naman siya at tinawag ang atensiyon ng mga teammates nila, 

"Guys, please welcome our new trainees for tech. Wave 98. In two weeks time baka kasama niyo na sila magcalls so pkease guide them well." Aniya.

Nagpalakpakan naman yung mga agents sa paligid to show their support. Which made my trainees feel at ease kahit paano. Kitang kita sa facial expressions nila. 

Tumayo naman ang isa sa mga lalaking agents, "guys, Igi nga pala at your servive. Single and gentle-man" sabi nito sabay bow. 

Nagtawanan naman ang lahat dahil sa sinabi nito kaya medyo umingay yung paligid. Maski kami ni Marco na katabi ko pang ay di rin napigilang sumali sa tawanan. 

"Guys, I know everyone is excited but please be discreet. Most of your colleagues are on a call so please observe EOP." 

Napalingon ako sa pinagmulan ng boses and to everyone's surprise, si OM Dan pala na nasa likod na namin.  

Hindi maipaliwanag ang expression ng mukha niya na naging dahilan din naman kung bakit biglang nanahimik ang lahat. Party pooper much? Sa isip isip ko. 

Matapos kong maibalik yung huwisyo ko, naalala ko naman na ipakilala si OM Dan sa mga trainees. 

"Everyone, let me introduce OM Dan, he is our new operations manager starting today. " 

Though everyone can feel the tension everywhere, kahit paano nabawasan iyon ng ngumiti si OM Dan. Pero sabi nga nila, first impression lasts, kaya naman tila binuhusan pa rin ng malamig na tubig yung itsura ng mga trainees ko. Yung tipong di pa rin nakaka get over sa shock ng mga pangyayari. 

Naisip ko tuloy, gwapo nga antipatiko naman. Though may point naman siya lalo pa at international account ito so primary language yung english, sana naman hindi ganun kaharsh yung pa welcome niya. Well, I declare na mula ngayon, hindi ko na siya crush. Kanya na yung malaki, malambot at firm na kamay niya!

*****

After going around the whole prod, pinauwi ko na yung mga trainees. Nagpaiwan lang ako saglit sa training room but after a couple of minutes, I have also decided to end the day. 6 pm naman na so nakapag OT TY na din ako. 

I gathered my things and went straight to the elevator. Mahirap na, baka maharang pa ko ni Maui may ipagawa pa uli kaya naman nagmamadaling dumiretso na ko sa elevator. Sakto namang pagpasok ko, si OM dan din pala yung nasa loob. Nginitian ko naman siya, but I tried my best to be as far from him as possible, isipin nyo, nasa isang maliit na elevator lang kami, gano kaya kalayo yung as far as possible? Malamang halos nasa likod ko lang din siya, and from where I am, I can fully smell his faint cologne as well as his mascular scent. 

Nakailang dasal din siguro ako na sana makalabas na, masyado kasing mabigat yung feeling ko ngayong nasa super crowded na space kaming dalawa. Pero sa malas nga ata talaga, biglang namatay yung ilaw sa elevator kasabay ng tila pagshake ng buong lugar. At sa sobrang takot san pa ba ko kakapit? Edi sa katabi ko di ba?

Minsan may mga araw na malas talaga eh, at masasabi kong isa tong araw na to sa mga pinakamalala.