KABANATA 5

Labis na nagulat ang nurse sa naging reaksyon ko, dahil para akong mababaliw sa narinig ko. Ngunit, nagsalita siya ulit ng mahinahon at nakangiti, tinangka akong kalmahin.

"Ma'am, kumalma po kayo. Ang ibig ko pong sabihin ay wala na po siya sa Room 96 dahil inilipat po siya sa isang VIP room para mas matutukan siya ng mga doktor bago ang operasyon," paliwanag ng nurse.

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig. Natuwa ako dahil totoo nga ang sinabi ni Sir Rabino—o dapat ko bang tawaging Dr. Rabino—na magiging asawa ko na.

Hindi ako makapaniwala na sa isang iglap, pwedeng magbago ang lahat. Nagkaroon ako ng pag-asa para baguhin ang buhay ko at ng aking kapatid.

Agad akong dinala ng nurse sa bagong kwarto ni Mio, at nasurpresa ako sa treatment na ibinibigay nila sa kapatid ko.

May nakamonitor sa heartbeat niya at may mga nurse na nagche-check ng electrolytes sa katawan niya. Sobrang nakakatuwa dahil sa wakas, matatapos din ang kanyang pagtitiis sa sakit.

Lumapit sa akin si Tiya Vangie at hinawakan ang kamay ko.

"Dininig ng Diyos ang panalangin mo, Hija," nakangiting sabi nito sa akin.

"Opo, Tiya. Sana tuloy-tuloy na ang paggaling ni Mio. Sana maging successful ang operasyon niya," tugon ko.

Pagkatapos ng maikling usapan namin ni Tiya Vangie, pinauwi ko na muna siya at inabutan ng pera.

Dinagdagan ko ng isang daan ang perang ibinigay ko sa kanya, bilang pandagdag sa gastusin nila. Sa totoo lang, sa tuwing tinitignan ko si Tiya Vangie, naaalala ko ang aking ina na namatay kasama ang aking ama dahil sa virus na tumama sa Pilipinas isang taon na ang nakalipas.

"Baby, pagaling ka, okay? Nandito lang si ate sa tabi mo," malumanay kong sabi habang hinahaplos ang buhok ni Mio.

Matipid siyang ngumiti, at halatang hirap pa rin siya, kaya’t naiiyak ako tuwing tinitignan ko siya.

"I love you, ate," sabi niya.

Kasarap sa tenga pakinggan ang salitang iyon na galing sa kanya. Niyakap ko siya ng mahigpit.

---

Kinabukasan, tulad ng napag-usapan namin ni Sir Rabino, naghintay ako sa harapan ng hospital.

Ilang minuto din akong nakatayo bago dumating ang isang kulay itim na kotse at pumarada sa harapan ko. Isang lalaking naka-uniforme na kulay puti ang lumabas at lumapit sa akin. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at niyayang pumasok na sa loob.

Tahimik naming binaybay ang daan, at habang naglalakbay kami, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Mio.

Lahat ng ito ay ginagawa ko para sa kanya kaya wala akong karapatang umatras lalo na’t nakikita kong gumaganda ang kalagayan niya.

---

Pagkarating namin sa municipal office, pumasok ako sa loob kasama ang driver ng kotse.

Kabado at namamawis ang aking mga kamay habang iniisip ang mangyayaring kasal. Hindi ko kasi alam ang mangyayari sa susunod. Mag-aalaga ba ako ng kambal? Magiging nanay na ako in an instant?

Napako naman ang tingin ko sa lalaking nakatayo sa unahan, malapit sa mesa ng mayor.

Sinong mag-aakalang ikakasal ako sa lalaking matanda sa akin ng 20 taon at magiging ina na din ako sa isang iglap ng mga anak niya?

Ngunit, sino ba naman ako para tumanggi sa tatlong milyong halaga?

"Simulan na natin ang seremonya, Mayor," dominanteng sabi ni Rabino sa Mayor.

Naging mabilis ang mga pangyayari, at naikasal na nga kami sa harapan ng Mayor.

Pinermahan ang marriage contract bilang patunay na kami ay kasal na. Wala na akong magagawa kundi panindigan ang pagiging isang ganap na Mrs. Castillon sa loob ng isang taong kontrata.

---

"Sir, ang laki naman po ng bahay niyo," namamanghang sabi ko habang papasok kami sa loob ng isang malaking mansion.

Pagkatapos naming ikasal, dinala niya ako dito, at wala akong magawa kundi sumunod sa kanya. Naging kampante naman ako na hindi ako mapapahamak sa pagsama ko sa kanya.

"Simula ngayon, sanayin mo na ang iyong sarili na tawagin akong Rabino. Kapag nasa harapan tayo ng mga bata, Sweetheart ang itatawag mo sa akin. Nagkakaintindihan ba tayo?" seryosong tanong niya.

"Yes... Sir," sagot ko.

"Are you sure you understand?" nakakunot ang noo niyang tanong nang marinig niya ulit na tinawag ko siyang Sir.

"Yes, Rabino," sagot ko ulit.

"Good," sabi niya.

Pagkaakyat namin sa 2nd floor ng mansion, naglakad siya patungo sa isang pintuan sa kanang direksyon at huminto sa harapan ng pintuan. Nang makalapit na ako sa kanya, mahina siyang nagsalita sabay tingin sa akin.

"Remember your job. You need to introduce yourself to my twins as their mother. Nandito sila sa loob ng kwartong ito, that’s why we need to act, okay?" sabi niya.

Yumango ako at ngumiti sa kanya. Huminga siya ng malalim bago inikot ang door knob ng pintuan.

“Daddy’s here,” magiliw niyang sabi.

Sumunod ako nang pumasok siya sa loob, at pagkatapos niyang makapasok, hindi ko inaasahan ang aking matutuklasan. Ang kanyang anak na lalaki ay tahimik na nakaupo, abala sa paglalaro sa phone, habang ang batang babae naman ay nakahiga sa kama. Magkamukha silang dalawa. Ngunit ang batang babae ay mukhang maputla, at may nakakabit na dextrose sa kanyang kamay.

 May sakit pala ang isa sa mga anak niya?