KABANATA 6

Nakita ko kung paano mahigpit na niyakap ni Rabino ang kanyang kambal. Dahan-dahan akong lumapit sa kanila habang nakatingin sila sa akin na may kuryosidad.

“Daddy, who is she?” tanong ng kanyang anak na lalaki.

“Leo, Lea, siya ang mommy ninyo,” nakangiting sagot ni Rabino.

Tantiya ko’y nasa apat na taong gulang pa lamang sila. Kita ko ang gulat sa kanilang mga mata, kasabay ng unti-unting paglitaw ng ngiti sa kanilang mga labi.

“Mommy!” sigaw ng batang lalaki sabay yakap sa akin.

Samantala, ang batang babae naman ay naiyak habang nakatitig sa akin, kaya agad ko siyang nilapitan at hinawakan sa kamay.

“Kayo po ba ang mommy namin?” nanginginig niyang tanong.

Napalunok ako at tinibayan ang aking loob upang magpanggap bilang ina ng kambal.

“Oo, ako ang mommy ninyo,” pagsisinungaling ko.

Ngunit sa loob-loob ko, ramdam ko ang kirot ng konsensya. Kitang-kita ko sa kanilang inosenteng mga mata ang labis na pangungulila sa kanilang tunay na ina—at heto ako, walang-awang nagsisinungaling dahil lamang sa isang kontrata.

"Tinupad ko na ang hiling mo, anak," nakangiting sabi ni Rabino.

“Maraming salamat po, Daddy. Sobrang saya ko pong makilala si Mommy. Mahal ko po kayong dalawa,” naiiyak ngunit nakangiting sabi ni Lea.

Ganoon din ang batang lalaki na si Leo na mahigpit akong niyakap. Hindi ko akalain na sa isang iglap ay mararamdaman kong isa akong ina. Ngunit sobrang gaan ng loob ko sa kanilang dalawa, lalo na kay Lea, dahil nakikita ko si Mio sa kanya—si Mio na naging dahilan kung bakit tinanggap ko ang pagiging asawa ni Rabino at ang pagiging ina ng kanyang mga anak.

Ngunit hindi ko maiwasang isipin… nasaan nga ba ang tunay na ina ng mga bata? Patay na ba siya? O nagkahiwalay lang sila?

"Mommy, bakit ngayon lang po kayo? Bakit niyo po kami iniwan noong baby pa lang kami?" tanong ni Leo, nakatingin sa akin ng diretsahan.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung ano ang isasagot. Paano ko ipapaliwanag ang isang bagay na ni ako mismo ay walang kasagutan?

"Leo, mag-uusap lang kami ng mommy mo. Bantayan mo muna ang kapatid mo dito, okay?" sabat ni Rabino bago ko pa magawang sagutin ang bata.

Lumapit siya kay Lea at marahang hinaplos ang buhok nito. "Baby Lea, babalikan ka namin dito. Mommy and I need to talk, okay?" malumanay niyang paalam. Tumango lang ang bata, tila naiintindihan ang sinabi ng ama nito.

Gumaan ang loob ko nang makaiwas sa tanong ni Leo. Hindi ko pa yata kayang sagutin ang mga iyon.

Tahimik akong sumunod kay Rabino nang lumabas kami ng kwarto. Dumiretso siya sa veranda at doon huminto. Hawak niya ang balustrada habang nakatingin sa malayo, waring may malalim na iniisip.

"Sa susunod, kapag nagtanong ang mga anak ko, sabihin mong umalis ka ng ibang bansa para magtrabaho at na-deport ka roon kaya hindi ka agad nakauwi," seryoso niyang utos, hindi man lang ako tinitingnan.

Napalunok ulit ako. "Pero saang bansa po ba?" tanong ko, nag-aalangan.

Umiling siya. "Ikaw na ang bahala. Matalino kang babae, Lia. Malaking halaga ang ibabayad ko sa’yo, so please, do your job well," malamig niyang sagot.

Napabuntong-hininga ako. Isa itong malaking hamon para sa akin—ang magpanggap bilang ibang tao. Bilang tunay na ina ng mga anak niya. Ngunit wala akong magagawa kundi sumunod.

Gusto ko sanang tanungin siya tungkol sa tunay na ina ng mga bata, ngunit pinigilan ko ang sarili ko. Ang ekspresyon sa mukha niya ngayon ay parang kakainin ako nang buhay kung magpilit pa ako ng tanong. Sobrang dominante ng kanyang boses, at tila wala akong puwang para kuwestyunin siya.

---

"Okay ka lang ba, hija?" tanong ni Tiya Vangie habang nakatingin sa akin nang may pag-aalala.

Kasalukuyan akong nasa ospital ngayon upang tingnan ang kalagayan ni Mio. Nakiusap ako kay Rabino na sa araw ng operasyon ni Mio ay narito ako para sa kanya. Buti na lang at pumayag siya, ngunit hindi ko maiwasang mahati ang aking isipan sa pagitan ng operasyon ni Mio at sa pagpapanggap kong tunay na ina ng kanyang mga anak.

"Kasal na po ako, Tiya," pag-amin ko, mahina ngunit malinaw.

Nanlaki ang mga mata ni Tiya Vangie sa narinig. Sino nga ba naman ang mag-aakala na ang isang babaeng tulad ko ay mag-aasawa?

"Kasal?! Nagbibiro ka ba, hija? Wala ka namang ipinakilalang nobyo sa akin. Kanino ka ikinasal? Sino ba ang masuwerteng lalaking iyon?" litong-lito niyang tanong habang nakakunot ang noo.

"Seryoso po ako," sagot ko, diretso ang tingin sa kanya. "Ikinasal po ako sa may-ari ng ospital na ito. Kapalit ng kasal namin ay ang kidney transplant ni Mio at tatlong milyong piso."

Namutla si Tiya Vangie sa sinabi ko. Ilang saglit siyang hindi nakapagsalita, tila iniisip kung tama ba ang narinig niya. Ngunit laking gulat ko nang bigla siyang ngumiti—isang ngiti na hindi ko inaasahan. Akala ko ay sesermonan niya ako dahil nagpakasal ako para lang sa pera.

"Si Sir Rabino Castillon… siya ba, hija? Siya ba ang tinutukoy mo?" tanong niya, bahagyang bumaba ang boses.

Napakunot ang noo ko. "Opo, bakit? Kilala niyo po siya?"

Mas lumalim ang ngiti ni Tiya Vangie bago tumango. "Kilalang-kilala ko siya, hija. Sa katunayan, alam ko rin ang ginawa ng dati niyang asawa sa kanya."

Napatigil ako. Biglang nagising ang aking kuryosidad. Ginawa? Ano bang ginawa ng dati niyang asawa?