KABANATA 4

Ngunit bago pa man ako makapagsalita, biglang tumunog ang phone niya at agad niya itong sinagot. Narinig kong tinatawag niyang "Attorney" ang kausap niya sa kabilang linya.

“Okay. Thank you, Atty. Cuanco. We’ll be there in fifteen minutes,” sabi niya.

Pagkababa ng phone, tumingin siya sa akin at lumapit. Amoy na amoy ko na naman ang pabango niya na nagdudulot ng kakaibang sensasyon. Yumuko na lang ako, naramdaman ko kasi ang matalim niyang titig sa akin.

“We need to go. Naghihintay si Atty. Cuanco sa atin. The contract is ready, and we need to sign it,” seryosong sabi niya, saka lumabas ng pintuan.

Nagcheck-in lang pala kami dito para alukin niya akong maging asawa, hindi dahil sa gusto niya ng serbisyo ko. Pero aaminin ko, naging magaan ang loob ko ngayong gabi. Bukod sa nakapagpahinga ang katawan ko, nakahanap ako ng solusyon sa problema ko. Hindi ko akalain na sa dami ng pinagdaanan ko, hindi ako pinapabayaan ng Diyos. Dininig niya ang panalangin ko na makahanap ng paraan upang gumaling ang kapatid ko.

Namuo ang katahimikan sa pagitan namin habang binabaybay ang daan. Ilang sandali pa, huminto kami sa tapat ng isang restaurant.

Agad siyang bumaba, kaya bumaba na din ako at pinagmasdan ang malaking restaurant na nasa tapat namin. Konti lang ang tao, hindi umabot ng sampo. Inikot ko ang tingin ko habang nakasunod sa kanya.

Sa unahan, nakita ko ang isang matandang lalaking nakasuot ng puting longsleeve at nakaneck tie. Nakasalampak at may ipinatong na envelope sa lamesa. Agad siyang umupo sa harapan ng mesa, kaya umupo na rin ako. Sino ba naman ako para alalayan niyang umupo?

“Here’s the contract, Doc,” nakangiting sabi nito sabay inabot ang brown envelope.

Binuksan niya agad ang envelope, kinuha ang dokumento, at binasa. Sa totoo lang, ramdam ko ang kaba ko at hindi ako komportable sa pagkakaupo ko sa mga oras na iyon.

“Read it,” utos niya sabay abot ng dokumento.

Napalunok ako ng laway sa binasa kong mga rules. Isa na dito ang bawal magkagusto sa isa’t-isa. Hindi naman siguro posible na magkagusto ako sa kanya. Maliban sa layo ng agwat ng edad namin, wala din sa bokabularyo ko ang magmahal ng lalaki, dahil alam kong masasaktan lang ako. Isa akong bayaran, at madumi ang trabaho na pinasok ko, kaya tanggap ko na ang tadhana ko.

Nagpatuloy pa ako sa pagbabasa at nakalagay dito na kailangan ko lang magpanggap na ina sa harapan ng kanyang mga anak. Kailangan din naming magpanggap na in love sa isa’t-isa sa harapan ng mga bata. Ginagawa ba niya talaga ito para sa mga anak niya? Bakit hindi na lang niya hanapin ang totoong ina ng mga anak niya at makipagbalikan dito upang mabuo ang pamilya nila?

Ngunit gustuhin ko mang pagsabihan siya, nanaig pa rin sa akin ang kagustuhang tanggapin ang kontrata. Para kay Mio na may sakit, at para na rin makapagbagong buhay na.

“Is that clear to you?” tanong niya.

“You should obey all the rules written on that contract, so please pay attention to it,” dagdag pa niya.

“Yes, Sir. Noted,” sagot ko, na medyo nagmamadali.

Agad ko na ngang pinermahan ang kontrata at ganun din siya, saka namin ito ibinigay kay Atty. Cuanco. Nag-sulat si Rabino sa isang cheque at inabot ito kay Atty. Cuanco bago siya nagpaalam at umalis.

Pagkaalis ni Atty. Cuanco, napansin kong nakatitig siya sa akin. Medyo nailang ako at mabilis na umiwas ng tingin.

“Okay na po ba, Sir? Pwede na po ba akong umuwi?” tanong ko sa kanya.

“Yes. But make sure you will wait in front of CST Hospital tomorrow. Someone will pick you up for our rush wedding,” seryosong sagot niya.

“Rush wedding?” nagulat kong tanong.

“Yes, in the Mayor’s office, so be ready. I don’t want you to be late, lalo na’t may mahalaga pa tayong pupuntahan pagkatapos ng kasal,” sagot niya, bago tumayo at naglakad palabas.

Wow. Hindi ba niya ako ihahatid sa hospital? Iiwan niya lang ako basta-basta pagkatapos kong makapirma ng kontrata?

Pero bahala na. Kailangan ko na talagang pumunta sa hospital para icheck ang kalagayan ni Mio.

--

Pagkarating ko sa hospital, agad akong naglakad papasok at sumakay ng elevator papunta sa kwarto ni Mio. Nang makarating na ako sa tapat ng pintuan ng kwarto niya, agad kong binuksan ito. Ngunit labis akong nagulat nang wala na si Mio sa kama.

“Mio?!” kabadong sambit ko.

Agad akong lumabas at nakasalubong ko ang isang nurse na naglalakad patungo sa direksyon ko. Nilapitan ko ito agad.

“Nurse, nasaan po yung kapatid ko? Nasaan po ang pasyente sa room 96?” nagpapanic na tanong ko.

“Hala, hindi pa po ba kayo nainform, Ma’am?” tanong ng nurse na nagpabilis ng tibok ng aking puso.

“A...anong ibig niyo pong sabihin?” nauutal na tanong ko.

“Wala na po ang pasyente...” hindi pa niya natuloy ang sasabihin nang napasigaw na ako.

“Hindi! Sinungaling ka!” bulyaw ko.