Saglit akong natahimik dahil hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinasabi niya. Pilit kong ipinapasok sa utak ko ang mga salitang binitawan niya. Tatlong milyon para maging asawa niya sa isang taong kontrata.
“Sir, nagbibiro lang po kayo, di ba?” di mapakaniwalang tanong ko.
“I’m serious, Lia. I want a wife and a mother of my twins,” sagot niya.
Single dad pala siya, ngunit bakit kailangan pa niyang magbayad ng tatlong milyon para lang magkaroon ng asawa at ina ng mga anak niya? Nasaan ang ina ng mga anak niya? Bakit ako pa?
Sa gwapo niyang iyan, hindi na naman niya kailangan magbayad para lang magka-asawa. At ang masaklap, sa isang tulad ko pa talaga.“Pero bakit po ako? Alam niyo po ang trabaho ko, at hindi po ako handa na maging ina dahil 21 pa lang po ako,” sabi ko.
“I thought you needed money for your sibling, but why does it sound like you are refusing?” sabi niya.
“Curious lang po kasi ako, bakit isang kagaya ko pa? I’m sure hindi niyo gugustuhin mapangasawa ang isang babaeng tulad ko,” sabi ko.
“Exactly, that’s why I chose you. Ayokong magkaroon ng emotional attachment sa isang babae. I believe that if you accept the contract, it is for money, not because you like to be my wife. Isang babaeng kagaya mo ang kailangan ko, Lia,” paliwanag niya.
Napaisip ako sa sinabi niya dahil hindi biro ang tatlong milyon na alok niya. Maisasagawa na ang kidney transplant ni Mio. Madudugtungan ko na ang buhay niya, at bukod pa doon, may isang milyon pang matitira para makapagbagong buhay kasama siya. Tila isang hulog ng langit ang alok na ito kung tutuusin kaya wala akong karapatang tumanggi.“So what, Lia? Tatanggapin mo ba ang kontrata o maghahanap na lang ako ng iba?” seryosong tanong niya.
“Yes, sir. Papayag po ako na maging asawa niyo ng isang taon kapalit ang tatlong milyon,” desperadong sagot ko.
“Pero pwede po bang mag-advance ng dalawang milyon para maisagawa na po ang kidney transplant ng kapatid ko?” tanong ko.
“Let me handle that. Give me the name of your brother so I can call the hospital to give him special treatment and the operation he needs,” sagot niya.
Hindi man ako kumbinsido sa sinabi niya, agad kong ibinigay ang buong pangalan ng kapatid ko.
“Mio Andres Constantino, nakaconfine po siya sa CST Medical Center,” sabi ko.
"Sabi po ng Doctor ay kailangan na pong maisagawa ang kidney transplant sa lalong madaling panahon kaya kailangan ko na po ang dalawang milyon,"dagdag ko pa.
Agad niyang kinuha ang phone sa bulsa niya at nag-dial ng number bago idinikit sa kanyang tenga.
“I need you to find the patient name, Mio Andres Constantino. Give him the best treatment he needs and do the kidney transplant as soon as possible,” dominanteng utos niya sa kabilang linya.
Curious ako kung sino ang tinawagan niya at bakit ganun na lamang kadali sa kanya utusan ang kausap niya sa kabilang linya. Pagbaba niya ng tawag, hindi ko napigilan ang sarili kong magtanong.
“Sino po ba iyon, Sir? Nagtatrabaho po ba iyon sa hospital na kinaroroonan ng kapatid ko?” tanong ko.
“Yes. Don’t worry about his kidney transplant. Hindi ko iyon ibabawas sa tatlong milyon na ibibigay ko sa iyo,” sabi niya.
Nagulat ako sa sinabi niya dahil dalawang milyon ang halaga ng kidney transplant na isasagawa kay Mio. Ngunit bakit sinasabi niya ngayon na hindi niya iyon ibabawas sa tatlong milyon na bayad niya sa akin?
“Sir, baka nagkakamali po kayo. Dalawang milyon po ang halaga ng kidney transplant ng kapatid ko. Kung hindi niyo po ibabawas iyon, limang milyon po lahat ang kabuuan na maibibigay niyo,” sabi ko sa kanya dahil gusto kong maging transparent sa kasunduan namin.
Nakita ko siyang matipid na ngumiti, ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilang bulsa, sabay seryosong tumingin sa akin.
"I know, I'm not a fool,"seryosong sabi niya.
“It’s totally free, Lia. Wala akong babayaran na kahit piso doon kaya wala kang dapat ipagalala.”dagdag pa niya.
Gulong-gulo ang isipan ko sa sinasabi niya, dahil sa pagkakaalam ko, wala ng libre sa panahon ngayon. Lahat ng gusto mong makuha ay may bayad, tulad ng kagustuhan niyang magkaroon ng asawa. Ngunit labis akong nagulat sa sumunod niyang sinabi.
“I’m Dr. Rabino Castillon, the CEO of CST Hospital. I have the special privileges to avail the free services of my own company.”
Hindi ako makapaniwala sa narinig ko mula sa kanya. Isang CEO ng CST Hospital at Doctor ang mapapangasawa ko? Nananaginip lang ba ako? Totoo ba ito?
Ngunit bago pa man ako makapagsalita, biglang tumunog ang phone niya at agad niya itong sinagot. Narinig kong tinatawag niyang "Attorney" ang kausap niya sa kabilang linya.“Okay. Thank you, Atty. Cuanco. We’ll be there in fifteen minutes,” sabi niya.Pagkababa ng phone, tumingin siya sa akin at lumapit. Amoy na amoy ko na naman ang pabango niya na nagdudulot ng kakaibang sensasyon. Yumuko na lang ako, naramdaman ko kasi ang matalim niyang titig sa akin.“We need to go. Naghihintay si Atty. Cuanco sa atin. The contract is ready, and we need to sign it,” seryosong sabi niya, saka lumabas ng pintuan.Nagcheck-in lang pala kami dito para alukin niya akong maging asawa, hindi dahil sa gusto niya ng serbisyo ko. Pero aaminin ko, naging magaan ang loob ko ngayong gabi. Bukod sa nakapagpahinga ang katawan ko, nakahanap ako ng solusyon sa problema ko. Hindi ko akalain na sa dami ng pinagdaanan ko, hindi ako pinapabayaan ng Diyos. Dininig niya ang panalangin ko na makahanap ng paraan upang gum
Labis na nagulat ang nurse sa naging reaksyon ko, dahil para akong mababaliw sa narinig ko. Ngunit, nagsalita siya ulit ng mahinahon at nakangiti, tinangka akong kalmahin."Ma'am, kumalma po kayo. Ang ibig ko pong sabihin ay wala na po siya sa Room 96 dahil inilipat po siya sa isang VIP room para mas matutukan siya ng mga doktor bago ang operasyon," paliwanag ng nurse.Nanlaki ang mga mata ko sa narinig. Natuwa ako dahil totoo nga ang sinabi ni Sir Rabino—o dapat ko bang tawaging Dr. Rabino—na magiging asawa ko na.Hindi ako makapaniwala na sa isang iglap, pwedeng magbago ang lahat. Nagkaroon ako ng pag-asa para baguhin ang buhay ko at ng aking kapatid.Agad akong dinala ng nurse sa bagong kwarto ni Mio, at nasurpresa ako sa treatment na ibinibigay nila sa kapatid ko.May nakamonitor sa heartbeat niya at may mga nurse na nagche-check ng electrolytes sa katawan niya. Sobrang nakakatuwa dahil sa wakas, matatapos din ang kanyang pagtitiis sa sakit.Lumapit sa akin si Tiya Vangie at hinaw
Nakita ko kung paano mahigpit na niyakap ni Rabino ang kanyang kambal. Dahan-dahan akong lumapit sa kanila habang nakatingin sila sa akin na may kuryosidad.“Daddy, who is she?” tanong ng kanyang anak na lalaki.“Leo, Lea, siya ang mommy ninyo,” nakangiting sagot ni Rabino.Tantiya ko’y nasa apat na taong gulang pa lamang sila. Kita ko ang gulat sa kanilang mga mata, kasabay ng unti-unting paglitaw ng ngiti sa kanilang mga labi.“Mommy!” sigaw ng batang lalaki sabay yakap sa akin.Samantala, ang batang babae naman ay naiyak habang nakatitig sa akin, kaya agad ko siyang nilapitan at hinawakan sa kamay.“Kayo po ba ang mommy namin?” nanginginig niyang tanong.Napalunok ako at tinibayan ang aking loob upang magpanggap bilang ina ng kambal.“Oo, ako ang mommy ninyo,” pagsisinungaling ko.Ngunit sa loob-loob ko, ramdam ko ang kirot ng konsensya. Kitang-kita ko sa kanilang inosenteng mga mata ang labis na pangungulila sa kanilang tunay na ina—at heto ako, walang-awang nagsisinungaling dahil
LIA’S POVHalos hindi na ako makahinga habang pinagmamasdan si Mio na nirerevive ng doctor mula sa bintana ng silid. Hindi ko kayang mawala ang kapatid ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong sinambit ang Diyos upang magmakaawa na sana huwag niyang kunin ang kapatid ko.“Diyos ko, nakikiusap po ako sa inyo, huwag niyo po kunin sa akin ang kapatid ko,” umiiyak kong sabi habang pinipisil ang mga kamay ko, dahil nanginginig na ako sa kaba.Ilang minuto pa lang, tumigil ang doctor at nakita ko ang malalim na pagbuntong hininga niya, sabay tingin sa mga nurse na kasama niya. Anong nangyari? Nailigtas ba nila si Mio?Paglabas ng doctor, agad akong lumapit sa kanya upang tanungin ang kalagayan ng kapatid ko. Halos hingal pa akong nagsasalita sa harapan niya.“Doc, kumusta po ang kapatid ko? Okay na po ba siya?” nagpapanic kong tanong.“Kumalma po kayo, ma’am. Sa ngayon, stable na po ang condition ng pasyente, ngunit kailangan po natin isagawa ang operasyon sa lalong madaling panahon,
Paglingon ko, napako ang tingin ko sa isang matangkad na lalaki—gwapo, matipuno ang katawan, ngunit nasa 40’s na siya. Nakaramdam ako ng init nang maamoy ko ang pabango niya. He looked so fresh, para bang bagong ligo lang siya. Napakalinis kung titignan, kaya hindi ko maiwasang mamangha habang pinagmamasdan siya.“Hey!” sambit niya.Nakaramdam ako ng hiya nang mapagtanto kong saglit akong natulala. Sino ba naman kasi ang hindi matutulala sa lalaking ito?“Y..Yes, Sir. I’m available. You can take me out now. Sa manager po ang bayad,” nakangiting sabi ko.Seryoso siyang tumingin sa akin mula ulo hanggang paa, tapos naglakad patungo sa counter kung saan naroroon ang aming manager upang magbayad. Pagbalik niya at papalapit sa akin, saglit kaming nagkatitigan. Seryoso at walang emosyon ang tingin niya sa akin, kaya hindi ko siya kayang titigan ng matagal at napayuko na lang ako.“Done. Sumunod ka na lang sa’kin,” malamig na sabi niya.Napakagat-labi na lang ako sa sinabi niya at lumingon s
Nakita ko kung paano mahigpit na niyakap ni Rabino ang kanyang kambal. Dahan-dahan akong lumapit sa kanila habang nakatingin sila sa akin na may kuryosidad.“Daddy, who is she?” tanong ng kanyang anak na lalaki.“Leo, Lea, siya ang mommy ninyo,” nakangiting sagot ni Rabino.Tantiya ko’y nasa apat na taong gulang pa lamang sila. Kita ko ang gulat sa kanilang mga mata, kasabay ng unti-unting paglitaw ng ngiti sa kanilang mga labi.“Mommy!” sigaw ng batang lalaki sabay yakap sa akin.Samantala, ang batang babae naman ay naiyak habang nakatitig sa akin, kaya agad ko siyang nilapitan at hinawakan sa kamay.“Kayo po ba ang mommy namin?” nanginginig niyang tanong.Napalunok ako at tinibayan ang aking loob upang magpanggap bilang ina ng kambal.“Oo, ako ang mommy ninyo,” pagsisinungaling ko.Ngunit sa loob-loob ko, ramdam ko ang kirot ng konsensya. Kitang-kita ko sa kanilang inosenteng mga mata ang labis na pangungulila sa kanilang tunay na ina—at heto ako, walang-awang nagsisinungaling dahil
Labis na nagulat ang nurse sa naging reaksyon ko, dahil para akong mababaliw sa narinig ko. Ngunit, nagsalita siya ulit ng mahinahon at nakangiti, tinangka akong kalmahin."Ma'am, kumalma po kayo. Ang ibig ko pong sabihin ay wala na po siya sa Room 96 dahil inilipat po siya sa isang VIP room para mas matutukan siya ng mga doktor bago ang operasyon," paliwanag ng nurse.Nanlaki ang mga mata ko sa narinig. Natuwa ako dahil totoo nga ang sinabi ni Sir Rabino—o dapat ko bang tawaging Dr. Rabino—na magiging asawa ko na.Hindi ako makapaniwala na sa isang iglap, pwedeng magbago ang lahat. Nagkaroon ako ng pag-asa para baguhin ang buhay ko at ng aking kapatid.Agad akong dinala ng nurse sa bagong kwarto ni Mio, at nasurpresa ako sa treatment na ibinibigay nila sa kapatid ko.May nakamonitor sa heartbeat niya at may mga nurse na nagche-check ng electrolytes sa katawan niya. Sobrang nakakatuwa dahil sa wakas, matatapos din ang kanyang pagtitiis sa sakit.Lumapit sa akin si Tiya Vangie at hinaw
Ngunit bago pa man ako makapagsalita, biglang tumunog ang phone niya at agad niya itong sinagot. Narinig kong tinatawag niyang "Attorney" ang kausap niya sa kabilang linya.“Okay. Thank you, Atty. Cuanco. We’ll be there in fifteen minutes,” sabi niya.Pagkababa ng phone, tumingin siya sa akin at lumapit. Amoy na amoy ko na naman ang pabango niya na nagdudulot ng kakaibang sensasyon. Yumuko na lang ako, naramdaman ko kasi ang matalim niyang titig sa akin.“We need to go. Naghihintay si Atty. Cuanco sa atin. The contract is ready, and we need to sign it,” seryosong sabi niya, saka lumabas ng pintuan.Nagcheck-in lang pala kami dito para alukin niya akong maging asawa, hindi dahil sa gusto niya ng serbisyo ko. Pero aaminin ko, naging magaan ang loob ko ngayong gabi. Bukod sa nakapagpahinga ang katawan ko, nakahanap ako ng solusyon sa problema ko. Hindi ko akalain na sa dami ng pinagdaanan ko, hindi ako pinapabayaan ng Diyos. Dininig niya ang panalangin ko na makahanap ng paraan upang gum
Saglit akong natahimik dahil hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinasabi niya. Pilit kong ipinapasok sa utak ko ang mga salitang binitawan niya. Tatlong milyon para maging asawa niya sa isang taong kontrata.“Sir, nagbibiro lang po kayo, di ba?” di mapakaniwalang tanong ko.“I’m serious, Lia. I want a wife and a mother of my twins,” sagot niya.Single dad pala siya, ngunit bakit kailangan pa niyang magbayad ng tatlong milyon para lang magkaroon ng asawa at ina ng mga anak niya? Nasaan ang ina ng mga anak niya? Bakit ako pa?Sa gwapo niyang iyan, hindi na naman niya kailangan magbayad para lang magka-asawa. At ang masaklap, sa isang tulad ko pa talaga.“Pero bakit po ako? Alam niyo po ang trabaho ko, at hindi po ako handa na maging ina dahil 21 pa lang po ako,” sabi ko.“I thought you needed money for your sibling, but why does it sound like you are refusing?” sabi niya.“Curious lang po kasi ako, bakit isang kagaya ko pa? I’m sure hindi niyo gugustuhin mapangasawa ang isang babae
Paglingon ko, napako ang tingin ko sa isang matangkad na lalaki—gwapo, matipuno ang katawan, ngunit nasa 40’s na siya. Nakaramdam ako ng init nang maamoy ko ang pabango niya. He looked so fresh, para bang bagong ligo lang siya. Napakalinis kung titignan, kaya hindi ko maiwasang mamangha habang pinagmamasdan siya.“Hey!” sambit niya.Nakaramdam ako ng hiya nang mapagtanto kong saglit akong natulala. Sino ba naman kasi ang hindi matutulala sa lalaking ito?“Y..Yes, Sir. I’m available. You can take me out now. Sa manager po ang bayad,” nakangiting sabi ko.Seryoso siyang tumingin sa akin mula ulo hanggang paa, tapos naglakad patungo sa counter kung saan naroroon ang aming manager upang magbayad. Pagbalik niya at papalapit sa akin, saglit kaming nagkatitigan. Seryoso at walang emosyon ang tingin niya sa akin, kaya hindi ko siya kayang titigan ng matagal at napayuko na lang ako.“Done. Sumunod ka na lang sa’kin,” malamig na sabi niya.Napakagat-labi na lang ako sa sinabi niya at lumingon s
LIA’S POVHalos hindi na ako makahinga habang pinagmamasdan si Mio na nirerevive ng doctor mula sa bintana ng silid. Hindi ko kayang mawala ang kapatid ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong sinambit ang Diyos upang magmakaawa na sana huwag niyang kunin ang kapatid ko.“Diyos ko, nakikiusap po ako sa inyo, huwag niyo po kunin sa akin ang kapatid ko,” umiiyak kong sabi habang pinipisil ang mga kamay ko, dahil nanginginig na ako sa kaba.Ilang minuto pa lang, tumigil ang doctor at nakita ko ang malalim na pagbuntong hininga niya, sabay tingin sa mga nurse na kasama niya. Anong nangyari? Nailigtas ba nila si Mio?Paglabas ng doctor, agad akong lumapit sa kanya upang tanungin ang kalagayan ng kapatid ko. Halos hingal pa akong nagsasalita sa harapan niya.“Doc, kumusta po ang kapatid ko? Okay na po ba siya?” nagpapanic kong tanong.“Kumalma po kayo, ma’am. Sa ngayon, stable na po ang condition ng pasyente, ngunit kailangan po natin isagawa ang operasyon sa lalong madaling panahon,