Prologue

VINCEL

How will you define love?

Kapag ba hindi ka bumitaw? Kapag ba palagi mo siyang naiintindihan? Kapag ba wala kang sikretong itinatago? Kapag ba pakiramdam mong siya na ang maihaharap mo sa altar? O kapag ba pakiramdam mong hindi mo kaya kapag nawala siya sa sistema mo?

I don't know what's the real definition of love. I can't even define it. Kasi diba, sino ba naman ako? How dare I define love when I didn't even fight for it? Crap.

Marahan akong napabuga ng hininga. Agad kong iwinaksi ang lahat ng nasa isipan ko ngayon. Ibinaling ko na lang ang atensyon sa bawat sasakyang dumaraan sa harap ko. Kanina pa lumapag ang eroplanong sinakyan ko at kanina pa ako rito naghihintay. Hindi pa rin dumarating ang ugok na 'yon para sunduin ako!

Ilang sandali pa ay tumunog na ang cellphone ko. Salamat naman at tumawag na siya.

"Where are you?" Tanong niya mula sa kabilang linya.

"Nasa labas ng airport. I'm standing here like an idiot for about one hour! Faster! You asshole!" Inis na sigaw ko sa kaniya.

"You're so loud. Where--ow! Chill, dude, kita na kita." Matapos niyang sabihin 'yon ay biglang may bumusina. Siya na nga 'to. Isang magarang itim na sasakyan ang minamaneho niya.

"Hop in!" Agad na sabi niya matapos ibaba ang salamin ng sasakyan. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Agad ko iyong binuksan at agad ding sumakay.

"You asshole! Bakit ang tagal mo?" Inis na tanong ko sabay sapak sa braso niya. Natawa na lang siya sa inasal ko.

"I have patients to treat, dude. You should be thankful at nasundo pa kita." Sagot niya at agad na pinaandar ang sasakyan.

"How's your flight?" Nakangiti niyang tanong habang nasa daan ang tingin.

"Smooth." Maikli kong tugon. Marahan kong ipinikit ang mga mata ko dahil wala lang. Puro ilaw lang naman ang nakikita ko. I'm not amazed by the city lights of this country anyway. Hindi ko rin naman ugaling tingnan ang mga nadadaanan ko habang nasa byahe ako.

"How are you? How's your heart?" Napa-'tss' ako sa tanong niyang 'yon. Hindi ko alam kung itinanong niya 'yon bilang kaibigan o bilang doktor.

"Broken." Matamlay kong sagot.

"Still broken? Want me to fix it?" Tatawa-tawa niyang sagot. Masaya ba siyang nagkakaganito ako ngayon? Ibinaling ko sa kaniya ang paningin at kita kong naka-focus pa rin siya sa daan.

"Shut up, dude."

"Come on! You know I can literally fix your heart, dude." He playfully said while giving me a glance. Yeah.. yeah.. he's a cardiologist anyway. A loveless cardiologist.

"Tss. Just focus on driving."

Tawa lang ang tanging naisagot niya. Halos kalahating oras din kaming nasa byahe bago nakarating sa bahay niya. We're in USA. What am I doing here? To get what I owned a long time ago.

Nang makarating kami sa bahay niya ay kaagad niya akong dinala sa kwarto kung saan pansamanta akong matutulog. Hindi rin naman ako magtatagal rito.

"You okay here?"

"Ayos na'ko rito. Uhm, bukas, maaga ka bang papasok?" Tanong ko. Alam niya ang dahilan nang pag punta ko rito.

"Hapon pa ang shift ko bukas, don't worry. Sa ngayon, mag pahinga ka na lang muna. Tsaka mag practice ka na kung anong sasabihin mo sa kaniya bukas." Ayon na naman ang tawa niya. Tss.

"Lumabas ka na nga!" Inis na sabi ko. Mas lalo akong kinakabahan sa ginagawa niyang 'to eh.

"Have a good night, Eliote. Welcome to USA, anyway." Matapos niyang sabihin iyon ay nagmadali na siyang lumabas mula sa kwarto kung nasaan ako ngayon.

Agad akong nag lakad para isarado ang pinto. Nakakatawang ganito na ang turing namin sa isa't-isa ngayon. Samantalang noon ay halos magpatayan kami. Funny how destiny played us before.

Naglakad ako pabalik sa kama at isinalampak ang sarili roon. Hindi ko alam pero parang pagod na pagod ako. Parang gusto ko nang matulog kaagad pero ayaw 'yong tanggapin ng sistema ko.

Habang tinititigan ang kulay abong kisame ay bigla ko siyang naisip.

Ano kayang magiging reaksiyon niya kapag nalaman niyang nandito ako? Magiging masaya ba siya? Maiinis? Sasampalin ba niya ako?

Sa dami ng tanong sa isipan ko, may isang nangibabaw.

Matatanggap niya kaya ulit ako?

I want to punch myself right now. Gusto ko ring sermonan ang sarili ko. Kung sanang nakinig lang ako sa kaniya noon, wala sana ako ngayon--wala sana kami sa sitwasyong 'to ngayon. If I only trust her that night. Crap.

Napahilamos na lang ako. Marahan kong ipinikit ang mga mata ko. Nakakat'wang siya ang nakikita ngayon. She's making me insane. Tss. Keep on running, Ellie. But always remember this,

I'll never get tired of chasing you, mi amor. 

Author's note:

Good day, guys! I'm a new writer here and this is my first published story here. I hope that you guys will support me and my story. Thanks!

This is a work of fiction. Places, names, characters, events or anything in this story are purely work of fiction and exaggerated imagination of the author.

Enjoy reading!