Chapter 4: She Said 'Yes'

ELLIE

We both said goodbye. We ended everything up, but it didn't end up smoothly. Vic was wrong when he think we both turned our back against each other. The truth is, he's the only one who left. I never did. I tried to let go of him, I tried to forget him, I tried to unlove him, but I didn't succeed. I tried to convince myself that he's not worth it, but how the hell my heart still want him? My heart betrayed me.

I'm scared. That's the reason why I don't want to see him again. I don't want to see myself in grief again. Running back towards him, I don't want that to happen. I feel so weak. I pity myself.

"Ellie?" Bumalik ako sa huwisyo nang bigla akong tawagin at tapikin ni Niana.

"W-What is it again?" Utal na tanong ko.

"My favor, nakapag-isip ka na ba?" Napabuntong hininga ako. Tingin ko ay wala na nga talaga akong choice.

"A-Alright, I'll replace you." Matapos kong sabihin 'yon ay napatili siya. Ayos lang, walang makakarinig ng tili niyang 'yon dahil nandito kami sa opisina ko. Agad siyang tumayo mula sa kinauupuan at niyakap ako.

"Thank you, Ellie! You're the best!" Sabi niya pa. Matapos no'n ay may ibinigay siyang white folder. Nandoon daw 'yong details about sa pag-alis ng team papuntang Pilipinas. Ini-scan ko ang folder na 'yon at nakita ko roon ang litrato ng mga doktor na makakasama ko. Nagulat pa ako nang makita ko na kaagad 'yong litrato ko roon. Kunot-noo ko siyang tiningnan ngunit malapad na ngiti lang ang itinugon niya.

Pinaghandaan nga talaga niya. Pambihira!

"I'll leave now, okay? May aasikasuhin pa ako. Thank you talaga." Paalam niya. Tango naman ang naisagot ko. Habang palabas siya ng pinto ay hindi maalis ang ngiti mula sa mga labi niya. Ang saya niya. Sana lahat.

Napabuntong hininga na lang ako at agad na itinabi 'yong puting folder. Agad akong napahawak sa noo ko at minasahe 'yon. Wala na talagang atrasan 'to. Tuloy na ang pag-uwi ko.

Ilang sandali pa ay nag-beep ang cellphone ko. Tawag ito mula kay David.

"Hello?" Sagot ko.

"Where are you?" Tanong niya mula sa kabilang linya.

"In my office, why?"

"Sigurado ka nang sasama ka sa team, right?"

"Y-Yes, why?" Utal kong tanong.

"Go to the staff room, nagpatawag daw ng meeting si Dr. Min."

"Ngayon na ba?"

"Yes,"

"Alright, I'll be there."

Matapos niyang patayin ang tawag ay agad kong ibinalik sa bulsa ang cellphone ko at nagmadali nang lumabas. Habang naglalakad papuntang staff room ay hindi nawala iyong pagbati sa'kin ng mga nurse na nakakasalubong ko. Nginitian ko na lang sila dahil nagmamadali nga ako.

Nang nasa tapat na'ko ng room ay huminga muna ako ng malalim bago buksan ang pinto. Bigla akong nahiya nang makitang halos kompleto na sila. Ako na lang ba ang hinihintay nila?

"Glad to see you here, Dr. Saavedra." Nakangiting bungad ni Dr. Min. Siya ang Head Surgeon ng ospital na 'to. He's kind, iyong ibang doktor lang dito ang hindi. He's a Korean, siya lang ang nag-iisang koreano dito sa ospital. Kaya kapag nakangiti siya, gustong-gusto ko talagang titigan 'yong singkit na mga mata niya.

"Good morning, doc." Bati ko sa kaniya at agad na naupo sa isang bakanteng upuan malayo sa ibang doktor. Mahaba kasi 'yong lamesa dito sa staff room, bagay talaga ito para sa mga meetings. Siguro ay aabot ng twenty persons ang kayang iukupa ng mesang 'to.

Matapos kong makaupo ay agad kong inilibot ang paningin. Nagtaka ako dahil wala pa si David. Bakit kaya siya late?

"You replaced Niana, right?" Biglang tanong ng babaeng nasa tapat ko. Halos nahirapan akong kontrolin ang mga mata ko dahil gusto nitong umirap ngayon. She's Lucille, a GS like me. Bwiset na bwiset talaga kami ni Niana sa kaniya dahil ang pabibo niya. Ginawa niyang kompetisyon ang lahat maging sa pag-o-opera. Gusto niya na palaging siya ang maging Lead Surgeon. Noon ay ayos lang naman sa'min dahil wala kaming pakialam sa kaniya, pero ngayon, hindi na dahil maging kami ay pinag-iinitan niya. Akala niya naman ikinaganda niya 'yon. Doktor nga, tanga naman.

"Yes, problem with that?" Sagot ko sa kaniya. Isang hilaw na ngiti ang lumitaw sa muka ko. Ngumiti rin siya pabalik, sarap sapakin.

"Nothing. I'm just glad that you are able to join on our team." Usal niya at agad na ibinaling ang atensiyon sa ibang doktor. Plastic. Doon ko na hindi napigilan ang mga mata ko. Kusa itong napairap dahil sa inis.

Napalingon naman kaming lahat nang biglang bumukas ang pinto. Iniluwa no'n si David. Inayos niya muna ang salamin sa mata bago kami batiin. Umupo siya sa tabi ko. Napatingin naman ako kay Lucille na ngayon ay matalim na akong tinititigan. Palibhasa gusto niya si David pero hindi siya pinapansin nito. Isa pa 'yan sa dahilan kung bakit niya kami pinag-iinitan ni Niana.

"So I guess we're all here." Panimula ni Dr. Min. Nakatayo siya ngayon sa unahan namin habang hawak ang isang puting folder at ballpen.

"As you all know, our Chairman temporary transfered us to the other branch of our hospital and it's located in the Philippines. Chairman Velasco need ten doctors. Five GS, three Cardiologist and two Orthopedic Surgeon. Tomorrow morning, we'll leave. Chairman allow us to use the private plane of our hospital so don't worry." masyadong tutok ang lahat sa kaniya. Nasa puting folder naman nakatutok ang mata niya ngayon. Paulit-ulit niyang pinipindot 'yong dulo ng ballpen niya kaya gumagawa ito ng ingay sa buong staff room.

"All of you will have a pocket money. Chairman also provide us rooms for us to stay. He will provide our needs while we're staying there so don't worry about the expenses." Dagdag niya.

Halos isang oras din ang itinagal ng meeting. Maraming paalala si Dr. Min. Iyong rules habang nando'n kami, sinabi niya na rin at sinangayunan naman naming lahat. Sabay-sabay kaming lumabas ng staff room na 'yon at nagkanya-kanya na dahil may mga pasyente pang naghihintay sa'min.

Damn! Babalik na nga talaga ako sa Pinas!